پاورپوینت کامل معنای تمثل روح در داستان حضرت مریم(ع) چیست؟ ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معنای تمثل روح در داستان حضرت مریم(ع) چیست؟ ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معنای تمثل روح در داستان حضرت مریم(ع) چیست؟ ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل معنای تمثل روح در داستان حضرت مریم(ع) چیست؟ ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

“تمثل” در لغت یعنى پیش روى کسى ایستادن، تصور شدن چیزى براى کسى، مانند چیزى شدن، تصور کردن. منظور از “تمثل” در آیه ۱۷ سوره مریم این است که: فرشته‏ى الاهى به صورت انسانى در آمد و در مقابل مریم ظاهر شد و مریم تصور کرد که او سیرتاً و صورتاً انسان است. البته جبرئیل فقط از نظر صورت و شکل ظاهرى مثل انسان بود، نه این‌که حقیقتاً و واقعاً انسان باشد؛ چرا که این معنا باعث انقلاب و دگرگونى در ذات او می‌شد و این غیر ممکن و محال است.

در قرآن کریم تمثل فقط در آیه‌ی ۱۷ سوره‌ی مریم آمده است، لیکن در روایات اسلامى و دیگر منابع، در موارد متعدد و به طور گسترده مطرح شده است؛ نظیر تمثل ابلیس، دنیا، مال، فرزند و اعمال انسان و نیز تمثل قرآن در بهشت و… .

در رابطه با مسئله‌ی تمثل، شبهاتى ممکن است مطرح گردد که به سه شبهه و اشکال و پاسخ آنها اشاره می‌شود: ۱. در جریان تمثل، احتمال خطاى در ادراک می‌رود؛ لذا ملاک صدق ادراک مُدرِک چیست؟ پاسخ: ملاک صدق قضیه در قضایاى ذهنیه، انطباق آن با نفس الامر قضیه است که آن اعم از وجود خارجى ملموس است.

2. آیا غیر از پیامبر(ص) و وصى او کسى می‌‏تواند ملک و جبرئیل را مشاهده کند و به عالم ملکوت راه یابد؟

پاسخ: از برخى آیات قرآن و منابع اسلامى استفاده می‌شود که انسان می‌‏تواند به عالم ملکوت راه یابد؛ چرا که در آیه‏ى ۱۸۵ سوره‌ی “اعراف” خداوند در مقام توبیخ و ترغیب و تحریض برآمده که چرا به عالم ملکوت و باطن دنیا نظر نمی‌کنند، به علاوه عرفا می‌گویند: در انسان شایستگى و استعداد عروج به عالم شامخ ملکوت وجود دارد و تمثل جبرئیل براى حضرت مریم(ع)، نمونه‏ى بارز آن است؛ زیرا مریم نه “پیامبر” بود و نه “وصى” او، بلکه تنها یکی از اولیای خدا بود.

3. آیا بازگشت از عالم غیب به عالم دنیا و طبیعت، رجوع از کمال به نقص نیست و با نظریه‏ى حرکت جوهرى ملاصدرا که در فلسفه مطرح است، منافات ندارد؟

پاسخ: زمانى بازگشت از عالم غیب به عالم دنیا محال است که موجودى که با حرکت جوهرى کامل شده و به فعلیت و مطلوب رسیده، بخواهد آن کمالات را از دست بدهد و ضایع کند، لیکن در تمثل و نظیر آن(رجعت) این معناى محال، لازم نمی‌‏آید، بلکه آن موجود با حفظ تمام کمالات و سعه‏ى وجودى هویت خود در تمام عوالم، توجهى هم به عالم طبعیت و دنیا می‌‏نماید. نظیر تجّلى ذات حق تعالى و ظهور او براى انسان و جهان که مبدأ پیدایش و ایجاد آفرینش گردیده است.

پاسخ تفصیلی

قرآن کریم در داستان حضرت مریم(ع) می‌فرماید: “و در برابر آنان پرده‌‏اى بر خود گرفت. پس روح خود را به سوى او فرستادیم تا به (شکل) بشرى خوش اندام بر او نمایان شد”.[۱]

واژه‌ی “تمثل” به معناى تصور کردن،[۲] مانند چیزى شدن، پیش روى کسى ایستادن، تصور شدن چیزى براى کسى است.[۳] و می‌توان گفت، تمثل در اصل از ماده‏ى “مثول” به معناى ایستادن در برابر شخصى یا چیزى است. و “ممثّل” به چیزى می‌گویند که به صورت دیگرى نمایان گردد. بنابراین، “فتمثل لها بشراً سوّیاً”، مفهوش این است که فرشته‏ى الاهى به صورت انسانى در آمد. بدون شک معناى این سخن آن نیست که جبرئیل صورتاً و سیرتاً تبدیل به یک انسان شد؛ چرا که چنین انقلاب و دگرگونى ممکن نیست، بلکه منظور این است که به صورت انسان درآمد، هرچند سیرت، همان فرشته بود، ولى مریم در ابتداى امر خبر نداشت؛ از این‌رو چنین تصور کرد که در برابر موجودى قرار دارد که سیرتاً و صورتاً انسان است.[۴]

