پاورپوینت کامل قراء سبعه چه کسانی‌اند؟ ضابطه تشخیص قرائت صحیح چیست؟ نظر اهل بیت عصمت و طهارت(ع) درباره قرائات سبعه چیست؟ ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قراء سبعه چه کسانی‌اند؟ ضابطه تشخیص قرائت صحیح چیست؟ نظر اهل بیت عصمت و طهارت(ع) درباره قرائات سبعه چیست؟ ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قراء سبعه چه کسانی‌اند؟ ضابطه تشخیص قرائت صحیح چیست؟ نظر اهل بیت عصمت و طهارت(ع) درباره قرائات سبعه چیست؟ ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قراء سبعه چه کسانی‌اند؟ ضابطه تشخیص قرائت صحیح چیست؟ نظر اهل بیت عصمت و طهارت(ع) درباره قرائات سبعه چیست؟ ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

قرائت قرآن بین قاریان در مواردى اختلافى بود و تعداد قاریان در طى سالیان متمادى افزایش می‌یافت تا این‌که ابن مجاهد از میان کلیه قرائات، هفت قرائت را برگزید: عبد اللّه بن عامر یحصبى(متوفاى ۱۱۸ق)، عبد اللّه بن کثیر دارمى(متوفاى ۱۲۰ق)، عاصم بن ابى النجود اسدى(متوفاى ۱۲۸ق)، زبّان ابو عمرو بن علاء مازنى(متوفاى ۱۵۴ق)، حمزه بن حبیب زیّات(متوفاى ۱۵۶ق)، نافع بن عبد الرحمان اللیثى(متوفاى ۱۶۹ق)، و على بن حمزه کسائی(متوفاى ۱۸۹).
آنچه می‌توان آن‌را ضابطه قبولى قرائت دانست، عبارت است از: موافقت با قرائت عموم مسلمانان جدای از قرائت قرّاء.
از ائمه اطهار(ع) نیز سخنانى وارد شده که به همین مطلب دلالت دارد. و این‌که در برخی روایات امام معصوم(ع) بیان می‌کند که قرآن را بر طبق قرائت اُبىّ می‌خواند، اشاره است به دوران یکسان شدن مصحف‌ها در عهد عثمان که ابىّ بن کعب قرآن را املاء می‌کرد؛ و گروهى آن‌را بر وفق املاء او می‌نوشتند و هرگاه در مورد نص اصلى اختلاف داشتند، براى رفع اختلاف به وى مراجعه می‌کردند و مصحف موجود که مورد قبول عموم مسلمانان است، بر طبق املاء ابىّ بن کعب است و قرائت منطبق بر قرائت ابىّ بن کعب، کنایه از التزام به چیزى است که هم‌اکنون عموم مسلمانان برآنند.

