فایل کامل و عالی پاورپوینت چرا در جامعه امروز ایران ابوریحان نداریم؟

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 فایل کامل و عالی پاورپوینت چرا در جامعه امروز ایران ابوریحان نداریم؟ دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی فایل کامل و عالی پاورپوینت چرا در جامعه امروز ایران ابوریحان نداریم؟،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل کامل و عالی پاورپوینت چرا در جامعه امروز ایران ابوریحان نداریم؟ :

آیندگان چطور ما را قضاوت خواهند کرد؛ آیا ایران امروز را با جای خالی اندیشمندانش به خاطر خواهند آورد؟

تأملی در باب زیست فکری امروز ایرانیان

آیندگان از ما چه خواهند گفت؟ درباره ما چطور قضاوت خواهند کرد؟ ما را با کدام اندیشمندان به یاد خواهند آورد؟ زیست فکری ایرانیان امروز را چطور توصیف خواهند کرد؟ ممکن است بپرسند که چرا جامعه آن روز (امروز) ایران، اندیشمندان بزرگی در مقیاس جهانی همچون ابوریحان، ابن‌سینا و فارابی نداشت؟ آیا جامعه امروز ایران اصلاً نیاز به اندیشمندانی در این حد و اندازه دارد؟ چقدر در جامعه ایران امروز بسترهای سیاسی، فرهنگی و اجتماعی برای تربیت متفکران بزرگ فراهم است؟ گفتار پیش‌رو، حول این پرسش‌ها، سامان می‌یابد و این نکته را پیش می‌کشد که باید «باید»های زیادی را به جان خرید تا اندیشه‌های بزرگ و اندیشمندان برجسته خلق شوند.

همه ما به این واقعیت معترفیم که اکنون در جامعه‌ امروز ایران، دانشمندی همتراز ابوریحان، ابن‌سینا و فارابی نداریم؛ دانشمندانی که از یک طرف جامع‌الاطراف و مسلط به دانش‌های انسان‌شناسی، جامعه‌شناسی، زبان‌شناسی، ادبیات، نجوم، تاریخ، جغرافیا و… باشند و از طرف دیگر همچون ابوریحان ۱۸۰ جلد کتاب و رساله نوشته باشند که هر کدام از آنها شأن و وزنی جهانی دارند. به عنوان مثال، تحقیقاتی که ابوریحان در مورد هند انجام داد، هنوز هم از منابع اصلی هندشناسی است و برای هندی‌ها میراث بزرگی به شمار می‌رود که به آن افتخار می‌کنند. این نشان می‌دهد که این دانشمند چقدر نسبت به دیگر فرهنگ‌ها گشوده و مشتاق بود و پرسش‌های خود را در چشم‌اندازی وسیع و جهانشمول طرح می‌کرد. این رویکرد ابوریحان برای امروز ما درس‌آموز است که بدانیم؛ پرسش‌های بزرگ است که متفکران بزرگ می‌سازد.

اگر می‌خواهیم اندیشه و اندیشمندانی در سطح ابوریحان داشته باشیم باید پرسش‌های بزرگ و جهانشمول داشته باشیم و خود را در سلول‌های انفرادی علم، زندانی نکنیم. یکی از دلایلی که ما امروز اندیشمندان بزرگ در مقیاس جهانی همچون ابوریحان نداریم این است که پرسش‌هایی که ابوریحان می‌پرسید اکنون برای دانشمندان ما شکل نمی‌گیرد. ابوریحان در برهه‌ای چنین پرسش‌های بزرگ و جهانی را طرح ‌کرد که عصر اطلاعات و ارتباطات نبود و این حجم از مراکز علمی و پژوهشی وجود نداشت.

مرحوم دکتر محمدامین قانعی‌راد، جامعه‌شناس علم، در کتابی با عنوان «اخلاقیات شعوبی و روحیه علمی» به این پرسش، پاسخی قابل‌تأمل می‌دهد که چرا و چطور در قرن‌های چهارم، پنجم و ششم، رنسانس اول علمی ایران شکل گرفت؟ او به این موضوع می‌پردازد که چرا ما بعد از این دوران، دانشمندانی به حد و اندازه ابوریحان نداشته‌ایم؟ پاسخ دکتر قانعی‌راد چند‌وجهی است؛ یک وجه آن به این موضوع اشاره دارد که برای شکل‌گیری اندیشه‌های بزرگ و اندیشمندان برجسته، نیاز به بسترهای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی داریم که یکی از این بسترها، وجود «تسامح» و «آزادی اندیشه» در اجتماعات علمی است.

