پاورپوینت کامل آیا می‌توان با استناد به آیه ۳۵ سوره یونس بر لزوم پیروی از امامان(ع) و نیز عصمت آنان استدلال کرد؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا می‌توان با استناد به آیه ۳۵ سوره یونس بر لزوم پیروی از امامان(ع) و نیز عصمت آنان استدلال کرد؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا می‌توان با استناد به آیه ۳۵ سوره یونس بر لزوم پیروی از امامان(ع) و نیز عصمت آنان استدلال کرد؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا می‌توان با استناد به آیه ۳۵ سوره یونس بر لزوم پیروی از امامان(ع) و نیز عصمت آنان استدلال کرد؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

بر اساس این آیه از قرآن کریم؛ تنها پیروی از کسانی مجاز است که از هدایت الهی برخوردار بوده و طبیعتاً باید در مقام هدایت، از عصمت برخوردار باشند. با توجه به این‌که شیعیان با استناد به روایات پیامبر اکرم(ص) امامان دوازده‌گانه را برخوردار از هدایت الهی و نیز عصمت می‌دانند، آن پیشوایان بزرگوار، مصداق کامل افرادی می‌باشند که در این آیه به پیروی از آنان توصیه شده است.

پاسخ تفصیلی

از دیدگاه شیعه امامیه، عصمت و برتری جایگاه، از صفات لازم برای امام به‌شمار می‌رود؛ یعنی امام باید از هرگونه خطا و گناه مصون باشد.[۱] همچنین در صفات لازم برای امامت و رهبری، باید بر دیگران برتری و افضلیت داشته باشد. متکلمان شیعه، برای اثبات این مطلب، به طریق عقلی و نقلی (قرآن و سنت) استدلال کرده‌اند که «آیه اهتداء» از آن جمله است:[۲]
«قُلْ هَلْ مِنْ شُرَکائِکُمْ مَنْ یَهْدی إِلَى الْحَقِّ قُلِ اللهُ یَهْدی لِلْحَقِّ أَ فَمَنْ یَهْدی إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ یُتَّبَعَ أَمَّنْ لا یَهِدِّی إِلاَّ أَنْ یُهْدى‏ فَما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ».[۳]
نگاهی به تفسیر آیه
خدای تعالی در این آیه شریفه خطاب به پیامبر(ص) می‌فرماید: «به آنها بگو: آیا هیچ‌یک از معبودهاى ساختگى، شما را به سوى حق راهنمایی می‌کنند؟»؛ زیرا معبود باید راهبر و راهنمای پرستندگان خود باشد، آن هم رهبرى به سوى حق، در حالى که معبودهاى مشرکان، اعم از بت‌هاى بی‌جان و جاندار، هیچ‌کدام قادر نیستند بدون هدایت الهى کسى را به سوى حق رهنمون گردند؛ چون هدایت به سوى حق نیاز به مقام عصمت و مصونیت از خطا و اشتباه دارد و این بدون رهبرى و حمایت خداوند ممکن نیست[۴] (در این‌باره بیشتر توضیح خواهیم داد).
لذا بلافاصله اضافه می‌کند: «بگو: تنها خداوند هدایت به سوى حق می‌کند».
سپس این پرسش مهم در آیه مطرح می‌شود؛ «آیا کسى که به سوى حق راهنمایی می‌کند، براى پیروى شایسته‌تر است یا آن‌که خود گمراه است مگر هدایتش کنند؟!».
و در پایان با بیانى سرزنش‌بار می‌پرسد: «شما را چه می‌شود؟ چگونه قضاوت می‌کنید؟».
جمله «یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ» و جمله «یَهْدِی لِلْحَقِّ» هر دو به یک معنا است؛ چون ماده «هدى» به هر دو قسم متعدى می‌شود؛ یعنى هم با حرف «الى» و هم با حرف «لام». در چند جاى دیگر از قرآن کریم با حرف لام متعدى شده است؛[۵] مانند: «أَ وَ لَمْ یَهْدِ لَهُمْ»[۶] و «یَهْدِی لِلَّتِی هِیَ أَقْوَمُ».[۷]
