پاورپوینت کامل آیا قابل پذیرش است که قبور پیامبرانی؛ چون شعیب(ع)، یونس(ع)، دانیال(ع) و … در ایران باشد؟ ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا قابل پذیرش است که قبور پیامبرانی؛ چون شعیب(ع)، یونس(ع)، دانیال(ع) و … در ایران باشد؟ ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا قابل پذیرش است که قبور پیامبرانی؛ چون شعیب(ع)، یونس(ع)، دانیال(ع) و … در ایران باشد؟ ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا قابل پذیرش است که قبور پیامبرانی؛ چون شعیب(ع)، یونس(ع)، دانیال(ع) و … در ایران باشد؟ ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

درباره این پرسش توجه به چند نکته ضروری است:
الف. اساساً در بسیاری از موضوعات تاریخی؛ از جمله زندگی شخصیت‌ها، مقدار عمر، محل تولد، دفن و… آنها میان مورّخان اختلاف دیدگاه وجود دارد، به ویژه شخصیت‌های بزرگی مانند پیامبران الهی که جز تعداد اندکی از آنها، تاریخ دقیقی از نحوه زندگی، مرگ و محل دفن آنها در منابع تاریخی ردپایی یافت نمی‌شود؛ این نیز از آن رو است که تاریخ انبیا به قدمت خلقت انسان پیشینه دارد، و از آن‌جا که پیشینه ثبت حوادث و رُخ‌دادهای تاریخی در مقابل عمر زندگی بشر در کره خاکی، حداکثر به یک چهارم می‌رسد. بنابر این، طبیعی است که تاریخ بسیاری از این حوادث و رخ‌دادها را ثبت نکرده باشد، و یا اگر ثبت کرده، در طول زمان به دلایل مختلف؛ نظیر سیل، زلزله، جنگ‌ها و هجوم بیگانگان و تخریب و از بین بردن آثار تاریخی و فرهنگی کشورهای مورد حمله از بین رفته است.
ب. آنچه را که تاریخ درباره پیام آوران الهی دارد، این است که در مجموع ۱۲۴۰۰۰ پیامبر از طرف خداوند مبعوث شده‌اند[۱] و مأموریت داشتند تا انسان‌ها را به سوی خداوند هدایت کنند که بسیاری از آنها نه نامی در تاریخ دارند و نه از محل زندگی مرگ و شهادت و محل دفن آنها اطلاعی در دست است.
ج. آنچه را که هر مسلمانی در رابطه با پیامبران الهی مکلف به آن است، ایمان به نبوّت و رسالت آنها است. اما دانستن تاریخ تولد، چگونگی ارتحال، محل دفن و … ضرورتی ندارد. ضمن آن‌که طبق فرموده قرآن دانستن این جزئیات چندان نفعی هم به حال ما ندارد.[۲] آنچه برای ما مهم است آموزه‌های آنها است که به بهترین، تمام و رساترین صورت در تعالیم پیامبر اسلام(ص) وجود دارد. البته آشنایی با سختی‌ها، مشکلات و گرفتاری‌های زندگی پیامبران و این‌که آن بزرگواران چگونه در سخت‌ترین شرایط در برابر ائمه کفر و شرک، آیین‌های الهی را به مردم رساندند، بسیار پسندیده است؛ چرا که زندگی و سیره آنان برای ما درس آموز است.[۳]
د. با آنکه ادعا شده است که بارگاه برخی پیامبران در شهرهای مختلف ایران وجود دارد، اما منبع آن در بیشتر موارد، کتاب‌های متأخر و معاصر است که مشخص نیست منابع قابل اعتماد و استناد آنها چه بوده است! واقعیت این است که انتساب بیشتر قبور پیامبران موجود در ایران را نمی‌توان با استفاده از منابع روایی و تاریخی متقن اثبات کرد. البته این قبور را تنها به عنوان نمادی از آن بزرگواران می‌توان زیارت کرد.
