پاورپوینت کامل آیا روایت امام رضا(ع) که به شیئیت خدا اشاره می‌کند، روایت صحیحی است؟ به هر حال، آیا خدا «شیء» است؟! معنای شیئیت خدا چیست؟ ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا روایت امام رضا(ع) که به شیئیت خدا اشاره می‌کند، روایت صحیحی است؟ به هر حال، آیا خدا «شیء» است؟! معنای شیئیت خدا چیست؟ ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا روایت امام رضا(ع) که به شیئیت خدا اشاره می‌کند، روایت صحیحی است؟ به هر حال، آیا خدا «شیء» است؟! معنای شیئیت خدا چیست؟ ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا روایت امام رضا(ع) که به شیئیت خدا اشاره می‌کند، روایت صحیحی است؟ به هر حال، آیا خدا «شیء» است؟! معنای شیئیت خدا چیست؟ ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

حدیث به جهت «محمد بن جعفر بن بطه» ضعیف است؛ اما بخاطر وجود آیاتی از قرآن کریم و نیز روایات دیگری که در زمینه محتوای آن، وجود دارد و برخی از آنها از جهت سندی صحیح هستند، می‌توان قائل به جبران ضعف سند آن شد.
اطلاق «شیء» بر پروردگار مانند اطلاق «موجود» بر حضرت حق است؛ همان‌طوری که خدا موجود است؛ اما نه مانند موجودات دیگر، او شیء است؛ اما نه مانند اشیاء.

