پاورپوینت کامل در مورد کتاب «الإمامه و التبصره من الحیره» و مؤلف آن «على بن حسین بن موسی بن بابویه» توضیحاتی ارائه نمایید؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در مورد کتاب «الإمامه و التبصره من الحیره» و مؤلف آن «على بن حسین بن موسی بن بابویه» توضیحاتی ارائه نمایید؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در مورد کتاب «الإمامه و التبصره من الحیره» و مؤلف آن «على بن حسین بن موسی بن بابویه» توضیحاتی ارائه نمایید؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در مورد کتاب «الإمامه و التبصره من الحیره» و مؤلف آن «على بن حسین بن موسی بن بابویه» توضیحاتی ارائه نمایید؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

کتاب «الإمامه و التبصره من الحَیره» اثرى است از على بن حسین بن موسی بن بابویه القمى (متوفای ۳۲۹ ق) که به موضوع امامت به نحو عام و به موضوع غیبت امام مهدى(عج) بطور ویژه پرداخته است.
با توجه این‌که بررسی تمام روایات یک کتاب حدیثی – مانند «الامامه و التبصره» – کاری است مشکل که نیاز به کتابی مستقل و شاید حجیم‌تر از کتاب اصلی دارد، ولی اجمالاً می‌توان گفت: این کتاب از منابع روایی مهم شیعی بوده و تا حد زیادی مورد اطمینان است.

