پاورپوینت کامل منظور از کافران در آیه ۸۹ سوره انعام چه کسانی هستند؟ آیا این آیه، احتمال کفر ورزیدن پیامبران را مطرح می‌کند؟! ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل منظور از کافران در آیه ۸۹ سوره انعام چه کسانی هستند؟ آیا این آیه، احتمال کفر ورزیدن پیامبران را مطرح می‌کند؟! ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل منظور از کافران در آیه ۸۹ سوره انعام چه کسانی هستند؟ آیا این آیه، احتمال کفر ورزیدن پیامبران را مطرح می‌کند؟! ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل منظور از کافران در آیه ۸۹ سوره انعام چه کسانی هستند؟ آیا این آیه، احتمال کفر ورزیدن پیامبران را مطرح می‌کند؟! ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

خدای متعال در آیه ۸۹ سوره انعام، به سه امتیاز مهم پیامبران(ع) اشاره کرده و می‌فرماید: «أُولئِکَ الَّذِینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ وَ الْحُکْمَ وَ النُّبُوَّهَ…»؛ آنها کسانى بودند که به ایشان کتاب آسمانى، حکم و نبوت دادیم.

و در ادامه می‌فرماید: «فَإِنْ یَکْفُرْ بِها هؤُلاءِ فَقَدْ وَکَّلْنا بِها قَوْماً لَیْسُوا بِها بِکافِرینَ»؛ اگر اینان به آن کفر ورزند، گروهى را بر آن گمارده‌‌‏‌ایم که بدان کفر نمی‌ورزند.

در این آیه ضمایر و اسم اشاره‌‌ای وجود دارد که دانستن مرجع برگشت آنها و نیز شناخت برخی کلمات موجود در متن، در تفسیر آیه تأثیرگذار خواهد بود:

1. اگرچه ظاهر «آتیناهم» این است که خداوند به همه انبیا(ع) کتاب و حکم و نبوت داد، اما این از باب «توصیف مجموع به وصف مجموع» است. مانند آن‌که گفته شود: مردم فلان شهر صورت سپیدی دارند که وجود یک یا چند فرد سیاه و سبزه در آن شهر، درستی خبر یاد شده را زیر سؤال نمی‌برد. در این‌گونه موارد، منافات ندارد که بعضى از مجموع، برخی از اوصاف را نداشته باشند؛ زیرا کتاب تنها به برخى از انبیا؛ مانند نوح، ابراهیم، موسى و عیسى(ع) داده شده بود. و در هر جاى قرآن کریم که کتاب به انبیا(ع) نسبت داده شده، مقصود صحفى است که شرایع دینى در آن نوشته شده، و انبیا(ع) با آن شرایع در بین مردم و در موارد اختلافات آنان حکم می‌کردند.[۱]
2. در این‌که منظور از «حکم» چیست، سه احتمال وجود دارد:

الف) حکم به معناى عقل و فهم و درک؛ یعنى علاوه بر این‌که کتاب آسمانى را در اختیار آنها گذاشتیم، قدرت درک و فهم محتوای آن‌را نیز به آنها بخشیدیم؛ زیرا وجود کتاب بدون وجود درک و فهم قوى و کامل، اثرى نخواهد داشت.

ب) حکم به معنای مقام داورى؛ یعنى آنها در پرتو قوانین آسمانى که از کتاب الهى استفاده می‌کردند، می‌توانستند در میان مردم قضاوت کنند و شرایط یک قاضى و دادرس عادل همگى در آنها به طور کامل جمع بود.

ج) حکم به معنای حکومت و زمام‌دارى؛ زیرا آنها علاوه بر مقام نبوت و رسالت، داراى مقام حکومت نیز بودند.[۲]

3. ضمیر مؤنث موجود در «فان یکفر بها» به نبوت برمی‌گردد.^[۳] برخی هم گفته‌اند که این ضمیر به هر سه ویژگی پیامبران – یعنی نبوت، حکم و کتاب – برمی‌گردد.^[۴] البته بدیهی است کفر به نبوت و تعالیم انبیا، طبعاً کفر به کتاب آسمانی و حکم پیامبران هم خواهد بود.
4. اما این‌که منظور قرآن از «هؤلاء»(افراد و گروه‌هایی که کفر بورزند)، چه کسانی هستند، محل گفت‌وگوی مفسران است.

