پاورپوینت کامل بنی عباس در دوران خلافت خود چه آثار تمدنی از خود بر جای گذاشتند؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بنی عباس در دوران خلافت خود چه آثار تمدنی از خود بر جای گذاشتند؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بنی عباس در دوران خلافت خود چه آثار تمدنی از خود بر جای گذاشتند؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بنی عباس در دوران خلافت خود چه آثار تمدنی از خود بر جای گذاشتند؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

دوران خلافت عباسیان، از طولانی‌ترین دورانهای حکومتی جامعه اسلامی بوده و صرف نظر از ارزیابی حاکمان این دودمان، طبیعی است که برخی از نهادهای تمدنی در این دوره تأسیس شده باشد و یا نهادهای گذشته تقویت شود.
گرچه نمی‌توان در یک نوشتار مختصر به تمام آنچه در آن دوره رخ داده پرداخت، اما در پاسخ تفصیلی به سرفصلهایی چون تأسیس بغداد توسط منصور عباسی؛ مدیریت حج و توسعه و گسترش مسجد الحرام و مسجد النبی(ص)؛ به‌کارگیری منصب وزارت؛ ایجاد نظام دیوانی و … اشاره خواهیم کرد.

پاسخ تفصیلی

بنی عباس صدها سال حکومت کردند که در مقاطع مختلف، قدرت آنان کاهش و افزایش می‌یافت. گاه تنها خود حاکم مطلق بودند و گاه عملاً فرمانروایان دیگری حکومت را بر عهده داشته و آنان تنها نقشی تشریفاتی داشتند. بر این اساس، نمی‌توان تمدن برجای مانده در این سده‌ها را در یک نوشتار مختصر عرضه کرد، اما به طور کلی می‌توان گفت: آثار و اقدامات تاریخی بنی عباس، شامل امور فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، نظامی و خصوصاً عمرانی می‌شود، که هر کدام باید در جای خود مورد بحث قرار گیرد.
با توجه به این نکات،‌ اجمالاً به برخی از فعالیتهای انجام شده در زمان حاکمیت این سلسله خواهیم پرداخت:
۱. یکی از اقدامات مهم و تاریخی عباسیان؛ تأسیس شهر بغداد توسط منصور عباسی بود. او احساس کرده بود که در کوفه، حیره و هاشمیه نمی‌تواند دولت عباسی را پایدار کند؛ زیرا این شهرها یا ‏مرکز شیعیان و علویان بودند، یا امکانات کافی برای مواجهه با دنیای بزرگ آن روز را نداشتند. بنابراین، او در اندیشه پایتخت جدیدی افتاد که بتواند سلسله عباسی را در آن مستقر سازد. بدین ترتیب در سال ۱۴۵ ق، پس از ‏بررسی‌های اولیه، قرار بر تأسیس شهر بغداد شد، اما شورش نفس زکیه،[۱] کار را به سال بعد موکول کرد.‏
بغداد روستایی کم‌اهمیت در بین النهرین بود که از سال‌ها قبل بدین نام شناخته می‌شد. با این وجود، موقعیت این روستا از نظر وجود آب فراوان، مزارع گسترده، نزدیک‌بودن به شاهراه‌های ارتباطی و … ، بدان انجامید که به عنوان پایتخت آینده در نظر گرفته شود. کار بنای ‏شهر با حضور بیش از صدهزار کارگر همراه معمارانی که از نقاط مختلف به آن‌جا آمده بودند، بعد از سه سال و در سال ۱۴۹ق پایان یافت. نقشه شهر به صورت یک دایره طراحی شده بود. مرکز آن مسجد و ‏قصر قرار داشت و در اطراف آن هم محلات و ادارات مختلف بنا گردید. در چهار سمت آن، چهار دروازه با نام‌های ‏خراسان، شام، بصره و کوفه قرار داده شد. اطراف شهر هم، خندقی کنده شد. این رسمی بود که پیش از اسلام در شهر‏های ایرانی دوره ساسانی رعایت می‌شد.‏[۲]
۲. عباسیان، مسجد الحرام در مکه و مسجد النبی(ص) در مدینه را نیز گسترش دادند. این دو مکان دارای اهمیت ویژه‌ای برای جامعه اسلامی بود که عباسیان داعیه خلافت بر آن را داشتند و از این‌رو برای جلب نظر مسلمانان و تسلط بر این دو شهر، به رسیدگی به امور آنها؛ مانند انتخاب کارگزار، تعمیر و نگهداری راه‌ها، پوشش کعبه و … می‌پرداختند.
آنان علاوه بر گسترش فیزیکی مسجد و مطاف، کعبه را تزیین کرده و دَرِ آن را طلاکاری کردند، هدایای ارزشمندی فرستادند تا در کعبه آویخته شود، برای کعبه پرده زیبایی فراهم کردند، مقام ابراهیم(ع) را زینت دادند، چاه زمزم و حجر اسماعیل را مرمت کردند، چشمه‌ها و برکه‌هایی در مکه ایجاد کردند و …
این اقدامات در دوره منصور و مهدی عباسی نمود بیشتری داشت.
منصب سقایت و آبرسانی به حاجیان از گذشته‌های دور از مناصب خاندانی عباسیان به شمار می‌رفت، زیرا این منصب پس از وفات عبدالمطلب در اختیار فرزندش عباس قرار گرفت و بعدها از سوی پیامبر(ص) نیز تنفیذ شده و در خاندان عباسی ماندگار شد و حتی قبل از به قدرت‌رسیدنشان نیز کسی را یارای عزلشان از این منصب نبود.
اقدامات خلفای عباسی درباره حج و زیارت را می‌توان در موارد زیر دسته‌بندی کرد:
۱-۲. تعیین امیر الحاج که معمولاً همان کارگزار حرمین بود. امیر الحاج تا نیمه‌های سده چهارم قمری، بیشتر فردی از خاندان عباسی یا از وابستگان آنان بود.
۲-۲. خدمات عمرانی متنوع که به برخی از آنها اشاره شد.
۳-۲. رسیدگی به ساکنان مکه و مدینه از طریق پرداخت عطایا و دیگر نفقات که معمولاً به دست خلیفه یا امیر الحاج در ایام موسم انجام می‌گرفت.
۴-۲. توجه به امنیت راه‌های ارتباطی. در دوره عباسیان، افزون بر امیر الحاج، به تدریج از سال ۲۳۰ق سِمَتی جدید پدید آمد. فردی به‌ عنوان کارگزار راه حج و رویدادهای موسم (والی طریق مکه و احداث الموسم) برگزیده می‌شد که امنیت راه حج بر عهده وی بود و همکار امیر الحاج به شمار می‌رفت.
منصور نخستین خلیفه عباسی است که تعمیر و گسترش مسجدالحرام را آغاز کرد. او به سال ۱۳۷ق، وسعت مسجد را به دو برابر افزایش داد و بخش‌های زیادی از دار الندوه[۳] را درون مسجد قرار داد. او بر چاه زمزم شبکه نهاد و زمینش را با سنگ مرمر فرش کرد. از دیگر اقدامات او می‌توان تعمیر «مسجد بیعت» در عَقبه منا و دستور ساخت «مسجد خیف» در منا را برشمرد.^[۴]
در میان خلفای عباسی، مهدی بیشترین کوشش‌ را برای گسترش مسجد الحرام انجام داد و دو بار در سالهای ۱۶۰ و ۱۶۴ ق بدان پ