پاورپوینت کامل ردّ پای خلیل ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ردّ پای خلیل ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ردّ پای خلیل ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ردّ پای خلیل ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۴۲

بر سینه تفتیده صحرا و بیابان های خشک و سوزان حجاز، در جایی که حتی سایه درختی
برای آرمیدن نیست؛ برروی شن زارهای گرم، ردّ پاهایی در طول فرسنگ ها نقش بسته است
که به چند سایه ختم می شود. مردی کهن سال، یک زن و کودکی شیرخوار به سوی سرنوشتی که
خداوند برایشان رقم زده است، شتابانند. و چه کسی می دانست که اینان سازندگان بیت
الله اند و اینان خلیل الله و ذبیح الله اند؟ و چه کسی می دانست این ردّ پاها به
پایان تاریخ ختم می شود و در طول هزاران سال، همه ی خداجویان و موحدان عالم، راه
خدا را از این ردّ پاها می یابند؟! گویی حضرت ابراهیم(ع) با بنای کعبه، از زمین تا
آسمان خطی کشید و زمینیان را دوباره به افلاکیان وصل نمود. مگر ابراهیم(ع) در راه
مبارزه با شرک و بت پرستی چه کرد و روش و شیوه او چه بود که این گونه الگو شد؟!

آن هنگام که وی به پیامبری برانگیخته شد؛ شرک و بت پرستی؛ همچون بیماری خطرناک همه
جا را فرا گرفته بود و بلای جان آدمیان گشته بود؛ از همین روی مبارزه با شرک و بت
پرستی و اقامه ی توحید، سرلوحه تلاش حضرت ابراهیم(ع) قرار گرفت. مردمانی که آن حضرت
در میانشان مبعوث شد، یا بت پرست بودند، یا خورشید و ماه و ستارگان را می پرستیدند.
و ابراهیم همه ی این عقاید را یکسره باطل اعلام کرد و توحید و یکتاپرستی را جایگزین
ساخت. ابراهیم(ع) مردم را به عقل هایشان بازگرداند و تفکرشان را بیدار نمود و از
برهان عقلی بهره گرفت؛ آن جا که فرمود: (… یَا أبَتِ لِمَ تَعْبُدُ مَالاَ
یَسْمَعُ وَلاَ یُبْصِرُ وَلاَ یُغْنِی عَنکَ شَیْئ)؛ … پدرجان، چرا چیزی را
که نمی شنود و نمی بیند و از تو چیزی را دور نمی کند، می پرستی؟. حضرت ابراهیم(ع)
رو به کعبه نماز می خواند و در [نماز] رویش را به سوی مشرق و مغرب نمی کرد. دین او
حنیف نام گرفت و احکام و عقاید خاص خود را داشت که تا حدودی موافق دین حضرت
محمد(ص) بود. از جمله خصوصیت مهم آن موحد بودن و نفی عبادت بت ها بود. قرآن نیز از
دین حضرت ابراهیم(ع) با عنوان دین حنیف یاد فرموده است.

همچنان که رسول خدا(ص) به حنیف بودن دین حضرت ابراهیم(ع) اشاره فرمود: إنّ اللهَ
عَزَّوَجلَّ بَعَثَ خلیلهِ بالحنیفیه وأمَرَهُ بِأخْذِ الشّارب… همانا خداوند
خلیلش را به دین حنیفیه مبعوث کرد و او را به سنت هایی … امر کرد.

حَنَفَ در لغت به معنای مال کج شد و تغییر جهت داد، آمده است؛ همچنین به معنای
میل از گمراهی به سوی حق و نیز مایل از شرک به اخلاص استعمال شده است.

