پاورپوینت کامل از نظر امام‏ خمینى(ره) تفاوت بین حوزه تفسیر قرآن با حوزه تدبّر در قرآن چیست؟ ۲۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از نظر امام‏ خمینى(ره) تفاوت بین حوزه تفسیر قرآن با حوزه تدبّر در قرآن چیست؟ ۲۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از نظر امام‏ خمینى(ره) تفاوت بین حوزه تفسیر قرآن با حوزه تدبّر در قرآن چیست؟ ۲۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از نظر امام‏ خمینى(ره) تفاوت بین حوزه تفسیر قرآن با حوزه تدبّر در قرآن چیست؟ ۲۱ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

عبارات پراکنده‌ای در میان آثار و سخنان امام خمینی(ره) در مورد تدبر در قرآن وجود دارد، که محققان و پژوهشگران قرآن به تحقیق و بررسی آن پرداخته‌اند. در این‌جا به طور خلاصه نگاه امام خمینی به قرآن و تدبر و تفسیر آن، بیان می‌شود.
نگاه امام خمینی به قرآن کریم
قرآن کتاب هدایت است و آموزه‌هاى آن رهگشاى برترین، استوارترین و مطمئن‌ترین مقصدها و مقصودها. رسول خدا(ص) در کلامى لطیف فرموده‌اند: «الْقُرْآنُ مَأْدُبَهُ اللَّهِ فَتَعَلَّمُوا مَأْدُبَتَه الْقُرْآنِ مَا اسْتَطَعْتُم‏»؛[۱] قرآن طعام آماده خداوند است، آنچه می‌توانید از آن فرا گیرید.
حضرت امام خمینی(ره) این ویژگى را بدین سان تبیین کرده‌اند: «قرآن یک سفره پهنى است که همه از آن استفاده می‌کنند، مثل این‌که دنیا هم یک سفره پهنى است که همه استفاده می‌کنند: یکى علفش را از آن استفاده می‌کند، یکى میوه را از آن‏ استفاده می‌کند، یکى مسائل دیگر را استفاده می‌کند … هر یک یک طور استفاده می‌کند … انسان یک طور … حیوان یک طور … قرآن هم این طورى است یک سفره پهنى است براى همه، هر کس به اندازه آن اشتهایى که دارد و آن راهى که پیدا بکند به قرآن استفاده می‌کند».[۲]
بدین سان امام خمینی(ره) از یک‌سو به جایگاه والاى کتاب الهى و آموزه‌هاى شگرف و بس گسترده آن اشاره می‌کند و از سوى دیگر به چگونگى بهره‌گیرى از آن و مقدمات فهم آن.
تدبّر و تفسیر از نگاه امام خمینی
امام خمینی با این‌که قرآن و معارف آن‌را در جایگاهى بس رفیع می‌داند، تدبّر و تأمّل در آن‌را بر همگان لازم دانسته و از جمله حجاب‌هاى فهم قرآن را این باور می‌داند که افزون از آنچه مفسّران گفته‌اند نمی‌توان از قرآن دریافت؛ یعنى عملاً بستن راه تدبّر و تفکّر.[۳] کلام امام خمینی چنین است: «یکى دیگر از “حُجُب” که مانع از استفاده از این صحیفه نورانیه است، اعتقاد به آن است که جز آن‌که مفسّرین نوشته و یا فهمیده‌اند، کسى را حق استفاده از قرآن شریف نیست و تفکر و تدبّر در آیات شریفه را به تفسیر به رأى ممنوع اشتباه نموده‏اند…».[۴]
بدین‌سان قرآن از نگاه امام خمینی، کتاب هدایت است و دعوت؛ دعوت به «تهذیب نفوس و تطهیر بواطن از ارجاس طبیعت و تحصیل سعادت»، هدایت است براى ساخته شدن انسان براى این‌که «انسان بالقوّه را انسان بالفعل کند» و «انسان را به همه ابعادى که انسان دارد بسازد» و «دعوت به معنویات الى حدّى که بشر می‌تواند به او برسد و فوق او و بعد هم اقامه عدل و…».[۵]
تفسیر به لحاظ واژه‌شناسى و از نگاه لغویان چه مشتق «فسر» باشد و چه از «سفر»، به‏ معناى پرده برگیرى از ناپیدا و هویدا کردن ناآشکار و روشن ساختن مبهم‌ها است.[۶] مفسّر می‌کوشد تا آیات الهى را با این عنوان که کلامى الهى است، تبیین کند و مراد خداوند را از آن بنمایاند.
حضرت امام خمینی(ره) در تعریف تفسیر نوشته‌اند: «به طور کلّى معناى “تفسیر” کتاب آن است که شرح مقاصد آن کتاب را بنماید، و نظر مهم به آن، بیان منظور صاحب کتاب باشد».[۷] و «مفسر وقتى “مقصد” از نزول را به ما بفهماند مفسّر است».[۸]
خلاصه این‌که؛ حضرت امام خمینى، موضوع تدبّر را خارج از بحث تفسیر برشمرده‌اند. بر این اساس، از آیه شریفه «أَ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآن…»[۹]‏ استفاده می‌شود که قرآن براى مردمى که آشنا به زبان قرآن باشند قابل فهم است و از این‌رو می‌توانند در آن تدبّر کنند، ولى لازمه‏ این سخن آن نیست که تمام مردم بدون مراجعه به پیامبر و معصومان و اندیشمندان دینی قادرند مشکلات و ابهام‌هایى که احیاناً با آن برخورد می‌کنند، حل کنند.

[۱]. علم الهدى، على بن حسین‏، أمالی المرتضى‏، محقق، مصحح، ابراهیم، محمد ابوالفضل‏، ج ‏۱، ص ۳۵۴، قاهره، دار الفکر العربی‏، چاپ اول، ۱۹۹۸م؛ شیخ حرّ ع