مهسا فایل |
سایت دانلود فایل پاورپوینت کامل آنکه به سوی تو کوچ میکند، راهش چه نزدیک است! این عبارت در دعای ابو حمزه به چه معنا است؟ ۳۳ اسلاید در PowerPoint
در حال بارگذاری
توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد
پاورپوینت کامل آنکه به سوی تو کوچ میکند، راهش چه نزدیک است! این عبارت در دعای ابو حمزه به چه معنا است؟ ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است
شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.
لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آنکه به سوی تو کوچ میکند، راهش چه نزدیک است! این عبارت در دعای ابو حمزه به چه معنا است؟ ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن پاورپوینت کامل آنکه به سوی تو کوچ میکند، راهش چه نزدیک است! این عبارت در دعای ابو حمزه به چه معنا است؟ ۳۳ اسلاید در PowerPoint :
پاسخ اجمالی
منظور امام از جمله «وَ أنَّ الرّاحِلَ إلِیک قَرِیبُ المَسافَه»، این است که اگر کسی بار سنگین گناه روی دوشش نباشد و بخواهد به طرف خدا حرکت کند، راهش دور نیست و مسافت طولانی را در پیش روی نخواهد داشت. برای کسی که سالک إلی الله است بیش از یک قدم فاصله نیست؛ یعنی باید روی خواستههای خود پا گذارد، روی هوای نفس پا گذارد. در این هنگام قدم دوّم را در مسیر توحید خواهد نهاد.
پاسخ تفصیلی
امام سجاد(ع) در فرازی از دعای ابو حمزه ثمالی میفرماید: «وَ أنَّ الرّاحِلَ إلِیک قَرِیبُ المَسافَه»؛[۱] و مسافر به سوی تو مسافتش بسیار نزدیک است.
منظور امام از این جمله این است که؛ اگر کسی بار سنگین گناه روی دوشش نباشد و بخواهد به طرف خدا حرکت کند، راهش دور نیست و مسافت طولانی را در پیش روی نخواهد داشت. به بیان دیگر؛ فاصله میان سالک الی الله با مقصد یک قدم است و آن این است که:
یک قدم بر خویشتن نِه
و آن دِگر در کوی دوست
برای کسی که سالک إلی الله است بیش از یک قدم فاصله نیست؛ یعنی باید روی خواستههای خود پا گذارد، روی هوای نفس پا گذارد. در این هنگام، قدم دوّم را در مسیر توحید خواهد نهاد.
معنای قرب به خدا
نزدیک شدن به حضرت حق، نزدیک شدن حقیقی است، نه نزدیک شدن مجازی؛ یعنی انسان واقعاً به خدا نزدیک است، اما این نزدیک شدن به معنای این نیست که یک فاصلهای را کم میکند. در ارتباط با خدا فاصلهای در میان نیست؛ خدای تبارک و تعالی کمال مطلق است؛ وجود بیحد است؛ کانون نامتناهی هستی است؛ عین علم است. موجودات به حسب کمالات واقعی وجودی که کسب میکنند به کانون و مرکز و واقعیت هستی واقعاً نزدیک میشوند. این نزدیک شدن نزدیکی واقعی است؛ جسمانی نیست ولی واقعی و حقیقی است؛ مجاز و تعبیر نیست. از نوع مقرب شدن یک انسان در اجتماع در نزد صاحب قدرت، و یا از نوع مقرب شدن یک فرزند در نزد پدر نیست. پیامبر اکرم(ص) واقعاً از ما به خدا نزدیکتر است، امام (علی) واقعاً از ما به خدا نزدیکتر است و این قرب، قرب واقعی است. در نتیجه آنجا که ما عبادت میکنیم، عبودیت انجام میدهیم، اگر واقعاً عبودیت ما عبودیت باشد، ما قدم به قدم به سوی خدا حرکت میکنیم. البته قدم هم که میگوییم تعبیر است، و گرنه این کلمات اینجا درست نیست. البته اگر امام سجاد(ع) در اینجا تعبیر کرده برای فهم مخاطب است.[۲]
بنابر این، مسافری که به سوی خدا حرکت و کوچ میکند راهش نزدیک است، راههای خیلی دوری نباید طی کند.