در اصطلاح حنیف به کسانی گفته شده که در فاصله زمانی بین حضرت ابراهیم(ع) و ظهور
اسلام می زیستند و از دین مردم زمان خود جدا شده و سعی داشتند تا به دین حضرت
ابراهیم پای بند باشند. حنفاء سنت هایی داشتند که از دین حضرت ابراهیم(ع) باقی
مانده بود؛ از جمله این سنت ها طهارات عشر (پاکی های ده گانه) است که حنفاء به آن
عمل می کردند. پنج مورد از پاکی های ده گانه، مربوط به بدن است؛ از جمله: کوتاه
کردن ناخن، شست و شوی پلیدی پس از قضای حاجت و … و پنج مورد؛ همچون : مضمضه (آب
در دهان گردانیدن)، استنشاق (شست و شوی بینی با آب) و … به طهارت سر تعلق دارد.

در روایات آمده است: این طهارت ها تا روز قیامت نسخ نمی شود و همیشه به عنوان
کارهای پسندیده، مورد نظر خدای متعال است.

گزارش تاریخی دیگر اعتقادات و سنت های رایج حنفاء را چنین بیان می کند: غسل میت،
غسل جنابت، کفن کردن مردگان و دفن و نماز بر آن ها و حمل آن ها بر روی تابوت، حج
خانه خدا، انجام عمره، احرام بستن، ماندن در عرفات و منی، قربانی کردن، رمی جمرات،
تلبیه (لبیک گفتن)، بریدن دست دزد، جواز طلاق و حقّ رجوع در دو طلاق اول، سنگسار
کردن زانی، قصاص در جراحات، صد شتر به عنوان دیه ی کشتن انسان ها، وفای به عهد، دفع
ظلم، احترام به همسایه و اکرام میهمان، از جمله سنت های واجب در بین حنفاء بود.
آنان از انجام برخی امور از جمله: شرک، آدم کشی، کشتن فرزندان، خوردن مال یتیم،
ستم های آشکار و پنهان و ذبح کردن برای غیر خدا، زنا و قمار، شراب خواری، ازدواج با
محارم نهی شده بودند. از دیگر معتقدات و شرایع دین حنیف می توان به اعمال نیکی؛
همچون: نیکی به پدر و مادر، وفای به عهد، رعایت عدالت هنگام شهادت دادن، معتبر
دانستن قَسامه (روشی برای شناسایی قاتل) اشاره نمود.

عقاید دین حنیف در اذهان عرب جاهلی نفوذ کرد و برخی دستورات و سنت های موجود در آن
به عنوان رفتار و صفات پسندیده در عرف عرب آن روز جای گرفت. بدین گونه عرب ها،
عقاید باقی مانده از دین حنیف را به عنوان ارزش های پسندیده در اجتماع خود
پذیرفتند؛ هرچند در مقام التزام و عمل به آن ارزش ها افراد بسیار کمی در میدان
بودند.

وجه تسمیه ی مکّه و کعبه

روزی که حضرت ابراهیم(ع) به سرزمین حجاز وارد شد؛ جایگاه کعبه، صحرایی خشک و بی آب
و آبادانی و خالی از سکنه بود. ابراهیم(ع) در آن جا خانه ی خدا را بنا کرد و کعبه
قلب تپنده ی آن سرزمین شد و کویر مرده را زنده کرد و گویی زمزم همچون شریانی حیات
بخش، زندگی را در سرتاسر این سرزمین جاری و ساری نمود و این سرزمین مکه نام گرفت،
اما این که چرا این سرزمین مکه نامیده شد؟ و چرا خانه خدا کعبه نام گرفت؛ شاید
بتوان چنین گفت:

درباره ی وجه تسمیه مکه، اقوال مختلفی وجود دارد؛ از جمله آن که:

مکه در اصل ترکیبی از مک به معنای بیت و رب است؛ از این رو مکه؛ یعنی بیت
الرّب یا بیت الله.

در برخی دیگر از روایات مکه نام حرم و بکه نام مکان کعبه شمرده شده است.

