پاورپوینت کامل حج نیمه تمام! ۸۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حج نیمه تمام! ۸۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حج نیمه تمام! ۸۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل حج نیمه تمام! ۸۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۰۰

چکیده:

این مطلب که امام حسین(علیه السلام) حج تمتّع خود را نیمه تمام گذاشته، به عمره
تبدیل کرد و مکه را به هدف عراق ترک نمود، برای برخی از تاریخ نویسان، گویندگان و
نیز مدّاحان، امری است مسلّم و به عنوان نظریه ای مشهور جا افتاده است.

در مقابل این، نظریه دیگری است که باور دارد اینگونه نبوده است که آن حضرت مُحرم به
احرام حج تمتع شده و آن را از باب حکم مصدود، به عمره مفرده بدل ساخته است، بلکه
امام(علیه السلام) با عمره مفرده وارد مکه شد و با طواف وداع یا با عمره ماه ذی حجه
از مکه خارج گردید.

اگر برخی از مورخان و گویندگان در نقل های تاریخی خود، دقت بیشتری می کردند و آن را
با روایات صحیح تطبیق می دادند، قول مشهور را برمی گزیدند.

نتیجه این دو نظریه این است که عمل امام(علیه السلام)به عنوان یک سنت عملی، قاعده
فقهی است.

اگر نظریه نخست را بپذیریم، باید فقها در فتوای

خود به آن استناد کرده باشند، که در ظاهر این گونه

نیست.

در این پژوهش با استناد به روایات صحیح

و دقت در نقل های تاریخی و به پشتوانه

استنباط فقیهان، نظریه صحیح غیرمشهور را

برگزیده ایم:

—————————————————

صفحه ۱۰۱

—————————————————

قول مشهور

۱ . مرحوم شیخ مفید (متوفای ۴۱۳ هجری قمری) در کتاب شریف «الارشاد» می نویسد:

امام حسین(علیه السلام) به خاطر ترسی که از دشمن داشت، نتوانست حج را به جا آورد و
نیت خود را به عمره مفرده تبدیل کرد و پس از اتمام اعمال عمره، مکه را به سوی عراق
ترک نمود.

«و لمّا أراد الحسین(علیه السلام) التوجه إلی العراق، طاف بالبیت و سعی بین الصفا و
المروه و أحلّ من إحرامه و جعلها عمره لأنّه لم یتمکّن من تمام الحجّ مخافه أن یقبض
علیه بمکه، فینفذ إلی یزید بن معاویه، فخرج(علیه السلام) مبادراً بأهله و ولده و من
انضمّ إلیه من شیعته»(۱)

وقتی امام حسین(علیه السلام) تصمیم گرفت به عراق برود، خانه خدا را طواف کرد و میان
صفا و مروه سعی نمود و از احرام خود خارج شد و آن را عمره قرار داد (تبدیل نیت به
عمره مفرده) زیرا به خاطر دستگیر شدن در بین مناسک نمی توانست اعمال حج را به پایان
برساند. چون می خواستند او را دستگیر کنند و نزد یزید بن معاویه ببرند. از این روی
امام(علیه السلام) با خانواده خود و شیعیان همراهش از مکه خارج شدند.

۲ ـ محمدبن احمد بن علی الفتال النیشابوری (متوفای ۵۰۸ قمری) که رییس نیشابور او را
به شهادت رساند (معجم رجال الحدیث) در روضه الواعظین (ص ۱۷۷) گفتاری مثل گفتار شیخ
مفید، در کتاب خود نقل کرده اند.

۳ ـ شیخ طبرسی (متوفّای ۵۴۸ قمری) علت تبدیل احرام امام(علیه السلام) به عمره مفرده
را این گونه بیان می کند که: «لأنّه لم یتمکّن من تمام الحجّ مخافه أن یقبض علیه
بمکّه فینفذ إلی یزید بن معاویه»; زیرا به خاطر دستگیر شدن در هنگام انجام مناسک،
نمی توانست اعمال حج را به پایان برساند، چون می خواستند او را دستگیر کنند و نزد
یزیدبن معاویه ببرند.(۲)

نکته: از کلمه «من تمام الحجّ» در نقل شیخ مفید و شیخ طبرسی فهمیده می شود که
امام(علیه السلام)مُحرم به احرام حج نشده بوده، بلکه نیت عمره تمتع را به عمره
مفرده تبدیل کردند.