این عبارت: «و أن الراحل الیک قریب المسافه»، در دعای ابو حمزه نگاه به آیه «وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ»[۳] دارد؛ یعنی آنکس که به سمت خدا گام برمیدارد و از او درخواستی میکند، مانند نیازهایی که از انسانها انجام میشود نیازمند طی مسافت و پشت سر گذاشتن مقدمات فراوان نیست، چرا که حق تعالی خود میفرماید: «وَ هُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ ما کُنْتُمْ»؛[۴] هر جا باشید او با شما است. خداوند با ما است و هرگز از ما جدا نیست؛ ولى گرد و غبار آلودگیها، دلبستگیها و خودبینیها، ما را از دیدن خورشید عالمتاب حقیقت، محروم ساخته و میان ما و محبوبمان فاصله انداخته است: و «ما یَکُونُ مِنْ نَجْوى ثَلاثَهٍ إِلاَّ هُوَ رابِعُهُمْ وَ لا خَمْسَهٍ إِلاَّ هُوَ سادِسُهُمْ وَ لا أَدْنى مِنْ ذلِکَ وَ لا أَکْثَرَ إِلاَّ هُوَ مَعَهُمْ أَیْنَ ما کانُوا»؛[۵] هیچگاه سه نفر با هم نجوا نمیکنند، مگر اینکه خداوند چهارمین آنان است و هرگز پنج نفر با هم آهسته سخن نمیگویند، جز اینکه خداوند ششمین ایشان است و نه تعداد کمترى و نه بیشتر از آن، مگر اینکه او همراه آنان است، هر جا که باشند.
چرا که هیچ حجاب و فاصلهای میان بنده و پروردگارش نیست، مگر اینکه گناهان و اعمال بد انسان این فاصله و حجاب را ایجاد کرده است؛ چنانکه در ادامه دعا میخوانیم: «وَ أنَّکَ لا تَحْتجِبُ عَنْ خَلْقِکَ إلا أنْ تَحجُبَهُمُ الأعمالُ السَّیِّئَهُ دُونَکْ». چون انسان آیت حق است و آیت حقّ، حجاب حقّ نیست. آنچه که حجاب چهره خلق است، همان گناه بنده است؛ گناهان است که حاجب و فاصله ایجاد میکند؛ لذا راه باز است. هیچ حجابی هم در کار نیست و این شخص داعی هم بدون حجاب آمده؛ یعنی اگر گناهی بود توبه کرده است. امری بود اطاعت نموده، نهیای بود اجتناب کرد، نعمتی بود شکرگزاری کرد. اینها موانع را برطرف کرده، و فاصله را کم نمود.
اگر کسی خواست به طرف پروردگار سفر کند، به اصطلاح سفر «مِنَ الخَلقِ إلَی الحَقّ» را طی کند،[۶] کسی که قصد حرکت و کوچ کردن دارد، راهش نزدیک است، و هیچ حجابی بین ذات حق و این مسافر نیست، مگر خود مسافر؛ «و أنّک لا تحتجب عن خلقک الاّ أن تحجبهم الأعمال دونک».
سفر از خلق به سوی حق به این معنا است که سالک ابتدا باید حجابهای ظلمانی و نورانی بین خود و بین حقیقت ازلی و ابدی را بردارد؛[۷] خود را از قیود امکانی و جزئی رها سازد، تا به قرب الهی برسد. وجهه اصلی نظر عارف در این مرحله، ساحت قلب خود است که ابتدا باید آنرا از اعمال و پندار نامناسب پاک کند، سپس به زیور اعمال و عقاید پسندیده مزین سازد:
میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست
تو خود حجاب خودى حافظ از میان برخیز
لذا امام سجاد(ع) در این دعا میفرماید: «خدایا! میدانم که تو از بندگان مخفى و پنهان نیستى و تنها اعمال ناشایست آنان است که آنها را از تو پوشانده است».
از امام رضا(ع) سؤال شد؛ چرا خداوند از مردم پنهان و پوشیده است. آنحضرت فرمود: «پنهان بودن [از انظار مردم] به واسطه زیادى گناهان آنها است، و مخفى و پنهان نیست بر خدا چیزى در دقایق و ساعات شبانه روز، و خدا هم از چیزى پنهان و مخفى نیست».
