پاورپوینت کامل مفسران در آیه ۴۰ سوره حج، مهاجران مسلمان را مصداق افرادی می‌دانند که به ناحق از سرزمین خود آواره شده بودند. پس چرا در همان آیه از عبادت‌گاه‌های دیگر ادیان نام برده می‌شود؟! ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مفسران در آیه ۴۰ سوره حج، مهاجران مسلمان را مصداق افرادی می‌دانند که به ناحق از سرزمین خود آواره شده بودند. پس چرا در همان آیه از عبادت‌گاه‌های دیگر ادیان نام برده می‌شود؟! ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مفسران در آیه ۴۰ سوره حج، مهاجران مسلمان را مصداق افرادی می‌دانند که به ناحق از سرزمین خود آواره شده بودند. پس چرا در همان آیه از عبادت‌گاه‌های دیگر ادیان نام برده می‌شود؟! ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مفسران در آیه ۴۰ سوره حج، مهاجران مسلمان را مصداق افرادی می‌دانند که به ناحق از سرزمین خود آواره شده بودند. پس چرا در همان آیه از عبادت‌گاه‌های دیگر ادیان نام برده می‌شود؟! ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

آیه مورد پرسش، جهاد با کفار و مشرکان را مجاز اعلام می‌کند. از آن‌جا که کفار و مشرکان بدون هیچ‌ مجوزى و تنها به جهت خداپرستی مؤمنان، آنان را از وطنشان(مکه) بیرون کردند، پروردگار در بیان حکمت ارائه مجوز برای دفاع می‌فرماید که اگر چنین جنگیدنی مشروع نبود، صومعه‌‏ها، کلیساها، کنشت‌ها و مساجد به وسیله دشمنان خدا تخریب ‏شده، و اعمال و مناسک دینی از بین مى‌‌رفت. به عبارتی، خدا در صدد بیان این واقعیت است که دین‌های گذشته نیز با داشتن چنین مجوزی از هویت خویش دفاع کرده بودند.

پاسخ تفصیلی

پروردگار در قرآن کریم می‌فرماید: «کسانى که به ناحق از دیارشان رانده شده‌‏اند، تنها به دلیل آن‌که می‌گویند: اللَّه پروردگار ما است، اگر خدا بعضى از مردمان را به وسیله بعض دیگر سرکوب نمی‌کرد، صومعه‌‏ها، کلیساها، کنشت‌ها و مساجدى که نام خدا فراوان در آنها یاد می‌شود، خراب می‌شدند، به طور قطع و یقین خدا یارى خواهد کرد، آنان را که خدا را یارى می‌کنند که خدا نیرومند و توانا است».[۱]
این آیه اشاره به حکمت تشریع جهاد با کفار و مشرکان دارد؛ یعنی اگر مقرر نشده بود که بعضى از مردم بر بعضى دیگر پیروز شده و از خود دفع ضرر نمایند، مشرکان بر تمام ملت‌ها سلطه پیدا می‌کردند، و در نتیجه عبادت‌‏گاه‌های آنان را تخریب نموده و دیگر نه کلیسایی براى مسیحیان باقى می‌ماند، نه صومعه‌ای برای راهبان، نه کنیسه‌ای برای یهودیان و نه مسجدی برای مسلمانان!
این آیه در بیان مظلومیت مؤمنان است. به این بیان که کفار و مشرکان بدون هیچ‌ مجوزى آنان را از وطنشان(مکه) بیرون کردند. آن هم نه این‌که دستشان را گرفته و از شهر بیرونشان کنند، بلکه آن‌قدر آنها را شکنجه و آزار کرده و دشواری‌هایی را برای زندگی عادی‌شان فراهم نمودند، تا ناگزیر شدند با پاى خود، شهر و زندگى را رها نموده و به دیار غربت پناه آورند؛ و از اموال خود چشم پوشیده، به تنگ‌دستى گرفتار شوند؛ عده‌‏اى به حبشه رفتند و جمعى بعد از هجرت رسول خدا(ص) به مدینه روی آوردند.
جمله «إِلَّا أَنْ یَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ»، به این معنا است که دلیل اخراج مسلمانان این بود که می‌گفتند پروردگار ما اللَّه است، نه بت! به عبارتی، مشرکان آن‌قدر منحرف از حق بودند که بیان همین یک کلمه حق را جرمی بزرگ پنداشته و آن‌را مجوزی برای اخراج گویندگان این سخن حق از وطنشان می‌دانستند.
اگرچه مفاد این آیه آن است که تشریع جهاد به منظور حفظ مجتمع دینى از شر دشمنان است؛ زیرا اگر جهاد نباشد همه معابد دینى و مشاعر الهى ویران گشته، عبادات و مناسک از میان می‌رود – اما در عین حال می‌توان محتوای آیه را اعم از مسئله نبرد نظامی دانست؛ چون حتی اگر آیه‌ای وجود نداشت، دفاع مردم از منافع حیاتى خودشان، سنتى فطری بود که در میان مردم جریان داشته و دارد، هر چند که این سنت فطرى هم منتهى به خداى تعالى می‌‏شود؛ او است که انسان را مانند سایر موجودات مجهز به ابزار و ادوات دفاع نموده، تا به آسانى بتواند دشمن مزاحم حقش را دفع کند. همچنین او را مجهز به فکر کرده، تا به فکر ساخت سلاح‌هاى دفاعى بیفتد، منتها دفاع، از طریق جنگ و نبرد آخرین وسیله دفاع است، وقتى به آن متوسل می‌شوند که راه‌هاى دیگر به نتیجه نرسد. این سنتى است که در جوامع بشرى جریان دارد.
بنابر این، می‌توان گفت که در آیه شریفه به این نکته اشاره شده است که جهاد و نبرد در اسلام از فروعات همان سنت فطرى است که در بشر جارى است. اما وقتى همین نبرد و دفاع را به خدا نسبت دهیم، آن وقت «دَفْعُ اللَّهِ» می‌شود و می‌گوییم خداوند برای حفظ دینش از خطر انقراض، بعضى از مردم را به دست بعضى دیگر سرکوب می‌کند.
دفاع مشروع، اصل دین را از خطر نابودی نجات می‌دهد، اما خدا به جلوگیری از تخریب معابد توسط دشمنان نیز اشاره کرده است؛ زیرا که معابد، مظاهر دین و شعائر و نشانه‌‏هاى دین است که مردم به وسیله آن به یاد دین می‌افتند، در آنها احکام دین را می‌آموزند و… .[۲]
اما به این نکته مهم نیز باید توجه داشت که منظور از نام بردن معابد غیر مسلمانان آن نیست که این معابد در مقابل معابد اسلام رسمیت دارند، بلکه منظور آن است که خدا در هر عصر، آثار رسالتش را بدین وسیله، حفظ کرده است.[۳]
«وَ لَیَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ یَنْصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ». (لام