پاورپوینت کامل تفاوت دار الحسره با یوم الحسره چیست؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفاوت دار الحسره با یوم الحسره چیست؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفاوت دار الحسره با یوم الحسره چیست؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفاوت دار الحسره با یوم الحسره چیست؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

در قرآن و روایات تعبیر «دار الحسره» نیامده است. تنها عبارت «یوم الحسره» (به معنای روز حسرت و افسوس خوردن بر چیزهایی که از دست رفته به کار گرفته شده است) یک‌بار در قرآن و در روایات فراوان استفاده شده است. منظور از «یوم الحسره» در قرآن و روایات روز قیامت(رستاخیز) است؛ زیرا در روز رستاخیز اهل بهشت حسرت خواهند خورد که می‌توانستند بهتر از این باشند و به درجات بالاتری برسند و اهل دوزخ حسرت خواهند خورد که ای کاش گناه‌کار نبودند و جهنمی نمی‌شدند.

پاسخ تفصیلی

در قرآن کریم از قیامت و منزل اصلی انسان با نام‌‌­های مختلفی یاد شده است؛ مانند الواقعه، الراجفه، الطامه، الصاخه، الحاقه، یوم الفصل، یوم الندم، یوم النشور، یوم الحق، یوم التغابن، یوم المسأله، یوم الحساب، یوم المحاسبه و یوم التلاق و یوم الحسره … .

معنای حسرت

معنای اصلی حسرت آشکار شدن و انکشاف است.[۱] گفته شده است؛ چون در قیامت حقایق و اسرار روشن می‌شود (روزی که اسرار باطن شخص آشکار شود[۲])، آن‌را روز حسرت خوانده‌­اند.[۳] حسرت به معانی دیگری نیز استعمال شده است. از جمله به معنای “پشیمان شدن” (به جهت چیزی که از دست رفته و قابل جبران نباشد)، و چون در اثر آشکار شدن حقایق، انسان به شدت نادم و پشیمان می‌گردد، آن‌را روز حسرت خوانده‌­اند. این استعمال در حقیقت استعمال در لازمه‌ی معنا و مجاز است. همچنین گفته شده است که حسرت به معنای “از حرکت بازماندن” هم به کار گرفته می‌شود. طبق این بیان؛ چون آدمی در قیامت از حرکت می‌ماند و دیگر نمی‌تواند عملی انجام دهد و کارش یک‌سره می‌شود و به تعبیر قرآن «در آن‌روز همه چیز پایان می‌یابد»،[۴] و نمی‌تواند گذشته را جبران کند، رستاخیز را روز حسرت خوانده‌­اند. همچنین به معنای “تحیر” نیز آمده و قیامت را روز حسرت نام نهاده‌­اند؛ چون در آن‌روز بشر به خاطر صحنه‌­های تازه و عجیبی که می‌بیند حیران و سرگردان است.

تعبیر «دار الحسره» در متون اصیل دینی اعم از آیات قرآن و روایات نیامده است، ولی عبارت «یوم الحسره» هم در قرآن و هم در روایات ذکر شده است.

در قرآن می‌خوانیم: «و ای رسول ما امت را از روز غم و حسرت بترسان که آن‌روز دیگر همه چیز پایان می‌یابد و مردم سخت از آن‌روز غافل‌اند و به آن ایمان نمی‌آورند».[۵]

علامه طباطبائی در تفسیر این آیه می‌‌فرماید: از سیاق آیه فهمیده می‌شود که علت حسرت خوردن آنها این است که کار پایان می‌پذیرد و از نتیجه اعمال خویش در دنیا مطلع می‌شوند و متوجه می‌شوند که ضرر کرده­‌اند و آنچه را که می‌توانستند به دست آورند از دست داده‌­اند. وی در ادامه‌ی آیه می‌فرماید: سبب این ضرر و زیان غفلت‌­شان در دنیا بوده است.[۶]

روز حسرت، روزی است که مردم به دلیل کوتاهی که در اطاعت خدا کرده‌­اند حسرت می‌خورند.[۷]

امام علی(ع) می‌فرماید: «ای وای بر انسان غافل و بی‌خبری که عمرش دلیلی بر ضد او است و روزگارش او را به بدبختی و شقاوت می‌کشاند».[۸]