تمثل در آیه، بر همان معناى لغوى آن که تصور و ظاهر شدن چیزى براى کسى است، منطبق می‌باشد. تمثل در قرآن کریم فقط در قصه‏ى مریم وارد شده است و لیکن در روایات اسلامى و تواریخ، تمثل و مشابه آن(تنصب، تصوّر، تبدى، سَنَح، ظهور،…) بسیار دیده شده و در معانى وسیع کلمه به کار رفته است. از جمله: تمثل ابلیس در دارالندوه در لباس پیرمردى خیراندیش و خیرخواه که به اغوا کردن سران قریش پرداخت. و یا دنیا و باطن آن که به صورت زن زیبا و دلربایى در برابر على(ع) آشکار شد. و نیز مال و فرزند و عمل انسان که در هنگام مرگ در چهره‏هاى مختلف و خاص در برابر او مجسم خواهد شد. و یا ظاهر شدن اعمال و عبادات انسان در قبر و روز قیامت و تمثل و تجسم آنها در شکل‏هاى مخصوص. هم‌چنین تمثل قرآن در صورت نیکو و درجه‏ى بلندى در بهشت براى مؤمن قارى قرآن و نظایر اینها که در منابع اسلامى آمده است.

تمثل در تمام این موارد، مفهومش این است که چیزى یا شخصى صورتاً به شکل دیگرى در آید و نزد آدمى ظاهر شود، بدون این‌که ماهیت و ذات آن تغییر یافته باشد.

یکى از نمونه‏هاى بارز چنین ادعایى، آیات ۶۹ – ۷۰ سوره‏ى هود است که جریان آمدن فرشتگان و تجسم و تمثل آنها نزد حضرت ابراهیم(ع) را بازگو می‌کند. علامه شعرانى در کتاب راه سعادت می‌گوید: در قرآن کریم آمده است: زمانی که فرشتگان نزد ابراهیم(ع) آمدند تا بشارت به اسحاق(ع) دهند، ابراهیم گوساله‏ى بریان براى آنها آورد و دید دست آنها به گوساله نمی‌رسد، او را ناپسندیده آمد و بترسید. اما در تورات آمده است(تورات، سفر تکوین ۱۸، ۸) که فرشتگان از آن گوساله خوردند، و صحیح همان است که قرآن می‌گوید؛ چون فرشتگان از طعام دنیا نمی‌خورند و حکایات قرآن اگر از تورات گرفته شده بود مانند تورات بود، اما وحى الاهى است از جانب پروردگار که می‌داند فرشته غذا نمی‌خورد، و آن‌که درس نخوانده و از رموز حکمت آگاه نیست و از عالم مجردات خبر ندارد، این‌گونه امور را نمی‌داند”.[۵]

معلوم شد احادیثى که درباره‏ى ملائکه روایت شده است که آنها به صورت‏هاى گوناگون رؤیت شده‏اند، بیان رؤیت ذات و حقیقت آنها به دیده‏ى ظاهر نیست؛ زیرا که اصل وجودشان روحانى و مجرد است، بلکه ظهور و بروز آنها در ظرف ادراک مدرکین است که آن حقایق مجرده بدون “تجافى” در صقع نفس مدرکین و در کارخانه‏ى وجود ایشان به صورت‏هاى گوناگون ظهور می‌‏یابند که در قرآن کریم از آن به “تمثل” تعبیر شده است.

این‌که گفتیم “بدون تجافى” مقصود این است که عین خارجى مَلَک و وجود نفسى او که همان ذات حقیقى او است، از حقیقت خود خارج نشده است و ذات آن حقیقت تبدیل به انسان نشده است که عین به عین دیگر قلب شود، بلکه آن حقیقت در ظرف ادراک در صورت (انسانى) مثلاً تمثل یافته است و قوه‏ى مدرکه‌ی مجردّه، که با حقیقت مجرد ملک ارتباط یافت، آن مدرَک در وعاء ادراک در قوه‏ى خیال، که خود تجّرد برزخى دارد، مطابق احوال نفسانیه مدرک متمثل می‌‏شود.[۶]

در زمینه‏ى تمثل ممکن است شبهه و سؤالاتى به ذهن برسد که به برخى از آنها همراه با پاسخ شبهات اشاره می‌‏شود:

1. در جریان تمثل، آیا احتمال نمی‌‏رود که شخص درک کننده، به خطا چیزى را ادراک کند و سپس چنین تصور کند که آن حقیقت و واقعیت داشته، در حالی‌که واقعیتى در کار نبوده است. به عبارت دیگر، ملاک صدقِ ادراک مدرِک چیست؟

پاسخ:

گفتنی است که در بحث شناخت‏شناسى، این‌گونه گفته شده است که، شناخت و ادراک یک چیز عبارت است از: “حاضر شدن خود شى‏ء و یا صورت جزئى(شکل ظاهرى و مشخصات فردى) و یا مفهوم کلى آن شى‏ء نزد مدرِک”. حضور خود شى‏ء مانند حضور “من” و “حالات من” در نزد خودم و حضور صورت جزئى شى‏ء مانند حضور شکل و صورت ظاهرى زید و عمرو در نزد خودم و حضور مفهوم کلى آن در نزد مدرِک؛ مانند حضور صورت کلى انسان و حیوان و کوه در نزد خودم.

