پاورپوینت کامل روش قرآن و نهج البلاغه در نقل و تحلیل حوادث تاریخى چگونه است؟‏ ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روش قرآن و نهج البلاغه در نقل و تحلیل حوادث تاریخى چگونه است؟‏ ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روش قرآن و نهج البلاغه در نقل و تحلیل حوادث تاریخى چگونه است؟‏ ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روش قرآن و نهج البلاغه در نقل و تحلیل حوادث تاریخى چگونه است؟‏ ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

برخی از روش‌ها و شیوه‌های قرآن و نهج البلاغه عبارتند از: ۱. اسناد یقینی، که متکی بر وحی و علم یقینی است، ۲. الگوسازی، ۳. توجه به ارزش‌هاى معنوى، ۴. آمیختگی با نقل و علم، و … .

پاسخ تفصیلی

هم‌چنان‌که قرآن و نهج البلاغه از نظر بینش تاریخى با منابع معمولى تاریخ متفاوت‌اند، از نظر شیوه تحلیل نیز تفاوت زیادى با آنها دارند و مسائل تاریخ ‏را با اصول و روش‌هاى خاصى تحلیل می‌کنند که فراخور دقت و بحث و بررسى ‏است. برخى از آن روش‌ها بدین شرح هستند.[۱]
۱. اسناد یقینى‏
قرآن و نهج البلاغه، در بُعد تاریخ چون دیگر ابعادشان متّکى بر «وحى» و «علم یقینى» هستند. و مانند کتاب‌هاى تاریخى و مورّخان معمولى نیاز به اسناد و مدارک تاریخى و ارجاع به افراد و شاهدان عینى ندارند و خودشان سند معتبر و قطعى هستند؛ چرا که گوینده آن؛ یعنى خداوند «گواه صادق»، «حىّ و ناظر» و حاضر در تمام صحنه‌ها است و همه حوادث با علم حضورى او انجام گرفته است. چنان‌که خداوند می‌فرماید: «و از روى دانش به آنان گزارش خواهیم داد و ما [از احوال آنان‏] غایب نبوده‌ایم».[۲]
البتّه قرآن اگرچه در اصل تاریخ با اتّکا بر اعتبار وحى سخن می‌گوید، ولى در مورد آثار و پیامدهاى دنیوى حوادث، به روش تجربى توصیه کرده و به‌طور مکرّر پیروانش را به ملاحظه آثار گذشتگان فرا می‌خواند: «قطعاً پیش از شما سنّت‌هایى [بوده و] سپرى شده است. پس، در زمین بگردید و بنگرید که فرجام تکذیب‏کنندگان چگونه بوده است؟».[۳]
حضرت على(ع) می‌فرماید: «آیا در آثار گذشتگان براى شما جلوگیرى از ارتکاب فساد نیست! و آیا در سرگذشت نیاکانتان اگر تعقّل کنید عامل بینایى و عبرت براى شما وجود ندارد! آیا نمی‌بینید که گذشتگانتان برنمی‌گردند و جانشینانى که از آنان مانده‌اند، بقایى ندارند».[۴]
۲. الگوسازى‏
از آن‌جا که وجود الگو از نظر تعلیم و تربیت تأثیر زیادى بر افراد و جامعه دارد، قرآن و نهج ‏البلاغه براى درس‌آموز بودن تاریخ و تجربه و تربیت از آن، به «سمبل» و «اسوه» قرار گرفتن چهره‌هاى شایسته، توصیه و تصریح می‌کند؛ مانند این‌که درباره حضرت رسول اکرم(ص) می‌فرماید: «قطعاً براى شما در [اقتدا به‏] رسول خدا سرمشقى نیکو است. براى آن‌کس که به خدا و روز بازپسین امید دارد و خدا را فراوان یاد می‌کند».[۵]
