پاورپوینت کامل چرا امام حسین(ع) در کربلا به رابطه خویش با پیامبر و تعریفات ایشان اشاره کرده و حال آن که چنین چیزی در مورد پسر نوح (ع) و طلحه و زبیر جاری است. ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چرا امام حسین(ع) در کربلا به رابطه خویش با پیامبر و تعریفات ایشان اشاره کرده و حال آن که چنین چیزی در مورد پسر نوح (ع) و طلحه و زبیر جاری است. ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چرا امام حسین(ع) در کربلا به رابطه خویش با پیامبر و تعریفات ایشان اشاره کرده و حال آن که چنین چیزی در مورد پسر نوح (ع) و طلحه و زبیر جاری است. ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چرا امام حسین(ع) در کربلا به رابطه خویش با پیامبر و تعریفات ایشان اشاره کرده و حال آن که چنین چیزی در مورد پسر نوح (ع) و طلحه و زبیر جاری است. ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

امام حسین (ع) در حادثه کربلا در مواردی از راوبطه نسبی خویش با پیامبر یاد کرده است. اگرچه در آخرت ملاک رستگاری عمل انسان است نه روابط نسبی و سببی، اما شکی نیست که از نسل پیامبر بودن تا مادامی که شخص مسیر گمراهی را نپیماید می تواند فی نفسه یک مزیت محسوب شود و زمینه انجام کارهای خوب را فراهم سازد. هدف امام حسین از معرفی و آشکار سازی نسبش به دلایلی از جمله روشن سازی هویت کاروان اهل بیت و پند و موعظه در مورد جنگ با آنان است؛ یعنی امام (ع) با توجه به اهدافشان مجبور به ذکر چنین مطالبی بودند و این کار در جهت اصلاح مردم انجام دادند.

پاسخ تفصیلی

سوال مطرح شده دارای محورهای گوناگونی است که به یک یک آن اشاره می کنیم.

۱. آیا فرزند پیامبر بودن فی نفسه مزیت محسوب می شود؟

در زیارت حضرت رسول (ص) از دور، زیارت وارث و زیارت اربعین عبارتی وجود دارد که در آن پاکی نسل پیامبر و فرزندانش نوعی مزیت محسوب می شود. متن مد نظر عبارت است از: ”  الأرحام الطاهره لم تنجسک الجاهلیه بأنجاسها و لم تلبسک المدلهمات من ثیابها”[۱]

بر اساس این عبارت، فرزند پیامبر بودن فی نفسه مزیت محسوب می شود، اما باید توجه داشت این که انسان از نسل پاکان باشد، تنها زمینه سعادت یا شقاوت انسان را فراهم می کند و به همین دلیل مزیت است و علت تامه برای سعادت و شقاوت نیست. آن چه ملاک است عمل خود شخص است در آخرت از انسان مى‏پرسند عملت چیست، نمى‏پرسند پدرت کیست، همسرت کیست. قرآن دنیا را محل عمل می داند و آخرت را محل پاداش و کیفر. و در آن به رابطه پدر و پسر و زن و شوهر و … اهمیتی داده نمی شود.[۲]

بر این اساس؛ این مزیت تا زمانی است که شخص مسیر گمراهی را نپیماید، و گرنه اگر کسی؛ مانند پسر حضرت نوح (ع) از نسل پیامبر باشد و در مسیر حقیقت نباشد، نمی توان به این رابطه نسبی اعتنایی کرد؛ یعنی اگر انحرافی صورت گیرد، فضیلت یاد شده نمی تواند به خودی خود نجات دهنده باشد. و از آن جایی که حقیقت در امام حسین (ع) متجلی شده بود (او نه تنها خود منحرف نشده بود، بلکه برای اصلاح امّت جدّش و جلوگیری از انحراف، جانش را فدا کرد)، استناد به این مزیت نسبی اشکالی هم ندارد.

۲. اما چرا امام (ع) در روز عاشورا از جملاتی استفاده کردند که رابطه حضرت با پیامبر را نمایان می کند؟

در این باره می توان به نکاتی اشاره کرد:

الف) صحنه خونین کربلا شاهد نبرد دو گروهی بود که یکی از آن دو گروه نه تنها از حیث اعمال و کردار فردی در اوج عظمت و کرامت بودند، بلکه از حیث حسب و نسب خانوادگی نیز در غایت شرافت بوده‏اند. بسیاری از این ها منسوب به دامان پاک و مطهر زهرای مرضیه و علی مرتضی (س) بوده‏اند.

در مقابل، گروهی بودند که تعداد بسیاری از آنها نه تنها از حیث اعمال فردی در نهایت پستی و خفت و سردمدار هر گونه رذیلت و مروج و مشوق آن بوده‏اند، بلکه از حسب و نسب خانوادگی در حضیض ذلت و حقارت بوده‎اند، لذا بیشتر آنها به اسم مادرانشان خوانده می شدند و از حیث پدر وضعیت روشنی نداشتند.

اگر امام حسین(ع) کراراً به این مطلب توجه می‏دهد و به حسب و نسب خویش اشاره می کند قصد حضرت، فحاشی و هتاکی آن گروه و فخر فروشی و مباهات برای این گروه نیست، بلکه برای بیان این نکته است که دو گروه متخاصم از جهت خانوادگی سنخیتی با هم ندارند تا این گروه دست بیعت به سوی آن گروه دراز کند و احیاناً با آنها بر سر یک سفره بنشیند و با آنها دمساز و معاشر شود و کار آنها را تأیید و تصدیق کند.

ب) امام حسین(ع) با یادآوری خویشاوندی خود با پیامبر اسلام، حض