پاسخ تفصیلی

کتاب «الإمامه و التبصره من الحَیره» اثرى است از «ابوالحسن على بن حسین بن موسی بن بابویه القمى»[۱] (متوفای ۳۲۹ق[۲]) معروف به «صدوق اول»، که به موضوع امامت به نحو عام و به موضوع غیبت امام مهدى(عج) به‌طور ویژه پرداخته است. برای شناخت این کتاب؛ نخست نویسنده آن معرفی شده، سپس درباره اهمیت این کتاب و میزان اعتبار آن، بحث می‌شود.
آشنایی با مؤلف
ابوالحسن على بن حسین بن موسی بن بابویه القمى از خاندان بابویه بود. اما میان این خاندان، ابوالحسن علی بن حسین و فرزندش محمد بن علی(شیخ صدوق) از همه بارزتر بوده‌اند. این دو بزرگوار، خدمات فراوانی به اسلام و تشیع کرده‌اند و در این راستا، کتب فراوانی از خود به‌جای گذاشتند.
کتاب‌های تراجم، درباره سال تولد وی چیزی بیان نکرده‌اند. آنچه درباره تولد او گفته شده، فقط محل تولد او است که آن‌را شهر مقدس قم می‌دانند.[۳]
خاندان ابن بابویه از بزرگان اهل علم بودند. در کلمات بزرگان علم و دین، عباراتی دیده می‌شود که به این مطلب اشعار دارد. از جمله آن‌که افندی اصفهانی(متوفای ۱۱۳۰ق) – صاحب «ریاض العلماء» – درباره این خاندان می‌گوید: «او (حسین بن علی بن حسین بن موسی بن بابویه) و برادرش صدوق و فرزند این شیخ (حسین بن علی حسین) و نوه‌اش و نوادگانش، تا زمان شیخ منتجب الدین، همه از اکابر علما بوده‌اند».[۴]
علی بن حسین بن بابویه، با امام عسکری(ع)، و با امام مهدی(ع)، نامه‌نگاری داشته و هر دو امام نیز در حق او دعا می‌کنند که صاحب فرزندانی صالح شود.[۵]
اگر چه اصل این مکاتبات نیز برای او افتخاری است، اما آنچه که بر این افتخار می‌افزاید و برای بزرگی و عظمت شأن او کفایت می‌کند، جواب امام عسکری(ع)، به وی و عباراتی است که حضرتشان برای او به کار می‌برد: «توصیه می‌کنم تو را ای شیخ من^[۶] و ای کسی که مورد اعتماد من هستی، ای ابا الحسن علی بن الحسین قمی! خداوند تو را به آنچه مورد رضای او است موفق کند و به رحمتش از نسل تو اولاد صالحی قرار دهد…».[۷]
ناگفته نماند که؛ علی بن الحسین بن بابویه متوفای ۳۲۹ ق است و امام عسکری(ع)، در سال ۲۶۰ ق[۸] به شهادت رسید. اگر بگوییم وی، زمان شهادت حضرت ۶۰ یا ۷۰ سال عمر داشت، باید تقریباً ۱۲۰ یا ۱۳۰ سال عمر کرده و از معمّرین(پیران و سالخوردگان) باشد، که هیچ کسی چنین چیزی نگفته است؛ پس این نامه در دوران جوانی و سال‌های آغاز جوانی برای او نوشته شده است. عجب آن‌که امام(ع)، او را با عناوینی؛ مانند شیخی و معتمدی خطاب می‌کند که این، خود بیانگر مقام والای آن بزرگوار است.[۹]
علی بن الحسین، به وسیله علی بن جعفر بن أسود، نامه‌ای به حسین بن روح (نایب سوم امام زمان) نوشت و از او خواست نامه‌ای به امام زمان(ع) بنویسد و برایش طلب فرزند کند. امام(ع)، برایش نوشت: «برای خواسته‌ات دعا کردم؛ خداوند دو پسر خیّر به تو عنایت می‌کند».[۱۰] حاصل این دعای حضرت، ابو عبدالله و ابوجعفر (شیخ صدوق) بود که هر دو از علمای بزرگ شدند.
ابن سَوره قمی می‌گوید: «هر وقت ابوجعفر و ابوعبدالله (دو فرزند علی بن الحسین) چیزی روایت می‌کردند که مردم، از حفظ آنها تعجب می‌کردند، می‌گفتند: “این شأن، مخصوص شما است؛ زیرا امام زمان(ع)، برای شما دعا کرده است” و این کلام، میان مردم قم شایع بود.[۱۱]
ابوالحسن على بن حسین بن بابویه از دیدگاه علماء
نجاشی(متوفای ۴۵۰ق) -از علمای بزرگ رجال- درباره او می‌گوید: «(ابن بابویه) از مشایخ و علمای قم بود که در عصر خویش بر دیگران پیشتاز، فقیه‌ترین و موثّق‌ترین آنها بوده است».[۱۲]
ابن ندیم(متوفای ۴۳۸ق) گفته است: «علی بن الحسین بن موسى قمی، از ثقات فقهای شیعه بود».[۱۳]
شیخ طوسی(متوفای ۴۶۰ق)، درباره او چنین گفته است: «علی بن الحسین بن موسی بن بابویه قمی؛ فقیه جلیلی بود که از ثقات محسوب می‌شد. وی دارای کتب بسیاری است».[۱۴]
این بزرگوار، از نظر علمی دارای چنان مقامی بود که علمای دیگر به او اعتماد کامل داشتند و فتوایش را روایت تلقی می‌کردند.[۱۵] علامه مجلسی(ره) در این‌باره چنین می‌گوید: «بسیاری از فقهای ما، کلام شیخ صدوق و پدرش (علی بن الحسین) را به منزله نص منقول قرار می‌دهند».[۱۶]
تألیفات علی بن الحسین بن بابویه
این عالم بزرگ شیعی، در طول حیات پربرکت خویش، تألیفات فراوانی از خود به‌جای گذاشت. ابن ندیم می‌گوید: «به خط محمد بن علی بن الحسین (شیخ صدوق) خواندم نص اجازه‌ای را که نوشته بود: اجازه دادم به فلانی نقل کتب پدرم را که تعداد آنها دویست کتاب است».[۱۷] یکی از تألیفات وی، «الإمامه و التبصره من الحیره» است که به معرفی آن خواهیم پرداخت.
رحلت علی بن الحسین بن بابویه
شیخ طوسی درباره رحلت وی از عده‌ای از اهل قم نقل می‌کند: «در سالی که علی بن الحسین بن موسی بن بابویه درگذشت، در بغداد بودیم. ابوالحسن علی بن محمد سمری (نایب چهارم امام زمان) پیوسته درباره علی بن الحسین می‌پرسید، و ما در پاسخ می‌گفتیم: خبر سلامتی او را داریم. تا این‌که روزی همان پرسش همیشگی را مطرح کرد و ما همان پاسخ را گفتیم. فرمود: “آجرکم الله فی علی بن الحسین”، که در این لحظه از دنیا رفت. ما تاریخ را دقیقاً (ساعت و روز و ماه) یادداشت کردیم پس از هفده یا هجده روز خبر رسید که علی بن الحسین درگذشته است. تاریخ درگذشت او، همان بود که علی بن محمد سمری گفت».[۱۸]
شبیه این خبر را نجاشی نیز نقل کرده، و در ادامه گفته است: درگذشت وی سال ۳۲۹ ق است.[۱۹]
آشنایی اجمالی با محتویات کتاب «الإمامه و التبصره»
اصل این کتاب ارزشمند، دارای یک مقدمه و ۲۳ باب است. در آخر کتاب هم استدراکاتی وجود دارد که مربوط به این کتاب و مؤلف آن نیست، بلکه به محقق کتاب – که روایات صدوق از پدرش را در رابطه با امامت امام زمان(عج)، نقل کرده است- مربوط می‌شود.[۲۰]
در مقدمه این کتاب، درباره این‌که امامت از اصول بوده و احکام از فروع است و همچنین درباره غیبت امام مهدی(عج)، سرّ غیبت، بداء، نسخ و تفسیر بحث شده است.[۲۱]
ابواب این کتاب به ترتیب عبارت‌اند از: ۱. جانشینی از جانب حضرت آدم(ع)؛ ۲. زمین از حجت الهی خالی نمی‌ماند؛ ۳. امامت، عهدی از جانب خدا است؛ ۴. خداوند عزّ و جلّ، امامت را به آل محمد(ص)