پاورپوینت کامل مقصود از این‌ حدیث که «حضرت آدم میان عقل، دین و حیا؛ عقل را برگزید»، چیست؟ ۲۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مقصود از این‌ حدیث که «حضرت آدم میان عقل، دین و حیا؛ عقل را برگزید»، چیست؟ ۲۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مقصود از این‌ حدیث که «حضرت آدم میان عقل، دین و حیا؛ عقل را برگزید»، چیست؟ ۲۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مقصود از این‌ حدیث که «حضرت آدم میان عقل، دین و حیا؛ عقل را برگزید»، چیست؟ ۲۱ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

در روایات اسلامی، پیوند عمیقی بین عقل و دین و این دو؛ با حیاء وجود دارد. مضمون این روایت در دیگر روایات مورد تأیید وجود دارد، اگر چه در سند این روایت؛ افرادی قرار گرفته‌اند که تضعیف شده‌اند، ولی شاید همین قوی بودن محتوا، باعث شده تا محدثانی مانند شیخ کلینی به آن اعتماد کرده و آن‌را در کتاب اصول کافی جای دهد.

پاسخ تفصیلی

دومین حدیث از احادیث باب «عقل و جهل» در کتاب اصول کافی؛ روایتی است که در سؤال بدان اشاره شده است. در این روایت که اصبغ بن نباته از امام على(ع) روایت می‌کند چنین آمده است:
«جبرئیل بر آدم نازل شد و گفت: اى آدم! من مأمور شده‌ام که تو را در انتخاب یکى از سه چیز مخیّر سازم؛ پس یکى را برگزین و دوتا را واگذار. آدم گفت: آن سه چیز چیست؟ گفت: عقل، حیاء و دین. آدم گفت: عقل را برگزیدم، جبرئیل به حیاء و دین گفت: شما بازگردید و او را واگذارید، آن دو گفتند: اى جبرئیل! ما مأموریم هرجا که عقل باشد با او باشیم. جبرئیل گفت: خود دانید و بالا رفت».[۱]
سند روایت:
این روایت را شیخ کلینی از علی بن محمد، از سهل بن زیاد، از عمرو بن عثمان، از مفضل بن صالح، از سعد بن طریف، از اصبغ بن نباته، از امام علی(ع) روایت کرده است.
مکان و منزلت شیخ کلینی؛ بر همگان روشن و درجه وثاقت او روشن است. علی بن محمد از مشایخ کلینی و همان علی بن محمد علان کلینی است. نجاشی درباره او می‌گوید: علی بن محمد معروف به علان کلینی ثقه و مورد اعتماد است. وی در راه مکه مکرمه به قتل رسید.[۲]
سهل بن زیاد؛ اگر چه مورد تضعیف قرار گرفته،[۳] ولی در یکی از عبارات مرحوم شیخ طوسی؛ توثیق شده[۴] و در نهایت می‌توان به این روایت اعتماد کرد.
عمرو بن عثمان؛ ملقب به الخزاز از ثقات و افراد مورد اعتماد است.[۵]
مفضل بن صالح؛ در برخی عبارات نجاشی[۶] و ابن غضائری[۷] وی مورد تضعیف قرار گرفته، اگر چه دیگران درباره وی سکوت کرده‌اند.
سعد بن طریف؛ وی از قاضیان حکومت بوده است که از امام باقر(ع) و از امام صادق(ع) روایت نقل کرده است. با توجه به کلام نجاشی درباره او، می‌توان چنین نتیجه گرفت که صحت روایت او بستگی به قرائنی دارد که در هر روایت وجود دارد، با بودن آن شواهد می‌توان روایت او را قبول کرد.[۸]
اصبغ بن نباته؛ که از بزرگان و خواص اصحاب امام علی(ع) است و بعد از ایشان نیز تا مدتی زنده بود. عهد نامه مالک اشتر و وصیت امام علی(ع) به فرزندشان، محمد حنفیه را؛ از امیر المؤمنین نقل کرده است.[۹]
به هرحال؛ این روایت به علت وجود افرادی؛ مانند سهل بن زیاد و مفضل بن صالح در سند آن؛ از طرف تعدادی از بزرگان از جمله محمد باقر مجلسی(ره) مورد تضعیف قرار گرفته است.[۱۰]
دلالت و محتوای حدیث:
روایت مورد نظر گویای عظمت عقل و لزوم همراهی دین و حیاء با آن است. به‌طوری که می‌توان چنین نتیجه گرفت که با وجود عقل؛ دین و حیاء نیز حاضرند و عقل در حکم پیشرو آنان است. این مطلب از روایات دیگر هم قابل استفاده است. در روایات چنین آمده است: «عقل، آن چیزی است که خداوند بدان پرستش می‌شود و بهشت به‌وسیله آن کسب می‌شود».[۱۱] یا در روایت دیگری آمده است: «هر آن‌کس عقل داشته باشد، دین دارد و آن‌که دین داشته باشد؛ داخل بهشت می‌شود».[۱۲]
شاید این‌گونه مضامین در دیگر روایات؛ باعث شده تا با وجود برخی از افراد ضعیف در سلسله سند این روایت؛ و به علت محتوای قوی و مورد تأیید آن، این روایت در کتاب‌هایی مانند کتاب کافی ذکر شود.
مراد از هبوط جبرئیل این است که؛ در زمان زندگی حضرت آدم بر روی زمین چنین گفتاری بین جبرئیل و آدم(ع) رد و بدل شده؛ یعنی زمانی که آدم(ع) خلیفه خداوند بوده و دارای عقل و کمال و حیاء و دین! لذا در مقام توجیه چنین گفته شد