پاورپوینت کامل چرا در حالی که کسی تصوری از خدا ندارد، باید به دین خاصی اعتقاد داشته باشد؟ ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چرا در حالی که کسی تصوری از خدا ندارد، باید به دین خاصی اعتقاد داشته باشد؟ ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چرا در حالی که کسی تصوری از خدا ندارد، باید به دین خاصی اعتقاد داشته باشد؟ ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چرا در حالی که کسی تصوری از خدا ندارد، باید به دین خاصی اعتقاد داشته باشد؟ ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

طبیعی است که گرویدن به دینی الهی و عمل به دستورات آن، بدون اعتقاد به خداوند، معنا و مفهومی نخواهد داشت، اما توجه به این نکته نیز ضروری است که نمی‌توان سه موضوع «شناخت خداوند» و «گرایش به دینی الهی» و «عمل به دستورات آن دین» را به‌گونه‌ای رده‌بندی نمود که تا زمان تکمیل معرفت و رسیدن به شناخت کامل در رده اول، نتوان به مراحل بعد قدم گذارد، بلکه شناخت و معرفت اجمالی و مختصر خداوند، می‌تواند انگیزه مناسبی برای عمل به دستوراتی باشد که از جانب فرستادگان او ارائه شده و در پی آن، رفتار متناسب با معرفتمان می‌تواند تقویت کننده شناختمان نیز گردد. بنابراین، نمی‌توان چشمان خود را بر حقایق بسته و به بهانه عدم شناخت کامل، خود را آزاد از هرگونه قید و بندی دانست، بلکه باید به همان ترتیبی که به دنبال تکمیل معرفت هستیم، از قوانین دین که آثار اجتماعی مثبتی را نیز به دنبال دارد، سرپیچی ننماییم.