این تعریف هم، شامل علم حضورى و هم علم حصولى هر دو می‌‏شود.[۷]

این امر نیز مسلم است که در شناخت‏هاى حسى و خیالى، مدرک ما یک امر جزئى است. البته با این تفاوت که در ادراک خیالى، صورت محسوس بدون حضور ماده قابل تصور و ادراک است، به خلاف مدرک در ادراک حسّى. با توجه به مسئله‏ى فوق، تمثل که عبارت است از؛ ظهور چیزى براى انسان به صورتی که انسان با آن الفت دارد و با غرضش از ظهور می‌‏سازد، مانند ظهور جبرئیل(ع) براى مریم(ع) به صورت بشرى تمام عیار، چون مألوف و معهود آدمى از رسالت همین است که شخص رسول رسالت خود را گرفته نزد مرسل الیه بیاید، و آنچه را گرفته از طرق تکلم و تخاطب ادا کند و این جریان را نباید با امر وهمى و تخیّلى باطل که سراب گونه است خلط نمود. همان‌گونه که سوفسطائى نظر می‌دهد که: هیچ‌یک از مدرکات ما آن‌طور که ما درک می‌کنیم نیست؛ زیرا پاسخ این گروه این است که: باید فرق قایل شد بین این‌که حقیقتى واقعى به صورتى جلوه نموده، مألوف و معهود مدرِک باشد و با ادوات ادراک او جور درآید و بین این‌که اصلاً در خارج حقیقتى وجود نداشته باشد و تنها و تنها صورتى ادراکى و ذهنى وجود داشته باشد، که این دومى سفسطه است، نه اولى. و در علم حصولى و ارتسامى توقّع بیش از این داشتن، توقعّى بی‌جا است.[۸]

گفتنی است که در فلسفه‏ى اسلامى، میزان و ملاک، صواب و خطا، انطباق یافتن قضیه‌ی درک شده، با واقع و حقیقت آن است، خواه واقعِ قضیه، خارجى باشد و یا ذهنى و یا اعتبارى و یا نفس الامرى. بنابراین ملاک صدق در قضایاى ذهنیه، انطباق آنها با نفس الأمر آن قضایا است که اعم از وجود خارجى ملموس می‌باشد.[۹]

2. آیا غیر از پیامبر(ع) و وصى او، کسى مانند حضرت مریم(ع) که نبى و وصى نیست، می‌تواند مَلَک و جبرئیل را مشاهده و درک کند و با عالم ملکوت ارتباط پیدا کند؟

پاسخ:

از برخى آیات قرآن و دیگر منابع اسلامى چنین استفاده می‌‏شود که انسان می‌‏تواند به عالم ملکوت راه یابد؛ چرا که در آیه‏ى ۱۸۵ از سوره‏ى “اعراف”، خداوند در مقام توبیخ و ترغیب و تحریض برآمده و انسان‏ها را براى درک عالم ملکوت و باطن دنیا فرا می‌خواند: “أو لم ینظروا فى ملکوت السّموات و الأرض…”! و به قول عرفا، جریاناتى از قبیل قصّه حضرت ابراهیم(ع)[۱۰] و جریان حرضت مریم(ع) ثابت می‌کند که هر انسان را شایستگى و قوه‏ى استعداد طیران و عروج به عالم شامخ ملکوت می‌باشد؛ زیرا تمثل مانند افتادن عکس شى‏ء در آینه است که آن شى‏ء بر جاى خود قائم و در آینه نیز پیدا است. ادراک نفس عوالم مجرده را و دیدن ملائکه و ارواح ماوراى طبیعت را به صورتى، نیز بدین مثابه است. گمان نشود این مقام مربوط به نبى یا وصى است؛ چرا که حضرت مریم(ع) این دو نبود، اگر چه “ولى” بود.[۱۱]

3. آیا بازگشت از عالم غیب و ملکوت به عالم طبیعت و دنیا، رجوع از کمال به نقص نیست و با نظریه‏ى حرکت جوهریه ملاّصدرا در فلسفه منافات ندارد؟؛ یعنى بعد از آن‌که موجودى به فعلیت رسید، دو مرتبه بالقوّه گردد و مطلوب اعلى و اکمل خود را رها کند. و آیا این اشکال در مسئله‌ی تمثل وارد نمی‌شود؟

پاسخ:

زمانى بازگشت