پاسخ تفصیلی

قرائت قرآن و تلاوت آیات آن یکى از مهم‌ترین مسائل قرآن به‌شمار می‌رود، به‌طورى که از همان ادوار نخستین پیوسته عدّه‌اى به این کار همت گماشته و عهده‌دار قرائت قرآن و تعلیم آن در جامعه اسلامى بوده‌اند. طبقات قرّاء شامل بزرگان صحابه چون عبد اللّه بن مسعود، ابىّ بن کعب، ابو الدرداء و زید بن ثابت در طبقه اول؛ عبد اللّه بن عباس، ابو الاسود دوئلى، علقمه بن قیس، عبد اللّه بن سائب، اسود بن یزید، ابو عبد الرحمان سلمى و مسروق بن اجدع در طبقه دوم؛ و بالأخره بزرگانى دیگر در طبقات سوم تا هشتم می‌گردد. پس از این طبقات از قرّاء، عهد تدوین قرائات آغاز شد و به دنبال آن، قرّاء سبعه تعیین گردیدند.[۱]
سلسله قاریان بنام قرآن و قرائات، قرن به قرن پیوسته ادامه داشت تا این‌که در اوایل قرن چهارم ابو بکر ابن مجاهد (۲۴۵ – ۳۲۴ق) شیخ القراء بغداد، قرائات را در هفت قرائت از هفت قارى بنام، به رسمیّت شناخت.[۲]
در حجیّت قرائات و تواتر آنها، که آیا جملگى به‌طور متواتر از پیامبر اکرم(ص) نقل و ضبط شده است یا نه، گفتگو فراوان است. به‌طور کلّى از آن مباحث می‌توان نفى تواتر قرائات را نتیجه گرفت؛ زیرا طبق دیدگاه محققین، بیش از یک قرائت از پیامبر اکرم(ص) نرسیده است و آن قرائتى است که در میان عموم مردم مسلمانان متداول است و هر قرائت که با آن مطابق باشد، مقبول و گرنه مردود است.[۳]
قرّاء سبعه(هفت‌گانه)
قرائت قرآن بین قاریان در مواردى اختلافى بود و تعداد قاریان در طى سالیان متمادى افزایش می‌یافت تا این‌که ابن مجاهد از میان کلیه قرائات، هفت قرائت را برگزید:[۴]
۱. ابن عامر: عبد اللّه بن عامر یحصبى(متوفاى ۱۱۸ق) قارى شام.
۲. ابن کثیر: عبد اللّه بن کثیر دارمى(متوفاى ۱۲۰ق) قارى مکه.
۳. عاصم: عاصم بن ابى النجود اسدى(متوفاى ۱۲۸ق) قارى کوفه. حفص قرائت عاصم را دقیق‌تر و مضبوط‌تر می‌دانست و قرائت عاصم به‌وسیله او منتشر شده و تا امروز متداول است و همین قرائتى است که امروزه در بیشتر کشورهاى اسلامى رایج است.
۴. ابو عمرو: زبّان ابو عمرو بن علاء مازنى؛(متوفاى ۱۵۴ق) قارى بصره.
۵. حمزه: حمزه بن حبیب زیّات(متوفاى ۱۵۶ق) قارى کوفه.
۶. نافع: نافع بن عبد الرحمان اللیثى(متوفاى ۱۶۹ق) قارى مدینه. و این قرائت همان است که در برخى از کشورهاى مغرب عربى امروزه رایج است.
۷. کسائى: على بن حمزه(متوفاى ۱۸۹) قارى کوفه.[۵]
تواتر قرائات هفت‌گانه‏
یکى از مسائل مهم، مسئله تواتر قرائات سبع است؛ یعنی آیا این قرائات بالخصوص، متواترند و حجیّت قطعى دارند، یا نه؟ فقها و پژوهشگران علوم قرآنی به تواتر قرائات سبعه اشکال کرده‌اند و آن‌را اساساً قابل تصوّر ندانسته و معقول نمی‌دانند؛ زیرا در زمان هر یک از قاریان هفت‌گانه ناقل تواتر، فقط خود آن قاری بوده نه دیگران.[۶]
ضابطه تشخیص قرائت صحیح‏
آنچه می‌توان آن‌را ضابطه قبولى قرائت دانست، عبارت است از: موافقت با قرائت جمهور مسلمین جدای از قرائت قرّاء؛[۷] زیرا قرآن در دو مسیر طى طریق نموده، نخست طریقه مردمى که مسلمانان سینه به سینه از پدران و اجداد خود، از شخص پیامبر(ص) دریافت نموده‌اند و براى همیشه دست به دست داده تا به امروز براى ما رسانده‌اند. این قرائت مردمى، موافق با ثبت (نوشته) تمامى مصحف‌هاى موجود[۸] در تمامى قرون است و نمایان‌گر آن، قرائت حفص است؛ زیرا حفص همان قرائت جمهور را قرائت کرده و امام على(ع) نیز همان را قرائت کرده که توده عظیم مردمى از پیامبر اکرم(ص) شنیده‌اند: حفص بن سلیمان کوفى از عاصم از ابو عبد الرّحمان سلمى از حضرت على(ع) (و دیگر صحابه) و ایشان از رسول اکرم(ص).[۹]
این مسیر، مسیر تواتر است و قرآن به‌گونه تواتر به ما رسیده است. ولى مسیر قرّاء و قرائات مسیر اجتهاد است (جز قرائت عاصم) که اجتهاد در نصّ قرآن روا نباشد و فاقد حجیّت شرعى است.