پاسخ تفصیلی

روایاتی در زمینه این‌که خدا «شیء» است یا نه، نقل شده است. یکی از این روایات، روایت ابن بابویه قمی(شیخ صدوق) در کتاب «التوحید» است که به شرح و بررسی آن می‌پردازیم:
حَدَّثَنا جعفر بن محمد بن مَسْرور -رَحِمَهُ الله- قال حدَّثنا محمد بن جعفر بن بُطَّه قال حدَّثنی عِدَّهٌ من أَصحابنا عن محمَّد بن عیسی بن عبید قال:‏ قال لِی أَبُو الْحَسَنِ(ع) ما تَقولُ إِذا قِیلَ لَکَ أَخْبِرْنِی عَنِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ شَیْ‏ءٌ هُوَ أَمْ لَا؟ قال: فَقُلْتُ لَهُ قَدْ أَثْبَتَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ نَفْسَهُ شَیْئاً حَیْثُ یَقُولُ‏ قُلْ أَیُّ شَیْ‏ءٍ أَکْبَرُ شَهادَهً قُلِ اللهُ شَهِیدٌ بَیْنِی وَ بَیْنَکُمْ‏. فَأَقُولُ إِنَّهُ شَیْ‏ءٌ لَا کَالْأَشْیَاءِ إِذْ فِی نَفْیِ الشَّیْئِیَّهِ عَنْهُ‏ إِبْطَالُهُ‏ وَ نَفْیُهُ‏ قَالَ لِی صَدَقْتَ وَ أَصَبْتَ ثُمَّ قَالَ لِیَ الرِّضَا(ع) لِلنَّاسِ فِی التَّوْحِیدِ ثَلَاثَهُ مَذَاهِبَ نَفْیٌ وَ تَشْبِیهٌ وَ إِثْبَاتٌ بِغَیْرِ تَشْبِیهٍ فَمَذْهَبُ النَّفْیِ لَا یَجُوزُ وَ مَذْهَبُ التَّشْبِیهِ لَا یَجُوزُ لِأَنَّ اللهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى لَا یُشْبِهُهُ شَیْ‏ءٌ وَ السَّبِیلُ فِی الطَّرِیقَهِ الثَّالِثَهِ إِثْبَاتٌ بِلَا تَشْبِیه‏ …»؛[۱]
محمد بن عیسى بن‏ عبید می‌گوید: امام رضا(ع) به من فرمود: «اگر کسى از تو بپرسد که آیا خداى عزّ و جلّ “شى‏ء (چیز)” است یا نه، چه پاسخی می‌دهى؟» گفتم: خداى عزّ و جلّ در آیه: “قُلْ أَیُّ شَیْ‏ءٍ أَکْبَرُ شَهادَهً قُلِ اللهُ شَهِیدٌ بَیْنِی وَ بَیْنَکُمْ”[۲] شى‏ء بودن خود را اثبات کرده، پس در پاسخ خواهم گفت: خداوند شى‏ء است نه مانند دیگر اشیاء؛ زیرا اگر شیئیت را به کلى از او نفى کنم، در حقیقت وجودش را ابطال کرده‌ام، حضرت فرمود: «درست گفتى. برای مردم در توحید سه مذهب وجود دارد: مذهب نفی، مذهب تشبیه، مذهب اثبات بدون تشبیه. مذهب نفی و مذهب تشبیه جایز نیستند؛ زیرا خدای تبارک و تعالی شبیه شیء نیست و راه صحیح همان راه سوم است که اثبات بدون تشبیه باشد».
بررسی سندی:
۱. جعفر بن محمد بن مَسْرور: ابوالقاسم، جعفر بن محمد بن جعفر بن موسی بن مسرور بن قولویه قمی، ثقه است.[۳]
۲. محمد بن جعفر بن بطه: شخص با منزلتی در قم بود و در زمینه ادب و فضل او را به عنوان نمونه می‌توان یاد کرد. او به کارهای حدیثی مشغول بود؛ اما با این وجود، در فهرست او غلط زیادی وجود دارد؛ لذا ابن ولید در مورد او می‌گوید ضعیف است.[۴]
۳. عِدَّهٌ مِن أَصحابِنا: یعنی این روایت را نه یک نفر؛ بلکه تعدادی از مشایخ و اساتید نقل کرده‌اند.[۵]
۴. محمد بن عیسى بن عبید بن یقطین بن موسى: از اصحاب امامیه و ثقه و مورد اعتماد است.[۶]
بنابراین، حدیث به جهت «محمد بن جعفر بن بطه» ضعیف است؛ اما بخاطر قابل پذیرش بودن محتوای آن که در روایات دیگری نیز تکرار شده[۷] و حتی برخی از آنها از جهت سندی صحیح هستند،[۸] می‌توان قائل به جبران ضعف سند آن شد.
بررسی متن روایت
الف. معنای «شیء» در لغت و اصطلاح
معنای «شیء» در لغت عبارت است از: هر «موجود حسّی» مثل اجسام و یا «موجود حُکمی» مثل اقوال که در مورد آن اطلاعی به دست می‌آید و خبر داده می‌شود.[۹] همچنین «شیء» اسم و مشترک معنوی است که در مورد «خداوند» و غیر او و همچنین در مورد موجود و معدوم استعمال می‌شود.[۱۰]
اما در اصطلاح؛ حکماء و متکلمان اسلامی می‌گویند: «شیء» اسم برای آن چیزی است که حقیقتاً بر آن «شیئیت» اطلاق می‌شود؛ لذا بر معدوم، و محال، و آن چیزی که در مورد آن علمی به دست نمی‌آید، و چیزی که در ذهن ممتثل نمی‌شود و یا در وهم تصور می‌شود، «شیء» اطلاق نمی‌شود. سخنان اهل بیت(ع) بر طبق این دیدگاه می‌باشد.[۱۱]
ب. دلایل عدم جواز اطلاق «شیء» بر خداوند
برخی به دلایلی معتقدند که نمی‌توان به خدا «شیء» گفت:
دلیل اول: «شیء» اسمی از اسماء خدا نیست و تحت مفهوم عامی که با مخلوقات مشترک باشد قرار نمی‌گیرد. دلیل دوم: «شیء» به معنای چیزی است که از آن خبر داده می‌شود؛ اما خداوند در عقل و وهم کسی نمی‌گنجد تا بتواند از او خبر بدهد.
دلیل سوم: خداوند خالق تمام مخلوقات است؛ زیرا هر چیزی که «شیء» بر آن اطلاق می‌شود مخلوق است و هر شیئی که مخلوق باشد، طبیعت آن نیز مخلوق است؛ اما وصف کردن خداوند به این اوصاف صحیح نیست؛[۱۲] زیرا «لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْ‏ءٌ».[۱۳]
ج. دلایل جواز اطلاق «شیء» بر خداوند
اما در طرف مقابل، گروهی معتقدند که خدا را نیز می‌توان «شیء» دانست:
۱. آیه قرآن: خداوند متعال موجودی است که تعریف «شیء» بر او صحیح است. مؤیّد این مطلب آیه «قُلْ أَیُّ شَیْ‏ءٍ أَکْبَرُ شَهادَهً»[۱۴] است. از این آیه برمی‌آید که می‌توان «شیء» را بر خداوند اطلاق کرد؛ و به همین دلیل در ادامه آیه و در پاسخ گفته شده «قُلِ الله». شی‏ء چیزى است که بتوان به آن علم پیدا کرد و از آن خبر داد و ما می‌توانیم به وجود خدا علم پیدا کرده و از او خبر دهیم، بنابراین خداوند «شی‏ء» است.[۱۵]
۲. روایات زیادی در زمینه «شیء» بودن خداوند متعال وجود دارد؛ مانند روایت مورد بحث.
۳. اگر ما اطلاق «شیء» بر خدا را جایز ندانیم، او را در حد تعطیل قرار دادیم که این کار کفر است.
۴. اطلاق «شیء» مانند اطلاق «موجود» بر خداوند است؛ همان‌طوری که خدا موجود است؛ اما نه مانند موجودات دیگر، او شیء است؛ اما نه مانند اشیاء.
۵. اوصاف در حقیقت برای خداوند است و برای مخلوقات به صورت مجاز و تبعیت است. پس در حقیقت هیچ «شیء» غیر از خدا در عالم نیست. مؤید این مطلب روایت «انّه شی‏ء بحقیقه الشیئیه»[۱۶] است.[۱۷]
در جمع بین این دو دیدگاه می‌توان گفت که خود خداوند متعال در قرآن و ائمه اطهار «شیء» را بر خدا اطلاق کرده‌اند؛ به این صورت که او شیء است نه به اشتراک معنوی تا این‌که شبیه به موجودات شود و بگوییم که او اشرف موجودات است؛[۱۸] بلکه او موجود لذاته است و اشیاء دیگر شباهتی به او در ذات و صفات ندارند.[۱۹]
با توجه به نکات بالا؛ در روایت مورد بحث حضرت رضا(ع) فرمود: مردم را در توحید سه مذهب است: ۱- نفى، ۲- تشبیه، ۳- اثبات به غیر تشبیه.