پاورپوینت کامل خداوند در پی خلقت انسان، اعلام می‌دارد که «بیان» را به او آموختم. این بیان به چه معنا است، و چه نقشی در زندگی انسان دارد؟! ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خداوند در پی خلقت انسان، اعلام می‌دارد که «بیان» را به او آموختم. این بیان به چه معنا است، و چه نقشی در زندگی انسان دارد؟! ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خداوند در پی خلقت انسان، اعلام می‌دارد که «بیان» را به او آموختم. این بیان به چه معنا است، و چه نقشی در زندگی انسان دارد؟! ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خداوند در پی خلقت انسان، اعلام می‌دارد که «بیان» را به او آموختم. این بیان به چه معنا است، و چه نقشی در زندگی انسان دارد؟! ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

با توجه به معنای «بیان» که ظاهر کردن و روشن نمودن است، مفسران نظریات مختلف و متفاوتی را در ارتباط با مقصود آیه چهارم سوره رحمان بیان کرده‌اند؛ مانند:
۱. مقصود از تعلیم بیان، همان سخن گفتن با زبان است.
۲. منظور، آموختن اسامی هر چیز و لغات به انسان می‌باشد.
۳. یعنی راه هدایت و گمراهی را به وی آموخت. معارف دین و دنیا از حلال و حرام، معیشت و زندگی، منطق و… را که مورد نیاز انسان است، به وی تعلیم داد.
۴. بیان نه فقط نطق و سخن را شامل می‌شود که حتى نوشتن، انواع استدلالات عقلى و منطقى را که روشن کننده مسائل مختلف و پیچیده است، نیز دربرمی‌گیرد.
۵. انسان با الهامى طبیعى که موهبتى است از ناحیه خداى سبحان، با یکى از این صوت‌هاى تکیه‌‏دار بر مخرج دهان که آن‌را حرف می‌نامند، و یا با چند حرف از این حروف که با هم ترکیب می‌‏کند، علامتى درست می‌کند که آن علامت به مفهومى از مفاهیم اشاره دارد، و به این وسیله آنچه از حس شنونده و ادراکش غایب است را براى او مجسم می‌‏سازد.
و …

پاسخ تفصیلی

خداوند در قرآن کریم می‌فرماید؛ پس از آن‌که انسان را آفریدم به وی سخن گفتن آموختم: «خَلَقَ الْإِنْسانَ * عَلَّمَهُ الْبَیانَ»؛[۱] انسان را آفرید، و به او «بیان» آموخت.
«بیان» یعنى ظاهر و روشن کردن.[۲] راغب در مفردات می‌گوید: «بیان» به معنای کشف از چیزی است و اعم از نطق است؛ زیرا نطق مختص انسان است.[۳]
با توجه به این معنا، مفسران نظریات متفاوتی را در ارتباط با مقصود این آیه بیان کرده‌اند؛ مانند:
۱. مقصود از تعلیم بیان، همان سخن گفتن با زبان است. انسان مکنونات ضمیر خویش را؛ امور پنهانى که در اندرونش وجود دارد، براى دیگران آشکار می‌کند و دیگران براى او آشکار می‌کنند.[۴]
۲. یعنی نام‌های هرچیزی را به انسان آموخت.[۵]
۳. نام‌های هر چیز و لغات گوناگون را به انسان آموخت.[۶]
۴. راه هدایت و گمراهی را به وی آموخت.[۷]
۵. خداوند آنچه از معارف دین و دنیا، از حلال و حرام، معیشت و زندگی، منطق و… را که مورد نیاز انسان است، به وی آموخت؛ دلیل این معنا آن است که این لفظ را به صورت مطلق آورده است.[۸]
۶. «بیان» از نظر لغت معناى گسترده‏ دارد، و به هر چیزى گفته می‌شود که آشکار کننده چیزى باشد. بنابر این نه فقط نطق و سخن را شامل می‌شود که حتى نوشتن، انواع استدلالات عقلى و منطقى که مبین مسائل مختلف و پیچیده است، همه در مفهوم بیان جمع است، هر چند شاخص این مجموعه همان سخن گفتن است.[۹]
۷. با توجه به اهمیت بیان در زندگى بشر و با عنایت به این‌که کلمه بیان در آیه مورد بحث به معناى پرده‌‏بردارى از هر چیز است، منظور از بیان در این‌جا کلامى است که از آنچه در ضمیر وجود دارد پرده برمی‌‏دارد؛ لذا از عظیم‌‏ترین نعمت‌‏هاى الهى است، و تعلیم آن نیز از بزرگ‌ترین عنایات خدایى به انسان‌‌ها است؛ لذا کلام، صرف آواز نیست که ما آن‌را با به کار بردن ریه و نای و تارهای صوتی و حلقوم از خود سر دهیم. همان‌طور که حیوانات از خود سر می‌دهند. همچنین صرف تنوع دادن به صوتى که از حلقوم بیرون می‌آید نیست که در نتیجه فرق ما با سایر حیوانات این باشد که ما می‌توانیم از حلقوم خود صدا در آورده، و در فضاى دهان آن‌‌را تکه تکه نموده به اشکال مختلف در آوریم. بلکه انسان با الهامى طبیعى که موهبتى است از ناحیه خداى سبحان، با یکى از این صوت‌هاى تکیه‌‏دار بر مخرج دهان که آن‌را حرف می‌نامند، و یا با چند حرف از این حروف که با هم ترکیب می‌‏کند، علامتى درست می‌کند که آن علامت به مفهومى از مفاهیم اشاره دارد، و به این وسیله آنچه از حس شنونده و ادراکش غایب است را براى او مجسم می‌‏سازد، و شنونده می‌تواند تمامى اوضاع عالم مشهود – چه روشن و درشت آن و چه باریک و دقیقش، چه موجودش و چه معدومش، چه گذشته‏‌اش و چه آینده‌‏اش – را در ذهن خود احضار کند، و پس از حضور مفاهیم به هر وضعى از اوضاع، معانى غیر محسوس را محسوس جلوه می‌دهد. به عبارت دیگر؛ یعنی گوینده با صدایى که از خود در می‌‏آورد، با حروف ترکیب نیافته و ترکیب یافته‌‏اش تمامى اینها را که بیان شد در ذهن شنونده خود حاضر می‌سازد، و در پیش چشم دلش مجسم می‌سازد، به طورى که گویى – هم اعیان آنها را و هم معانى آنها را – می‌بیند.
نقش این نعمت(سخن گفتن) در زندگى انسان نیاز به توضیح ندارد؛ چرا که همه می‌دانیم زندگى آدمیان اجتماعى و مدنى است، و این زندگى در آغاز پیدایش بشر صورت نگرفت، و به ترقى و تکامل امروزیش نرسید، مگر از همین راه که براى هر چیزى نامى نهاد، و بدین وسیله باب تفهیم و تفهم را به روى خود گشود، و اگر این نبود هیچ فرقى میان او و حیوان بی‌زبان نبود، زندگى او نیز مانند حیوانات جامد و راکد می‌ماند.
بهترین و قوی‌‏ترین دلیل بر این‌که الهام الهى بشر را به سوى بیان هدایت نموده