پاورپوینت کامل احیای قدرت بازی ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل احیای قدرت بازی ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل احیای قدرت بازی ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل احیای قدرت بازی ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

بازی، عالی‌ترین شکل فعالیت انسانی است. حداقل این چیزی است که نیچه در «چنین گفت زرتشت»، هنگامی که سه مرحله از تکامل روح انسان را بازگو می‌کند، پیش می‌کشد. اول از همه، روح آدمی صورت یک شتر را دارد؛ چراکه بار سنگین وظایف فرهنگی (تعهدات اخلاقی، مراتب اجتماعی و بارِ سنت) را بر دوش دارد.

چرا فلسفه از «بازی کردن» غافل شده است؟

استفان ت.آسما استاد فلسفه و جزء همکاران گروهی تحقیقاتی در زمین ذهن، علم و فرهنگ در دانشگاه کلمبیا، کالج شیکاگو است. او نویسند کتاب‌های «هفت کتاب»[۱] و «یک گیتاریست سبک بلوز»[۲] است.

بازی، عالی‌ترین شکل فعالیت انسانی است. حداقل این چیزی است که نیچه در «چنین گفت زرتشت»، هنگامی که سه مرحله از تکامل روح انسان را بازگو می‌کند، پیش می‌کشد. اول از همه، روح آدمی صورت یک شتر را دارد؛ چراکه بار سنگین وظایف فرهنگی (تعهدات اخلاقی، مراتب اجتماعی و بارِ سنت) را بر دوش دارد. در مرحل بعد، شتر به شیر تبدیل می‌شود که نشان‌دهند تمرد روح یا «نه مقدس»ی است که انسان قانون‌مدار را از اطاعتی برده‌وار رها و به مرجعی مختار تبدیل می‌کند. در آخر، این مرحل منفی تمرد، به‌تدریج عالی‌ترین سطح از بشریت را می‌پروراند که به‌طور نمادین به‌صورت کودکی در حال بازی (معصوم و خلاق) نشان داده می‌شود؛ یعنی همان «آری مقدس» در سمفونی ریچارد اشتراوس.[۳]

بنا بر معمول، می‌شود با نیچه معنای دقیق این تشبیه مبهم و اسرارآمیز (برای مثال، آیا کودک همان ابرانسان ضدنهیلیسم نیچه است؟) را به بحث گذارد، اما حداقل این مشخص است که نیچه بازی را برای بشریت بسیار مهم تلقی می‌کند. گرچه جدا از این ستایش کمیاب، فلسفه به بازی علاق کمتری نشان داده است و در جایی که به آن وقعی نهاده، معمولاً همراه با بی‌اعتنایی و تحقیر بوده است. برای بسیاری از متفکران سرسخت و یک‌دنده، بازی به‌عنوان نمادی از بی‌نظمی کاربرد دارد. انتقاد افلاطون از هنرمندان در رسال «جمهور» خود، به‌عنوان تنها کسانی که در وادی توهم به بازی مشغول‌اند، همچون ادعای ارسطو در اینکه بازی دقیقاً آسودگی یا ازکارافتادگی است، در مقابل انسان‌های کوشا، مشهورترین نمون این گرایش است. او بازی را نوعی استراحت روح می‌خواند و آن را از «فعالیتی که شایست اوقات‌فراغت» باشد، جدا کرده و به کناری می‌نهد.

برای ارسطو، فراغت مسئله‌ای جدی است. کلم «

scholar

» به‌معنای «دانشمند» در زبان انگلیسی از کلم یونانی «

skole

» به‌معنای «فراغت» ریشه گرفته است. بنابراین در نظر ارسطو، نباید برای مفهوم بازی به هدر رود؛ چراکه برخلاف جهدهای عالمانه، بازی تنها به‌عنوان یک استراحت کوتاه یا خواب بعدازظهر سودمند است.

شاعر رومی، جوونال (در سد اول بعد از میلاد) از عبارت «نان و سیرک» برای توصیف سقوط و تبدیل کارِ دولتی رومی‌ها به سرگرمی صرف، استفاده می‌کرد. او به‌عتاب چنین می‌گوید: مردم عامی و خودخواه اکنون با کژکاری و بی‌توجهی خشنودند. آن‌ها برای آیند دورتر رومیان ارزشی قائل نیستند، زیرا بازی ذهن آن‌ها را از توجه به آگاهی اجتماعی‌شان بازداشته است.