به علاوه؛ وقتی به منابع کهن و یا قابل استناد تاریخی و جغرافیای اسلامی – حداقل تا قرن دهم – مراجعه می‌کنیم، چنین چیزی را نمی‌یابیم. گرچه در خود این منابع تاریخی نیز اختلاف‌نظر وجود دارد، با این وجود؛ دست کم از این جهت که به منابع کهن استناد داده می‌شود، تا حدودی دارای ارزش علمی و تاریخی است. لذا در این‌جا با توجه به این منابع؛ محل دفن برخی از پیامبران ذکر می‌شود.
۱. حضرت ابراهیم(ع): شهر الخلیل(حبرون) در فلسطین اشغالی.[۴]
۲. حضرت آدم و نوح(ع): بنا بر مشهور: نجف اشرف در کشور عراق در بارگاه امام علی(ع).[۵] البته گزارش‌های دیگری نیز وجود دارد که قبر حضرتشان در مکه است.[۶]
۳. حضرت موسی و هارون(ع): بیابان تیه.[۷]
۴. دانیال نبی(ع): استان خوزستان شهر شوش،[۸] یا شوشتر.[۹]
۵. قیدار نبی(ع): کوه ثَبیر.[۱۰](شهر خدابنده در استان زنجان).
۶. حضرت حیقوق (یا حَبَقّوق یا حبقون)(ع): پیرامون آرامگاه وی روایت‌های مختلفی وجود دارد و در منابع کهن تاریخی چیزی درباره محل قبر آن‌حضرت وجود ندارد؛ مگر این‌که در ابن خلدون در بخش افتراق و پراکندگی بنی اسرائیل تاریخ خود می‌گوید: «حبقوق(حبقون) به حجاز گریخت و در آنجا از دنیا رفت».[۱۱]
اما در برخی کتاب‌های متأخر و معاصر و نیز به باور ایرانیان؛ آرامگاه حضرت حیقوق نبی در تویسرکان،[۱۲] است.
۷. ذو الکفل(ع): در عراق.[۱۳] البته مشهور مورّخان و مفسّران گفته‌اند که حزقیل همان ذوالکفل است.[۱۴]
۸. حضرت جِرجیس(ع): از دیدگاه بیشتر مورّخان؛‌ قبر حضرت جرجیس در شهر موصل‌ هست.[۱۵]
۹. حضرت یونس(ع): درباره محل قبر حضرت یونس(ع) اختلاف‌‌نظر وجود دارد؛ و این مکان‌ها را نام برده‌اند: نزدیکى شهر الخلیل فلسطین،[۱۶] موصل،[۱۷] و کوفه.[۱۸]
۱۰. حضرت یوشع بن نون(ع): درباره محل قبر حضرت یوشع(ع) در منابع کهن تاریخ و جغرافیا، جاهای مختلفی نام برده شده است: نابلس،[۱۹] معره النعمان،[۲۰] و صرفه.[۲۱]
۱۱. حضرت صالح(ع): محل‌های مختلف ذکر کرده‌اند: شبوه،[۲۲] مکه،[۲۳] عکّا(یا عکّه) در سواحل شام،[۲۴] و قِنَّسْرین‏.[۲۵]
۱۲. حضرت یحیی(ع): انطاکیه،[۲۶] یا دمشق.[۲۷]
۱۳. حضرت شعیب(ع): حطین،[۲۸] یا مکه.[۲۹]
۱۴. سام بن نوح(ع): نَوا(نوی).[۳۰]
۱۵. شیث بن نوح(ع): کرک.[۳۱]
۱۶. حضرت لوط(ع): در روایات به مدفن حضرت لوط نبی(ع) تصریح نشده است. در تورات آمده است که؛ حضرت لوط نبی(ع) پس از خروج از شهر سدوم، به شهر کوچک «صوغِر» و از آن‌جا به کوه‌های مجاور رفت،[۳۲] امّا مورّخان مسلمان از روستایی به نام «بنی‌نَعیم» یا «کَفَر بریک»[۳۳] در نزدیکی مسجد الخلیل نام برده‌اند و نوشته‌اند که حضرت لوط پیغمبر(ع) پس از نزول عذاب بر شهر سدوم به «زُعِر» (صوغر) و از آن‌جا به این ناحیه آمد، و مزار منوّر حضرت لوط نبی(ع) در این روستا (بنی‌نَعیم) واقع گردیده است.[۳۴]

