پاورپوینت کامل فرق رهبانیت مسیحی و زهد اسلامی چیست؟ ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرق رهبانیت مسیحی و زهد اسلامی چیست؟ ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرق رهبانیت مسیحی و زهد اسلامی چیست؟ ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرق رهبانیت مسیحی و زهد اسلامی چیست؟ ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

رهبانیت در اصطلاح به معنای کناره‌گیری از مردم است. از آموزه‌های مسیحیت تحریف شده، رهبانیت است که مفاسد زیادی را به دنبال دارد. در اسلام رهبانیت به شدت محکوم گردید و پیامبر اکرم(ص) فرمود: رهبانیت در اسلام وجود ندارد.

در فرهنگ اسلامی به زهد سفارش شده و یکى از کمالات اخلاقى انسان تلقی گردیده است.

زهد دو جنبه‌ی روانى(عـدم دلبـسـتـگـى بـه دنیا و مظاهر آن)، و عملى(چشم پوشیدن از برخى مواهب) دارد.

زهد اسلامی به معنای زندگی ساده و عدم اسارت در چنگال مال و مقام است و هیچ ارتباطی به مسئله‌ی رهبانیت ندارد.

پاسخ تفصیلی

رهبانیت

«رهبانیت» در لغت از ماده‌ی «رهب» به معنای خوف و ترس آمیخته با پرهیز و اضطراب است.[۱] و مراد از آن خوف و ترس از خدا است. و در اصطلاح به معنای کناره‌گیری از مردم و گوشه‌گزینی، است[۲] که انواعی دارد:

1. گوشه‌گیری کامل و همیشگی،
2. گوشه‌گیری ناقص و مقطعی،

گوشه‌گیری، قسم اول جایز نیست؛ اما کناره‌گیری از مردم در زمان‌های محدود به منظور مناجات و بندگی ذات حق تعالی، اشکالی ندارد.

هر پیامبر و وصی پیامبری مدت کمی از عمر خود را دور از مردم به سر برده[۳] و به نماز و راز و نیاز و فکر و ذکر پرداخته‌اند.[۴]

منظور ما در این‌جا رهبانیت از نوع اول است که در جوامع مسیحی و کلیسایی رایج است. تاریخ برجای مانده از مسیحیت نشان می‌دهد که رهبانیت به صورت فعلى در قرون اول مسیحیت وجود نداشت، و پیدایش آن بعد از قرن سوم میلادى، هنگام ظهور امپراطورى رومى به نام “دیسیوس” و مبارزه شدید او با پیروان مسیح(ع) بود. آنها بر اثر شکست از این امپراطور(خونخوار) به کوه‌‏ها و بیابان‌ها پناه بردند”.[۵]

“ویل دورانت” مسیحى می‌گوید: پیوستن “راهبه‌‏ها” (زنان تارک دنیا) به “راهبان” از قرن چهارم میلادى شروع شد و روز به روز کار رهبانیت بالا گرفت تا در قرن دهم میلادى به اوج خود رسید”.[۶]

قرآن کریم نیز در این زمینه می‌فرماید: “… رهبانیّتى را که ابداع کرده بودند، ما بر آنان مقرّر نکرده بودیم‏ …”.[۷] به همین دلیل، اسلام به شدت آن‌را محکوم کرده است.

پیامبر اکرم(ص) فرمود: “رهبانیت در اسلام نیست”.[۸]

از جمله بدعت‌هاى مسیحیان در زمینه‌ی رهبانیت، “تحریم ازدواج” براى مردان و زنان تارک دنیا و “انزواى اجتماعى” و پشت‌‏پا زدن به وظایف انسان در اجتماع، و انتخاب صومعه‌‏ها و دیرهاى دور افتاده براى عبادت و زندگى در محیطى دور از اجتماع بود که در پی آن مفاسد زیادى در دیرها و مراکز زندگى رهبان‌ها به وجود آمد.

در دائره المعارف قرن بیستم می‌خوانیم: “بعضى از رهبان‌ها تا آن اندازه توجه به جنس زن را عمل شیطانی می‌دانستند که حاضر نبودند حیوان ماده‌‏اى را به خانه ببرند! مبادا روح شیطانى آن به روحانیت آنها صدمه بزند”! اما با این‌حال تاریخ فجایع زیادى را از دیرها به خاطر دارد، تا آن‌جا که به گفته‌ی ویل دورانت “پاپ انیوسان” سوم یکى از دیرها را به عنوان فاحشه‌خانه توصیف کرد! و برخی از دیرها مرکزى براى اجتماع شکم‌پرستان و دنیاطلبان و خوش‌گذران‌ها شده بود تا آن‌جا که بهترین شراب‌ها در دیرها پیدا می‌‏شد.[۹]

درست است که زنان و مردان تارک دنیا(راهب‌ها و راهبه‌‏ها) خدمات مثبتى نیز انجام می‌‏دادند، از جمله پرستارى بیماران صعب العلاج و خطرناک، مانند جذامیان، و تبلیغ در نقاط بسیار دوردست و در میان اقوام وحشى و مانند این‌ها، همچنین اجرای برنامه‌‏هاى مطالعاتى و تحقیقاتى، ولى در مجموع مفاسد آن به مراتب برترى داشت.