۴ ـ علاّمه سید مرتضی عسکری در کتاب «معالم المدرستین»، به نقل تاریخ ابن کثیر
(متوفای ۷۴۴ قمری) از امام حسین(علیه السلام) نقل می کند که: «ثمّ طاف الحسین
بالبیت و بین الصفا و المروه و قص من شعره و أحلّ من إحرامه و جعلها عمره».(۳)

۱ . الارشاد، ج۲، ص۶۶

۲ . اعلام الوری بأعلام الهدی، ج۱، ص۴۴۵

۳ . معالم المدرستین، ج۳، ص۵۷ ; تاریخ ابن کثیر، ج۸ ، ص۱۶۶

—————————————————

صفحه ۱۰۲

—————————————————

نکته: از کلمه «و جعلها عمره» در نقل ابن کثیر فهمیده می شود که امام(علیه السلام)
نیت احرام حج را به عمره مفرده تبدیل نمودند که خلاف قاعده است.

۵ ـ علاّمه مجلسی (متوفای ۱۱۱۱ قمری) در کتاب بحار الأنوار (ج۴۴، ص۳۶۳) قول شیخ
مفید را پذیرفته و به نقل از منتخب آورده است:

«أنّ یزید أنفذ عمرو بن سعید بن العاص فی عسکر عظیم و ولاّه أمر الموسم و أمره علی
الحاج کلّهم و کان قد أوصاه بقبض الحسین(علیه السلام) سرّاً و إن لم یتمکّن منه
بقتله غیله، ثمّ إنّه دس مع الحاجّ فی تلک السنه ثلاثین رجلاً من شیاطین بنی أمیّه
و أمرهم بقتل الحسین(علیه السلام) علی أیّ حال اتفق، فلمّا علم الحسین(علیه السلام)
بذلک، حلّ من إحرام الحجّ و جعلها عمره مفرده».(۱)

مضمون نقل این است که یزید عمرو بن سعید بن عاص را با لشکری عظیم امیر حج کرد و از
او خواست که امام حسین(علیه السلام) را دستگیر نماید و اگر نتوانست به قتلش رساند و
سی نفر از شیاطین بنی امیه را در میان حاجیان قرار داد و آنان را مأمور کرد که به
شکل ممکن، امام حسین(علیه السلام) را به قتل برسانند. وقتی امام حسین(علیه السلام)
از این توطئه آنان آگاه شد، از احرام حج خارج گردید و آن را عمره مفرده قرار داد.

۱ . بحار الانوار، ج۴۵، ص۹۸ ; المنتخب، ص۳۰۴

—————————————————

صفحه ۱۰۳

—————————————————

نکته: از کلمه «حلّ من إحرام الحجّ و جعلها عمره مفرده» در نقل علاّمه مجلسی فهمیده
می شود که امام(علیه السلام) نیت احرام حج را به عمره مفرده تبدیل کرد و از احرام
خارج شد، که خلاف قاعده است.

۶ ـ شیخ عبدالله البحرانی (متوفای ۱۱۳۰ قمری) هم گفتاری مثل گفتار شیخ مفید در کتاب
ارشاد، در کتاب خود (کتاب العوالم، الإمام الحسین(علیه السلام) ، ص۲۱۳) نقل کرده
اند.

۷ ـ قندوزی (متوفای ۱۲۴۹ هجری قمری) در کتاب ینابیع الموده می نویسد:

«بعد أن طاف و سعی و أحلّ من إحرامه، و جعل حجّه عمره مفرده، لأنّه لم یتمکّن من
إتمام الحجّ مخافه أن یبطش به و یقع الفساد فی الموسم و فی مکّه، لأنّ یزید أرسل مع
الحجّاج ثلاثین رجلاً من شیاطین بنی أمیّه و أمرهم بقتل الحسین علی کلّ حال».(۱)

بعد از این که امام(علیه السلام) طواف و سعی انجام داد. از احرام خارج شد و نیت خود
را به عمره مفرده تبدیل کرد; زیرا می ترسید که در اثنای مناسک و در مکه فسادی ایجاد
شود و نتواند حج خود را به پایان برساند; چون یزید سی تن از شیاطین بنی امیه را در
میان حاجیان قرار داده بود و آنان مأمور بودند که به هر شکل ممکن، امام حسین(علیه
السلام) را به قتل برسانند.