[۱]. شیخ صدوق، محمد بن على‏، الخصال، ج ‏۲، ص ۶۴۱، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۳۶۲ش.

[۲]. این گفته قرآن درباره تعداد اصحاب کهف شاید مؤید نظر ما باشد که می‌فرماید: «گروهى خواهند گفت: “آنها سه نفر بودند، که چهارمین آنها سگشان بود!” و گروهى می‌گویند: “پنچ نفر بودند، که ششمین آنها سگشان بود.”- همه اینها سخنانى بی‌دلیل است- و گروهى می‌گویند: “آنها هفت نفر بودند، و هشتمین آنها سگشان بود.” بگو: پروردگار من از تعدادشان آگاه‌تر است! جز گروه کمى، تعداد آنها را نمی‌دانند…»، کهف، ۲۲.

[۳]. «لَقَدْ کانَ فی‏ قَصَصِهِمْ عِبْرَهٌ لِأُولِی الْأَلْبابِ»؛ در سرگذشت آنها درس عبرتى براى صاحبان اندیشه بود!. یوسف، ۱۱۱.

[۴]. قزوینى، زکریا بن محمد، آثار البلاد و اخبار العباد، ص ۱۸۷، بیروت، دار صادر، چاپ اول‏، ۱۹۹۸م؛ ابن کثیر دمشقی‏، أبو الفداء اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج ‏۱، ص ۱۷۵، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۷ق.

[۵]. ابن طاوس، عبدالکریم بن احمد، فرحه الغری فی تعیین قبر أمیر المؤمنین علی بن أبی‌طالب(ع) فی النجف، ص ۵۰، قم، منشورات الرضی، چاپ اول، بی‌تا؛ ر.ک: «قبر حضرت آدم و نوح در نجف»، سؤال ۸۴۲۷.

[۶]. ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق، ج ‏۶۲، ص ۲۸۸، بیروت، دار الفکر للطباعه و النشر و التوزیع، ۱۴۱۵ق.

[۷]. مرجانى، عبد الله بن عبد الملک‏، بهجه النفوس و الأسرار فى تاریخ دار هجره النبى المختار، ج ‏۱، ص ۳۲۹، بیروت، دار الغرب الاسلامی‏، چاپ اول‏، ۲۰۰۲م؛ همچنین ر.ک: تفاسیر قرآن، ذیل آیه ۲۶، سوره مائده. در این‌که محل دقیق تیه کجا است میان محدّثان و مفسران اختلاف است. برخی می‌گویند همان صحرای سینا است در نزدیکی بیت المقدس، یا شهر اریحا. برخی می‌گویند بین فلسطین و مصر است. عده‌ای نیز می‌گویند صحرایی است بین فلسطین و ایل و اردن به مساحت شش فرسخ.

[۸]. یاقوت حموی، شهاب الدین ابو عبد الله، معجم البلدان، ج ‏۳، ص ۲۸۰، بیروت، دار صادر، چاپ دوم، ۱۹۹۵م؛ تطیلی، بنیامین بن یونه، رحله بنیامین التطیلى، ص ۳۲۲، ابوظبی، المجمع الثقافی، چاپ اول، ۲۰۰۲م؛ مسعودی، علی بن حسین، اثبات الوصیه للإمام علی بن أبی‌طالب(ع)، ص ۸۷، قم، انتشارات انصاریان، چاپ سوم، ۱۳۸۴ش.

[۹]. حمیری، محمد بن عبد المنعم، الروض المعطار فى خبر الاقطار، ص ۱۴۰، بیروت، مکتبه لبنان، چاپ دوم، ۱۹۸۴م.

[۱۰]. اثبات الوصیه للإمام علی بن أبی‌طالب(ع)، ص ۱۰۰.

[۱۱]. ابن خلدون، عبد الرحمن بن محمد، دیوان المبتدأ و الخبر فی تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوی الشأن الأکبر(تاریخ ابن خلدون‏)، ج ‏۲، ص ۱۲۴، بیروت، دار الفکر، چاپ دوم، ۱۴۰۸ق.

[۱۲]. استر آبادى‏، میرزا مهدى خان، جهانگشاى نادرى، ص ۵۹۶، تهران، انجمن آثار و مفاخر فرهنگى‏، چاپ اول‏، ۱۳۷۷ش.

[۱۳]. هروى، ابو الحسن على بن ابوبکر، الاشارات الى معرفه الزیارات، ص ۶۰، قاهره، مکتبه الثقافه الدینیه، چاپ اول، ۱۴۲۳ق؛ معجم ‏البلدان، ج ‏۳، ص ۳۷۲؛ نواده مهلب پسر محمد پسر شادى‏، مجمل التواریخ و القصص، ص ۴۳۵، تهران، کلاله خاور، چاپ دوم، بی‌تا. ‏

[۱۴]. ر.ک: «زندگی‌نامه حضرت حزقیل نبی(ع)»، سؤال ۵۰۶۹۶.

[۱۵]. معجم البلدان، ج ‏۵، ص ۲۲۳؛ الإشارات إلی معرفه الزیارات، ص ۶۳.

[۱۶]. عبدرى، محمد بن محمد، رحله العبدری، ص ۴۶۸، دمشق، دار سعدالدین‏، چاپ دوم‏، ۱۴۲۶ق؛ ابو الیمن علیمى، عبد الرحمن بن محمد، الأ