در گزارش تاریخی دیگری در مورد وجه تسمیه مکه آمده است:

مکّه اسمُ بلدِ الکعبهِ شَرَفَّها اللهُ وسُمّیتْ بذلک لإجْتذِابها النّاسَ مِنْ
کُلِّ افُقٍ؛ مکه نام سرزمینی است که کعبه در آن واقع شده و خداوند آن را برتری
داده است و بدین سبب مکه نامیده شد که مردم را از هر سرزمینی به سوی خود جذب می
کند.

مکه در میان اعراب به أمّ القری (مادر سرزمین ه) معروف است؛ بدان جهت که کره
زمین در ابتدای خلقت پوشیده از آب بود و اولین خشکی سر از آب بیرون آورده مکان
کعبه بود که خداوند در روز بیست و پنج ذی قعده (دحوالأرض) زمین را از زیر آن خشکی
بیرون کشید.

امام صادق(ع) نیز در ضمن روایتی زیبا در پاسخ یکی از یاران به این تعلیل اشاره
فرمود:

رُوِیَ عن الصادقِ(ع) أنَّهُ سُئِلَ: لِمَ سُمِیَّتْ الکعبهُ کعبهً؟ قال: لأنَّها
مُرَّبعهٌ. فَقیلَ لَهُ: ولِمَ صارَتْ مُرَبّعهً؟ قال: لأنَّها بَحذاءِ البیتِ
المعمور و هو مُرَّبعٌ، فَقیل له: ولِمَ صارَت البیتُ المعمور مَربَّعاً؟ قالَ:
لأنَّ الکلماتِ التّی بُنَیِ علیها أربَعٌ وهیَ سبحانَ اللهِ والحمدُللهِ ولا إله
إلاّ اللهُ واللهُ أکبرُ؛ از امام صادق(ع) سؤال شد: چرا کعبه را کعبه نامیدند؟
فرمود: زیرا کعبه به شکل مربع است. گفته شد: چرا کعبه، مربع است؟ فرمود: زیرا کعبه
[در زمین] در برابر بیت المعمور [در آسمان] است که آن نیز مربع است. گفته شد: چرا
بیت المعمور مربع است؟ فرمود: زیرا کلماتی که بیت المعمور بر آن ها بنا شده، عبارت
از: چهار کلمه ی سبحان الله والحمدلله ولا إله إلاّ الله والله أکبر است.

فضیلت مکّه

مهم ترین و مقدس ترین نقطه جزیره العرب، شهر مکه است که به لحاظ موقعیت و مرکزیت
تجاری از زمان حضرت هاشم، جد دوم پیامبر اسلام(ص) پیوسته مورد توجه بود، اما مکه در
بعد دینی دارای فضایل بی شماری است که مهم ترین فضیلت آن، وجود خانه خدا و
مسجدالحرام است. در آیات و روایات نیز به آن اشاره شده است. خداوند متعال در قرآن
کریم نام مکه را در کنار کوه مقدس طور قرار داد و فرمود: (وَالتّینِ وَالزَّیْتُونِ
„ وَطُورِ سِینینَ „ وَهَذَا الْبَلَدِ الأمِینِ) رسول خدا (ص) هنگام خروج از مکه
فرمود: مااطْیَبَکَ مِنْ بَلَدٍ وأحَبَّکَ إلیَّ ولولا أنَّ قومی أخْرَجونی مِنکَ
ما سَکَنْتُ غَیرَکَ.