براى تشخیص قرائت صحیح و متواتر که بر دست جمهور نقل و ضبط شده، سه شرط ارائه شده است:
الف. توافق با ثبت مصحف‌هاى موجود، که در تمامى قرون بر دست تواناى مردمى ثبت و ضبط شده است. تمامى قرآن‌هاى خطى و چاپى، مخصوصاً در گستره شرق اسلام، بدون هیچ‌گونه اختلافى ارائه شده و می‌شود.
ب. توافق با فصیح‌ترین و معروف‌ترین اصول و قواعد لغت عرب؛ زیرا قرآن با فصیح‌ترین لغت نازل شده و هرگز جنبه‌هاى شذوذ لغوى در آن یافت نمی‌شود.
ج. توافق با اصول ثابت شریعت و احکام قطعى عقلى، که قرآن پیوسته پایه‌گذار شریعت و روشن‌گر اندیشه‌هاى صحیح عقلى است و نمی‌شود که با آن مخالف باشد.[۱۰]
به علاوه سخنانى از ائمه معصومین(ع) در این رابطه وجود دارد که در ذیل آورده می‌شود.
نظر ائمه اطهار(ع) درباره قرائت‌های مختلف قرآن‏
از ائمه اطهار(ع) سخنانى درباره قرائت‌های مختلف قرآن کریم وارد شده که به مهم‌ترین موضوعات اشاره دارند. گزیده‌اى از این سخنان چنین است:
۱. امام محمد باقر(ع) فرمود: «قرآن واحد است و از پیش‌گاه خداى یگانه و واحد فرود آمده است و این اختلافات از راویان بر آن وارد می‌شود».[۱۱] این سخن، بدین معنا است که قرائت نازل شده از جانب خدا یکى است و قرآن به نصّ واحد نازل گشته است و اختلاف در روایت این نصّ، بر حسب اجتهاد قاریان است.
۲. امام صادق(ع) می‌فرماید: «قرآن بر حرف واحد و از نزد خداى واحد نازل گشته است».[۱۲] منظور نفى قرائت‌هاى متداولى است که مردم آنها را متواتر از پیامبر(ص) پنداشته‌اند. امام چنین مطلبى را انکار می‌کند؛ زیرا قرآن به نصّ واحد نازل شده است. اما اختلاف لهجه‌ها از طرف امام نفى نمی‌شود.[۱۳]
۳. سالم بن سلمه گوید: شخصى در محضر امام صادق(ع) آیاتى از قرآن را قرائت‏ کرد و به‌طورى که من شنیدم، قرائت او غیر از قرائت دیگر مردم بود. آن‌حضرت به وى گفت: «از این قرائت خوددارى کن و همان‌گونه که مردم می‌خوانند تو هم بخوان».[۱۴] شاید این شخص بر حسب تفنّن قرّاء، قرآن را به‌وجوه مختلف قرائت کرده است و از آن‌جا که این قبیل قرائت‌ها، به منزله بازى با نص قرآن کریم است، امام وى را نهى کرده است و دستور داده که همان قرائت معروفى را که عموم مسلمانان ملتزم به آن هستند اختیار کند.[۱۵]
۴. سفیان بن السمط می‌گوید: در مورد تنزیل قرآن از امام صادق(ع) پرسیدم، که فرمود: «همان‌گونه که آموخته‌اید، بخوانید».[۱۶] وى از نص اصلى که براى نخستین‌بار نازل شده سؤال کرده است؛ و امام پاسخ می‌دهد که نص اصلى همان است که امروز میان مسلمانان متداول است و سینه به سینه و نسل به نسل از پیامبر(ص) فرا گرفته‌اند، بخوانند.
