پاورپوینت کامل آیا بدون مراجعه به سنت و تنها با استفاده از قرآن می توانیم نیاز انسان ها به امامان را اثبات کنیم؟ ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا بدون مراجعه به سنت و تنها با استفاده از قرآن می توانیم نیاز انسان ها به امامان را اثبات کنیم؟ ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا بدون مراجعه به سنت و تنها با استفاده از قرآن می توانیم نیاز انسان ها به امامان را اثبات کنیم؟ ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا بدون مراجعه به سنت و تنها با استفاده از قرآن می توانیم نیاز انسان ها به امامان را اثبات کنیم؟ ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

۱. قرآن به عنوان اولین منبع شناسایى دین مطرح است. بعد از قرآن نوبت به سنت مى رسد که در واقع مفسر قرآن است. در واقع معصومان (ع) مفسران واقعى قرآن هستند و به اشاره حدیث ثقلین، قرآن و سنت مکمل یکدیگرند.

۲. شناخت اسباب نزول نقش اساسى در فهم و پى بردن به معانى بسیارى از آیات ایفا می ‌کند و این از ویژگی های سیره عقلاء در محاورات آنان است که معنا و مقصود هر کلامی را با توجه به فضایی که کلام در آن صادر شده به دست می آورند.

۳. در باره ضرورت وجود امام در جامعه باید گفت: همان طوری که وجود و بعثت انبیا برای رشد و تکامل بشر لازم و ضروری است، وجود امام نیز برای حفظ دین و ادامه برنامه پیامبران ضرورت دارد. آیه: “و لکل قوم هاد”، “کونوا مع الصادقین”، “اولوا الامر” و آیه ابلاغ از جمله آیاتی هستند که از آنها نیاز جامعه بشری به امام استفاده می شود.

۴. امامت عهد و مقامی است که تنها از جانب خداوند به امام داده خواهد شد و تنها او است که امام را نصب و تعیین می نماید. گرچه در قرآن مجید آیات فراوانی داریم که به بیان و اثبات امامت حضرت علی (ع) و دیگر ائمه طاهرین دلالت دارد، – البته دلالت این آیات با توجه به احادیث بسیار زیاد (متواتر) است که از رسول گرامی اسلام در شأن نزول این آیات وارد شده است -، اما آیات دیگری نیز داریم که بدون توجه به شأن نزول و تنها با تحلیل خود آیه می توان به اثبات امامت امامان معصوم پرداخت، همانند آیه ۱۲۴ سوره بقره و آیاتی که در بالا بدان ها اشاره شد.

در این آیه بیان شده است که اولاّ: امامت یک نوع عهد و پیمان الاهى است و بدیهى است چنین کسى را باید خداوند تعیین کند که او طرف پیمان است.

ثانیاً: افرادى که رنگ ستم به خود گرفته‏اند و در زندگى آنها نقطه تاریکى از ظلم- اعم از ظلم به خویشتن یا ظلم به دیگران – و حتى یک لحظه بت پرستى وجود داشته باشد، قابلیت امامت را ندارند و به اصطلاح امام باید در تمام عمر خود معصوم باشد.

پاسخ تفصیلی

برای پاسخ دقیق به سؤال شما باید مباحث زیر مورد بحث قرار گیرد:

۱. جایگاه سنت نسبت به قرآن چیست؟

۲. جایگاه شأن نزول آیه ها در تفسیر قرآن چیست و آیا بدون شأن نزول که آن هم به گونه ای به سنت و روایات برمی گردد می توان به معنای قرآن دست پیدا کرد؟

۳. دلایل قرآنی بر نیاز انسان ها به امام چیست؟

۴. دلایل قرآنی بر انتخاب امامان از طرف خدا چیست؟

در پاسخ به سؤال اول باید گفت: شریعت اسلامى با قرآن آغاز مى شود و قرآن به عنوان اولین منبع شناسایى دین مطرح است. بعد از قرآن نوبت به سنت مى رسد که در واقع مفسر قرآن است.

[۱]

سنت؛ که همان فعل، قول یا تقریر معصوم (ع) باشد از آن جهت حجت است

[۲]

که از معصوم صادر می شود.

