پاورپوینت کامل آیا مباحث سفرهای چهارگانه سلوکی «اسفار اربعه عرفانی»، قابل تطبیق با «سیر و سلوک فلسفی» هم می‌باشد؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا مباحث سفرهای چهارگانه سلوکی «اسفار اربعه عرفانی»، قابل تطبیق با «سیر و سلوک فلسفی» هم می‌باشد؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا مباحث سفرهای چهارگانه سلوکی «اسفار اربعه عرفانی»، قابل تطبیق با «سیر و سلوک فلسفی» هم می‌باشد؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا مباحث سفرهای چهارگانه سلوکی «اسفار اربعه عرفانی»، قابل تطبیق با «سیر و سلوک فلسفی» هم می‌باشد؟ ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

برخی معتقدند که سفرهای چهارگانه سلوکی ابتدا بحثی عرفانی بود که در اندیشه‌های ملاصدرا، رنگ و بوی فلسفی به خود گرفت؛ اما با این وجود، کاملاً قابل انطباق بر مباحث مطرح شده در عرفان نظری نمی‌باشد.

پاسخ تفصیلی

صدرالمتألهین کوشید در خلال مباحث خود، مشهودات عرفا و اولیا را به معقولات حکیمان و متکلمان مبدّل سازد؛ چنان‌که سعی نمود در چگونگی ارائه مطالب، انواع راه‌ها و منازلی که سالک به صورت حضوری می‌یابد را به مناهج حصولی تبدیل کند. اما با این حال، تفاوت‌‏های دو مکتب همچنان باقی است.
مثلاً عارف و ولی الله که در «سفر سوم اسفار عرفانی»، تکمیل نفوس دیگران را بر عهده دارد، هیچ ارتباطی به حکیم یا متکلم ندارد؛ زیرا فیلسوف و متکلم در «سفر سوم از اسفار عقلی»، هنوز مشغول استکمال علمی و نظری خویش بوده و وارد تربیت عملی نفوس دیگران نشده است.[۱] البته حکیم یا متکلم هر وقت شروع به تدریس، تصنیف، تألیف یا ارشاد و موعظه نمود، برنامه تکمیل دیگران آغاز می‌شود؛ اما این به سفر سوم از اسفار اربعه عقلی ارتباط نداشته و ممکن است آنچه در سفر اول فراگرفته یا مراحل بعد از آن‌را بخواهد به دیگران منتقل نماید؛ لذا برای پرهیز از خلط سفر عرفانی و ولائی با سفر فلسفی یا کلامی، نباید تکمیل نفوس دیگران را در برنامه سفر سوم از اسفار اربعه عقلی یاد نمود.
طبق این مبنا، نحوه ایجاد اسفار عقلی بر اساس اسفار عملی و سلوکی چنین خواهد بود: حکمت نظری پیرامون موجود مطلق(به قید اطلاق) بحث می‏نماید که از آن به فلسفه اولی یا علم اَعلی تعبیر می‌شود. حکمت عملی (تهذیب نفس، تدبیر منزل، سیاست مدینه و جامعه) علم استدلالیِ جزئی است که چونان علوم برهانیِ جزئی دیگر، فرع بر حکمت نظری است؛ زیرا اصل وجودِ نفس و تجرّد آن و شئونِ نظری و عملی آن در فلسفه کلی ثابت می‌‏شود، و سپس حکمت عملی در باره تهذیب روح و راه علاج بیماری‌های آن بحث می‌نماید.
در مقابل، عرفان نظری پیرامون هویت مطلق هستی بدون هیچ شرط و قیدی بحث می‌‏کند. پس از آن جهت که موضوع عرفان، واقعیت لابشرط است و موضوع فلسفه، واقعیت به شرطِ عدم تخصّص‌‏ها(یعنی اطلاق) می‌باشد، عرفان نظری فوق فلسفه کلی است و از لحاظ شمول جامع‌‏تر از فلسفه کلی خواهد بود.
اما عرفان نظری نیز خود برخاسته از عرفان عملی است که از سنخ شهود قلبی و عمل جانحی است نه از سنخ فکر و استدلال تا با فلسفه کلی و علم اعلی سنجیده شود؛ زیرا در هر قیاس، طرفین آن باید از یک سنخ باشند، لکن با وجود این تمایزات، از دو جهت می‌توان آنها را ارزیابی نمود: یکی ارزیابی عرفان عملی با اخلاق عملی (که هر دو از سنخ عمل‌‏اند) و دیگری سنجش عرفان عملی با فلسفه کلی از طریق عرفان نظری (که همان نتیجه به دست آمده در عرفان عملی می‌باشد).
درباره ارزیابی اول می‌توان گفت؛ همان‌طور که حکمت عملی(اخلاق، سیاست مدن و…) از علومِ جزئیِ استدلالی است و مندرج تحت حکمت نظری می‌باشد، اخلاق عملی نیز که از اعمال جزئی محدود است تحت عرفان عملی به شمار می‌رود؛ چرا که محور اصلی اخلاق عملی را تحصیل ملکات نفسانی در تعدیل قوای سه‌گانه تشکیل می‌دهد، اما مدار اصلی عرفان عملی را شهود وحدت شخصی حقیقت هستی و نعوت نامحدود جمال و جلال به هم آمیخته او تأمین می‌‏نماید؛ لذا هرچه را که حکیم به حکمت عملی و متخلّق به اخلاق الهی دارد، عارف و ولی الله یقیناً دارد، نه بر عکس.
در مورد ارزیابی دوم نیز باید گفت؛ به دلیل این‌که عرفان نظری -که خود فائق بر فلسفه کلی است- یک جلوه از عرفان عملی است که بر صحائف کتب عرفانی نقش بسته است، می‏توان گفت اگر کلیِ سِعی عرفان عملی با کلیِ مفهومی فلسفه اعلی قابل سنجش باشد (یعنی اگر آن سِعِه وج