پاورپوینت کامل اگر مخلوقات عین ربط هستند، پس چگونه خداوند در سوره مجادله خود را در قالب عدد و هم‌تراز انسان‌ها معرفی کرده است؟! ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اگر مخلوقات عین ربط هستند، پس چگونه خداوند در سوره مجادله خود را در قالب عدد و هم‌تراز انسان‌ها معرفی کرده است؟! ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اگر مخلوقات عین ربط هستند، پس چگونه خداوند در سوره مجادله خود را در قالب عدد و هم‌تراز انسان‌ها معرفی کرده است؟! ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اگر مخلوقات عین ربط هستند، پس چگونه خداوند در سوره مجادله خود را در قالب عدد و هم‌تراز انسان‌ها معرفی کرده است؟! ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

هر چند ممکن است از ظاهر این آیه «وحدت عددی» خداوند و «امتیاز تقابلی» حق تعالی با موجودات استنباط شود، ولی با دقت بیشتر معلوم می‌شود این آیه نیز با «وحدت حقه حقیقی» و «امتیاز احاطی» هماهنگ است. علاوه بر این‌که تبیین حقیقت توحید ممکن است به حسب مخاطبان و شرایط متفاوت باشد؛ و در مراحلی در حد اثبات اصل توحید کافی باشد، بدون این‌که نیاز به تبیین نوع وحدت باشد، و برای افرادی که دارای استعداد و آمادگی بیشتری هستند لازم است مراحل عالی توحید تبیین گردد؛ بنابراین ممکن است آیه ۷ سوره مجادله در صدد تبیین اصل توحید و مرحل ابتدایی آن باشد، نه بیان نوع وحدت و تبیین مراحل عالی آن.
مشروح این مطلب را در پاسخ تفصیلی مطالعه کنید.

پاسخ تفصیلی

به نظر می‌رسد توجه به دو نکته می‌تواند در تبیین پاسخ به این پرسش راهگشا باشد:
۱. آیات قرآن کریم به گونه‌ای حقایق و معارف را بیان می‌کنند که معنای ظاهری و ابتدایی آن برای هم مردم – حتی برای کسانی که دانش اندکی دارند – قابل فهم باشد، ولی در عین حال دارای باطن و معنای عمیقی است که فقط برای خواص و اهل دانش قابل درک است.
آیه هفت سوره مبارکه مجادله چنین بیان می‌کند: « آیا نمى‏دانى که خداوند آنچه را در آسمان‌ها و آنچه را در زمین است می‌داند؛ هیچ‌گاه سه نفر با هم نجوا نمی‌کنند مگر این‌که خداوند چهارمین آنها است، و هیچ‌گاه پنج نفر با هم نجوا نمی‌کنند مگر این‌که خداوند ششمین آنها است، و نه تعدادى کمتر و نه بیشتر از آن، مگر این‌که او همراه آنها است هر جا که باشند، سپس روز قیامت آنها را از اعمالشان آگاه می‌سازد؛ چرا که خداوند به هر چیزى دانا است».
معنای ابتدایی و ظاهری این آیه شریفه، بیان حقیقت توحید برای عامه مردم است و می‌دانیم بیان اصل توحید – هر چند به صورت وحدت عددی- در صدر اسلام از واجبات بوده، و می‌دانیم که اکثریت مخاطبان (نه همه مخاطبان) مشرکان بودند و مخاطبانی بودند که در صدد دریافت حقیقت عرفانی توحید نبودند، بلکه اصل توحید را هدف رد و انکار خود قرار داده بودند و به خدایان متعدد معتقد بودند. باید توجه داشت اثبات مرتبه‌ای از حقیقت در مقام مخاطبه و نفی الهه‌های کثیر تنها به معنای رد کثرت است، اما در مورد نوع این وحدت نمی‌توان از همین استدلال‌ها قضاوت نمود، بلکه بعد از اثباتِ کلامیِ توحید در مورد نوع این وحدت باید به روایات دیگری مراجعه کرد که در آنها مخاطبانِ کلام، قابلیت دریافت این نوع وحدت را داشته‌اند.
هر چند معنای ابتدایی آیه اثبات «وحدت عددی»^[۱] خداوند و «امتیاز تقابلی» خداوند با موجودات است، اما با دقت در آیه می‌توان گفت در این آیه نیز حقیقت توحید به گونه‌ای بیان شده است که با «توحید عرفانی»( وحدت حقه حقیقه) و «امتیاز احاطی» منافات ندارد؛ زیرا در آیه آمده است که «هیچ مجموعه‌­ای نیستند مگر این­که خداوند همراه آنها ­است».
برخی از مفسران در تفسیر این عبارت می‌گویند:
منظور از این‌که خدا با ایشان(نجوا کنندگان) است، با ایشان بودن از حیث علم و آگاهى به سخنانى است که بیخ گوش یکدیگر می‌گویند، می‌‏فرماید: خداى تعالى در این نجوا شریک ایشان است.
با این بیان روشن می‌‏شود که منظور از چهارم بودن خدا براى سه نفر اهل نجوا و ششم بودن براى پنج نفر اهل نجوا همین است که: خدا با ایشان است در علم، و مشترک با آنان است در اطلاع بر سخنان سرى آنها، نه این‌که خداى تعالى عدد سه نفر آنان را به صورت یک انسانى مجسد چهار نفر کند؛ زیرا خداى سبحان منزه از جسمیت و مادیت است.
توضیح:
مقتضاى وحدت سیاق این است که: منظور از دو استثناى “إِلَّا هُوَ رابِعُهُمْ” و “إِلَّا هُوَ سادِسُهُمْ” یک چیز باشد، و در هر دو بخواهد بفهماند که چیزى بر خدا پوشیده نیست. پس در حقیقت برگشت معناى این دو استثناء به یک استثنا است، و آن “إِلَّا هُوَ مَعَهُمْ” است. و این معیت یا معیت علمى است، و معنایش این است که: خدا در هر حال مشارک ایشان است در آگاهى. و یا معیت وجودى است، و معنایش این است که: هر جا قومى فرض شود که مشغول نجوا هستند، خداى تعالى همان‌جا هست، و شنوا و داناى به سخنان ایشان است.
و منظور از جمله “أَیْنَ ما کانُوا” این است که مطلب را از نظر مکان عمومیت دهد، و بفهماند وقتى معیت خدا با اهل نجوا معیت علمى است، نه نزدیکى جسمانى، دیگر تفاوت نمی‌‏کند که آن مکان نزدیک باشد یا دور. پس هیچ مکانى از خداى سبحان خالى نیست، در عین این­که او در مکان نمی‌‏گنجد.
ایشان سپس اضافه می‌­کند: از آنچه گذشت این معنا هم روشن می‌‏شود که مفاد آیه مورد بحث – یعنى چهارمى بودن خدا بر