پاورپوینت کامل ائمه شـیـعـه و قـیـام هـای شـیـعـی ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ائمه شـیـعـه و قـیـام هـای شـیـعـی ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ائمه شـیـعـه و قـیـام هـای شـیـعـی ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ائمه شـیـعـه و قـیـام هـای شـیـعـی ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

شهادت حسین بن علی(ع) در سال ۶۱ ق نقش به سزایی در دمیدن روحیه انقلابی و مکتبی در جهان تشیع و توسعه آن در مناطق دور از مرکز خلافت مانند عراق و ایران و. .. داشت؛ به طوری که برخی بزرگان و سران شیعه، مبارزه با طاغوت ها و جباران زمان را هدف عمده خـود قـرار دادند و در طول تاریخ نستوهانه دست به قیام های مسلحانه زدند.

بدیهی است که این قیام های شیعی، عکس العمل ها و موضع گیری هایی را از طرف افراد جامعه آن زمان و بخصوص شیعیان و در رأس آنها ائمه(ع)، به دنبال داشته است. در این مقاله سعی می شود موضع ائمه(ع) در مورد برخی قیام های شیعی مورد کاوش قرار گیرد.

یکی از موضوعات مهم تاریخ شیعه، بررسی قیام های شیعـی اسـت کـه تحـول عـظیمـی در تـاریخ اسلام، بخصـوص تـاریخ خونرنگ شیعه محسوب می شوند؛ قیام هایی که ریشه در قیام امام حسین(ع) داشتند و به عنوان خونخواهی آن حضرت و شهیدان راه خدا به وقوع پیوستند و منجر به هلاکت گروه های کثیری از بنی امیه و سقوط آنان و بنی عباس گردیدند. در واقع قیام مقدس حسین بن علی(ع) و حادثه خونبار کربلا را می توان ریشـه و اسـاس همه قیام های حق طلبانه شیعی، در مقابل حکومت های غاصب اموی و عباسی دانست.

با توجه به جایگاه ائمه(ع) در میان شیعیان، موضع آنها در قبال چنین قیام هایی که در زمان هر یک از آنها رخ داده اسـت، بـرای مـعـتقدان به عترت و شیعیان اهـل بیت(ع)، معنایی فراتر از یک پژوهش تاریخی دارد؛ زیرا واکنش مثبت یا منفی یا بی طرفی امام در چنین اموری، از یک سو محور داوری دینی برای آنان خواهد بود و از سوی دیگر، مبنای آرای سیاسی و فقهی در زندگی دینی و اجتماعی آنان قرار خواهد گرفت. بنابراین، جا دارد که موضع ائمه(ع) در قبال قیام های شیعی مورد بررسی قرار گیرد.

۱. قیام توابین (۶۵ ق)

شیعیان کوفه که پس از شهادت حسین بن علی(ع) در باتلاق گناه و تقصیر فرو رفته و دچار احساس عمیق ندامت و پشیمانی شده بودند، تصمیم گرفتند با انتقام گـرفـتن از قاتلان آن حضرت و جانبازی در این راه، کـوتـاهـی خـود را جـبـران کنند. از این رو، به رهبری سلیمان بن صرد خزاعی و برخی دیگر از سران و بزرگان شیعه چون: مسیب نَجَبه فزاری، عبدالله بن سعد ازدی، عبدالله بن وال تیمی و رفاعه بن شداد بجلی در تدارک سپاه و نیرو برآمدند.

سرانجام یک سال پس از مرگ یزید و در سال ۶۵ ق، سلیمان و چهار هزار تن، با شعار »یا لثارات الحسین« کنار قبر امام حسین(ع) جمع شدند و پس از ناله و انابه و پیمان با آن حضرت، راهی شام شدند. نبرد میان دو گروه در حالی آغاز شد که از حیث شمار نفرات و نیز از نظر ساز و برگ نظامی با هم برابر نبودند. توابین در ابتدا توانستند تلفات سنگینی بر شامیان وارد آورند، اما با کشته شدن سلیمان و شمار زیادی از نیروها، جنگ به سود عبیدالله خاتمه یافت و باقیمانده توابین نیز به کوفه بازگشتند.

امام سجاد(ع) و قیام توابین

این قیام یک قیام شیعی محض بود، چراکه نیروهای آن از معتقدان به حق اهل بیت(ع) و از محبان و شیعیان علی(ع) بودند؛ آنان از بی وفایی و پیمان شکنی خویش نادم شده بودند و در پی توبه و جبران تقصیر بودند. البته برخی ادعا کرده اند که توابین، امامت امام سجاد(ع) را پذیرفته بودند، اما در منابع هیچ گونه رابطه ای بین امام سجاد(ع) و آنها ثبت نشده است. آنان نه دعوتی از امام به عمل آورده بودند، نه سفارش و توصیه ای از طرف امام بر شروع و ادامه قیام داشتند و نه حذر و تکذیبی از امام علیه ایشان نقل شده است.

