پاورپوینت کامل نقل به معنا در حدیث چیست؟ آیا نقل به معنا در حدیث از نظر اندیشمندان اسلامی جایز است؟ ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقل به معنا در حدیث چیست؟ آیا نقل به معنا در حدیث از نظر اندیشمندان اسلامی جایز است؟ ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقل به معنا در حدیث چیست؟ آیا نقل به معنا در حدیث از نظر اندیشمندان اسلامی جایز است؟ ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقل به معنا در حدیث چیست؟ آیا نقل به معنا در حدیث از نظر اندیشمندان اسلامی جایز است؟ ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

اگر در حدیث؛ واژه‌ها و نوع چینش آنها با تحفّظ بر معنای آن تغییر داده شود، «نقل به معنا» گویند؛ یعنی معنا و مفهوم حدیث نقل شده است، نه نصّ آن. بحث نقل به معنا در حدیث را باید از زمان حیات پیامبر اسلام(ص) و بعد از آن‌حضرت و دوره قبل از تدوین و کتابت رسمی احادیث بررسی کرد.
اصل جواز و رواج نقل به معنا در متون روایی از امور مسلم است. اما نقل به معنا در حدیث دارای شرایطی است که باید رعایت شود؛ مانند این‌که ناقل چنین روایتی می‌بایست از معانی واژه‌ها و نقش آنها در جمله آگاه باشد. و به اندازه کافی گفتارشناس و ادیب باشد. نقل به معنا نباید از رساندن معنای مقصود در عین عبارت‌های معصوم دچار کاستی باشد.
گفتنی است؛ مقصود از مسئله «نقل به معنا» در حدیث‌شناسی، روایاتی است که پیش از تدوین در منابع روایی سینه به سینه نقل شده است. اما پس از آن‌که روایات در منابع روایی ثبت شد، دیگر نقل به معنا، مفهوم نخواهد داشت.

