فایل کامل و عالی پاورپوینت روستاییان و مشروطیت ایران

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 فایل کامل و عالی پاورپوینت روستاییان و مشروطیت ایران دارای ۶۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی فایل کامل و عالی پاورپوینت روستاییان و مشروطیت ایران،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل کامل و عالی پاورپوینت روستاییان و مشروطیت ایران :

مشروطیت از مهمترین جنبش های اجتماعی ایران است که پیامدهای چندگانه ای در وجوه مختلف داشت؛ از سیاست و اجتماع گرفته تا ادبیات و اقتصاد. در نوشتار زیر عمده توجه معطوف روستاییان و بازخورد ایشان در آن واقعه بزرگ شده است.

درباره علل و عوامل ناتمام ماندن انقلاب مشروطیت ایران، بسیار گفته‌اند و نوشته‌اند. برخی بر نقش بیگانگان و دخالت‌های نابجای آنها تأکید کرده‌اند، گروهی از ضعف اندیشه و فقدان ایده‌های روشن نزد نخبگان فکری مشروطه سخن به میان آورده‌اند و آنها را ایدئولوژی‌پردازانی سطحی قلمداد کرده‌اند، عده‌ای مشکل را در نبود طبقات اجتماعی مستقل و قدرتمند خلاصه کرده‌اند، شماری ناآگاهی و مشکلات فرهنگی را دخیل دانسته‌اند. گروهی تا آنجا پیش رفته‌اند که حتی از انقلاب یا نهضت یا جنبش خواندن این تحول بزرگ اجتماعی سر باز زده‌اند و آن را شورش غوغاییان نامیده‌اند. در این میان، پژوهشگران اندکی به زمینه‌های اقتصادی و مادی این جنبش پرداخته‌اند و به تحلیل و ارزیابی دقیق اقتصاد سیاسی ایران در آستانه مشروطیت توجه کرده‌اند. سهراب یزدانی، پژوهشگر تاریخ و جامعه‌شناسی سیاسی با نگاهی دقیق و مورخانه، در کتاب «فایل کامل و عالی پاورپوینت روستاییان و مشروطیت ایران» از دو منظر اقتصاد سیاسی و جامعه‌شناسی تاریخی به موضوعی توجه کرده که در تحقیقات مشروطه‌پژوهی بسیار کم به آن توجه شده است. او در این کتاب به موضوع روستاییان و اقتصاد کشاورزی ایران پرداخته و کوشیده نشان دهد چرا جنبش‌ها و حرکت‌های دهقانی و کوشش‌های کشاورزان و روستانشینان ایرانی برای ایجاد تحولی اساسی و ساختاری در نظام اقتصادی ایران به ناکامی انجامید. از این رو کتاب او را می‌توان یکی از مهمترین (اگر نه مهمترین) آثار در حوزه مشروطه‌پژوهی در سالهای اخیر خواند که انتشارش در پاییز ۱۴۰۱ کمتر مورد توجه علاقه‌مندان به تاریخ ایران و به‌ویژه دغدغه‌مندانی قرار گرفت که به این پرسش می‌اندیشند که چرا مشروطه در ایران به همه یا عمده‌ترین اهداف خود نرسید؟ در این یادداشت می‌کوشیم ضمن معرفی نویسنده، به معرفی این کتاب بپردازیم.

مؤلف کیست؟

دکتر سهراب یزدانی (متولد ۱۳۲۸ بندر انزلی) مورخ و استاد بازنشسته تاریخ دانشگاه تربیت معلم، فارغ‌التحصیل رشته علوم سیاسی از دانشگاه شهیدبهشتی است که دکتری خود را در رشته جامعه‌شناسی سیاسی از دانشگاه کیل انگلستان دریافت کرده است. دکتر یزدانی پنج کتاب دیگر هم نوشته است که موضوع چهار تای آنها انقلاب مشروطیت ایران است: ۱. کسروی و تاریخ مشروطه ایران، ۲. صور اسرافیل: نامه آزادی، ۳. مجاهدان مشروطه و ۴. اجتماعیون عامیون. کتاب پنجم او با عنوان «کودتاهای ایران» بررسی تاریخی و عالمانه‌ای از چهار کودتای ایران معاصر است، یعنی: ۱. به توپ بستن مجلس اول به دستور محمدعلی شاه، ۲. انحلال مجلس دوم، ۳. کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ و ۴. کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲.

یزدانی در تاریخ‌نگاری، منظری جامعه‌شناختی دارد و وقایع و رویدادها را با توجه به ساختار اجتماعی و نقش طبقات، گروه‌ها و قشرها روایت می‌کند. او همچنین از تحولات اقتصادی و زمینه‌های مادی رخدادها غافل نیست و به‌خوبی به اهمیت اقتصاد سیاسی واقف است. تکیه بر اسناد و مدارک و منابع دست اول و کاربرد انتقادی آنها در گزارش و تحلیل وقایع از وظایف مورخ دانشگاهی است که به‌خوبی در آثار یزدانی مشهود است.