رهبانیت رایج در بین مسیحییان خلاف فطرت انسانی است و بدیهی است که مفاسد زیادی را در پی داشته باشد. در ذیل به گوشه‌ای از این مفاسد اشاره می‌شود:

1. با روح مدنی بودن آدمی می‌جنگد و جوامع انسانی را به انحطاط و عقب‌گرد می‌کشاند.
2. منجر به انحرافات اخلاقی، تنبلی، بدبینی، غرور، عُجب و خودبینی و مانند آن می‌شود.
3. ترک ازدواج که از اصول رهبانیت است، نه فقط کمالی نمی‌آفریند، بلکه موجب پیدایش عقده‌ها و بیماری‌های روانی می‌گردد.

امام علی(ع) درباره‌ی راهبان در ذیل آیه‌ی: «بگو به شما خبر دهم که زیانکارترین مردم چه کسانی هستند؟ آنها هستند که تلاش‌هایشان در زندگی دنیا کم شده با این‌حال گمان می‌کنند کار نیک انجام می‌دهند».[۱۰] فرمود: «یکی از مصادیق بارز آنها رهبان‌ها هستند که خود را در ارتفاعات کوه‌ها و بیابان‌ها محبوس داشته و گمان می‌کردند کار خوبی انجام می‌دهند».[۱۱]

بنابر این، رهبانیت رایج بین مسیحیان از نظر اسلام مردود است، ولی اسلام برای رشد و تعالی انسان‌ها زهد اسلامی را ارائه و تأیید نموده است.

زهد

 (زهـد) در لغـت یـعـنـى نداشتن حرص و رغبت به چیزى،[۱۲]و در اصطلاح عبارت است از: عـدم دلبـسـتـگـى بـه دنیا و مظاهر آن و چشم پوشیدن از برخى مواهب براى تأمین مصالح فردى و عمومى بالاتر. زهد در متون دینی یکى از کمالات اخلاقى انسان شمرده شده است. پیامبر اکرم(ص) فرمود: “اگر می‌خواهى خداوند تو را دوست بدارد، در دنیا زاهد باش”.[۱۳] امام على(ع) نیز فرمود: “زهد، اصل و ریشه‌ی دین است”.[۱۴]

بنابر این، زهد اسلامی از بالاترین مقامات براى انسان آرمان‌خواه و هدف‌دار است که بر سه رکن از ارکان جهان‏‌بینى اسلامى استوار است:

1. بهره‌‏گیری‌هاى مادى از جهان و تمتعات طبیعى، به تنهایی عامل تأمین‌کننده خوشى، بهجت‏ و سعادت انسان نیست.
2. سعادت فرد از سعادت جامعه جدا نیست. انسان از آن جهت که انسان است، یک سلسله وابستگی‌ها و احساس مسئولیت‌هاى انسانى درباره‌ی کل جامعه دارد.
3. روح در مقابل بدن اصالت دارد و منبع مستقلى است‏ براى لذت و آلام و به نوبه‌ی خود، بلکه بیش از بدن نیازمند به تغذیه و تهذیب و تقویت و تکمیل است.

با توجه به این سه اصل است که روشن می‌گردد چگونه اسلام رهبانیت را طرد می‌‏کند؛ اما زهدگرایى را در عین جامعه‌‏گرایى و در متن زندگى و در بطن روابط اجتماعى می‌پذیرد.[۱۵]

زهد اسلامی دو جنبه دارد: جنبه روانى و جنبه عملى.

بـعـد روانـى زهـد، عـدم دلبـسـتـگـى بـه دنیا و مظاهر آن است. بعد عملى زهد عبارت است از: چشم پوشیدن از برخى مواهب و لذت‌ها براى تأمین مصالح فردى و عمومى.

زهدى که در حالات روحى انسان، متجلّى می‌شود، از عال‌یترین صفات مؤمنان است که در هـمـه حـال و بـراى هـمه کس، مطلوب است. زهد به این معنا، آزاد شدن انسان از اسارت تمایلات نـفـسـانـى و مـظـاهـر دنـیـوى اسـت. رسـیـدن بـه درجـات عـالى کمال براى انسان ممکن نیست، مگر با راسخ شدن چنین روحیه‌اى در او که جاذبه‌هاى مادى او را اسیر نکرده و جهت نبخشد.

از دیدگاه روایات،[۱۶] زهد مورد نظر اسلام، در آیه‌ی زیر خلاصه می‌شود:

«تا آن‌که بر آنچه از دست شما رفته است، تأسّف نخورید و بدانچه به دست شما رسیده است، شاد نشوید».[۱۷]

بـنـابـراین، زهد به معناى برخوردار نشدن از دنیا نیست، بلکه برخوردارى از دنیا و نعمت‌هاى الهى است به طریقى که موجب غفلت انسان نگردد. چنان‌که امام صادق‌(ع) می‌فرماید: زهـد در دنیا ضایع کردن مال و حرام نمودن حلال نیست، بلکه زهد در دنیا به این است که اعتماد تـو نـسـبـت به آنچه در دست تو است، بیشتر نباشد از اعتمادت نسبت به آنچه در دست خداوند(عز و جل) است.[۱۸]

استاد شهید مطهری در بیان تفاوت‌های زاهد و راهب می‌فرماید: «زاهد و راهب ه