پاورپوینت کامل از نگاه قرآن و حدیث؛ یک نیروی کارآمد انسانی باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟ ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از نگاه قرآن و حدیث؛ یک نیروی کارآمد انسانی باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟ ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از نگاه قرآن و حدیث؛ یک نیروی کارآمد انسانی باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟ ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از نگاه قرآن و حدیث؛ یک نیروی کارآمد انسانی باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟ ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

در منابع اسلامی معیارها و ویژگی‌هایی درباره نیروی کارآمد انسانی و موفقیت در مسئولیّت‌ها و فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی بیان شده است؛ مانند: توان مدیریت، تخصص و آگاهی، امانت‌داری، پرهیز از تنبلى و تن‌پرورى‏، قبول کار و مسئولیّت در حدّ توان، استفاده بهینه از منابع تولید، وجدان کاری و … .

پاسخ تفصیلی

در صحنه کار و تلاش در امور اجتماعی و سیاسی؛ نیروی کارآمد و موفق انسانی نقش بسزائی را کنار ابزار و امکانات ایفا می‌کند. در قرآن و روایات معیارها و ویژگی‌هایی درباره نیروی کارآمد انسانی بیان شده است، که در این‌جا به برخی از آنها اشاره می‌شود:
۱. مدیریت، تخصص و آگاهی کنار امانت‌داری
در قرآن می‌خوانیم که یوسف به حاکم مصر گفت: «مرا سرپرست خزائن سرزمین [مصر] قرار ده، که نگهدارنده و آگاهم».[۱]
ایشان می‌دانست یکی از ریشه‌های مهم نابسامانی‌ در آن جامعه مملوّ از ظلم و ستم در مسائل اقتصادیش نهفته است، اکنون که آنها به حکم اجبار به سراغ او آمده‏اند، چه بهتر که نبض اقتصاد کشور مصر را در دست گیرد و به یارى مستضعفان بشتابد، از تبعیض‌ها تا آن‌جا که قدرت دارد بکاهد، حق مظلومان را از ظالمان بگیرد، و به وضع بی‌سر و سامان آن کشور پهناور سامان بخشد.[۲]
تعبیر یوسف نبی(ع) که می‌فرماید: «إِنِّی حَفِیظٌ عَلِیمٌ» دلیل بر اهمیت مدیریت در کنار امانت است، و نشان می‌دهد که پاکى و امانت به تنهایى براى پذیرش یک پست حساس اجتماعى کافى نیست، بلکه علاوه بر آن آگاهى و تخصص و مدیریت نیز لازم است، چرا که «علیم» را در کنار «حفیظ» قرار داده است.[۳]
۲. پرهیز از تنبلى و تن‌پرورى‏
یکی از عوامل مهم در کار و تلاش؛ پرهیز از تنبلى و تن‌پرورى و سستی در انجام وظیفه است که دوری از این رذیلت اخلاقی؛ تا حدودی کارآمدی نیروی انسانی را در مسئولیت‌های اجتماعی افزایش می‌دهد.
قرآن، دو عنصر را عامل مهم و مؤثّر در پیشرفت جامعه بشری می‌شناسد: یکى طبیعت(زمین، آب و درخت) و دیگرى نیروى انسانى اعم از فکرى و فیزیکى[۴]. پس بهره‌گیرى از مواهب طبیعى جُز با تلاش و ایجاد هماهنگى میان طبیعت و نیروى انسانى امکان‌پذیر نیست؛ بشر باید با استفاده از فرصتهای خدادادی به کسب معاش بپردازد، از تنبلی و تن‌پروری دور باشد، در استخراج و بهره‌گیرى از پدیده‌هاى عالم، بطور مستقیم سهیم باشد، و سنگینى معاش خود را به دوش دیگران نیفکند. پیامبر اسلام(ص) می‌فرماید: «کُلُوا مِنْ کَدِّ ایْدیکُمْ»؛[۵] یعنی: از حاصل دسترنج خود بخورید.
در احادیث؛ کم‌کارى، تنبلى و سستى در انجام وظیفه به شدّت نکوهش شده است: امام باقر(ع): «تنبلى، به دین و دنیاى انسان، ضرر می‌زند».[۶] «من دوست ندارم که مرد در کار دنیا سست و تنبل باشد؛ کسى که در کار دنیا تنبل باشد، در کار آخرتش تنبل‌تر است».[۷]