آنچه مهم به نظر می رسد، این است که توابین در مجموع، دعوت به اهل بیت(ع) را در رأس برنامه های خود قرار داده بودند و اصلی ترین رکن تشیع یعنی اعتقاد به امامت و واگذاری امامت جامعه به اهل بیت(ع) به طور مکرر در کلمات توابین به چشم می خورد. موارد زیر از آن جمله است:

۱. عبیدالله بن عبدالله، سخنگوی توابین، در مقام دعوت مردم به قیام، در این زمینه می گوید: »ما شما را به کتاب خدا و سنت پیامبر(ص) و خونخواهی اهل بیتش و جنگ با قاسطین و مارقین فرامی خوانیم. اگر در این راه کـشته شویم، آنچه خداوند در جهان آخرت برای پاکان فراهم آورده بهتر است و اگر پیروز شدیم، حکومت و رهـبـری جـامـعـه را بـه اهـل بـیـت پـیـامبرمان باز می گردانیم.«

۲. آنان در میدان جنگ نیز زمانی که در برابر سپاه شام قرار گرفته بودند، هدف و فلسفه قیام خود را چنین اعلام مـی کـنـنـد: حـکـومـت را بـه اهـل بـیـت پـیـامبرمان بازمی گردانیم؛ آنان که خدا به واسطه شان به ما نعمت و کرامت ارزانی داشته است. بـنابراین، با توجه به مطالب فوق می توان گفت: رابطه سیاسی خاصی بین امام سجاد(ع) و توابین که ثابت کند قیام آنها مورد تأیید آن حضرت بوده، وجود نداشته و آنچه بیشتر رنگ قیام را شیعی نشان داده، شرکت فعالانه عده ای از بزرگان و سرشناسان شیعی کوفه در آن و مایه های عاطفی آن است؛ یعنی توبه به سبب عدم حمایت از حسین بن علی(ع) و شهید شدن به عنوان تنها راه پذیرش این توبه.

۲. قیام مختار (۶۶ ق)

بـا شـکـسـت قیام توابین بازماندگان آنان به کوفه بازگشتند. مختار که در این زمان به دلیل توطئه عمال ابن زبیر در زندان به سر می برد، به طور سرّی نامه ای برای باقیمانده توابین و از جمله رفاعه بن شداد و دیگران فرستاد. آنان پس از خواندن نامه به او پیغام دادند که بـرای قـیـامـی مـجـدد آمـاده انـد. مـختار با وساطت عبدالله بن عمر، شوهرخواهرش، آزاد شد و پس از آن دعوت خود را علنی کرد. بسیاری از بزرگان شیعه کوفه چـون عـبـدالـرحـمـان بـن شـریـح، سـعـیـدبـن مـنقذ، سـعربن ابی سعر، اسودبن جراد کندی، قدامه بن مالک و… از وی حمایت کردند. سرانجام حدود یک سال پس از قیام توابین، مختار با شعار »یا لثارات الحسین« و »یا منصور أمِت« به مقر حکومت کوفه حمله کرد و والی ابن زبیر را اخراج نمود و حکومت شیعی تشکیل داد.

از جمله اقدامات مهم مختار در مدتی که حکومت کوفه در دستش بود، کشتن شمار زیادی از قاتلان امام حسین(ع) بود. همچنین اشراف کوفه را که علیه او دست به شورش زده بودند یا به قتل رساند و یا عرصه را چنان برای آنان تنگ کرد که مجبور شدند از کوفه فرار کنند و به مصعب بن زبیر در بصره بپیوندند.

ائمه(ع) و قیام مختار

شـرایـط سـیـاسـی اجـتـمـاعـی دوران امامت امام سجاد(ع) به گونه ای بود که برای آن حضرت امکان فعالیت های سیاسی و قیام مسلحانه علیه نظام اموی فراهم نبود و حتی تأیید و حمایت علنی از قیام های مسلحانه علیه حکومت نیز به مصلحت آن حضرت و پیروانش نبود. به هرحال باید گفت: مختار از این حیث که توانست قاتلان امام حسین(ع) را به سزای عملشان برساند و دل اهل بیت(ع) و در رأس آنها امام سجاد(ع) را خشنود کند، مورد تأیید و درخور دعا و طلب خیر و رحمت آن حضرت است. اما اینکه آیا اصل قیام وی در آن شـرایـط، مورد تأیید امام سجاد(ع) بوده است، و یا آن گونه که برخی ادعا کرده اند، قیام