پاورپوینت کامل مقصود از روایاتی که مردم مکه و مدینه را نکوهش می‌‌کند و مردم شام را بدتر از مردم روم می‌داند، چیست؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مقصود از روایاتی که مردم مکه و مدینه را نکوهش می‌‌کند و مردم شام را بدتر از مردم روم می‌داند، چیست؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مقصود از روایاتی که مردم مکه و مدینه را نکوهش می‌‌کند و مردم شام را بدتر از مردم روم می‌داند، چیست؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مقصود از روایاتی که مردم مکه و مدینه را نکوهش می‌‌کند و مردم شام را بدتر از مردم روم می‌داند، چیست؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

این دو روایت از جهت سندی صحیح هستند.
روایت اول: نسبت دادن کفر به اهل مکه و مدینه؛ به جهت این است که برخی از اهالی مکه و مدینه با این‌که دلایل روشنی برای وجود خدا بود، از روی عناد و دشمنی و تکبر، منکر خدا می‌شدند، به گونه‌ای که آنها را از جاده و مسیر اسلام و مسلمانی خارج می‌کرد. همچنین به جهت این‌که برخی از مردم مکه و مدینه با خاندان پیامبر گرامی اسلام(ص) اظهار دشمنی می‌کردند.
روایت دوم: احتمالاً این کلام در زمان بنى امیه صادر شده که برخی از مردم اهل شام به زبان اظهار اسلام می‌کردند و در دل کافر بودند. آنها کسانی بودند که امام علی(ع) را سبّ و لعن می‌کردند و این خود کفر به خداى بزرگ بود، ولى نصارى و اهل روم چنین کارى نمی‌کردند. پس بدین سبب اینها بدتر از اهل روم بودند.
توجه به این نکته لازم است که این دسته از روایات همه مردم این مناطق را شامل نمی‌شود؛ چون میان آنها مردمی مسلمان و مؤمن به پیامبر اسلام(ص) و ائمه اطهار(ع) بوده و هستند. و تنها کسانی که با عناد ورزی و لجاجت، بعد از شناختن حق و حقیقت، آن‌را نمی‌پذیرند، شامل تعابیر این دسته از روایات هستند و اهل نجات نیستند، اما انسان‌هایی که در سرزمین‌های مکه، مدینه، شام و روم قاصر بوده و عناد و دشمنی نداشتند، با لطف و رحمت الهی اهل نجات خواهند بود.