نکته دوم را مرحوم قانعی‌راد از راندال کالینز، جامعه‌شناس امریکایی الهام می‌گیرد که در کتاب «جامعه‌شناسی فلسفه‌ها» به این سؤال پاسخ می‌دهد که «اندیشه چگونه ‌زاده می‌شود؟» او معتقد است اندیشه در پرتو انرژی عاطفی شکل می‌گیرد که در زنجیره مناسک بین اندیشمندان خلق می‌شود. این زنجیره مناسک شامل گعده‌های علمی، روابط مرید و مرادی، گفت‌وگو‌ و مباحثه‌ علمی، به رسمیت‌ شناختن دیگری، ارجاع دادن به دیگر اندیشمندان، نقد و نظر آثار و آرای دیگر علما و ماحصل تعاملات علمی در اجتماعات فکری است. در سایه انرژی عاطفی خلق شده از این مراودات و سلوک علمی است که اندیشه‌های بزرگ و اندیشمندان برجسته خلق می‌شوند.

به قول دکتر مرتضی بهمنی، استاد پژوهشگاه مطالعات فرهنگی، اجتماعی و تمدنی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، ما تأسیسات دانشگاهی داریم ولی هنوز نتوانسته‌ایم دانش را تأسیس کنیم و مؤسس اندیشه ‌شویم. البته نباید منکر تلاش‌ها و زحمات متفکران امروز شد و مدعی شویم که کار علمی مهم و درخور توجهی صورت نگرفته است. اما این آیندگان هستند که درباره تلاش‌های علمی امروز ما قضاوت خواهند کرد. ولی ما همین‌قدر به وضعیت علمی امروزمان آگاهیم که با اطمینان بگوییم اندیشمندی در حد و اندازه ابوریحان نداریم که همچون او مؤسس اندیشه شود، پرسشگری کند، ریاضت علمی بکشد و در مقیاس جهانی اعتبار مقام «دانشمندی» را داشته باشد.

جلال ستاری در یکی از کتاب‌هایی که در باب فرهنگ دارد به دنبال جواب این پرسش است که چرا ما در تاریخ علم‌مان این همه دانشگاه و آموزش‌عالی داریم اما نتوانستیم دانشمندان بزرگی در حد و اندازه ابوریحان تربیت کنیم؟ او در مرور تاریخ علم این سرزمین به دوره‌هایی اشاره می‌کند که ایران شاهد رشد و شکوفایی علمی است و یکی از آن دوره‌ها، دوره آل‌بویه است که درخت علم به بار می‌نشیند و اندیشه‌هایی بزرگ و اندیشمندانی برجسته به جهان علم معرفی می‌کند. او در بررسی‌های خود «به رسمیت شناختن آزادی نهاد علم به دور از انگیزه‌های ایدئولوژیک» را از شاخصه‌های فرهنگی و سیاسی دوره آل‌بویه می‌شمارد که باعث رشد و شکوفایی علم و عالمان این دوره شد. به رسمیت شناختن فکر آزادمنشانه که باید در بسترسیاسی-فرهنگی یک جامعه نهادینه شود، می‌تواند عالمان بزرگ خلق کند.

در جلسه‌ای در دانشگاه تربیت مدرس از دکتر رضا داوری شنیدم که در این رابطه می‌گفت: فکر کودکانه و هوس خام است اگر فکر کنید می‌توانید مدرسه‌ای بسازید که ۱۵۰ نفر همچون ابوریحان و ۲۰۰ نفر همچون ابن‌سینا خروجی داشته باشد. چراکه ابوریحان‌ها و ابن‌سیناها در «مدرسه» ساخته نمی‌شوند بلکه در شرایطی چنین متفکران بزرگی در مقیاس جهانی خلق می‌شوند که افق فکری حاکم