نکته: از کلمه «و جعل حجّه عمره مفرده» در نقل قندوزی فهمیده می شود که امام(علیه
السلام) نیت احرام حج را به عمره تبدیل نمود و از احرام خارج شد و از عبارت «لأنّه
لم یتمکّن من إتمام الحجّ» برداشت می شود که امام(علیه السلام) محرم به احرام حج
شده بود و خوف آن داشت که نتواند آن را به پایان رساند، از این روی، با تبدیل نیت،
از احرام خارج شد که خلاف قاعده است.

اما در نقل شیخ مفید عبارت «من تمام الحجّ» بود که فهمیده می شود امام(علیه السلام)
محرم به احرام حج نشدند بلکه نیت عمره تمتع را به عمره تبدیل نمودند.

قول غیر مشهور

آنان که قول مشهور را بر نمی تابند، می گویند: این گونه نبوده است که امام
حسین(علیه السلام)محرم به احرام عمره تمتع شده و عمره تمتع را به عمره مفرده تبدیل
کرده باشند یا چنین نبوده است که محرم به احرام حج تمتّع گردیده و آن را از باب حکم
مصدود، به مفرده مبدّل ساخته باشند بلکه آن حضرت با عمره مفرده وارد مکه شدند و با
طواف وداع یا عمره مفرده ماه ذی حجه بدون تبدیل نیت، از مکه خارج گردیدند.

۱ . ینابیع الموده لذی القربی، ج۳، ص۵۹

—————————————————

صفحه ۱۰۴

—————————————————

چنانکه امام صادق(علیه السلام) با استناد به فعل امام حسین(علیه السلام) می فرماید:
«وَ لاَ بَأْسَ بِالْعُمْرَهِ فِی ذِی الْحِجَّهِ لِمَنْ لاَ یُرِیدُ الْحَجَّ»;
کسی که نمی خواهد حج به جا آورد، جایز است که در ماه ذی حجه عمره مفرده انجام دهد.

مستند این قول دو روایت صحیح از یک سو و تحلیل عقلی از وقایع تاریخی قبل از حرکت
امام(علیه السلام) از مکه به عراق از سوی دیگر می باشد.

روایت نخست، صحیحه ابراهیم بن عمر الیمانی از ابی عبدالله(علیه السلام) است.

* «أَنَّهُ سُئِلَ عَنْ رَجُل خَرَجَ فِی أَشْهُرِ الْحَجِّ مُعْتَمِراً، ثُمَّ
رَجَعَ إِلَی بِلاَدِهِ قَالَ: لاَ بَأْسَ وَ إِنْ حَجَّ فِی عَامِهِ ذَلِکَ وَ
أَفْرَدَ الْحَجَّ فَلَیْسَ عَلَیْهِ دَمٌ فَإِنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیّ(علیهما
السلام) خَرَجَ قَبْلَ التَّرْوِیَهِ بِیَوْم إِلَی الْعِرَاقِ وَ قَدْ کَانَ
دَخَلَ مُعْتَمِراً».(۱)

از امام صادق(علیه السلام) درباره مردی سؤال شد که در ماه های حج، عمره مفرده به جا
آورده، آنگاه به شهر خود بازگشته است. آن حضرت می فرماید: جایز است و اگر در همان
سال حج به جا آورد و حج اِفراد انجام دهد، بر او قربانی نیست و در ادامه فرموده
است: حسین بن علی(علیهما السلام) روز ترویه به جانب عراق رفت، در حالی که به عمره
مفرده محرم شده بود.

روایت دوم، صحیحه یا مصحّحه معاویه بن عمار است.

* «قالَ قُلْتُ لاَِبِی عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) مِنْ أَیْنَ افْتَرَقَ
الْمُتَمَتِّعُ وَ الْمُعْتَمِرُ؟ فَقَالَ: إِنَّ الْمُتَمَتِّعَ مُرْتَبِطٌ
بِالْحَجِّ وَ الْمُعْتَمِرَ إِذَا فَرَغَ مِنْهَا ذَهَبَ حَیْثُ شَاءَ وَ قَدِ
اعْتَمَرَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیّ(علیهما السلام) فِی ذِی الْحِجَّهِ ثُمَّ رَاحَ
یَوْمَ التَّرْوِیَهِ إِلَی الْعِرَاقِ وَ النَّاسُ یَرُوحُونَ إِلَی مِنًی وَ لاَ
بَأْسَ بِالْعُمْرَهِ فِی ذِی الْحِجَّهِ لِمَنْ لاَ یُرِیدُ الْحَجَّ».(۲)

