پاورپوینت کامل شیخ نجم رازی دایه که بود؟ ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شیخ نجم رازی دایه که بود؟ ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شیخ نجم رازی دایه که بود؟ ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شیخ نجم رازی دایه که بود؟ ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

نجم‌ رازی معروف به نجم‌الدین دایه(۵۷۳ – ۶۵۴ هـ.ق)، از اصحاب و مریدان شیخ نجم الدین کبری، و از چهره‌های تأثیرگذار و مطرح در تاریخ تصوّف و عرفان در ایران و جهان اسلام است.
با اهمیت‌ترین کتاب نجم رازی به نام «مرصاد العباد»، کتابى است نفیس که به زبان فارسى، در علم تصوّف و اخلاق و سیر و سلوک و آداب معاش و معاد نگاشته شده و از آثار ادبى باارزشى است که در قرن هفتم نوشته شده است.

پاسخ تفصیلی

نجم‌ رازی معروف به نجم‌الدین دایه، از اصحاب و مریدان شیخ نجم الدین کبری بود.[۱] نام او چنان‌که در مقدمه مرصاد العباد[۲] و در ابتداى منارات السائرین[۳] نوشته شده «ابو بکر عبد اللّه بن محمد بن شاهاوَر الاسدى الرازى»، است. در برخی منابع دیگر نام کامل او این‌گونه نیز آمده است: عبد اللّه بن محمد بن شاهاور بن انوشروان بن ابى النّجیب الاسدى الرازى.[۴]
محل تولد نجم الدین دایه، شهر رى است[۵] و علاوه بر این‌که همه تذکره‏نویسان در این‏باره اتفاق دارند، نوشته‏هاى خود او نیز مؤید آن است.[۶]
تاریخ ولادت نجم الدین در همه کتاب‌های تاریخی و تذکره که به شخصیّت او پرداخته‌اند، ذکر نشده است. اما شمس الدین ذهبی[۷] و صلاح الدین صفدی[۸] تاریخ ولادت او را در سال ۵۷۳ هـ.ق می‌دانند. نجم رازی در سال ۶۵۴ هـ.ق از دنیا رفت.[۹] و پیکر او در بیرون شهر بغداد (شونیزیه[۱۰]) در کنار مزار شیخ سَریّ سَقَطی و جنید بغدادی (نهاوندی) به خاک سپرده شد.[۱۱]
نجم رازی پس از بروز فتنه مغول از خوارزم به دیار روم رفت و در قونیه با صدرالدین قونیوی و جلال الدین بلخی (ملای روم) ملاقات کرد.[۱۲]
نجم رازی از چهره‌های تأثیرگذار و مطرح در تاریخ تصوّف و عرفان در ایران و جهان اسلام است. در قرن هفتم دو شیوه و مکتب تصوف در ایران رواج داشته، یکى طریقه وجد و حال و شوریدگى و وارستگى، که رهروان این طریقت بیشتر به احوال و گفتار پیشروان تصوّف، از حسین بن منصور و بایزید بسطامى و ابو سعید ابو الخیر نظر داشتند، از معاصران نجم رازى، عطار و بعد از او مولوى نمونه کامل این گروهند، که شیوه آنان را «تصوّف عاشقانه» باید نامید.[۱۳]
در مقابل آنها، مکتب دیگرى در تصوّف بود، که بیشتر راغب آداب و سنن و اوراد و اذکار بودند و از معروف‌ترین معاصران مؤلّف(نجم‌ رازی)، محیى الدّین ابن العربى (متوفى ۶۳۸ هـ.ق) و ابن فارض (متوّفى ۶۳۲ هـ.ق) بودند که روش آنان را تصوّف عابدانه به شمار آورده‌اند.[۱۴]
تصوّف نجم الدین دایه، جمع بین آن دو مکتب و آمیختن عشق و عبادت است؛ او از یک طرف دلبستگى کامل به اجراى احکام شرع و ملازمت اوراد و اذکار نشان می‌دهد و از جانب دیگر عشق را غایت معرفت و سلوک می‌شمارد و در تمام فصل‌های چهل‌گانه کتاب مرصاد العباد و رساله‌های دیگر او، این شیوه نمایان است.[۱۵]
نجم رازی در یک‌جا عارفان را به دو طریقت نام می‌نهد: اول «زاهدان» که طریقت آنان «مجاهدت خشک» است، که با ریاضت، در تهذیب اخلاق تلاش و کوشش می‌کنند، در مقابل شیوه خود و مشایخ خود را «طریقت عاشقان» نام می‌نهد که بناى کار آنها «بر تصفیه دل» و عشق به حق تعالی است.[۱۶]
با اهمیت‌ترین کتاب نجم رازی به نام «مرصاد العباد»، کتابى است نفیس که به زبان فارسى، در علم تصوّف و اخلاق و سیر و سلوک و آداب معاش و معاد نگاشته شده و از آثار ادبى باارزشى است که در قرن هفتم نوشته شده است. با وجود کثرت تألیفات نجم رازی، مرصاد العباد تحقیقاً شاه‌کار او است؛ چرا که از نظر نثر یکی از زیباترین و شورانگیزترین نوشته‌های عرفانی است. این اثر به قدری مهم و پردامنه است که عرفای بعد از نجم‏ رازی از جمله مولوی و حافظ همگی به نحوی متأثر از آن هستند. نجم رازى در مباحث خویش در مرصاد العباد بسیار از آیات و احادیث استفاده کرده است. [۱۷]
برخی از آثار مهم دیگر نجم رازی عبارت‌اند از:
۱. مرموزات اسدى در مزمورات داودى‏:[۱۸] این کتاب به زبان فارسى، از مهم‌ترین کتاب‌هاى عرفانى است. کتاب، در ده مرموز تألیف شده و در آغاز هر مرموز، عبارتى از زبور داود و خطاب به داود نقل شده و در دنبال آن از قرآن کریم