پاورپوینت کامل چرا در علم اخلاق صفات خوب و بد در کنار هم بحث می‌شود؟ از جهت عملی چه ارتباطی میان اینها وجود دارد؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چرا در علم اخلاق صفات خوب و بد در کنار هم بحث می‌شود؟ از جهت عملی چه ارتباطی میان اینها وجود دارد؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چرا در علم اخلاق صفات خوب و بد در کنار هم بحث می‌شود؟ از جهت عملی چه ارتباطی میان اینها وجود دارد؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چرا در علم اخلاق صفات خوب و بد در کنار هم بحث می‌شود؟ از جهت عملی چه ارتباطی میان اینها وجود دارد؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

از آن‌جا که علم اخلاق از صفات نفسانى خوب و بد و اعمال و رفتار اختیارى متناسب با آنها بحث می‌کند، در کنار هم گنجانده شدن مباحثی؛ مانند اطمینان، ایمان، توکل به عنوان فضایل اخلاقی در کنار مباحثی؛ مثل عُجب و خودپسندی، و فخرفروشی به عنوان رذایل اخلاقی روشی علمی و واقعی است.
به علاوه؛ این موارد با یکدیگر ارتباط دارند؛ ایمان‏ و باور دینی به عنوان عالی‌ترین صفت نفسانى هدایت‌گر مورد تأکید فراوان واقع شده است، اما ایمان تنها کافی نیست، و دارای شرط است، و شرط آن انجام عمل نیک است. و از اعمالی که باید در کنار ایمان و باور دینی قرار گیرد؛ توکل، و دوری از عجب و خودپسندی و فخرفروشی است، و در پرتو ایمان است که آدمی به اطمینان و آرامش خاطر می‌رسد. باید ایمان و باور قلبی را از سویی، با اعمال نیک همراه کرد تا انجام اعمال نیک به پرورش ایمان کمک کند و از سوی دیگر، از رذایل و گناهان که موانع رشد و پرورش ایمان‌اند، دوری کرد. و این حقیقت نیازمند شناخت فضایل اخلاقی و رذایل است تا درست از نادرست تشخیص داده شود.