این دو منبع بزرگ هم‌چنان‌که از جبهه حق، شخصیت‌هایى؛ مانند ابراهیم، موسى، صالح، شعیب و یوسف و … را به عنوان اسوه معرفى می‌کنند، از جبهه باطل هم افرادى را که در تاریخ نقش منفى داشته و منشأ انحرافات فکرى و عملى گشته‌اند، به عنوان شخصیت‌هاى «عبرت‌آموز» معرفى می‌کنند؛ مانند «فرعون»، «قارون»، «نمرود»، قوم «عاد و ثمود»، «ابولهب» و «زلیخا» و … .
حضرت على(ع) در خطبه‌اى از این دو گروه (حق و باطل) سخن گفته و با استعانت از تاریخ، سیماى هر یک از اقوام حق و باطل را مجسم می‌سازد و می‌فرماید: «برادران ما که در صفّین خونشان ریخته شد، از این‌که امروز در دنیا نیستند چه زیانى بردند؟ نیستند تا لقمه گلوگیر بخورند، و آب تیره ناگوار بنوشند. به خدا سوگند! حق را ملاقات کردند و خداوند هم اجرشان را کامل و تمام عنایت فرمود، و آنان را از پس بیم در جایگاه امن جاى داد. کجایند آن برادرانم که راه را به حقیقت طى کردند، و بر اساس حق از دنیا گذشتند؟ عمّار، ابن تیهان و ذو الشهادتین کجا هستند؟ و کجایند نظیران آنان از برادرانشان که بر جانبازى پیمان بستند، و سرهاى پاکشان براى تبهکاران فرستاده شد؟!».[۶]
در خصوص افراد باطل که براى آیندگان می‌توانند مایه عبرت باشند، می‌فرماید: «بى شک تاریخ قرون گذشته، براى شما بسى عبرت‌آور است: کجایند “عمالقه”؟ و فرزندانشان؟ کجایند فرعون و فرعونیان؟ کجایند دار و دسته شهرهاى “رس”؟ همان‌ها که پیامبران را کشتند، سنت‌هاى رسولان را خاموش کردند و به جایشان سنت‌هاى جباران را احیا کردند. کجایند آن زورمداران که ارتش‌هاى عظیمى را بسیج می‌کردند رقباى خود را هزارهزار درهم می‌شکستند، لشگرها آرایش می‌دادند و شهرها پى می‌نهادند».[۷]
۳. توجه به ارزش‌هاى معنوى‏
قرآن، آن‌جا که افرادى را به ‏عنوان «اسوه» معرفى می‌کند، توجّهى به شخصیّت دنیایى آنها ندارد، اعتبارات ظاهرى؛ مثل ثروت، مقام، حسب و نسب و … را به حساب نمی‌آورد، شخصیت اخلاقى و انسانى را در نظر می‌گیرد، آن‌چنان‌که از غلام سیاهى به نام «لقمان» – که نه در شمار پادشاهان است و نه در شمار فیلسوفان و ثروتمندان، بلکه برده‌ای‌است روشن‌بین – به عنوان حکیم یاد کرده و او را صاحب حکمت معرفى می‌کند.[۸] از این قبیل است «مؤمن آل فرعون»[۹] و «مؤمن آل یاسین».[۱۰]
۴. آمیختگى‏ با نقل و علم
شیوه قرآن در تبیین رویدادها نه «روش نقلى» و یا «علمى» خالص است و نه به سبک فلسفه تاریخ است؛ بلکه آمیخته‌اى از سبک‌هاى سه‌گانه است؛ یعنى نقل تاریخ را از فلسفه و تحلیل تاریخ جدا نکرده است؛ زیرا هدف قرآن در طرح مسائل تاریخى نشان ‏دادن علل پیشرفت‌ها و انحطاط‌ها است و می‌خواهد سنّت‌هاى حاکم بر جامعه و تاریخ را بیان کند و راز صعود و سقوط اقوام گذشته را آشکار نماید. بدین جهت، گاهى مقطعى از تاریخ را نقل می‌کند و در ضمن آن، عوامل تحولات و قوانین کلى و قابل تعمیم در آن‌را، براى آیندگان روشن می‌سازد.[۱۱] براى مثال؛ وقتى آیات ۳۰ تا ۳۹ سوره بقره را که اختصاص به خلقت حضرت آدم(ع) دارد به دقت می‌خوانیم درمی‌یابیم که مطالب تاریخى و فلسفه تاریخ به صورت فشرده و غیرقابل تفکیک بیان شده ‏است:
الف. کیفیت پیدایش انسان.
ب. موقعیت انسان در پیشگاه خدا