پاسخ تفصیلی

الف. عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَى عَنْ سَمَاعَهَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَحَدِهِمَا(ع) قَالَ: «إِنَّ أَهْلَ مَکَّهَ لَیَکْفُرُونَ بِاللَّهِ جَهْرَهً وَ إِنَّ أَهْلَ الْمَدِینَهِ أَخْبَثُ مِنْ أَهْلِ مَکَّهَ أَخْبَثُ مِنْهُمْ سَبْعِینَ ضِعْفاً».[۱]
ابو بصیر از امام باقر(ع) یا امام صادق(ع) نقل کرده است: «همانا اهل مکه آشکارا به خداوند کفر ورزند، و اهل مدینه از اهل مکه خبیث‌ترند، هفتاد بار خبیث‌ترند».
برای فهم و برداشت صحیح این روایت به نکاتی باید توجه داشت:
۱. اگر به جریانات مردم مکه از زمان پیامبر اسلام(ص) به بعد بنگریم؛ می‌یابیم که معمولاً اهل مکه همان‌‌طوری که بودند خود را نشان می‌دادند؛ یعنی اگر به خدا و پیامبر ایمان آورده بودند، همان را ابراز می‌کردند و اگر مشرک بودند، شرک می‌ورزیدند و عملکرد و موضع‌گیری آنها نسبت به پیامبر و مسلمانان معلوم بود و نفاق و دو رویی نداشتند.[۲]
اما معمولاً اهل مدینه این‌گونه نبودند، و از وقتى که پیامبر(ص) از مکه به مدینه آمد، نفاق میان برخی از کسانی که خود را به ظاهر پیرو و طرفدار پیامبر می‌دانستند شیوع یافت. و این گروه از منافقان چنان از حق و حقیقت عارى و چنان بر کار خود مسلط بودند که می‌توانستند خود را در صف مسلمانان راستین جا بزنند بدون این‌که کسى متوجه آنها بشود؛ قرآن کریم بر مجموعه‌اى از منافقان تأکید کرده، انگیزه‌هاى آنان و صفاتشان را برملا ساخت و در سوره‌هاى بقره، آل عمران، مائده، توبه، عنکبوت، احزاب، محمد، فتح، حدید، مجادله، حشر و منافقون آنان را تهدید کرد. این دلالت می‌کند که منافقان گروه مهمى در جامعه اسلامى بودند، برخى به نام نفاق شناخته می‌شدند، برخى با عنوان دروغ و کسانى هم ناشناخته بودند، چون نقاب ایمان و علاقه به پیامبر(ص) بر چهره زده بودند. اگر منافقان گروه اندک و بی‌اهمیتى بودند، قرآن کریم تا این اندازه به آنان نمی‌پرداخت.[۳] چنان‌که در قرآن کریم می‌خوانیم: «وَ مِنْ أَهْلِ الْمَدینَهِ مَرَدُوا عَلَى النِّفاق»؛[۴] و از اهل مدینه نیز کسانى با نفاق و دو رویی خو گرفته‌اند.
۲. نسبت دادن کفر به اهل مکه؛ به جهت این است که؛ برخی از اهالی مکه و مدینه با این‌که دلایل روشنی برای وجود خدا بود، از روی عناد و دشمنی و تکبّر، منکر خدا می‌شدند، به گونه‌ای که آنها را از جاده و مسیر اسلام و مسلمانی خارج می‌کرد.[۵] همچنین به جهت این‌که برخی از مردم مکه و مدینه با خاندان پیامبر گرامی اسلام(ص) اظهار دشمنی می‌کردند[۶] که تا به امروز هم برخی از آنها این‌گونه هستند.
اهل مکه و بسیارى از مردم حجاز به بنی‌هاشم و به ویژه به امام على(ع) و خاندانش تمایلى نداشتند؛ و به رهبران سقیفه و پس از آنان به بنی‌امیه گرایش پیدا کردند. امام سجاد(ع) از این حقیقت پرده برداشته می‌فرماید: «در مکه و مدینه بیست تن دوستدار نداشتیم».[۷] ابوجعفر اسکافى در این‌باره می‌گوید: «همه اهل مکه با على(ع) دشمن بودند و همه قریش در جبهه مخالف او قرار داشتند و همه مردم همراه بنی‌امیه علیه او همداستان بودند».[۸]
۳. بعضى گفته‌اند: این‌که اهل مکه به کفر نسبت داده شده‌اند براى این است که آنها نافرمانى یا پرستش غیر خدا را می‌کردند، و یا اولیای خدا را دوست نداشتند؛[۹] زیرا خداى تعالى می‌فرماید: «هر که بخواهد در آنجا به ستم [از حق‏] منحرف شود، او را از عذابى دردناک می‌چشانیم»؛[۱۰] در روایت دیگری آمده حضرت امام صادق(ع) در تفسیر این آیه شریفه فرمود: «هر کسی در مکه پرستش غیر خدا را کند یا جز دوستان خدا را در آن دوست بدارد او به ستم ملحد و مشرک شده و بر خدا است که از عذاب دردناکش به او بچشاند».[۱۱]
۲. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنْ فَضَالَهَ بْنِ أَیُّوبَ عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَهَ عَنْ أَبِی بَکْرٍ الْحَضْرَمِیِّ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ(ع) أَهْلُ الشَّامِ شَرٌّ أَمْ أَهْلُ الرُّومِ فَقَالَ: «إِنَّ الرُّومَ کَفَرُوا وَ لَمْ یُعَادُونَا وَ إِنَّ أَهْلَ الشَّامِ کَفَرُوا وَ عَادَوْنَا».[۱۲]
ابو بکر حضرمى گوید: از حضرت امام صادق(ع) پرسیدم: اهل شام بدترند یا اهل روم؟ آن‌حضرت فرمود: «مردمان روم کافرند ولى با ما دشمنى نکنند، و اهل شام هم کافرند و هم با ما دشمنى کنند».
احتمالاً این کلام در زمان بنى امیه صادر شد که اهل شام از بنى امیه و پیروانشان بودند و برخی از آنها منافق بودند که به زبان اظهار اسلام می‌کردند و در دل کافر بودند، و منافق از کافر بدتر است. آنها کسانی بودند که امام علی(ع) را سبّ و لعن می‌کردند و این خود کفر به خداى بزرگ ب