پاسخ تفصیلی

علم اخلاق، علمى است که صفات نفسانى خوب و بد و اعمال و رفتار اختیارى متناسب با آنها را معرفى می‌کند و شیوه تحصیل صفات نفسانى خوب و انجام اعمال پسندیده و دورى از صفات نفسانى بد و اعمال ناپسند را نشان می‌دهد.[۱]
هدف نهایى علم اخلاق این است که انسان را به کمال و سعادت حقیقى خود- که همانا هدفِ اصلى خلقت جهان و انسان است- برساند. تفسیر واقعى و تحقق این کمال و سعادت به آن است که انسان به‌قدر ظرفیت و استعداد خود، چه در صفات نفسانى و چه در حوزه‏ رفتارى، جلوه‌گاه اسما و صفات الهى گردد؛ تا در حالی‌‏که همه جهان طبیعى و بی‌اراده به تسبیح جمال و جلال خداوندى مشغول‌اند، انسان با اختیار و آزادى خویش، مقرّب‌ترین، گویاترین و کامل‌ترین مظهر الهى باشد.[۲]
با توجه به این مقدمه؛ در اخلاق هم صفات نیک و پسندیده و فضیلت بحث می‌شود و هم از صفات زشت و ناپسند و رذیلت. بنابر این، در کنار هم گنجانده شدن مباحثی؛ مانند اطمینان، ایمان، توکل به عنوان فضایل اخلاقی در کنار مباحثی؛ مثل عُجب و خودپسندی، و فخرفروشی به عنوان رذایل اخلاقی روشی علمی و واقعی بوده و هیچ اشکالی ندارد.
برای این‌که ارتباط میان این مباحث اخلاقی روشن شود، با توضیح هرکدام از این صفات، ارتباطی اخلاقی میان اینها روشن خواهد شد.
الف. ایمان[۳] و اطمینان قلبی:‏ در ساختار اخلاق اسلامى، ایمان‏ به عنوان عالی‌ترین صفت نفسانى هدایت‌گر مورد تأکید فراوان واقع شده و به همین دلیل تحصیل مبادى و مقدمات آن همانند علم و یقین نیز به ‏شدت مورد ترغیب و تشویق قرار گرفته است. اما ایمان دارای شرط است و ایمان تنها کافی نیست، بر اساس آنچه در قرآن و روایات وارد شده است، انجام عمل نیک عمده‌ترین شرط ایمان است. در بسیارى از آیات قرآن، ایمان در کنار عمل نیکو مطرح شده است و در اکثر آنها بلافاصله پس از ایمان، عمل صالح و پسندیده مطرح شده است. ایمان بدون عمل نیکو، سود و بهره مطلوب را در پى نخواهد داشت. بنابراین انجام عمل شایسته را می‌توان شرط بهره‌ورى ایمان دانست. در قرآن کریم آمده است: «اما هرکسی که ایمان آورده و کارهاى پسندیده کرده، پاداش نیکوترى خواهد داشت، و ما فرمان آسانى به او خواهیم داد».[۴]
قرآن ادعاى مؤمن بودن را بدون عمل نیک، ادعایى دروغین می‌داند: «می‌گویند: به خدا و رسول ایمان آورده‌ایم و اطاعت می‌کنیم ولى بعضى از آنها روگردان می‌شوند. در واقع آنان مؤمن نیستند».[۵]
بنابراین از نظرگاه اخلاق اسلامى ادّعاى ایمان بدون پایبندى به دستورات الهى، گزاف و دروغین است؛ و از اعمالی که باید در کنار ایمان و باور دینی باشد، توکل، و دوری از عجب و خودپسندی و فخرفروشی است، و در پرتو ایمان است که آدمی به اطمینان و آرامش خاطر می‌رسد.
ب. توکّل:[۶] یکى دیگر از مفاهیم عام در اخلاق‏ اسلامى که ناظر به صفتى نفسانى و بیانگر رابطه‌اى خاص میان انسان و خداوند است، مفهوم «توکّل» می‌باشد.[۷] توکل؛ یعنى اعتماد و اطمینان قلبى انسان به خداوند در همه امور خویش و بیزارى از هر قدرتى غیر از او.[۸]
تحقق و پیدایش این حالت در انسان متوقّف است بر ایمان و یقین و قوّت قلب نسبت به این‏که هیچ قوّت و قدرتى جدا از خداوند در کار عالم و آدم اثرگذار نیست و همه علل و اسباب مقهور قدرت الهی‌اند و تحت اراده او عمل می‌کنند، که خود در واقع مرتبه‌اى از مراتب توحید است. بنابر این، ریشه و اساس «توکّل»، توحید و ایمان به خدای یکتا است و جز با حصول توحید و ایمان، شکل نمى‏گیرد. بر همین اساس برخى از عالمان اخلاق، توحید و توکّل را در کنار هم و با عنوان «کتاب التوحید و التوکّل‏» مطرح کرده‌اند.[۹]
ج. عُجب و خودپسندى و فخرفروشی:[۱۰] عُجب، خودستایى و خودپسندی، یکی از رذایل اخلاقی است، که در روایتی از آن مذمّت شده و آفت دین و ایمان دانسته شده است. امام صادق(ع) فرمود: «آفت دین؛ حسد، خودپسندى و فخر کردن است».[۱۱] در این حدیث ارتباط میان دین و ایمان با رذایل اخلاقی روشن است که چگونه حسد، خودپسندى و فخر کردن دین و ایمان انسان را به خطر می‌اندازند.
گاهى خودپسندى فرد به درجه‌اى می‌رسد که بر اثر کمالاتى که در خود تصوّر می‌کند، براى خود از خداوند حقوق و مطالباتى را انتظار دارد و براى خود نزد پروردگار جایگاهى قائل است؛ به ‏طورى که مثلاً بروز حوادث ناخوشایند را در حق خود بعید می‌پندارد. و در واقع این حالت درجه بالاى عُجب و خودپسندى و زشت‌ترین آن است.[۱۲]
آفت دیگرى که ایمان انسان را تهدید می‌کند، نخوت و فخرفروشى است، پیامبر اسلام(ص) فرمود: «آفت حسب (و شرافت) بر خود بالیدن و خودنمائى است».[۱۳]
امام باقر(ع) فرمود: «تعجب است بر خود نماى بر خود بالنده، از نطفه‌اى آفریده شده و سپس به صورت مردارى خواهد بود و او در این میان نمی‌داند که بر سرش چه خواهد آمد».[۱۴]
نتیجه‌ این‌که: فعالیت‏هاى اخلاقى و آراسته شدن به رفتار و گفتار نیک و پسندیده عملاً بدون ارتباط با دوری از رذ