روایت زیبایی در تفسیر آیه‌ی یاد شده هم در منابع شیعه و هم در منابع اهل‌سنت با کمی اختلاف، نقل شده است که معصوم(ع) با تمثیل زیبایی تفسیر آیه را بیان می‌کند. از امام صادق‌(ع) تفسیر این آیه را پرسیدند. امام فرمود: «پس از آن‌که بهشتیان در بهشت و اهل جهنم در جهنم قرار گرفتند، ندا دهنده‌­ای از سوی خداوند ندا می‌کند: ای اهل بهشت و ای اهل جهنم! آیا می‌دانید مرگ چه شکلی است. پاسخ می‌دهند نه. مَثَل مرگ مثل قوچ خاکستری رنگی است که در بین بهشت و جهنم می‌ایستد. سپس همه را فرا می‌خوانند نزدیک بیایید و به مرگ نگاه کنید. پس نزدیک می‌آیند. سپس به فرمان خداوند حیوان را ذبح می‌کنند و می‌گویند: ای اهل بهشت برای همیشه در بهشت خواهید ماند و مرگی نیست و ای اهل جهنم برای همیشه جهنمی هستید و مرگی وجود ندارد». سپس امام(ع) افزود: این معنای بیان خداوند است که فرمود: «آنان را از روز حسرت بترسان، در آن هنگام که همه چیز پایان می‌یابد و آنها در غفلت‌اند و ایمان نمی‌آورند». یعنی کار بهشتیان با جاودانه شدن در بهشت و کار اهل جهنم با جاودانه ماندن در جهنم یک‌سره می‌شود».[۹]

در برخی از منابع در ادامه‌ی حدیث آمده است: «اهل بهشت چنان فرحناک شوند که اگر کسی در آن‌جا مردنی بود از شادی می‌مرد و اهل دوزخ چنان فریاد می‌کشند که اگر کسی مردنی بود از ناراحتی جان می‌سپرد».[۱۰]

گفتنی است که در آن دنیا هم گناه‌کار حسرت خواهند خورد که چرا کار نیک انجام ندادند و هم نیکوکاران حسرت خواهند خورد که ای کاش! بیشتر کارهای نیک و شایسته انجام می‌دادند. اهل بهشت بر لحظه‌­ای که در آن به یاد خدا نبودند تأسف خواهند خورد و خود را سرزنش خواهند کرد.[۱۱]

در همین راستا رسول خدا(ص) فرمود: دو گروه در روز رستاخیز بیش از همه حسرت خواهند خورد: یک گروه افردای که می‌توانستند در دنیا در پی کسب دانش باشند، ولی در پی آن نرفتند. و گروه دوم کسانی که به دیگری دانش آموختند و یادگیرنده از آن دانش بهره‌­مند شد، ولی معلم بی‌‌بهره ماند و از دانش خویش سودی نبرد».[۱۲]

باری، سستی در دنیا حسرت آخرت را به دنبال دارد.[۱۳]

[۱]. فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، محقق، مصحح، مخزومی، مهدی، سامرائی، ابراهیم، ج ۳، ص ۱۳۴، قم، هجرت، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق؛ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق، مصحح، میر دامادی، جمال الدین،‏ ج ۴، ص ۱۸۹، بیروت، دار الفکر للطباعه و النشر و التوزیع، دار صادر، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق.

[۲]. الطارق، ۹.

[۳]. ابوالفتوح رازی، حسین بن علی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیرالقرآن، تحقیق، یاحقی، محمد جعفر، ناصح، محمد مهدی، ج ۱۳، ص ۸۳، ذیل آیه ۹ سوره طارق، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۴۰۸ق.

[۴]. مریم، ۳۹.

[۵]. مریم، ۳۹. «وَ أَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَهِ إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ وَ هُمْ فی‏ غَفْلَهٍ وَ هُمْ لا یُؤْمِنُون»‏.

[۶]. طباطبائی، سید محمد حسین‏، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۴، ص ۵۱، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، چاپ پنجم‏، ۱۴۱۷ق.

[۷]. شیخ طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، تهرانی، شیخ آقابزرگ، تحقیق، قصیرعاملی، احمد، ج ۷، ص ۱۲۷، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی تا.

[۸]. سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغه، محقق، صبحی صالح، ج ۱، ص ۱۵۳، خطبه ۶۳، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.

[۹]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۸، ص ص ۳۴۶، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