پاورپوینت کامل جمل? «أئِمٌهً یَهدُونَ بِأمرِنَا» را توضیح دهید؛ رابط? آن با مسئل? امامت چیست؟ ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جمل? «أئِمٌهً یَهدُونَ بِأمرِنَا» را توضیح دهید؛ رابط? آن با مسئل? امامت چیست؟ ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جمل? «أئِمٌهً یَهدُونَ بِأمرِنَا» را توضیح دهید؛ رابط? آن با مسئل? امامت چیست؟ ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جمل? «أئِمٌهً یَهدُونَ بِأمرِنَا» را توضیح دهید؛ رابط? آن با مسئل? امامت چیست؟ ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

این جمله، دو بار در قرآن کریم آمده و به معنای «پیشوایانی که به فرمان ما (مردم را) هدایت می کردند»، است. امام رضا(ع) در ذیل آیاتی از جمله آی شریف «أئمٌهً یَهدُونَ بِأمرِنَا»، می فرماید: خداوند متعال، وقتی حضرت ابراهیم(ع) را، پس از مقام نبوّت به مقام امامت رفعت بخشید، این رتب والا پس از وی، نسل به نسل در ذریّ ایشان تا زمان پیامبر اسلام(ص) ادامه یافت و پیامبر(ص) نیز طبق دستور خداوند این مقام با عظمت را به امام علی(ع) و فرزندان آن حضرت اختصاص داد.

پاسخ تفصیلی

جمل «أئمٌهً یَهدُونَ بِأمرِنَا»،
[۱]
در قرآن کریم دوبار آمده است؛ یک بار آن در سور انبیاء،
[۲]
و دیگر بار در سور سجده.
[۳]
آی اوّل دربار فضل و عنایت خداوند به حضرت ابراهیم (ع) و فرزندانش و مقام امامت،
[۴]
و آی دوّم دربار عدّه ای از قوم بنی إسرائیل نازل شده است.
[۵]

توضیح لغت «أئمّه»

«أئمّه» جمع، و مفرد آن «إمام» است، و «امام» در لغت جمل «أئمٌهً یَهدُونَ بِأمرِنَا»،
[۱]
در قرآن کریم دوبار آمده است؛ یک بار آن در سور انبیاء،
[۲]
و دیگر بار در سور سجده.
[۳]
آی اوّل دربار فضل و عنایت خداوند به حضرت ابراهیم (ع) و فرزندانش و مقام امامت،
[۴]
و آی دوّم دربار عدّه ای از قوم بنی إسرائیل نازل شده است.
[۵]

توضیح لغت «أئمّه»

«أئمّه» جمع، و مفرد آن «إمام» است، و «امام» در لغت به معنای «قائد و پیشوا» است و «امامت» به معنای پیشوایی و رهبری است، امّا در اصطلاح علم کلام، متکلمان برای امامت تعاریف مختلفی ذکر کرده اند و اکثراً آن را به معنای ریاست و رهبری عمومی جامعه در زمین امور دینی و دنیوی دانسته اند. بنابراین، امام یعنی پیشوا و رهبری که گفتار و رفتار او الگوی دیگران باشد و مسئولیت رهبری جامعه را بر عهده بگیرد، خواه رهبری او به عنوان جانشینی از جانب پیامبر باشد یا اصالتاً دارای این مقام گردد.
[۶]

تفسیر آی شریفه و رابط آن با امامت

در تفسیر این جمله و رابط آن با مسئل امامت، باید گفت؛ درست است که «إمام» در لغت به معنای پیشوا آمده است، ولی بعضی از مفسّران به این ترجمه اشکال وارد کرده و گفته اند این ترجمه «کامل» نیست، بدین بیان: اگر بخواهیم امامت را به معنای پیشوا بگیریم با آی شریف «إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً»،
[۷]
در تقابل است؛ چرا که مسئله امامت در اواخر عمر مبارک حضرت ابراهیم(ع)، مطرح شد؛ یعنی در وقتی که ایشان قطعاً پیامبر و پیشوا بود. پس باید امامت چیزی فراتر از نبوّت باشد نه خود نبوّت، چرا که مقام جدید باید حایز امتیازی باشد که در مقامات قبلی شخص وجود نداشته و نیز هر موهبت الاهی حقیقتی را در بر دارد و صرف مفاهیم لفظی نیست.
[۸]

