فایل کامل و عالی پاورپوینت ردپای شیخ اجل در تصوف هند

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 فایل کامل و عالی پاورپوینت ردپای شیخ اجل در تصوف هند دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی فایل کامل و عالی پاورپوینت ردپای شیخ اجل در تصوف هند،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل کامل و عالی پاورپوینت ردپای شیخ اجل در تصوف هند :

در تاریخ سوم شعبان ۷۰۷ قمری، یک تن از شاعران مشهور هند، امیرحسن سجزی دهلوی (زنده در ۷۲۷ ق) ملقب به سعدی هند، بر آن شد تا تقریرات و گفت‌وگوهای شیخ خویش نظام‌الدین اولیا بدائونی (درگذشت: ۷۲۵ق) را در کتابی با عنوان فوائدالفواد جمع و تحریر کند و بدین گونه با نگارش این کتاب هم تعالیم نظام‌الدین را به صوفیان بعدی چشتی منتقل ساخت و سبب مزید شهرت این شیخ صوفی در ادب عرفانی هند شد و هم ژانر نوینی با عنوان ملفوظات برای ثبت و ضبط تعالیم مشایخ صوفی هند وجود آورد

کشف نخستین شواهد تاریخی از رواج شعر سعدی در عرفان شبه ‌قاره

در تاریخ سوم شعبان ۷۰۷ قمری، یک تن از شاعران مشهور هند، امیرحسن سجزی دهلوی (زنده در ۷۲۷ ق) ملقب به سعدی هند، بر آن شد تا تقریرات و گفت‌وگوهای شیخ خویش نظام‌الدین اولیا بدائونی (درگذشت: ۷۲۵ق) را در کتابی با عنوان فوائدالفواد جمع و تحریر کند و بدین گونه با نگارش این کتاب هم تعالیم نظام‌الدین را به صوفیان بعدی چشتی منتقل ساخت و سبب مزید شهرت این شیخ صوفی در ادب عرفانی هند شد و هم ژانر نوینی با عنوان ملفوظات برای ثبت و ضبط تعالیم مشایخ صوفی هند وجود آورد که سخت مقبول خانقاهیان هند واقع شد. از آن پس آثار متعددی به تقلید از آن به رشته تحریر درآمد و حتی به برخی صوفیان سلف هم منسوب شد (۱). با این وصف، اهمیت فوائدالفواد به اینها که گفتیم منحصر نیست و کتاب حاوی اطلاعاتی بس سودمند در باب تعالیم خواجگان چشتی، وضع عمومی تصوف در هند آن عهد و در ما نحن فیه متضمن اطلاعات سودمندی در باب سابقه رواج شعر سعدی در هند است. باری، در باب سابقه رواج شعر سعدی در شبه قاره هند و به ویژه نزد صوفیان آن دیار از کهن‌ترین نمونه‌ها دست کم دو به دو حکایت در فوائدالفواد می‌توان اشارت کرد که شیخ نظام‌الدین اولیاء در باب شیخ خود فریدالدین گنج شکر نقل می‌کند و به موجب آنها می‌توان دریافت که شعر سعدی درست در زمانه حیاتش در حلقه‌های چشتی هند خوانده می‌شده است. حکایت نخست، خاطره‌ای است از نظام‌الدین اولیاء درباره شیخ خود که در فوائدالفواد(۲) مجال تقریر یافته و در سیرالاولیاء (۳) امیر خورد کرمانی نیز نقل شده است. امیرحسن در فوائدالفواد این حکایت را از زبان نظام‌الدین اولیاء چنین نقل کرده است:

«فرمود: من هر بار که سماع شنیده‌ام و هر صفت که از گوینده در سماع شنیده‌ام الی یومنا به حق خرقه شیخ [فریدالدین] که آن همه بر اوصاف و اخلاق شیخ حمل کرده‌ام تا وقتی در حالت حیات شیخ [فریدالدین] قدس ا… سره‌العزیز در جمعی بودم، گوینده این بیت می‌گفت:

مخرام بدین صفت مبادا / کز چشم بدت رسد گزندی… (۴)