پاسخ تفصیلی

یکی از مباحث حدیث‌شناسی، «نقل به معنا» است که در بخش‌های زیر بدان می‌پردازیم.
مفهوم‌شناسی نقل به معنا در حدیث
روایت، بسان هر گفتاری دیگر به دو عنصر لفظ و معنا وابسته است. اگر در حدیثی؛ واژه‌ها و نوع چینش آنها – بدون هیچ تغییری در معنا – تغییر داده شود، این شیوه را «نقل به معنا» گویند؛ یعنی راوی معنا و مفهوم حدیث را نقل کرده است، نه نصّ آن‌را.
برای نمونه؛ در روایت: «طَلَبُ الْعِلْمِ فَرِیضَهٌ عَلَى کُلِّ مُسْلِم‏»؛[۱] طلب دانش بر هر مسلمانی واجب است، واژه‌ها و نوع چینش آنها (ترکیب)؛ بر وجوب تحصیل دانش برای همه دین‌داران تأکید می‌کند. حال جمله‌هایی؛ مانند «طلب العلم واجب علی کل مسلم»، یا «طلب العلم واجب علی کلّ مؤمن» نقل به معنای روایت فوق خواهد بود.
گفتنی است؛ مقصود از مسئله «نقل به معنا» در حدیث‌شناسی، روایاتی است که پیش از تدوین در منابع روایی سینه به سینه نقل شده است. اما پس از آن‌که روایات در منابع روایی ثبت شد، دیگر نقل به معنا، مفهوم نخواهد داشت.[۲]
پیشینه نقل به معنا
بحث نقل به معنا در حدیث را باید از زمان حیات پیامبر اسلام(ص) و بعد از آن‌حضرت و دوره قبل از تدوین و کتابت رسمی احادیث بررسی کرد؛ چرا که بسیاری از صحابه احادیث را نمی‌نوشتند و در نقل حدیث به محفوظات خود تکیه می‌کردند.[۳] بدین ترتیب نقل به معنا در احادیث صحابه رواج یافت. نمونه‌هایی از آن که بیانگر توجه صحابه به نقل به معناهای دیگران است، در کتاب‌های روایی و علوم حدیث اهل سنت آمده است.[۴]
پس از صحابه و راویان، گردآورندگان جوامع حدیثی نیز به بحث نقل به معنا در احادیث توجه داشته‌اند.
از بخاری نقل است: چه بسا حدیثی را در بصره شنیدم و آن‌را در شام نوشتم و چه بسا حدیثی را در شام شنیدم و در بصره نوشتم. از وی سؤال شد آیا [با تغییر مکان و زمان] حدیث را با تمام اجزا و کامل نوشته‌ای؟ در پاسخ سکوت کرد».[۵]
بر همین اساس، مقوله نقل به معنا در احادیث، همواره مدنظر علما و حدیث پژوهان بوده است.[۶]
جواز نقل به معنا
اصل جواز و رواج نقل به معنا در متون روایی از امور مسلم است.[۷] در این میان عالمان شیعه و برخی از اهل سنت بر جواز آن – البته با شرایطی- اتفاق نظر دارند. اگرچه مشاهیر راویان از صحابه؛ مانند حضرت علی بن ابی‌طالب(ع)، ابن عباس، انس بن مالک و ابودرداء، واثله بن اسقع و ابوهریره و همچنین جمعی از پیشوایان تابعی حدیث؛ مانند حسن بصری، شعبی، عمرو بن دینار، ابراهیم نخعی، مجاهد و عکرمه، به جواز آن قائل‌اند، تعداد اندکی از اهل سنّت، نقل عین الفاظ را لازم می‌دانند.[۸]
ابن صلاح می‌گوید: «نقل به معنا را گروهی در حدیث رسول خدا(ص) منع کرده‌اند و در غیر آن جایز دانسته‌اند و صحیح آن است که در جمیع سخنان جایز است. البته اگر راوی به آنچه که برای او بیان کردیم، آگاه باشد و معنای الفاظ را به طور کامل بیان کند».[۹]
ابوحامد غزالی می‌گوید: «نقل به معنای حدیث برای فردی که ویژگی‌های سخن و ظرافت‌های الفاظ را نمی‌داند حرام است، ولی شافعی، مالک، ابوحنیفه و جمهور فقها نقل به معنا را برای کسی که به تفاوت میان الفاظ محتمل و غیر محتمل، ظاهر و اظهر، عام و اعم آگاه است، که حدیث را بفهمد، جایز دانسته‌اند».[۱۰]
نویسنده معالم الدین می‌گوید: «نقل به معنای حدیث جایز است…».[۱۱]
حسین بن عبدالصمد عاملی، – پدر شیخ بهایی – می‌نویسد: «بیشتر دانشمندان متقدم و متأخر از تمامی فرقه‌های اسلامی، قائل به جواز نقل به معنا شده‌اند، البته در صورتی که راوی بداند، معنای حدیث مطابق با اصل است؛ زیرا همان‌طور که روشن است، صحابه و اصحاب ائمه(ع) به محض شنیدن احادیث،‌ آنها را نمی‌نوشتند».[۱۲]
ادله جواز نقل به معنا
برای جواز نقل به معنا دلایلی ارائه شده است، مانند:
روایات، سیره عقلا، ذکر یک واقعه با الفاظ مختلف در قرآن، سیره صحابه و راویان، و عسر و حرج در نقل به لفظ.[۱۳] در این‌جا تنها به دو دلیل اشاره می‌شود.
الف. روایات:
۱. به رسول خدا(ص) گفته شد: حدیثی را می‌شنویم، ولی نمی‌توانیم آن‌گونه که شنیدیم، نقل کنیم؟ پیامبر(ص) فرمود: «اگر حلالی را حرام نکنید و حرامی را حلال نکنید و به حقیقت معنا رسیده باشید، منعی نیست».[۱۴]
۲. صحابه پس از شنیدن جمله معروف: «مَنْ کَذَبَ عَلَیَّ مُتَعَمِّداً فَلْیَتَبَوَّأْ مَقْعَدَهُ مِنَ النَّار»؛[۱۵] (هرکس بر من دروغ ببندد، باید برای خود جایگاهی در آتش فراهم آورد)، با نگرانی گفتند: «نَسْمَعُ مِنْکَ الْحَدِیثَ فَنُزِیدُ فِیهِ وَنُنْقِصُ مِنْهُ فَهُوَ کَذِبٌ عَلَیْکَ قَالَ: لَا»؛[۱۶] ای رسول خدا! ما از شما حدیث می‌شنویم و در آن افزوده یا از آن کم می‌کنیم آیا این دروغ بر شماست؟ پیامبر(ص) فرمود: «خیر». این امر نشان می‌دهد که پیامبر اکرم(ص) دشواری نقل نص روایات را پذیرفته و نقل به معنا را اجازه داده است.
۳. محمّد بن مسلم از امام صادق(ع) پرسید: از شما حدیث می‌شنوم و آن‌را زیاد یا کم می‌کنم؟ امام(ع) فرمود: «اگر معانی آن مدّ نظرت باشد، مانعی ندارد».[۱۷]
۴. در روایت دیگر، شخصی به امام صادق(ع) گفت: از شما حدیثی را می‌شنوم و شاید چنان‌که از شما شنیده‌ام نقل نکنم؟ امام(ع) فرمود: «هرگاه جوهر و اساس روایت را محفوظ نگاه داری مانعی ندارد، این تنها به منزله جابجا کردن میان کلمات تعال با هلم(به معنای بیا) و اقعد با اجلس(به معنای بنشین) است».[۱۸]
در این دسته از روایات بر چهار نکته تأکید شده است:
یک. تصریح راویان و اعلام نگرانی از ناتوانی خود