پاورپوینت کامل جنگ نمارق به فرماندهی چه فرد و در کجا رخ داده است؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جنگ نمارق به فرماندهی چه فرد و در کجا رخ داده است؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جنگ نمارق به فرماندهی چه فرد و در کجا رخ داده است؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جنگ نمارق به فرماندهی چه فرد و در کجا رخ داده است؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

خلاصه‌ای از گزارش‌های مرتبط با «جنگ نمارق»
هنگامی که «عمر بن خطاب» به خلافت نشست و از گزارش «مثنی بن حارثه» مبنی بر پیشروی و تهاجم ایرانیان آگاه شد، مسلمانان را به نبرد با آنها تشویق کرد، اما چون قدرت ایرانیان زبانزد همه بود، سپاهیان بی‌شمار داشته و مملکت‌های مختلفی را تحت سلطه داشتند، کسی داوطلب جنگ نمی‌شد،[۱] تا آن‌که «ابو عبیده بن مسعود بن عمرو ثقفی» (پدر مختار ثقفی[۲]) به همراه «سعد بن عبید انصاری» و «سلیط بن قیس انصاری» و گروهی از مردم، آمادگی خود را اعلام کردند. عمر نیز «ابو عبیده» را به فرماندهی برگزید و آنان را روانه نبرد کرد. همچنین به «مثنی بن حارثه شیبانی» دستور داد که به «ابو عبیده» پیوسته و در اطاعت او باشد. بعد از این بود که «جنگ نمارق» که شهرى در نزدیک کوفه بود[۳] رُخ داد و ایرانیان در آن نبرد شکست خورده و شماری از آنان نیز به اسارت درآمدند.[۴]

[۱]. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج ‏۳، ص ۴۴۴، بیروت، روائع التراث العربى‏، چاپ دوم‏، ۱۳۸۷ق.

[۲]. ر.ک: ابن عبدالبر، یوسف بن عبد الله‏، الاستیعاب فی معرفه الأصحاب، تحقیق: البجاوی، علی محمد، ج ‏۴، ص ۱۷۰۹، بیروت، دار الجیل، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.

[۳]. یاقوت حموی، شهاب الدین ابو عبد الله، معجم البلدان، ج ‏۵، ص ۳۰۴، دار