پاورپوینت کامل در آیه ۲۷ سوره‌ی هود آیا قرائت «بادی الرأی» صحیح است یا «بادئ الرأی»؟ و معنای آن چیست؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در آیه ۲۷ سوره‌ی هود آیا قرائت «بادی الرأی» صحیح است یا «بادئ الرأی»؟ و معنای آن چیست؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در آیه ۲۷ سوره‌ی هود آیا قرائت «بادی الرأی» صحیح است یا «بادئ الرأی»؟ و معنای آن چیست؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در آیه ۲۷ سوره‌ی هود آیا قرائت «بادی الرأی» صحیح است یا «بادئ الرأی»؟ و معنای آن چیست؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

در مورد قرائت «بادئ» با همزه یا «بادی» بدون همزه چند نکته را متذکر می‌شویم:
اولاً قرائت مشهور «بادی الرأی» یعنی بدون همزه است و فقط ابوعمرو «بادئ» با همزه قرائت کرده است؛ بنابراین همان گونه که در قرآن امروزی نوشته شده است باید توجه اصلی را به معنای «بادی الرأی» معطوف کرد.
ثانیاً همان گونه که محققین تصریح کردند معنای این دو کلمه نزدیک بهم است؛ زیرا ریشه بادئ، بدأ است که به معنای آغاز نمودن است و ریشه بادی بدو است که به معنای آشکار و ظاهر شدن است؛ بنابراین معنای بدأ ملازم با معنای بدو است؛ زیرا چیزی که با او آغاز شود، غالباً ظاهر و آشکار نیز خواهد شد؛ به همین جهت هر یک از این دو کلمه جای دیگری بکار گرفته می‌شوند.
نکته دیگر این که برخی احتمال داده­اند که ریشه این دو کلمه یک چیز باشد یعنی «بادی» در اصل «بادئ» بوده است و همزه به دلیل این که آخر کلمه واقع شده و به صورت ساکن و مخفف تلفظ می‌شود و ماقبل آن نیز مکسور بوده است تبدیل به یا شده است. [۱]

[۱]ر. ک: طبرسى فضل بن حسن، مجمع البیان فى تفسیر القرآن،ج۵، ص ۲۳۱و ۲۳۲، انتشارات ناصر خسرو – تهران، چاپ سوم، ۱۳۷۲ ش.