اگر بخواهیم منصفانه قضاوت کنیم، فلسفه به‌طور کامل از طرفداران بازی خالی نبوده است. برتراند راسل در مقاله‌اش در سال ۱۹۳۲، با عنوان «در ستایش بطالت»، دیدگاهی مثبت در مورد «بطالت» و فراغت ارائه می‌دهد. وی از اینکه «انسان امروز می‌اندیشد که هر چیز می‌بایست برای خاطر چیز دیگری انجام گیرد و نه هرگز برای خود»، تأسف می‌خورد. او همچنین می‌گوید: «راه خوشبختی و کامیابی در کاستن از کار به‌طور نظام‌مند است.» اگر کار روزان خود را به چهار ساعت تقلیل دهیم، می‌توانیم برای تفکر و تأمل در موضوعات مختلف، به‌خصوص نابرابری‌های اجتماعی پیرامون و دخالت دولت، اوقات‌فراغت داشته باشیم.

بنابراین آیا بازی یک «چیزکیک» فرهنگی است که از اقتباسات نبوغ‌آمیز انسان، مانند زبان و تخیل تراوش کرده است یا خصیصه‌ای عمومی در زندگی حیوانی است؟ اکنون از رفتارشناسی حیوانات و عصب‌شناسی عاطفی پی برده‌ایم که بازی به‌طور گسترده‌ای در رست پستانداران فراگیر است. بازی خردسالان در پستانداران ابزاری مهم برای تعامل اجتماعی است که به حیوانات کمک می‌کند با اندام‌های خود آشنا شوند و از طریق اتحادهای دوستانه، تناسب سلطه و فرمان‌برداری را یاد بگیرند، و چیزهایی را تجربه کنند که بیشتر شبیه شادی کردن است. آزمایش عصب‌شناسان «قلقلک موش» ژاک پانکسپ[۴] مشهورترین نمونه برای توضیح این مطلب است که چگونه موش‌ها بازی می‌کنند و به‌طور اعجاب‌آور حتی «می‌خندند» (با جیرجیری برابر ۵۰ کیلوهرتز فراصوت). بازی توسط یک عقل فطری پیش‌نویس شده است؛ جایی که به‌واسط تحرکات دوپامین،[۵] بازی بی‌نظم‌وقاعده، موجه و پیش‌بینی شده است، درحالی‌که به نظر می‌رسد خود بازی باعث آزادسازی نوعی مخدر لذت‌بخش و هورمون اکسی‌توسین می‌شود.

دانشمندان حیوان‌شناس می‌گویند بازی به‌تدریج به‌عنوان نوعی انطباق و سازگاری در جهت پیوندهای اجتماعی تکامل پیدا می‌کند. اثر پیتر فارب با عنوان «انسان به‌سوی تمدن برمی‌خیزد»، نظریه‌ای ارائه می‌دهد که طبق آن، بازی هنگامی که دوران کودکی امن‌تری برای انسان اولیه فراهم آمد، به میزان قابل توجهی ترقی و توسعه پیدا کرد. ساختار خانوادگی پایدار و امن‌تر در طول دور پلیستوسن (عهد چهارم زمین‌شناسی) فراغت بیشتری را برای مغزهای بزرگ ما برای انباشتن‌شان با یادگیری، آفرینش و بازی فراهم کرد. حتی در دوران اخیر در قبیله‌هایی با سنت شکارگری، مانند شوشون در گریت باسین واقع در غرب آمریکا، از اوقات‌فراغتی که به‌ناگهان دست می‌دهد، لذت می‌بردند؛ چراکه کاری که برای امرار معاش انجام می‌دادند تراشکاری و کنده‌کاری بسیار سخت بود.

از موارد فوق می‌توان این‌گونه نتیجه گرفت که بازی بخشی حیاتی و بسیار مهم در طول زندگی انسان بوده است و با این حال، فیلسوفان بسیار کم در باب آن سخن گفته‌اند. معمولاً اگر بررسی دربار بازی انجام گیرد، کوششی در جهت نشان دادن سودمندی پن