[۳]

این عصمت همان طور که باعث مى‏شود ما از سنت نبى اکرم (ص) به عنوان منبع دین بهره گیریم، موجب تمسک ما به سنت اهل بیت ‏(ع) نیز مى‏گردد.

سنت (فعل، قول و تقریر معصوم‏) مى‏تواند مقید یا مخصص قرآن کریم باشد؛ زیرا معصوم‏ (ع) و خداوند تبارک و تعالى به منزله متکلم واحد هستند،

^[۴]

پس می توان گفت که در واقع اهل بیت (ع) مفسران واقعى

^[۵]

قرآن هستند و به اشاره حدیث ثقلین، قرآن و سنت مکمل یکدیگرند.

^[۶]

قرآن مى‏فرماید: “مانا این قرآنى کریم است در کتابى پنهان که آن را جز مطهران مس نمى‏کنند؛ زیرا این از جانب پروردگار جهانیان نازل شده است.

^[۷]

قرآن در جایی دیگر به معرفی مطهران پرداخته است که آنان کسانى جز اهل بیت عصمت و طهارت (ع) نیستند.

^[۸]

اما نسبت به سؤال دوم باید گفت: از ویژگی های سیره عقلا در محاورات آن است که معنا و مقصود هر کلامی را با توجه به فضایی که کلام در آن صادر شده به دست می آورند؛ یعنی سبب، زمان و مکان صدور کلام، فرهنگ و ذهنیت افراد در وقت صدور آن را قرینه متصل به کلام دانسته و آنها را در تعیین معنای کلام مؤثر می دانند.

^[۹]

در روایات نقل شده از مفسران واقعی قرآن نیز فراوان دیده می شود که برای بیان معنای آیات، فضای نزول آیات را یادآور می شوند.

^[۱۰]

به بیان دیگر، قرآن تدریجى و در مـنـاسـبت‌هاى مختلف نازل شده است؛ یعنی بر حسب اقتضا

اگر حادثه اى پیش می ‌آمد یا مسلمانان دچار مشکلى می‌شدند، یک یا چند آیه و احیانا یک

سوره براى رفع مشکل نازل می‌گردید. پر واضح اسـت کـه آیـات نـازل شده در هر مناسبتى،

به همان حادثه و مناسبت نظر دارد. پس اگر ابهام یا اشـکـالـى در لـفـظ یـا معناى آیه

پدید آید، با شناخت آن حادثه یا پیش آمد، رفع اشکال می ‌کرد. در نـتـیـجـه براى

دانستن معنا و تفسیر کامل هر آیه، باید به شان

نزول

آن رجوع کرد تا

کاملا موضوع روشن شود. پس شأن

نزول

می‌تواند قرینه اى باشد

تا دلالت آیه را تکمیل کند و بدون آن، دلالت آیه نـاقص می‌ماند مثلا در مورد آیه: “ان الصفا و المروه من شعائراللّه فمن حج البیت او اعتمر فلا جناح عـلیه ان یطوف

بهما”،

^[۱۱]

اشکال شده است که سعى میان دو کوه صفا و مروه در حج و عمره از ارکان است؛

چرا به لفظ “لاجناح”

^[۱۲]

تعبیر شده است؟ معناى ظاهرى آیه چنین است: گناهى نیست که

میان آن دو کوه سعى نمایید. این عبارت جواز را می ‌رساند نه وجوب را، ولى با مراجعه به

شان

نزول

آیه روشن می‌شود

که این عبارت براى رفع توهم گـنـاه آمـده است؛ زیرا پس از صلح حدیبیه در سال ششم

هجرى مقرر شد که پیامبر اکرم (ص) و صحابه سال بعد براى انجام مراسم عمره به مکه مشرف

شوند و در این قرار داد چنین آمده بود که به مدت سه روز مشرکان بت‌هاى خود را از

اطراف بیت و هم چنین از روى کوه صفا و مروه بردارند تـا مسلمانان آزادانه مراسم

طواف و سعى را انجام دهند. پس از گذشت سه روز بت‌ها برگردانده شـد. بـرخـى از

مـسـلمانان به عللى هنوز مراسم سعى را انجام نداده بودند و با بازگرداندن بت‌ها،

چـنـیـن گمان بردند که با وجود بت‌ها، سعى میان صفا و مروه گناه است. آیه مذکور نازل

شد تا مـسلمانان از سعى خود دارى نکنند؛ زیرا اساسا سعى از شعائر الاهى است و وجود

بت‌ها امر عارضى اسـت و بـه آن زیـان نـمی‌رساند،

^[۱۳]

لذا مفهوم این آیه با مراجعه

به شان

نزول

کاملا واضح و

روشن می‌شود و مسئله جواز یا وجوب سعى در کار نیست، بلکه صرفا “دفع توهم منع” است؛

یعنى با وجود بت‌ها منعى از انجام سعى نیست. پس شناخت اسباب

نزول،

^[۱۴]

نقش اساسى در فهم و پى

بردن به معانى بسیارى از آیات ایفا می‌کند.