و مرا اخلاق پسندیده و اوصاف شیخ و کمال بزرگی و غایت فضل و لطافت ایشان یاد آمد؛ چنان رقت در گرفت که در صفت نیاید. قوال خواست که تا ابیات دیگر گوید، من همین می‌گویانیدم. خواجه ذکره ا… بالخیر چون برین حرف رسید در گریه شد و فرمود که بعد از آن بسی بر نیامد که ایشان رحلت فرمودند.» از نقل نظام‌الدین پیداست که این بیت از ترجیع‌بند مشهور سعدی در اواخر ایام حیات فریدالدین گنج‌ شکر در یکی از حلقه‌های صوفیان چشتی بر زبان قوال رفته است. گفتنی است که فریدالدین گنج شکر بنابر کهن‌ترین روایت‌ها در ۶۶۴ ق در گذشته است(۵) و از این رو از این حکایت پیداست که شعر سعدی در نیمه‌های سده هفتم و در روزگار حیات شاعر مجلس سماع صوفیان را رونق داده و مکارم اخلاق شیخی چشتی را در یاد و خاطره مرید و خلیفه‌اش زنده کرده است. افزون بر این حکایت دیگری در دست است که سابقه رواج شعر سعدی در حلقه‌های چشتیه هند را به کمی پیش‌تر از این نیز باز می‌گرداند؛ به روزگاری که فریدالدین گنج شکر در اجودهن پنجاب در تعلیم و تکمیل مریدان می‌کوشیده است. باری، به موجب روایت امیرخورد کرمانی (۶) فریدالدین گنج شکر بر سلوک اخلاقی مریدی با نقل بیتی از سعدی و البته بی‌ذکر نام او صحه می‌نهد: «سلطان‌المشایخ [نظام الدین اولیا] می‌فرمود: یکی به خدمت شیخ شیوخ‌العالم فریدالدین آمد و گفت که من چند دانه پیش گنجشکان انداختم، روز دیگر یک من تنکه رایج به من رسید، شیخ شیوخ‌العالم قدس‌الله سره العزیز فرمود:

خورش ده به گنجشک و کبک و حمام (۷)

که یک روزت افتد همایی به دام» (۸)

نظر به این دو حکایت می‌توان گفت که دهه‌ها پیش از آنکه ابن‌بطوطه، سیاح مغربی، ابیات سعدی شیرازی را از زبان خنیاگران خنسا (هانگ زو یا هانک چو) در چین بشنود (۹) و البته سالیانی چند پیش از آنکه سپهسالار از تشییع مولانای بلخ بر دست مریدانش با اشعار این «نادره گفتار» (۱۰) ادب فارسی خبر دهد،(۱۱) صوفیان چشتی هند از اواسط سده هفتم، یعنی پیش از ۶۶۴ ق که سال درگذشت فریدالدین گنج شکر است، مجالس درس و سماع خویش را با اشعار سعدی مایه رونق می‌دادند و کلام و تعالیم‌شان را به زیور اشعار وی می‌آراستند.

باری، این دو حکایت منقول در فوائدالفواد – که ظاهرا از قدیم‌ترین نمونه‌های رواج شعر سعدی در بیرون از مرزهای ایران است – گواهی دیگری است بر صدق دعوی سعدی بزرگ که «ذکر جمیل»اش در زمانه حیاتش «در افواه عوام افتاده» و «صیت سخنش در بسیط زمین رفته» و در آفاق عالم منتشر گشته بوده است و مردم همروزگارش «رقعه منشآتش را همچون کاغذ زر» می‌برده‌ا‌ند (۱۲).

پانوشت

۱- برای تفصیل، نک: ارنست، ۸۳-۸۲، ۶۷، ۶۳،

۲- نک: حسن سجزی دهلوی، همان، ۱۶۶.

۳- نک: امیرخورد کرمانی، ۵۰۶-۵۰۵.

۴- قس: سعدی، «ترجیعات»، ص۶۵۶: مخرام بدین صفت مبادا / کز چشم بدت رسد گزندی

۵- نک: امیرخورد کرمانی، ۱۰۱؛ نیز، نک: محدث دهلوی، ۱۰۱؛ داراشکوه، ۹۷؛ قس: ابوالفضل علامی، ۳/۱۶۹: ۶۶۸ق؛ فرشته، ۴/ ۵۹۹، ۶۰۱: ۶۶۹ق.

۶- نک: امیر خورد کرمانی، ۸۷؛ نیز، نک: محدث دهلوی، ۱۰۹.

۷- متن: همام.

۸- قس: سعدی، بوستان، باب دوم (در احسان)، ص۲۷۲، بیت۲۰: