پاورپوینت کامل «تا مرد سخن نگفته باشد/ عیب و هنرش نهفته باشد». آیا این شعر سعدی بر گرفته از حدیثی از امام علی(ع) است؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «تا مرد سخن نگفته باشد/ عیب و هنرش نهفته باشد». آیا این شعر سعدی بر گرفته از حدیثی از امام علی(ع) است؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «تا مرد سخن نگفته باشد/ عیب و هنرش نهفته باشد». آیا این شعر سعدی بر گرفته از حدیثی از امام علی(ع) است؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «تا مرد سخن نگفته باشد/ عیب و هنرش نهفته باشد». آیا این شعر سعدی بر گرفته از حدیثی از امام علی(ع) است؟ ۱۲ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

جناب سعدی(ره) در بیان اهمیت سخن گفتن و هنر بیان می‌گوید:

«تا مرد سخن نگفته باشد             عیب و هنرش نهفته باشد».

بر اساس نظر برخی از شارحان حدیث، سعدى این بیت را از روى این کلام امام علی(ع) ساخته است. آن‌جا که حضرت فرمود: «تَکَلَّمُوا تُعْرَفُوا فَإِنَّ الْمَرْءَ مَخْبُوءٌ تَحْتَ لِسَانِه‏»؛[۱] سخن بگویید تا شناخته شوید که آدمی در زیر زبانش پنهان است. خردمندان و دانشمندان تا سخن نگویند قدر و جایگاه‌شان برای مردم معلوم نمی‌شود. منظور این است که کسى علم و دانش و یا هنرى دارد و بخواهد مردم او را بشناسند باید سخن بگوید؛ زیرا که هر مردى در زیر زبان خود پنهان است. و چون سخن بگوید قدر و مرتبه او از هنر و بی‌هنرى ظاهر گردد.[۲] ابن ابی الحدید می‌گوید: این سخن یکی از سخنان بی‌نظیر علی(ع) است که نمی‌توان برایش قیمت گذاشت و کسی قدرش را نشناخت.[۳]

البته این بدان معنا نیست که همیشه و از هر کسی سخن گفتن بهتر از سکوت است؛[۴] چون:

«پسته بی‌مغز اگر لب وا کند رسوا شود».[۵]

[۱]. سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغه، محقق، صبحی صالح، ص ۵۴۵، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.

[۲].