پاورپوینت کامل فرق تسبیح در آیات ۴۴ سوره اسراء، ۵ شوری و ۱۳ رعد چیست؟ ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرق تسبیح در آیات ۴۴ سوره اسراء، ۵ شوری و ۱۳ رعد چیست؟ ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرق تسبیح در آیات ۴۴ سوره اسراء، ۵ شوری و ۱۳ رعد چیست؟ ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرق تسبیح در آیات ۴۴ سوره اسراء، ۵ شوری و ۱۳ رعد چیست؟ ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

معنای تسبیح در هر سه آیه این است که خداوند منزّه از هر عیب و نقص و کارهای ناشایست است، همتا و شریکی ندارد؛ امّا چگونگی این تسبیح، فرق دارد. در آی ۵ سوره شوری، تمام مفسران معتقدند که تسبیح به زبان قال است، ولی در دو آی دیگر اختلاف نظر وجود دارد. برخی می‌گویند تسبیح به زبان قال است و برخی دیگر تسبیح به زبان حال را پذیرفته‌اند.

پاسخ تفصیلی

  پیش از آن‌که مراد از تسبیح در آیات سه‌گانه را از دیدگاه مفسران بررسی کنیم، انواع تسبیح موجودات عالم را به طور اختصار بیان می‌کنیم.

تسبیح موجودات، از ذات مقدّس پروردگار را مى‌‏توان به «دو نوع» تقسیم نمود:[۱]

1. تسبیح به «زبان حال»،[۲] یا تسبیح تکوینی:[۳]

تسبیح به زبان حال یا تکوینی، یعنی هر مخلوقی به ذات خود بر وجود خالق دلالت دارد. هر مصنوعى بر وجود صانع؛ هر فعلى بر وجود فاعل و بر علم و قدرت او دلالت می‌کند، چنان‌که هر اثر و معلولى به ذات خود گواهى می‌دهد که علت و مؤثرى داشته که آن‌را پدید آورده است. مانند شعاع که گویا با زبان، وجود خورشید را اعلام می‌کند و خود را آیت و نشان آن معرفى می‌نماید، و در هر چیزی نشانه‌ای است بر این‌که خداوند یکی است و همتایی ندارد.

این تسبیح مربوط به آسمان‏‌هاى هفت‌گانه و زمین و تمام موجوداتی که در آنها وجود دارند و زبان معمولى مانند انسان ندارند، می‌شود.[۴]

2. تسبیح به «زبان قال»[۵] (تسبیح لفظی) یا تشریعی:[۶]

تسبیح به زبان قال یا تشریعی، یعنی این‌که به زبان خود از روى اختیار و علم و شعور تسبیح و حمد حق کند که این نوع تسبیح مربوط به بشر و صاحبان عقل است.[۷]

پس از بیان این مقدمه، می‌پردازیم به معنای تسبیح و منظور از آن در آیات سه‌گانه که آیا تسبیح در این آیات با هم تفاوت دارد، یا خیر، و آیا تسبیح در این آیات به زبان حال است یا به زبان قال؟

1. معنای تسبیح در آی «تُسَبِّحُ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فیهِنَّ وَ إِنْ مِنْ شَیْ‏ءٍ إِلاَّ یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لکِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبیحَهُمْ إِنَّهُ کانَ حَلیماً غَفُوراً»،[۸] دلالت آسمان‌ها و زمین بر یگانگى و عدالت و بی‌همتایى خداوند است.[۹]

گروهی از مفسّران می‌گویند مراد از تسبیح در این‌جا، تسبیح به زبان قال (تسبیح تشریعی) است؛[۱۰] زیرا بعد از بیان تسبیح موجودات در ادام آیه می‌فرماید: «وَ لکِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبِیحَهُمْ»، همین جمله دلیل بر این است که مراد تسبیح تشریعی است؛ چراکه اگر تکوینى بود ما می‌توانستیم بفهمیم؛ چون وجود اثر دلیل واضح بر وجود مؤثر است و هر عاقلی به آسانی و با اندک توجهی می‌تواند به آن پی ببرد.[۱۱] اما برخی دیگر می‌گویند تسبیح در این‌جا به زبان حال (تسبیح تکوینی) است.[۱۲]

2. در آی «تکادُ السَّماواتُ یَتَفَطَّرْنَ مِنْ فَوْقِهِنَّ وَ الْمَلائِکَهُ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ یَسْتَغْفِرُونَ لِمَنْ فِی الْأَرْضِ أَلا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ»،[۱۳] مفسران می‌گویند: تسبیح فرشتگان در این آیه، یعنى فرشتگان خداوند را از صفاتى که شایسته او نیست منزّه دانسته، شأن او را از انجام کارهایى که سزاوار عظمتش نیست بالا و برتر می‌دانند و او را با شمردن کارهاى جمیلش ثنا می‌گویند.[۱۴]

یکى از چیزهایى که لایق ساحت قدس او نیست، همین است که امر بندگان خود را مهمل گذارد، و آنان را به سوى دینی که خود تشریع می‌کند، و از راه وحی ابلاغ می‌فرماید هدایت نکند، با این‌که این هدایت یکى از کارهایى است که انجامش از ناحیه خدا پسندیده است.[۱۵]

البتّه چون فرشتگان دارای عقل و ادراک و اختیار؛ بلکه عقل صرف هستند، تسبیح آنان تشریعی و زبان قال است و جای هیچ‌گونه شبهه‌ای نیست.

3. امّا تسبیح رعد و چگونگی آن در آی «وَ یُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَ الْمَلائِکَهُ مِنْ خیفَتِهِ وَ یُرْسِلُ الصَّواعِقَ فَیُصیبُ بِها مَنْ یَشاءُ وَ هُمْ یُجادِلُونَ فِی اللَّهِ وَ هُوَ شَدیدُ الْمِحالِ»،[۱۶] بیشتر مفسّران معتقدند؛ رعد با غرّش خود خدا را تسبیح و ستایش کرده و بر منزه بودن و وجوب حمدش دلالت می‌کند. پس معناى تسبیح رعد، دلالت بر تنزیه خداوند است. به عبارت دیگر، تسبیح و حمد تکوینى و زبان حال است.[۱۷]

البته بنابر مبنای کسانی که تسبیح هم موجودات را زبان قال می‌دانند،[۱۸] مراد از تسبیح در این آیه تسبیح تشریعی و زبان قال است.

[۱]. طیب، سید عبد الحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج ۸، ص ۲۵۹- ۲۶۰، تهران، اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۸ ش؛ نجفى خمینى، محمد جواد، تفسیر آسان، ج ۱۰، ص ۵۸، تهران، اسلامیه، چاپ اول، ۱۳۹۸ق.

[۲]. تفسیر آسان، ج ۱۰، ص ۵۸.

[۳]. اطیب البیان، ج ۸، ص ۲۵۹.

[۴]. همان؛ تفسیر آسان، ج ۱۰، ص ۵۹ – ۶۰.

[۵]. تفسیر آسان، ج ۱۰، ص ۵۸.

[۶]. اطیب البیان، ج ۸، ص