پاورپوینت کامل الف. منظور از «اجتماع مثلین» چیست؟ ب. به چه دلیل گفته شده که محال است؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل الف. منظور از «اجتماع مثلین» چیست؟ ب. به چه دلیل گفته شده که محال است؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل الف. منظور از «اجتماع مثلین» چیست؟ ب. به چه دلیل گفته شده که محال است؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل الف. منظور از «اجتماع مثلین» چیست؟ ب. به چه دلیل گفته شده که محال است؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

از دیدگاه فلاسفه محال است که دو چیز به طور مطلق مثل هم باشند. از این قاعده با عنوان قاعده امتناع اجتماع مثلین یاد شده است.

از جمله مواردی که با اتکاء به این قاعده مسئله ای را اثبات می کنند، حضوری بودن علم نفس نسبت به خویشتن و عدم امکان علم حصولی نفس در مورد خویشتن است. در این باب گفته اند: نفس ناطقه هرگز از خویشتن غافل نیست و همواره به ذات خویش علم حضوری دارد؛ چون در غیر این صورت اطلاق کلمه حی بر آن صحیح نخواهد بود. بنابراین اگر فرض شود که نفس ناطقه، علاوه بر علم حضوری که همیشه واجد آن است، دارای علم حصولی نیز است؛ یعنی صورتی از ماهیت خویش را در ذات خود دارا باشد، لازم می آید که اجتماع مثلین در خارج تحقق یابد.

ولی برخی بر این روش استدلال اشکال کرده و معتقدند که در علم حصولی نفس نسبت به خویشتن دو چیز با هم به اتحاد نرسیده اند، بلکه یکی از آنها به وجود عینی محقق است و دیگری به وجود ظلی. بنابر این علم حصولی نفس نسبت به خود، مستلزم اجتماع مثلین نخواهد بود.

پاسخ تفصیلی

از دیدگاه فلاسفه محال است که دوچیز به طور مطلق مثل هم باشند. البته ممکن است دو چیز در ظاهر مثل هم باشند، اما نه به طور مطلق؛ مثلاً در دو زمان مختلف یا در دو مکان مختلف که همین اختلاف در مکان و زمان باعث می شود که این دو چیز به طور مطلق مثل هم نبوده، بلکه دو چیز متفاوت باشند؛ از همین روی گفته اند که اجتماع مثلین عقلاً محال است.

تاریخچه این قاعده را مى‏توان از جهت ارتباط با بحث اعاده معدوم هم زمان با آن و مربوط به شبهات معاد جسمانى دانست، ولى از جهت ارتباط با مباحث اصلى فلسفى؛ همچون تشخص، هویت، وحدت و جزئیّت وجود مى‏توان ریشه‏هاى آن را در فلسفه یونان جست و جو کرد. اما وضع این قاعده به صورت اصطلاح امروز توسط متکلّمان و فلاسفه اسلامى انجام شده است. فلاسفه به اتفاق و عموم متکلمان از جمله اشعرى قاعده مزبور را پذیرفته‏اند. تنها برخى از معتزله با آن مخالفت کرده‏اند.

این قاعده در موارد متعددى به کار رفته و در اثبات مسائلى از آن بهره گرفته اند، ولى کمتر براى آن فصل مستقلى در نظر گرفته شده است؛ زیرا از یک سو آن را بدیهى و واضح دانسته‌اند، و از سوى دیگر در ذیل مباحث مربوط به آن، استدلال هاى فراوانى به طور ضمنی در اثبات آن ارائه شده است؛ عمده این ادلّه در ضمن بحث اعاده معدوم بیان شده است. دلایلى که در اعاده معدوم مطرح شده و اختلاف زمانى در آن فرض نشده است، همگى در امتناع اجتماع مثلین نیز کاربرد دارند. دلایلى نیز که بر اساس اختلاف زمانى استوارند، با جایگزینى مکان، قابل تطبیق در این مقام هستند؛ زیرا امتداد مکانى نیز مثل امتداد زمانى مقوّم موجودات مکانى و از نشانه‌های تشخّص به شمار می‌رود. البته باید توجه داشت که در هر حال این نوع براهین قابل استفاده در خصوص موجودات زمانى و مکانى هستند. در حالی که تکرار ناپذیرى وجود مختص مادیات نیست، بلکه در مجردات نیز طبق مفاد آیه: ” وَ ما مِنَّا إِلاَّ لَهُ مَقامٌ مَعْلُومٌ “[۱] صادق است. لذا درباره مجردات ناچاریم از براهین دیگرى استفاده کنیم.

اجتماع مثلین در علم نفس نسبت به خویشتن

امتناع اجتماع مثلین در اثبات مسائل مختلفی  مورد استناد قرار گرفته است. از جمله مواردی که با اتکاء به این قاعده  مسئله ای را اثبات می کنند حضوری بودن علم نفس نسبت به خویشتن و عدم امکان علم حصولی نفس در مورد خویشتن است. در این باب گفته اند: نفس ناطقه هرگز از خویشتن غافل نیست و همواره به ذات خویش علم حضوری دارد؛ چون در غیر این صورت اطلاق کلمه حی بر آن صحیح نخواهد بود. بنابراین اگر فرض شود که نفس ناطقه، علاوه بر علم حضوری که همیشه خود را واجد است، دارای علم حصولی نیز بوده است؛ یعنی صورتی