پاسخ تفصیلی

ابتدا باید گفت که سؤالاتی مشابه این پرسش، دست کم می‌تواند از جانب سه گروه متفاوت طرح شود که هر کدام پاسخ متناسب خود را می‌طلبد:
۱. گروهی که در جامعه‌ای غیر الهی زندگی می‌کنند و هیچ آشنایی با دین ندارند، اما تصمیم گرفته‌اند که تحقیقاتی در این زمینه نموده و در صورت شناخت واقعیت جدید، به دین و مذهب روی آورند.
۲. افرادی که در جامعه‌ای دینی رشد نموده و پرورش یافته‌اند، اما در ارتباط با برخی عقاید خود، حتی اصلی‌ترین آن؛ یعنی وجود خدا تردیدهایی دارند.
۳. افرادی که برای رهایی خود از تقیّدات دینی، انکار مبانی آن‌را آسان‌ترین روش دانسته و با وانمود کردن این‌که حقایق را نشناخته‌اند، خود را آزاد از هر قید و بندی می‌دانند. این گروه ممکن است هم در افراد بی دین و هم در افراد به ظاهر دیندار مشاهده شوند.
طبیعی است پاسخی که به هر یک از اشخاص موجود در گروه‌های فوق داده می‌شود، با افراد گروه دیگر متفاوت است که به‌طور مختصر به آن خواهیم پرداخت:
۱. در ارتباط با گروه اول، باید گفت: بدیهی است نمی‌توان بدون شناساندن خدا و مبدأ هستی، افرادی را که در جامعه غیر الهی بوده‌اند وادار به انجام اعمال عبادی؛ مانند نماز، روزه، حج و … نمود. اگر نگاهی به تاریخ داشته باشیم، مطمئناً به این نتیجه خواهیم رسید که ابتدای دعوت دینی، از شناخت خداوند آغاز شده و حتی ابتدائی‌ترین دعوت پیامبر اکرم(ص) از مشرکان، شناخت خداوند و اعتقاد به یگانگی او بوده است. طارق محاربی نقل می‌نماید که پیامبر(ص) را در ابتدای بعثت مشاهده نمودم که با لباس سرخی در بازارچه ذوالمجاز، مردم را به خدا دعوت نموده و می‌فرمود: «قولوا لا اله الاّ الله تفلحوا»؛ یعنی به خدای یگانه ایمان بیاورید تا رستگار شوید، و در همان حال، عمویش ابولهب به دنبال او روانه بوده و با سنگ او را هدف قرار می‌داد، تا جایی که پاهای پیامبر(ص) خون آلود شده و به مردم می‌گفت که او دروغ‌گو است! حرف او را گوش نکنید.[۱]
هرچند که بعدها منطق پیامبر(ص) پیروز شده و جار و جنجال ابولهب به جایی نرسید، اما نکته این‌جا است که دعوت اولیه پیامبر(ص) به توحید و خداشناسی بوده و نه به اعمال عبادی؛ مانند نماز و روزه.
براین اساس، اگر مشابه این پرسش از جانب فردی که از اسلام هیچ اطلاعی نداشته و تصمیم گرفته که در مورد آن تحقیق نماید، مطرح شود، به او خواهیم گفت که؛ لازم است، ابتدا خدا و سپس پیامبر را بشناسد، و بعد از آن، احکام و دستورات دینی را برای او تشریح خواهیم کرد و هیچ‌گاه، ابتدا او را به نماز و حجاب فرا نخواهیم خواند.
۲. گروه دوم؛ یعنی افرادی که در جامعه‌ای دینی متولد شده و به همین دلیل هم دیندارند و به‌طور معمول، اگر در جامعه‌ای دیگر متولد می‌شدند، به مرام و مسلک دیگری بودند.[۲] اگر شخصی، در ارتباط با دینی که خود انتخاب ننموده، بلکه از محیط و خانواده به او منتقل شده است، تردیدهایی داشته باشد و در صدد برطرف نمودن آنها باشد، این امری طبیعی بوده و نه تنها کفر نیست، بلکه اسلام نیز بر آن تأکید می‌نماید؛ چون قرآن، مشرکان را به دلیل آن‌که تنها پیرو مکتب پدرانشان بوده‌اند، توبیخ می‌نماید،[۳] پس چگونه همان روش را برای مسلمانان می‌پسندد؟!
به همین دلیل، معتقدیم که هر فرد مسلمانی، بعد از رسیدن به رشد عقلی، باید اصول اعتقادی خود را مرور نموده و خود به آن اطمینان یابد و همان‌گونه که دانشمندان دینی نیز بیان نموده‌اند، اصول دین، تقلیدی نبوده و هر شخص باید در حد و اندازه خودش به آن یقین یابد.[۴]
اما از سوی دیگر؛ دلیلی وجود ندارد که تا کامل نمودن این اطلاعات مذهبی، دست از اعمال و عبادات برداشته و آنها را به مرحله بعد از شناخت و معرفت کامل موکول نماییم که این می‌تواند یکی از وسوسه‌های شیطان ارزیابی شود.[۵]
برای روشن شدن مطلب فوق، نمونه مشابهی را بیان می‌کنیم:
ما می‌توانیم، بعد از ورود به دانشگاه پزشکی، مبانی و اصولی که در این دانش مطرح است را مورد تردید قرار داده و یکایک آنها را مورد نقد و بررسی خود قرار دهیم. چنین روشی، نه تنها ایرادی نداشته، بلکه موجب رشد و ترقی این دانش شده و مورد استقبال جامعه پزشکی نیز قرار خواهد گرفت، اما از طرفی، اگر در همان زمان مطالعه و بررسی، دچار بیماری سختی شده و تنها به این دلیل که من هنوز در اصول این دانش، تردیدهایی دارم، از عمل به توصیه پزشکان مجرب و نیز مصرف داروهای ارائه شده، خودداری ورزیده و به دنبال آن، آسیبی جدی به خود وارد آوریم، یقیناً مورد ملامت و توبیخ افراد عاقل و آگاه قرار خواهیم گرفت!
به همین ترتیب، انسان‌هایی که از این امتیاز برخوردار شده‌اند که در محیطی مذهبی زندگی نمایند، باید متوجه این نکته باشند که قوانین مذهبی، توسط دانشمندان خبره‌ای که اصول دین را با دلایل متعدد پذیرفته‌اند، مورد نقد و بررسی واقع شده و در اختیار عموم قرار گرفته است.
ما به عنوان یک فردی که از نعمت عقل برخوردار است، می‌توانیم و باید در اصول دین تحقیقاتی داشته باشیم، اما نباید از قوانین مذهبی دست برداریم، مگر این‌که با دلایل متقن و قابل قبول، وجود خدا و پیامبر را منتفی بدانیم. به عبارتی؛ تنها اطمینان به منتفی بودن خدا است که می‌تواند برطرف کننده مسئولیت ما در عمل ننمودن به قوانین دینی باشد و نه تردید در وجود خدا، و اگر ما و شما به وجود نداشتن خدا یقین پیدا نماییم (که چنین یقینی هرگز حاصل نخواهد شد)، می‌توانیم از عمل به قوانین الهی خودداری ورزیم وگرنه همانند آن دانشجویی خواهیم بود که تنها به دلیل تردیدهایی در مبانی علم پزشکی و نه یقین به خلاف آن، از عمل به توصیه‌های پزشکان خودداری ورزیده و خود را به هلاکت انداخته است!
اما از طرفی، این مژده را به شما می‌دهیم که در صورت عمل به قوانین دینی، هرگونه تردید و شک در آن قوانین و حتی در مبانی اصلی دینی، نه تنها کفر نبوده، بلکه مورد تأیید اسلام نیز می‌باشد، چون این تردیدها، بهانه‌ای برای رفع تکلیف نیست، بلکه گامی برای شناخت بهتر است،