معاویه بن عمّار می گوید: به امام صادق(علیه السلام) عرض کردم فرق عمره تمتع و
مفرده چیست؟ فرمود: عمره تمتع با حج مرتبط است و کسی که عمره مفرده را انجام می
دهد، هنگامی که آن را به پایان رساند، می تواند به هرجا که بخواهد برود و امام
حسین(علیه السلام) در ذی حجه عمره مفرده به جا آورد سپس در روز ترویه به عراق رفت
در حالی که مردم به سوی منا می رفتند و کسی که نمی خواهد حج به جا آورد، جایز است
که در ماه ذی حجه عمره مفرده انجام دهد.

نکته: این دو روایت که از نظر سند صحیح اند، به طور صریح دلالت می کنند که امام
حسین(علیه السلام) در ماه ذی حجه به عمره مفرده محرم شده و آن را به پایان رسانده
اند و هیچ دلالتی بر تبدیل نیت، از آن ها فهمیده نمی شود.

۱ . کافی، ج۴، ص۵۳۵

۲ . محمد بن الحسین باسناده عن محمد بن یعقوب مثله و کذلک الکافی، وسائل الشیعه (آل
البیت) الحرّ العاملی، ص۳۱۰، باب: ابواب عمره حدیث ۲ و ۳)

—————————————————

صفحه ۱۰۵

—————————————————

امام(علیه السلام) پیش از حرکت از مدینه به سوی مکه، در عالم خواب از پیامبر اسلام
شنیده بود که فرمود: «حبیبی یا حسین، کأنّی أراک عن قریب مرمّلاً بدمائک مذبوحاً
بأرض کرب و بلاء» ;(۱) «عزیز من! ای حسین! گویا می بینم که به همین زودی در سرزمینی
به نام کربلا کشته و سرت از تن جدا می شود و در خون خود می غلتی.»

مرگ بر انسان ها لازم گردیده و همانند گردن بند در گردن دختران است و من به دیدار
نیاکانم آنچنان اشتیاق دارم که یعقوب به دیدار یوسف

نقل شده که امام حسین(علیه السلام) بیست و پنج بار به زیارت خانه خدا رفت که آخرین
بار در سال ۶۰ هجری بود.

و در سال ۵۷ هجری بود که آن حضرت در کنار جبل الرحمه دعای عرفه را خواندند.

امام حسین(علیه السلام) شب ۲۷ رجب سال ۶۰ هجری قمری، از میقات مسجد شجره به صورت
عمره مفرده عازم مکه شدند و سوم شعبان به مکه رسیدند. بعد از اعمال عمره مفرده، مکه
را پایگاه خود قرار داد و ماه های: شعبان، رمضان، شوال، ذی قعده و هفت روز از ذی
حجه را در مکه گذراند و مردم نیز گروه گروه با ایشان دیدار می کردند. حتّی عبدالله
بن زبیر در جماعت امام شرکت می کرد.(۲)

کوفیان پس از شنیدن ماجرای مخالفت امام(علیه السلام) با یزید، او را به عراق دعوت
کردند. ازاین رو، امام(علیه السلام) مسلم بن عقیل را در ۱۵ رمضان سال ۶۰ به کوفه
فرستاد تا اگر مردم خواهان او هستند، عازم عراق شود. پس خطاب به او فرمود:

«و إن رأیت الناس مجتمعین علی بیعتی فعجّل لی بالخبر حتّی أعمل علی حسب ذلک».

«اگر دیدی که مردم در بیعت با من یکپارچه اند و براین امر تمایل دارند، بی درنگ خبر
آن را به من برسان تا بر اساس آن اقدام کنم.»

مسلم بن عقیل پنجم شوال به کوفه رسید و بعد از این که حدود ۱۸ هزار نفر با او بیعت
کردند، با فرستادن نامه ای به حسین بن علی(علیهما السلام) از او خواست که در آمدن
به کوفه شتاب کند(۳)

۱ . بحارالأنوار، ج۴۴، ص۳۲۸

۲ . ترجمه «وقعه الطف»، ابومخ