پاورپوینت کامل چه کسانی از اعتقاد به امام زمان (عج) منحرف شدند؟ انگیزه شان چه بود؟ ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چه کسانی از اعتقاد به امام زمان (عج) منحرف شدند؟ انگیزه شان چه بود؟ ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چه کسانی از اعتقاد به امام زمان (عج) منحرف شدند؟ انگیزه شان چه بود؟ ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چه کسانی از اعتقاد به امام زمان (عج) منحرف شدند؟ انگیزه شان چه بود؟ ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

استقامت در مسیر حق سخت تر از ورود به آن است، لذا بسیاری افراد بوده اند که بعد از مدتی همراهی با حق و اولیای آن، از آن فاصله گرفته اند. افرادی که تا آخر عمر در مسیر هدایت استقامت کرده و باقی مانده اند بسیار اندک اند. اولین شخصی که به نقل بزرگان شیعه بعد از امام حسن عسکری (ع) ادعای “بابیت” کرد و به سرپیچی از عثمان بن سعید پرداخت، ” ابو محمّد حسن شریعی” بود که قبلا از اصحاب امام هادی (ع) و امام عسکری (ع) بود. بعد از او “محمد بن نصیر نمیری” از اصحاب امام حسن (ع) بود که بعد از شهادت ایشان منحرف و نهایتاً مفتضح شد. همچنین “احمد بن هلال کرخی” و “ابو طاهر محمد بن علی بن بلال” و بسیاری دیگر در زمان نواب بعد از عثمان بن سعید منحرف شدند و نامه ای به نقل از امام زمان (ع) در لعن آنها موجود است. انحراف آنان از مسیر حقیقت علل و انگیزه های زیادی دارد که بعضی از آنها عبارت اند از:

۱.ضعف و سستی ایمان

۲. تأثیر اندیشه های غلو و غالیان

۳. انگیزه های مالی و سوء استفاده از اموال امام (ع)

۴. حسادت نسبت به وکلای راستین امام زمان (ع)

پاسخ تفصیلی

پایداری در مسیر مستقیم از تشخیص راه نجات، مشکل تر و برای رسیدن به سعادت اهمیت بیشتری دارد. چه بسیار افرادی در طول تاریخ بوده اند که در مسیر هدایت قرار گرفتته اند و به درجات بالایی نیز رسیدند، اما در مقابل آزمایش های سخت الاهی تاب نیاورده و خود را به ورطه هلاکت انداخته اند. مثال روشن این افراد عالمی (بلعم باعوراء) است که خداوند به او از علوم الاهی داده بود و حتی طبق روایات

[۱]

مستجاب الدعوه شده بود، اما فتنه های دنیا او را فریفت و به جایی رسید که خداوند در قرآن او را به سگی تشبیه می کند که چه به او حمله کنی و چه او را رها کنی او به عوعو ادامه می دهد.

[۲]

این جریان در میان پیروان همه مکتب ها و ادیان کم و بیش به چشم می خورد. در میان یاران و اصحاب ائمه (ع) نیز چنین افراد به چشم می خورند که در مقابل مشکلات و خواست های نفسانی و وسوسه های شیطانی تاب نیاورده و از نور هدایت اهل بیت خارج و به ظلمت گمراهی وارد شدند. به خصوص زمانی که ارتباط مستقیم با امام برای همگان امکان پذیر نبود. در زمان شهادت حضرت عسکری (ع) و آغاز غیبت حضرت ولی عصر (ع) و آغاز غیبت صغرا و مخفی کاری های امام عسکری (ع) (به دلیل فشار شدید دستگاه خلافت) باعث شد که بعضی افراد گمان کنند می توانند در این فضای گل آلود و تاریک به نفع خود بهره برداری نمایند.

شیخ طوسی

[۳]

و طبرسی

[۴]

تعدادی از افرادی که اطاعت از دستورات امام زمان (عج) و نواب صدیقشان را رها کرده و برای خود گروهی مجزا تشکیل دادند را نام برده اند.

شیخ طوسی اولین آنها را شخصی به نام شریعی معرفی کرده می گوید: او در ابتدا از اصحاب امام هادی (ع) و بعد از آن از اصحاب امام عسکری (ع) بوده است و در زمان غیبت اول کسی بوده که ادعای نیابت دروغین کرد و از طرف امام زمان نیز در لعن او توقیعی رسید و در نهایت خود به کفر گویی و الحاد رسید.

[۵]

در زمان نیابت عثمان بن سعید تنها از شریعی به عنوان مدعی دروغین یاد شده است. البته از اشخاص دیگری به عنوان مذمومین و منحرفان یاد شده؛ مثل احمد بن هلال عبرتائی که شیخ طوسی از محمد بن یعقوب نقل می کند توسط عمری نایب اول توقیعی در ذم و فجور او خارج شد.

[۶]

دیگر مدعی دروغین “محمد بن نصیر نمیری” است که شیخ طوسی در معرفی او گفته است: نمیری از اصحاب امام عسکری (ع) بوده است و بعد از وفات ایشان مدعی بابیت شد و خود را همراه امام زمان معرفی کرد. او نیز با کفریاتی که گفت مفتضح شد. سعد بن عبد الله می گوید: نمیری ادعای ربوبیت علی بن محمد (ع) را کرده بود و این که او از طرف آن حضرت مبعوث شده است و ازدواج با محارم و ازدواج مرد با مرد را حلال می دانست.

[۷]

شخص دیگر احمد بن هلال کرخی است که از اصحاب امام حسن عسکری (ع) بوده است. زمانی که شیعیان بر وکالت محمد بن عثمان اجماع کردند، احمد بن هلال او را به وکالت قبول نکرد و شیعیان از او دوری گزیدند و او را لعن کردند. بعد از مدتی نیز توقیعی توسط ابوالقاسم بن روح در لعن او صادر شد.

[۸]

شخص دیگری که دچار انحراف گردید “ابو طاهر محمد بن علی بن بلال” است. طبق نقل ابوغالب الزراری، ابوطاهر در جلسه ای خصوصی اعتراف کرده بوده که در خانه محمد بن عثمان، نائب دوم، حضرت مهدی (عج) را دیده و آن حضرت به او فرمان داده اموالی از امام که در دست دارد را به محمد بن عثمان باز گرداند. اما همچنان از اطاعت نائب دوم حضرت و تبعیت از امام سر باز می زده تا آن جا که شیعیان او را ترک و لعن کردند.

[۹]

شیخ طوسی عده دیگری را معرفی می کند که در زمان نواب بعدی انحرف آنها اتفاق افتاده است. اسامی این افراد را مرحوم مجلسی نیز از کتاب احتجاج طبرسی روایت کرده است.

[۱۰]

با دقت در تاریخ تا حدی می توان علل و انگیزه انحراف این افراد را به دست آورد:

۱. ضعف