روستاییان و اهمیت آنها

«در میان زمینه‌ها و علل ناتمام ماندن انقلاب مشروطیت ایران، هیچ یک به‌اندازه بی‌ثمر ماندن جنبش دهقانی و بر جاماندن زمینداری بزرگ اهمیت نداشت». کتاب روستاییان و مشروطیت با این عبارت‌های روشن و دقیق به پایان می‌رسد. اما چرا روستاییان و جنبش‌های دهقانی این اندازه اهمیت دارند و اگر چنین است، چرا روشنفکران و تاریخ‌نگاران و پژوهشگران ایرانی تا این اندازه به آن کم‌توجه بوده‌اند؟ برای پاسخ نخست کافی است به ساختار اجتماعی ایران در آستانه انقلاب مشروطیت توجه کنیم.

در آغاز قرن بیستم میلادی، مطابق برآوردها از بیش از ده‌میلیون نفر جمعیت ایران، تنها کمی بیشتر از ۲میلیون نفر در شهرها زندگی می‌کردند، بیش از ۵میلیون نفر ساکن روستاها بودند و حدود ۳میلیون نفر هم ایلیاتی بودند. در این وضعیت «اقتصاد کشور تقریباً به‌ طور کامل به کشاورزی و فعالیت‌های جنبی آن وابستگی داشت. بین ۸۰ تا ۹۰ درصد نیروی کار در بخش کشاورزی متمرکز بود. مواد غذایی از کار دهقانان به دست می‌آمد و زندگی اقتصادی جامعه در گرو کشاورزی بود» (صص۳۷ـ۳۸). همین نکته که یزدانی در ابتدای فصل یکم به آن اشاره کرده، به‌خوبی اهمیت نظام ارباب ـ رعیتی را در تحولات سیاسی و اقتصادی کشور نشان می‌دهد.

دنیای فراموش‌شده

اما چرا مورخان و پژوهشگران کمتر به این موضوع توجه کرده‌اند؟ به نوشته یزدانی در آثار نویسندگان عصر مشروطه «روستا دنیای فراموش‌شده» بود و نویسندگانی چون محمدمهدی شریف کاشانی و محمدعلی تهرانی بسیار کم به آن پرداختند. البته در همان عصر دو روزنامه‌نگار شاخص یعنی ناظم‌الاسلام کرمانی و مجدالاسلام کرمانی (به‌ویژه در کتاب سفرنامه کلات) به ستمی که در حق روستاییان صورت می‌گرفت، توجه کردند. کسروی هم با نگرشی منفی به جنبش دهقانان توجه کرد؛ اما به‌ طور کلی «از نظر آنها، مشروطه جنبشی شهری بود، هدفهای سیاسی داشت و برای استقرار حکومتی نوین به راه افتاده بود. هر سه نویسنده با بدبینی به روستاییان می‌نگریستند. آنها شیوه ارباب ـ رعیتی را ستمگرانه می‌دانستند و خواهان از بین رفتن یا تعدیل آن بودند، اگرچه معتقد بودند که رعایا مفهوم مشروطه را نمی‌فهمند.

چنین کسانی نمی‌توانستند در جنبش سیاسی جایگاهی داشته باشند. روش مبارزه دهقانان نیز به گونه‌ای بود که تنها می‌شد هرج و مرج به حساب آورد» (صص۳۰ـ۳۱).پژوهشگران بعدی چون کاتوزیان هم بسیار اندک به روستاییان توجه نموده‌اند یا همچون کاظمی ـ آبراهامیان شتابزده عمل کرده‌اند.

علت اصلی این کم‌توجهی، قطعاً کمبود منابع و اسناد و مدارک تاریخی است؛ اما دلیل دیگر خاستگاه اجتماعی و فرهنگی خود پژوهشگران است، ضمن آنکه رویکرد عمومی تاریخ‌نگاری ایرانی، یعنی سیاست‌زدگی و مرکزگرایی بی‌تأثیر نبوده است.

نظام نابرابر

فصل نخست کتاب با عنوان «نظام ارباب ـ رعیتی در ایران» توصیفی دقیق و جامع درباره ساختار اقتصادی کشور در روزگار پیش از مشروطه است. در این فصل نویسنده انواع شیوه‌های مالکیت زمین در ایران (سلطنتی، دولتی، وقفی، اربابی و خرده‌مالکی) و شیوه زمینداری تیولداری را معرفی می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه از میانه قرن نوزدهم، ایران وارد چرخه تجارت جهانی شد و بزرگ‌مالی و مالکیت اربابی و تیولداری در کشور گسترش بی‌سابقه‌ای یافت و اوضاع کشاورزان و خرده‌مالکان وخیم‌تر شد. در ادامه این فصل یزدانی نگاهی درونی و جزئی به جامعه دهقانی می‌اندازد و با دقت مناسبات ارباب ـ رعیتی را از حیث نوع و ماهیت قرارداد (مزارعه)، انواع مالیات (مالیات اصلی و مالیات‌های فرعی مثل تفاوت عمل) و ستمهایی که بر دهقانان صورت می‌گرفت، مورد بررسی قرار می‌دهد.