۵. على بن حکم می‌گوید: عبد اللّه بن فرقد و معلّى بن خنیس براى من نقل کردند که در محضر امام صادق(ع) بودیم و ربیعه الرأى نیز با ما بود. در آن‌جا پیرامون فضل قرآن سخن به میان آمد. امام صادق(ع) فرمود: «اگر ابن مسعود قرآن را طبق قرائت ما نمی‌خوانده است، گمراه بوده است». ربیعه گفت: گمراه؟ امام(ع) فرمود: «بلى، گمراه». سپس امام صادق(ع) اضافه کرد: «ما قرآن را طبق قرائت اُبىّ می‌خوانیم».[۱۷]
شاید در آن مجلس درباره قرائت‌هاى غیر متعارف ابن مسعود بحث می‌شده و امام(ع) به آنان تذکر داده که این قرائت‌ها جایز نیست و قرائت صحیح، همان قرائت عموم مسلمانان است و کسى که از این روش متداول تخطّى کند گمراه است؛ زیرا چنین کسى از روش مسلمانان که نسلاً بعد نسل از پیامبر فرا گرفته‌اند، عدول و تخطى کرده است. و اگر ابن مسعود قرآن را بر خلاف روش مسلمانان قرائت می‌کرده است (به فرض صحت نسبت) گمراه است؛ زیرا طریق میانه، طریقى است که جامعه مسلمانان در آن مشى می‌کنند و کسى که از این راه میانه گام برون نهد، هر کس که باشد گمراه خواهد بود.
اما این گفته امام(ع) که ما قرآن را بر طبق قرائت اُبىّ می‌خوانیم، اشاره است به دوران یکسان شدن مصحف‌ها در عهد عثمان که ابىّ بن کعب قرآن را املاء می‌کرد؛ و گروهى آن‌را بر وفق املاء او می‌نوشتند و هرگاه در مورد نص اصلى اختلاف داشتند، براى رفع اختلاف به وى مراجعه می‌کردند و مصحف موجود که مورد قبول عموم مسلمانان است، بر طبق املاء ابىّ بن کعب است و قرائت منطبق بر قرائت ابىّ بن کعب، کنایه از التزام به چیزى است که هم‌اکنون عموم مسلمانان برآنند.[۱۸]
ویژگى قرائت حفص
پیروان مکتب تشیّع بر این باورند که تنها دلیل اعتبار قرائت، قرائتى است که داراى شروط پیش‌گفته باشد و عمدتاً با قرائت شناخته شده نزد انبوه مسلمانان وفق‏ دهد و هرگونه اجتهادى در به‌دست آوردن نص قرآن بیهوده است، جز از طریق سماع و نقل متواتر، که منحصراً در قرائت عاصم به روایت حفص این ویژگی‌ها وجود دارد. پس، یگانه قرائتى که داراى سندى صحیح و با پشتوانه جمهور مسلمین استحکام یافته، قرائت حفص است. این قرائت در طىّ قرون پی‌درپى تا امروز همواره میان مسلمانان متداول بوده و هست و تداول آن به چند سبب برمی‌گردد:
۱. در واقع، قرائت حفص همان قرائت عموم مسلمانان است؛ زیرا حفص و استاد او عاصم شدیداً به آنچه که با قرائت و روایت صحیح و متواتر میان مسلمانان موافق بود، پایبند بودند. و این قرائت را عاصم به شاگرد خود حفص آموخته است.[۱۹]
۲. عاصم در بین قرّاء، معروف به خصوصیات و خصلت‌هایى ممتاز بو