امام صادق(ع) نیز در روایتی طولانی فضایل مکه را چنین فرمود:

أحَبُّ الأرضِ إلی اللهِ تعالی مَکَّهُ وَماتُربَه أحَبُّ إلی اللهِ
عَزَّوَجَلَّ مِنْ تُرْبَتِهَا ولا حَجَرَ أحَبُّ إلی اللهِ عَزَّوَجَلَّ مِنْ
حَجَرِها ولا شَجَرَ أحبُّ إلی الله عزَّوَجَلَّ مِنْ شَجَرِها ولاجِبالَ أحَبُّ
إلیَ اللهِ عَزَّوَجلَّ مِنْ جِبالِها ولا ماءَ أَحَبُّ إلی اللهِ عَزَّوَجلَّ
مِنْ مائها؛ محبوب ترین زمین نزد خداوند، سرزمین مکه است و نزد خداوند نه خاکی
محبوب تر از خاک آن است و نه سنگی محبوب تر از سنگ آن و نه درختی محبوب تر از
درختان آن و نه کوهی محبوب تر از کوه های آن و نه آبی محبوب تر از آب آن.

جایگاه کعبه در میان اعراب

اعراب برای کعبه ارزشی خاص قایل بودند، آن ها به کعبه قسم خورده و در حجشان دور آن
طواف می کردند، شاعران نیز در اشعار خود از کعبه به بزرگی یاد می کردند. در اطراف
کعبه محدوده ای است که آن را حرم می نامند. مردم حجاز از زمان های دور و قبل از
اسلام، برای حرم احترام خاصی قایل بودند و جنگ و قتال را در آن جایز نمی دانستند.
در گزارش های تاریخی، ماجرای دو جنگ ثبت شده که هر دو در محدوده حرم صورت گرفت. یکی
از آن جنگ ها میان قبیله بنی السِّباقِ بن عبدالدّار و بنی علی بن سعدبن تمیم
اتفاق افتاد که هر دو قبیله نابود شدند. جنگی نیز بین دو قبیله دیگر رخ داد که
افراد آن پس از نبرد طعمه ی حریق شدند و هیچ کس از آن ها زنده نماند.

عرب ها به قدری برای کعبه احترام قایل بودند که هرگاه برده ای از دست صاحب خود
فرار می کرد و از آن بالا می رفت، به احترام کعبه او را آزاد گذاشتند. آنان هیچ
درختی را از محدوده ی حرم قطع نمی کردند و در آن حریم به صید نمی پرداختند. نکته
مهم آن است که تمام این موارد، سنت های زمان حضرت ابراهیم(ع) به شمار می آید.

جایگاه کعبه در میان عرب آن قدر ارزشمند شد که برای بزرگداشت و تعظیم کعبه هیچ
ساختمانی در مکّه به شکل مربّع ساخته نشد. کعبه همواره در بین اقوام مختلف، جایگاهی
مقدس و محلی برای عبادت بود؛ به گونه ای که حتی بت پرستان نیز به آن احترام می
گذاشتند و بت های خود را در آن جا قرار می دادند که در زمان اسلام و پس از فتح مکه،
این خانه مقدس از وجود بت ها پاک سازی شد.

حضرت ابراهیم(ع) و تجدید بنای کعبه

اولین کسی که کعبه را بنا نمود و مراسم حج به جای آورد؛ حضرت آدم(ع) بود و کعبه،
اولین مکانی است که در روی زمین برای عبادت قرار داده شد.

گذر زمان، گرد فراموشی را بر کعبه نشاند و چون کسی متولی حفظ و مرمت آن نبود، این
خانه ویران گشت؛ تا آن که به دست مبارک حضرت ابراهیم(ع) بازسازی شد. از آن پس نیز
کعبه بارها به جهت سیل ویران گشت، اما هر بار از سوی گروهی از عرب بازسازی گردید.
یک بار عمالقه آن را تجدید بنا کردند، یک بار نیز قبیله ی جرهم که اسماعیل(ع)
از میان آن ها همسر انتخاب نمود و در آن جا زندگی کرد. چند بار نیز قریش آن را
بازسازی نمودند. اولین شخصیت از قریش که کعبه را بازسازی نمود، جناب قُصّی بن
کِلاب جد چهارم پیامب اسلام(ص) بود. در زمان پیامبر اعظم(ص) که آن حضرت بیست و پنج
سال داشت، خانه خد