امام صادق(ع): «سستى و تنبلى، دشمن کار است».[۸]
۳. قبول کار و مسئولیّت تنها در حدّ توان‏
در امور اجتماعى و سیاسى، توان کارى، تجربه و تخصّص افراد، یک اصل مهم تلقّى می‌شود؛ و در کارآمدی و موفقیت کارها، مدیریّت‌ها و مسئولیت‌ها تأثیر دارد. هر کس باید تنها در حدّ توان فکرى و جسمى خود، کارى را بر عهده گیرد تا بتواند آن‌را بدرستى و کامل انجام دهد و نیاز به تکرار و انجام مجدّد نیفتد، وقت و سرمایه به هدر نرود؛ رسول خدا(ص) می‌فرماید: «ابن مسعود! هر گاه کارى را انجام می‌دهى با علم و اندیشه انجام ده، مبادا عملى را بدون تدبیر و آگاهى انجام دهى که خداوند فرموده است: همانند آن زن [سبک مغز] نباشید که پشم‌هاى تابیده خود را، پس از استحکام، وامی‌تابید![۹]».[۱۰]
اگر کسى مسئولیتى را بپذیرد که شایستگى و قدرت لازم را ندارد، تیر به تاریکى انداخته و دست به خیانت زده است، مانند کسى که از پشت بام به خانه‌اى وارد شده باشد که ورودش مشکل و بیرون رفتنش مشکل‌تر خواهد بود؛ امام باقر(ع) در تفسیر آیه ۱۸۹ بقره می‌فرماید: «[این‌که خدا در قرآن فرموده است‏]: “وَ أْتُوا الْبُیُوتَ مِنْ ابْوابِها”؛ مقصود این است که کارها را از راه درست و مجراى صحیح خود انجام دهید».[۱۱]
در منطق دین، کشاورز، مهندس، مدیر و کارگرى که به جهت نداشتن ‏آمادگی‌هاى لازم، نتواند کارش را به خوبى انجام دهد، خیانت‌کار خوانده شده است؛ امام صادق(ع) می‌فرماید: «اگر شخص خیانت‌پیشه‌ای را امین در کارهای خود بدانم یا شخص [ناتوان و غیر متخصّصى‏] که ضایع کننده است، در عمل به یک نتیجه خواهم رسید»؛[۱۲] یعنى شخصى که به عمد، در کارى خیانت می‌کند با کسى که بدون داشتن علم و آگاهى کافى، در کارى دخالت می‌کند یکسان است، چرا که وى سبب رکود کار، ضایع شدن مواد و امکانات تولید و حقوق دیگران می‌گردد. نیروها و سرمایه‌هاى موجود در غیر موردش به کار می‌رود، و پیشرفتى حاصل نمی‌شود؛ پیامبر خدا(ص) می‌فرماید: «هر کس کارى را بدون علم و آگاهى انجام دهد خرابکاری او بیش از اصلاحاتش خواهد بود».[۱۳]
گفتنی است؛ از نظر «اخلاق اقتصادى» افرادى که خود را، در کارى توانمند و براى مسئولیتى شایسته می‌بینند موظّفند برجستگی‌ها و توانایی‌هاى خود را یادآور شوند و مسئولیت‌هاى پیشنهادى را بپذیرند.[۱۴]
۴. رها نگذاردن منابع تولید و استفاده بهینه از آنها در مسئولیت‌های اقتصادی
خداوند منابع تولیدى و موادّ اوّلیّه تأمین زندگى چون: آب، خاک، دام، معادن و … را در زمین قرار داده و آن‌را براى بشر گسترده است،[۱۵] و از طرفى به انسان‌ها قدرت فکرى و علمى داده تا بتوانند آن‌را تسخیر کنند و از آنها خواسته که زمین را آباد سازند تا به معاش و آسایش برسند.[۱۶] با وجود این شرایط کسى که منابع عظیم تولید در اختیار دارد نباید آنها را به حال خود رها کند، بلکه باید با تدبیر و تلاش و به کمک تجهیزات روزآمد، آن‌را در قالب فعالیتهای کشاورزی و صنعتی به کار گیرد.
امام صادق(ع) می‌فرماید: «هیچ چیز برای انسان بی‌فایده‌تر از ثروت راکد نیست». [راوى می‌گوید] گفتم با آن مال چه کند؟ فرمود: «آن‌را در باغ و بُستان و خانه به کار اندازد».[۱۷]
جامعه بشرى براى خود شخصیّتى واحد دارد که مالک همه اموال روى زمین است و خداوند زندگى این شخصیّت واحد را به وسیله این اموال تأمین می‌کند. پس بر این شخصیّت لازم است که آن‌را در معرض رشد و ترقى قرار دهد و