با توجّه به این نکته باید گفت؛ در قرآن کریم هر کجا معنای «امامت» آمده، به دنبال آن کلم «هدایت» نیز ذکر شده است؛ از دو آیه ای که جمل «أئمٌهً یَهدُونَ بِأمرِنَا» در آن آمده، بر مى ‏آید وصفى که از امامت شده، وصف تعریف است و می خواهد آن را به مقام هدایت معرّفى نماید؛ از سوى دیگر، همه جای قرآن این هدایت مقیّد به «امر» شده است، و با ذکر این قید فهمانده که امامت به معناى مطلق هدایت نیست، بلکه به معناى هدایتى است که با امر خدا صورت مى‏ گیرد و این امر هم همان است که در جای دیگر در باره‏اش فرموده:
[۹]
«فرمان او چنین است که هر گاه چیزى را اراده کند، تنها به آن مى‏گوید: موجود باش!، آن نیز بى‏ درنگ موجود مى‏ شود! پس منزّه است خداوندى که مالکیّت و حاکمیّت همه چیز در دست اوست و شما را به سوى او بازمى ‏گردانند!».
[۱۰]
و نیز فرموده: «و فرمان ما یک امر بیش نیست، همچون یک چشم بر هم زدن».
[۱۱]

دربار ارتباط این بحث و آی شریف «أئمٌهً یَهدُونَ بِأمرِنَا» با امامتِ ائم اطهار(ع)، احادیثی ذکر شده است؛ مانند: امام رضا (ع) می فرماید: «خداوند متعال ابراهیم(ع) را به مقام امامت اختصاص داد، پس از این که او را به مقام نبوّت رسانید و مقام امامت سوّمین درج او محسوب می شود که درجه ای برتر از مقامات قبلی وی است و بعد از وی، این مقام رفیع را در ذری او قرار داد… و این مقام از نسلی به نسلی، و از قرنی به قرنی انتقال یافت تا این که پیامبر اسلام(ص) وارث این مقام شد، و خداوند متعال فرمود: سزاوارترین مردم به ابراهیم، آنها هستند که از او پیروى کردند، و (در زمان و عصر او، به مکتب او وفادار بودند همچنین) این پیامبر و کسانى که (به او) ایمان آورده‏اند (از همه سزاوارترند) و خداوند، ولىّ و سرپرست مؤمنان است،
[۱۲]
که امامت مخصوص پیامبر اکرم(ص) شد و ایشان به امر خداوند – به همان گونه که خداوند واجب فرموده بود – این مقام را به عهد امام علی(ع) قرار داد، و سپس در آن دسته از نسل حضرت على (ع) که برگزیده بودند، و خداوند علم و ایمان به ایشان داده، قرار گرفت. پس این امامت در فرزندان على(ع) تا روز قیامت خواهد بود».
[۱۳]

[۱]
. “پیشوایانی که به فرمان ما (مردم را) هدایت می کردند”.

[۲]
. انبیاء، ۷۳.

[۳]
. سجده، ۲۴.

[۴]
. حسینى همدانى، سید محمد حسین، انوار درخشان، ج ۱۱، ص ۷۲، کتابفروشى لطفى، تهران، چاپ اول، ۱۴۰۴ ق؛ طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۴، ص ۳۱۴، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ ق.

[۵]
. مکارم شیرازى، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۱۷، ص ۱۶۶، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ ش.

[۶]
. برگرفته از نمایه «فرق امام و خلیفه»، سؤال ۵۰۲ (سایت: ۵۴۴).

[۷]
. بقره، ۱۲۴.

[۸]
. المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۲۷۱ و ۲۷۲، (با تلخیص).

[۹]
. همان، ص ۲۷۲.

[۱۰]
. یس، ۸۲ و ۸۳.

[۱۱]
. قمر، ۵۰.

[۱۲]
. آل عمران، ۶۸.

[۱۳]
. شیخ صدوق، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا(ع)، محقق و مصحح: لاجوردى، مهدى‏، ج ۱، ص ۲۱۶، نشر جهان، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۸ق.