پاورپوینت کامل آیا عبادت همراه با خوف و طمع با عبادتی که جهت به دست‌ آوردن رضوان الهی انجام می‌شود، دو نوع عبادت جداگانه بوده و با یکدیگر منافات دارند؟ ۱۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا عبادت همراه با خوف و طمع با عبادتی که جهت به دست‌ آوردن رضوان الهی انجام می‌شود، دو نوع عبادت جداگانه بوده و با یکدیگر منافات دارند؟ ۱۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا عبادت همراه با خوف و طمع با عبادتی که جهت به دست‌ آوردن رضوان الهی انجام می‌شود، دو نوع عبادت جداگانه بوده و با یکدیگر منافات دارند؟ ۱۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا عبادت همراه با خوف و طمع با عبادتی که جهت به دست‌ آوردن رضوان الهی انجام می‌شود، دو نوع عبادت جداگانه بوده و با یکدیگر منافات دارند؟ ۱۸ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

برخی معتقدند قرآن کریم در آیاتی مانند «وَ ادْعُوهُ خَوْفاً وَ طَمَعاً»؛[۱] در صدد این توصیه به مؤمنان است که عبادتشان نباید مانند عبادت بت‌‏پرستان، تنها از یکى از دو راه خوف و طمع باشد؛ یعنی تنها به دلیل ترس از جهنم و عذاب، و یا تنها به طمع رسیدن به بهشت، خدا را عبادت نکنند، بلکه هنگام عبادت، خوف و طمع را توأمان داشته باشند؛ بر خلاف بت‌‏پرستان که بت‌‏هاى خود را یا تنها از ترس و براى محفوظ بودن از شرشان می‌‏پرستیدند، و یا به طمع خیرات و برکات آنها در برابرشان خضوع می‌کردند.

در همین راستا علامه طباطبائی معتقد است، بر اساس تجربه، عبادت اگر تنها با انگیزه طمع و یا تنها با انگیزه خوف باشد، در نهایت انسان را به ترک عبادت وادار می‌کند؛ زیرا عبادتی که تنها با انگیزه خوف بوده و امید در آن جایگاهی نداشته باشد، معمولا انسان را دچار ناامیدى کرده و او را از ادامه عبادت باز می‌دارد. همان‌گونه که عبادتی که تنها با انگیزه امید بوده و خوف در آن جایگاهی نداشته باشد نیز انسان را به وقاحت و بیرون شدن از زى عبادت وا می‌دارد؛ لذا فرمود: «وَ ادْعُوهُ خَوْفاً وَ طَمَعاً»، یعنی عبادت را با هر دو انگیزه خوف و طمع انجام دهید تا هر یک از آن دو، مفاسد دیگرى را جبران نموده و عبادت نیز مانند سایر کائنات در مجراى ناموس عام جهانى، یعنى ناموس جذب و دفع قرار گیرد.[۲]

به عبارت دیگر، در مسئله‌ی دعا نباید آن‌چنان از اعمال خود راضى بود که گمان کرد هیچ نقطه‌ی تاریکى در زندگى انسان وجود ندارد که این خود عامل عقب‌‏گرد و سقوط است. و نه آن‌چنان ناامید بود که خود را شایسته بخشش خدا و اجابت دعا ندانست که این یأس و نومیدى نیز خاموش کننده‌ی همه تلاش‌ها و کوشش‌ها است، بلکه باید با دو بال «بیم» و «امید»، امید به رحمت الهی و بیم از مسئولیت‌ها و لغزش‌ها، به سوى خدای متعال پرواز کرد.

اما آیه‌ی «وَرِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَکْبَرُ»،[۳] ظاهرا در مقام تذکر این نکته است که بهشت‌‏هاى وعده داده شده، با آن همه نعمت‌ها و زیبایی‌ها، نسبت به رضوان الهی بسیار ناچیز و کوچک است.

و به طورى که از سیاق آیه برمی‌آید، خوشنودى خدا از عبادت کنندگان از همه‌ی این نعمت‌ها بزرگ‌تر و ارزنده‌‏تر است. و اگر رضوان را نکره آورد، براى اشاره به این معنا است که معرفت انسان نمی‌‏تواند رضوان الهی و حدود آن‌را درک کند؛ چون رضوان خدا محدود نیست تا وهم و خیال بشر بدان دست یابد. و شاید براى فهماندن این نکته بود که کمترین رضوان خدا هرچه هم کم باشد از این بهشت‏‌ها بزرگ‌تر است.

 البته نه از این جهت که این بهشت‌‏ها نتیجه‌ی رضوان او و گوشه‌ای از رضاى او است – هر چند این مقدار ناچیز در واقع صحیح است – بلکه از این جهت که حقیقت عبودیت که قرآن کریم، بشر را بدان دعوت می‌‏کند، عبودیتى است که برای محبت به خدا انجام شود، نه برای طمعى که به بهشت و یا ترسى که از عذابش وجود دارد. و بزرگ‌ترین سعادت و رستگارى براى یک فرد عاشق و دوست‌دار، این است که رضایت معشوق خود را جلب کند، بدون این‌که در صدد ارضای نفس خویش باشد.

در همین راستا باید گفت؛ شاید