برخی معتقدند منظور قریش و تمام کفار آن عصر است.^[۵] برخی گفتند منظور اهل مکه‌اند.[۶] عده‌ای هم گفتند منظور امت پیامبر اسلام(ص) است.[۷] این احتمالات تا حد زیادی با هم مشترک و هم‌خوان است، اما بعضی از مفسران، احتمال دیگری را مطرح کرده‌اند که ممکن است، منظور از «هؤلاء» خود انبیا باشند؛ یعنى اگر به فرض محال این پیامبران بزرگ الهى از اداى رسالت سر باز می‌زدند، باز رسالت الهى به زمین نمی‌ماند و جمعى دیگر مأموریت رساندن آن‌را به جهانیان می‌یافتند. ^[۸]

با فرض پذیرش این تفسیر باید گفت که چنین تعبیر و تهدیدی با شأن پیامبران در تضادّ نیست و چنین معنایی را در موارد دیگری از قرآن مشاهده می‌کنیم. به عنوان نمونه آن‌جا که می‌فرماید: «لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ»؛[۹] اگر مشرک شوى، تمام اعمالت تباه می‌شود و از زیان‌کاران خواهى بود!

بدیهی است خطاب در این آیه به رسول خدا(ص) و سایر انبیا(ع) در مورد نهى از شرک و تهدید آنان به نابود شدن عملشان و قرار گرفتنشان جزو زیان‌کاران، خطابى است حقیقى، و تهدید و انذارى است واقعى؛ چون حقیقت این است که رسول خدا(ص) هم مأمور به ایمان آوردن است.[۱۰] او مشرکان را به هر چه دعوت می‌کند که بدان ایمان آورند، خود نیز باید بدان ایمان آورد و به هر تکلیفى که دعوت می‌کند انجام دهند، خودش هم باید انجام دهد؛ چرا که او هم فردى از افراد مسلمانان، بلکه از اولین آنها است.[۱۱] بنابر این نمی‌تواند پیشنهاد مشرکان را در پرستش بت‌‏هاى ایشان بپذیرد.

گفتنی است؛ این‌که پیامبران معصوم به عصمت الهى هستند، و با داشتن آن دیگر ممکن نیست معصیت از ایشان سر بزند، باعث نمی‌شود که تکلیف از ایشان ساقط باشد و توجه تکلیف به ایشان صحیح نباشد؛ چون اگر این طور بود، دیگر عصمت در حقشان تصور نمی‌شد، هم‌چنان که در حق جمادات و گیاهان تصور ندارد، پس معصوم به کسى گفته می‌شود که بتواند گناه کند، ولى نکند.

علاوه بر این، عصمت خود از شئون مقام علم است، و این معنا منافات با داشتن اختیار ندارد؛ چون اختیار از شئون مقام عمل است، و معنایش این است که هم صدور فعل از جوارح و اعضا صحیح باشد و هم ترک فعل.

و معلوم است که علم قطعى به مفسده گناه که مانع از صدور آن گناه از دارنده آن علم باشد، منافاتى با این‌که دارنده آن علم مختار باشد ندارد. به عنوان مثال کسى که علم قطعى دارد به این‌که در اثر خوردن فلان سم می‌میرد. و یا نابینا می‌شود، چنین علمى مانع قطعى او از خوردن سم است، ولى لازمه این منع این نیست که خوردن سم از او محال باشد، بلکه باز هم صدور و عدم صدور این عمل از اعضا و جوارح او صحیح است، هم می‌تواند بخورد و هم می‌تواند اجتناب کند؛ لذا باز هم صحیح است که به او بگوییم از خوردن سم اجتناب کن.[۱۲]

5. و اما آن قوم ناشناس در این‌ فراز از آیه که می‌فرماید: «ما قومى را که هرگز کافر نشوند برمی‌گماریم»، چه کسانی هستند؟! باز هم با توجه به این‌که مرجع ضمیر «فَإِنْ یَکْفُرْ بِها» را چه بدانیم، نظریات مختلفی از سوی مفسران ارائه شده است.

بعضى گفته‌‌‏اند: مراد از این قوم، پیامبرانی هستند که در آیات قبل اسمشان برده شد، و ایشان هیجده نفرند، و یا مطلق انبیایى هستند که در آیه «وَ مِنْ آبائِهِمْ وَ ذُرِّیَّاتِهِمْ وَ إِخْوانِهِمْ»،[۱۳] از ایشان به اسم یا صفت نامبرده شد.[۱۴]

برخی گفته‌‏اند: مراد از این قوم ملائکه هستند.[۱۵]

گروهی معتقدند: مراد از قوم همان کسانی‌اند که در ایام نزول این سوره در مکه به پیامبر اکرم(ص) ایمان آوردند.[۱۶]

بعضى دیگر گفته‌‏اند: مراد از قوم، یا انصار است،[۱۷] یا اهل مدینه و انصار هر دو.[۱۸]

عده‌ای هم گفته‌‏اند: مراد از قوم در این آیه عجم(فارس) هستند که هنوز ایمان نیاورده‌‏اند.[۱۹]

برخی اما معتقدند؛ آیات مور