به نوشته او دهقانان به شیوه‌های مختلف تحت ستم و اجحاف زمینداران بودند و کشانده شدن به مدار اقتصاد سرمایه داری، این وضعیت را تشدید کرد: «کشاورزان برای تمامی ملت مواد غذایی فراهم می‌آوردند، مایه ثروت اربابان بودند، منبع اصلی درآمد دولت بودند؛ اما خود و خانواده‌شان در فقر به سر می‌بردند، همواره در معرض گرسنگی بودند و به علت بدهی و دلایل دیگر به زمین وابسته می‌شدند.» (صص۷۳ـ۷۴).

دادخواهی روستاییان

آن‌طور که یزدانی نوشته، دهقانان ایرانی مثل کشاورزان در اکثر جوامع، با تأخیر به جنبش مشروطه پیوستند. البته مشروطه‌خواهان هم از روستاییان غافل بودند… [اگرچه] جامعه تکان سختی خورده بود. روستاییان به همراه قشرهای دیگر جامعه به آینده امیدوار می‌شدند.» (صص۷۴-۷۶). در بعضی شهرها گروهی از مشروطه‌خواهان سخن از برچیدن نظام ارباب ـ رعیتی به میان آوردند و روستاییان هم (بعضاً به‌ طور غیرمستقیم تحت تأثیر انقلاب روسیه) خود را صاحب حق می‌دانستند.

شیوه‌های دادخواهی روستاییان مشخص بود: نخست عریضه‌نویسی، دوم ارسال نامه و تلگراف به روزنامه‌ها، سوم بست‌نشینی و چهارم حضور گروهی. این اعتراضات معمولا حول این محورها می‌چرخید: ۱. مالیات‌ها: «رعایات به‌ طور معمول درباره اصل مالیات حرفی نداشتند؛ اما مالیات‌های اضافی و من درآوردی، رسوم مالیاتی بر جامانده از زمان استبداد و تفاوت عمل را ناحق می‌شمردند»، ۲. آب، ۳. نصب کدخدا، ۴. حمله ایلات و راهزنان و اشرار، ۵ شیوه حکومت و روابط و مناسبات اجتماعی. «در سراسر دوره مجلس اول، فریاد رعایا از ستم زمینداران بزرگ و سران ایلات بر آسمان بود» (ص۹۰) و «رعایا از زورگویی و زورستانی مالکان و گماشتگان آنها نیز شکایت داشتند» (ص۹۱).

انجمن‌های بلوکات

شیوه‌های مرسوم اعتراض دهقانان که بعضاً با چاشنی خشونت همراه بود، معمولا نتیجه‌ای در بر نداشت. در نتیجه «روستاییان از مبارزه شهرنشینان درس می‌گرفتند. آنها آموختند که باید سازمانی برای مبارزه خود به وجود بیاورند» (ص۱۰۵). در انجمن‌های ایالتی و ولایتی، روستاها نادیده گرفته شدند، در نتیجه روستاییان به ابتکار خود انجمن‌های ده را بر پا کردند (ص۱۰۶) این انجمن‌ها را گاه «انجمن ملی» یا «انجمن‌های دهات»، «انجمن‌های اطراف» و به‌ویژه «انجمن‌های بلوکات» می‌خواندند. انجمن‌های ایالتی و ولایتی در آغاز با انجمن‌های بلوکات مخالف بودند و کار روستاییان را غیرقانونی می‌دانستند. با این‌همه روستاییان به راه خود می‌رفتند و سازمان‌های ده را تشکل می‌دادند. در برخی از دهکده‌ها، چند انجمن تاسیس شد. خانواده‌ها یا برخی از افراد، گروه خود را تشکیل می‌دادند. گاه بزرگان محلی برای خود جمعیتی درست می‌کردند (ص۱۰۸).

یزدانی در ادامه مثال‌هایی از فعالیت‌های این انجمن‌ها می‌آورد و می‌نویسد: «یکی از خواست‌های اصلی روستاییان در همه جای کشور، کاهش بار مالیات‌ها بود. آنها به‌خصوص مالیات‌های فرعی ـ یا تفاوت عمل را ناعادلانه می‌دانستند و از روش محاسبه آن دل پری داشتند. رعایا از مجلس انتظار داشتند که مالیات‌های فرعی را بردارد؛ اما مجلس نه تنها چنین گامی برنداشت