^[۱۵]

در باره ضرورت وجود امام در جامعه (سؤال سوم) باید گفت: همان طوری که وجود و بعثت انبیا برای رشد و تکامل بشر لازم و ضروری است، وجود امام نیز برای حفظ دین و ادامه برنامه پیامبر ضرورت دارد. آیه: “انما انت منذر و لکل قوم هاد”

[۱۶]

؛ تو تنها بیم دهنده ای و برای هر گروهی هدایت کننده ای است.

“و لکل قوم هاد”، “کونوا مع الصادقین”، “اولوا الامر” و آیه ابلاغ از جمله آیاتی هستند که از آنها نیاز جامعه بشری به امام استفاده می شود. در ذیل به بعضی از آیات و روایاتی که در تفسیر آنها وارد شده است، اشاره می شود:

۱. «انما انت منذر و لکل قوم هاد

[۱۷]

» یعنی: تو تنها بیم دهنده ای و برای هر گروهی هدایت کننده ای است.

۲. “اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم”

[۱۸]

؛ اطاعت کنید خدا را و اطاعت کنید رسول خدا را و صاحبان امر را”. مفسران شیعه همگی اتفاق نظر دارند که منظور از «اولی الامر» در آیه مبارکه، امامان معصوم هستند.

۳. آیه تبلیغ: “یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک…”

[۱۹]

؛ ای پیامبر، آنچه را از پروردگارت بر تو نازل شده است به مردم برسان. این آیه طبق روایات معتبر از اهل سنت در جریان غدیر خم نازل شده است و در این روز تاریخی پیامبر (ص) با اعلام ولایت و جانشینی حضرت علی(ع) رسالت خود را تکمیل فرمود. این آیه اگرچه در شأن امام علی (ع) نازل شد، اما در واقع بیانگر ضرورت وجود امام در جامعه است.

امامت در اسلام از اهمیت خاصی برخوردار است و آخرین مرحله سیر تکاملی انسان است.

این مقام گاهی با مقام نبوت و رسالت، جمع شده است؛ مثل امامت حضرت ابراهیم (ع) و پیامبر گرامی اسلام (ص) و گاهی جدای از مقام نبوت و رسالت بوده است؛ مثل امامت ائمه معصومین (ع).

در باره پرسش چهارم باید گفت: گرچه

در قرآن مجید آیات فراوانی داریم که به بیان و اثبات امامت حضرت علی (ع) و دیگر ائمه طاهرین دلالت دارد. البته دلالت این آیات

[۲۰]

با توجه به احادیث بسیار زیاد (متواتر) است که از رسول گرامی اسلام در شأن نزول این آیات وارد شده است.

[۲۱]

اما آیات دیگری نیز داریم که بدون توجه با شأن نزول و تنها با تحلیل خود آیه می توان به اثبات امامت امامان معصوم پرداخت مثلا:

قرآن مجید امامت را آخرین مرحله سیر تکاملی انسان می داند که تنها پیامبران اولوالعزم بدان رسیده اند و در باره حضرت ابراهیم (ع) می فرماید: “به یاد آور هنگامی که پروردگار ابراهیم او را با وسایل گوناگونی آزمود و او آزمایش خود را کامل کرد (و از عهده آنها برآمد) خدا به او فرمود: من تو را امام و رهبر مردم قرار دادم، ابراهیم گفت: از دودمان من (نیز امامانی قرار ده)، خداوند فرمود: پیمان و عهد من (امامت) هرگز به ستمکاران نمی رسد”

^[۲۲]

، ( و تنها آن گروه از فرزندان تو که پاک و معصوم اند شایسته این مقام اند).

از این آیه اس