پاورپوینت کامل پایان روشنفکری؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پایان روشنفکری؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پایان روشنفکری؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پایان روشنفکری؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

روشنفکری به عنوان یک مفهوم جهانشمول، هم مفهومی باستانی است و هم جدید، هم مفهومی ایدئولوژیک (برای مثال در معنای روسی آن یعنی انتلیجنتسیا) و هم مفهومی دستکم در ادعا ضد ایدئولوژیک، مثلا در معنای فرانسوی آن. «روشنفکر» و «روشنفکری» در عین حال، مفاهیمی بیش از اندازه گسترده و مبهم هستند: گونه ای شکل های توخالی که با تعداد بی شماری از محتواها می توان آنها را پر کرد.

روشنفکری به عنوان یک مفهوم جهانشمول، هم مفهومی باستانی است و هم جدید، هم مفهومی ایدئولوژیک (برای مثال در معنای روسی آن یعنی انتلیجنتسیا) و هم مفهومی دستکم در ادعا ضد ایدئولوژیک، مثلا در معنای فرانسوی آن. «روشنفکر» و «روشنفکری» در عین حال، مفاهیمی بیش از اندازه گسترده و مبهم هستند: گونه ای شکل های توخالی که با تعداد بی شماری از محتواها می توان آنها را پر کرد. از این رو،… برای مثال در همین یک صد سال اخیر، می توان افرادی را در این چارچوب ها قرار داد که در طیفی از چپ تا راست، از مذهبی تا ضد مذهبی، از حکومتی تا ضد حکومتی، از قانونمند تا ضد قانون و شورشی و از محافظه کار تا انقلابی و … را شامل شوند. در برابر این طبقه بندی ها هم به زحمت می توان اعتراضی جدی داشت. به عبارتی هر کسی می تواند نوعی از مشروعیت بخشی به گفتمان خود بدهد و به شکلی که می خواهد این و آن جریان و این یا آن شخصیت را در این مفاهیم مطرح کند، و برای این کار کافی است تعاریفی کمابیش دلبخواهانه به رویکرد خود داده و دروازه ها را آنجا که بخواهد قرار دهد و هر کسی را خواسته باشد «خودی» و بقیه را در این وادی «بیگانه» به حساب آورد. هم از این رو است که شاید در سال های اخیر یعنی در سی سال اخیر صدها کتاب در این مورد منتشر شده است که هر کدام می خواهند تکلیف اینکه چه کسی روشنفکر بوده و چه کسی نبوده را روشن کنند. و یا به همین دلیل است که روشنفکران دست کم نیم قرن است مرغ عروسی و عزا شده اند و هر جا کاری پیش نمی رود فساد بیش از اندازه شده، مصیبتی به بار آمده، دیواری فرو ریخته یا دستگاهی درست کار نمی کند، باز هم کسانی هستند که ساز کهنه توطئه روشنفکران و خرابکاری آنها را کوک کنند و به جای راه حل هایی که اغلب وجود ندارند، راه حل را حذف روشنفکرا به طور عام یا به طور خاص اعلام کنند.

اما اگر به مفهوم روشنفکر جهانشمول و دائره المعارفی (یا آنسیکولوپیستی) برسیم، باید ریشه این گونه موجودیت و کنش اجتماعی را در چند نقطه تاریخی و جغرافیایی جست. البته در این جستجو و در چارچوب محدود این نوشته، به دلایل مختلف باید خودمان را به گستره تمدن های مرکزی جهان به گونه ای که از دوران استعمار تثبیت شده و بر جهان سلطه یافتند محدود کنیم و در نتیجه تمدن های هند، چین، آفریقا، اقیانوسیه و آمریکای پیش از کلمب را کنار بگذاریم. اگر چنین کنیم، برای روشنفکر، باید ابتدا به سراغ یونان و رم باستان برویم که در آنها علم و فلسفه و بدن پیوندی عمیق با یکدیگر داشتند و سپس باید به سراغ قرون وسطای مسیحی و اسلامی برویم که دین و اندیشه فلسفی در هم آمیختند و سرانجام به پیش درآمد انقلاب های ملی اروپایی و تدامشان در استعمار و فتح آمریکا برویم، اما از همه این موارد بیشتر، کسانی که در اروپای پیش از انقلاب فرانسه به آنها «فیلسوف» می گفتند و اصحاب دائره المعارف اغلب از آنها بودند، بیشترین نزدیکی را به مفهومی داشتند که تحت تاثیر همین انقلاب و مدل دولتی که به وجود آورد، جهانی شدند.

از این رو شاید بتوان فرانسه را زادگاه اصلی روشنفکری مدرن و پهنه ای فرهنگی دانست که مدل روشنفکر مدرن را از قرن هفدهم تا قرن بیستم عرضه کرد: روشنفکری که در عین نزدیکی به حکومت و طبقات بالای اجتماعی و برخورداری از وضعیت اقتصادی و اجتماعی نسبتا مناسب، اغلب این شرایط را نمی پذیرفت و در اعتراض به آنها به جبهه مخالف می پیوست، اما اغلب در پایان عمر (اگر عمری دراز داشت و قربانی خواسته های جوانی اش نمی شد) به جایگاه اصلی خود باز می گشت تا در همان طبقه ای بمیرد که در آن زاده شده بود: هر چند، استثنا های بسیاری نیز در این مورد وجود داشت. روشنفکری که از یک سو در ذهنیت خود می توانست تا توصیه به تخریب کل جامعه پیش رود اما در کنش خود ناچار بود اغلب به شرکت در این یا آن تظاهرات و یا ارائه نظریه های «تخریب» به جای خود «کنش تخریب» تن در دهد: تضاد و تناقصی غیر قابل حل که چنین روشنفکری را از درون و از برون فرسوده می کرد.

در کشور خود ما نمونه های بسیبار زیادی داشتیم و داریم که درون این تضاد قرار داشتند و دارند: دو گانه ثروتمند و طرفدار طبقات فقیر؛ برون آمده از خانواده ای مذهبی و پیوسته به گروه های ضد مذهبی و یا برعکس؛ اشراف زاده های شورشی اما در عین خال طرفدار سرسخت زندگی به سبک نیاکانشان، تحصیلکردگان غرب رفته اما عاشق شرق و شرق زدگان شرق نرفته و عاشق غرب ِ فناورانه هر چند بیزار از غرب فرهنگی و… این فهرست و این تناقض ها را پایانی نیست. به همین جهت در مشروعیت سئوال شما می توان تردید داشت یعنی اینکه بپرسیم چرا دیگر روشنفکران «جامع الاطراف» و یا به قول عوام «همه فن حریف» در جهان امروز وجود ندارند؟ شاید بتوان پرسید: آیا واقعا چنین «روشنفکرانی» هرگز وجود داشته اند؟ و یا آنها را باید بیشتر حاصل جامعه و یا جوامعی دانست که در کوتاه یا دراز مدت، در زمان حال یا با نگاهی حسرت آمیز و نوستالژیک و بهر حال خیال پردازانه نسبت به گذشته آنها ر