پاورپوینت کامل چرا قرآن به حکیم توصیف شده است؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چرا قرآن به حکیم توصیف شده است؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چرا قرآن به حکیم توصیف شده است؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چرا قرآن به حکیم توصیف شده است؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

خداوند در آیات مختلف، از قرآن با صفت «حکیم» یاد می‌کند؛ مانند «وَ الْقُرْآنِ الْحَکیم»؛[۱]‏ «وَ الذِّکْرِ الْحَکِیمِ»،[۲] «الْکِتابِ الْحَکیم».[۳]
توصیف قرآن به حکیم بودن؛ می‌تواند اشاره به زوایای مختلف این کتاب آسمانی داشته باشد؛ به عنوان نمونه:
۱. حکیم است؛ یعنی حکمت در آن تبلور یافته و مستقر شده، و حکمت عبارت است از معارف حقیقى و فروعات آن، از شرایع، عبرت‌ها و موعظه‌ها.[۴]
۲. قرآن از آن جهت حکیم است که آیاتش داراى چنان استحکام و نظمی است که هر گونه باطل و خرافه را از خود دور می‌‏سازد؛ جز حق نمی‌گوید و جز به راه حق دعوت نمی‌‏کند.[۵]
۳. کلامى است که از جانب حکیم مطلق نازل شده است.[۶]
۴. حکیم است به دلیل نبود اختلاف و تناقض میان آیاتش؛ محفوظ ماندن آن از هر گونه تغییر و تحریف.[۷]
۵. قرآن کتاب حکیم است؛ یعنی از جهت حلال و حرام و امر و نهی محکم است.[۸]

[۱]. یس، ۲.

[۲]. آل عمران، ۵۸.

[۳]. یونس، ۱.

[۴]. طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏۱۷، ص ۶۲، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.

[۵]. مکارم شیرازی، ناصر تفسیر نمونه، ج ‏۸، ص ۲۱، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ش.

[۶]. کاشانى، ملا فتح الله تفسیر منهج الصادقین فی إلزام المخالفین، ج ‏۴، ص ۳۵، تهران، کتابفروشى محمد حسن علمى، ۱۳۳۶ش.

[۷]. حقى بروسوى، اسماعیل، تفسیر روح البیان، ج ۷، ص ۳۶۶