تبیین دلالت آیه بر لزوم عصمت و افضلیت امام
اگرچه هدایت‌گر اصلی خدا است و این آیه نیز در مرحله اول ناظر به هدایت‌گری خدا می‌باشد، اما این هدایت توسط واسطه‌هایی انجام می‌شود که آنان نیز باید از این ویژگی‌ها برخوردار باشند. در همین راستا به این آیه کریمه، بر لزوم عصمت و افضلیت امام استدلال شده است؛ که در ذیل به توضیح آن می‌پردازیم.
الف. دلالت آیه بر عصمت امام
در آغاز آیه، هدایت‌گری خدا با گمراهی معبودان دروغین مقایسه شده و حکم عقلی حقانیت و برتری پیروی از خدا را به رخ مشرکان می‌کشد و این مقایسه، نکاتی را در ضمن خود دارد:
اوّلاً: پیروی از خداوند، لازم و واجب و پیروی از معبودان دروغین اساساً ممنوع است، نه آن‌که این بهتر از آن باشد و از این‌رو، برخی کلمه «أحقّ» در آیه را به معنای حقیق دانسته‌اند، نه افعل تفضیل.[۸]
ثانیاً: «لا یهِدّى» در آیه؛ یعنى کسى که بالذّات هدایت یافته نیست و اگر هدایت هم گردد، به واسطه غیر است[۹] و چنین کسى نمی‌تواند راهنما باشد؛ چون خود نیاز به راهنما دارد. کسى که اتصال به چشمه‌سار ربوبى ندارد، همیشه براى راهنمایى نیاز به غیر دارد و نمی‌تواند امام و رهبر باشد، اما آن‌که روح و روانش همواره منوّر به نور الهى است، چنین کسى، نمی‌تواند جز معصوم از خطا و اشتباه باشد.
بنابراین، مقصود از هدایت در آیه، رساندن به مطلوب است، و هدایت، به این معنا، بالاصاله مخصوص خداوند است و پیامبران خدا و امامان معصوم بالتبع و با اذن الهی از آن بهره‌مندند؛ چنان‌که خداوند در فراز دیگری از قرآن می‌فرماید: «‌وَ جَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّهً یهْدُونَ بِأَمْرِنَا»‌؛[۱۰] و آنان را پیشوایانى قرار دادیم که به فرمان ما، [مردم را] هدایت می‌کردند.
ب. دلالت آیه بر برتری امام
از آیه مورد بحث، در لزوم برتری پیشوا و امام بر دیگران بسیار سخن گفته شده است؛ ولی در مورد چگونگی دلالت آن بر این برتری گفت‌وگوی زیادی نشده و گویا پیش فرض مفسران، آن است که دلالت آیه بر لزوم برتری امام، بدیهی و بی‌نیاز از توضیح است. برخی عالمان اهل‌سنت نیز دلالت آیه بر افضلیت پیشوا را پذیرفته‌اند؛ اگر چه آن‌را مربوط به نبوت دانسته‌اند.[۱۱]
تفکیک امامت از نبوت توسط تفتازانی در مسئله، ناشی از مبنایی است که وی و همفکران او درباره ابعاد و شئون امامت دارند و آن‌را تنها در اجرای احکام و برقراری عدالت و امنیت در جامعه منحصر می‌دانند و به شأن معرفتی در حوزه تبیین و حفظ دین برای امامت عقیده‌مند نیستند؛ اما در دیدگاه شیعه که امامت علاوه بر بُعد اجرایی، بُعد معرفتی و هدایتی نیز دارد، تفکیک مزبور، پذیرفته نیست.
علاوه بر این، از جنبه نخست نیز تفکیک وی اشکال دارد؛ زیرا در حوزه مصالح دنیایی نیز تقدیم مفضول بر افضل ناروا است؛[۱۲] چنان‌که وقتی گروهی از بنی اسرائیل از پیامبرشان خواستند فرماندهی را برای نبرد تعیین کند، و او با اذن خدا، طالوت را برگزید، با اعتراضشان مواجه شد و چنین پاسخ داد: «خداوند، او را از دو جهت بر شما برتری داده است؛ از نظر جسمی نیر