پاورپوینت کامل یحیی بن زید بن علی بن الحسین(ع) دارای چه عقیده‌ای بود؟ در چه سرزمینی قیام کرد؟ مرقدش کجا است؟ ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یحیی بن زید بن علی بن الحسین(ع) دارای چه عقیده‌ای بود؟ در چه سرزمینی قیام کرد؟ مرقدش کجا است؟ ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یحیی بن زید بن علی بن الحسین(ع) دارای چه عقیده‌ای بود؟ در چه سرزمینی قیام کرد؟ مرقدش کجا است؟ ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل یحیی بن زید بن علی بن الحسین(ع) دارای چه عقیده‌ای بود؟ در چه سرزمینی قیام کرد؟ مرقدش کجا است؟ ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

یحیی بن زید بن علی بن الحسین(ع) نوه‌ی امام سجاد(ع) بود[۱] که بعد از زید بن علی بن الحسین امام فرقه‌ی زیدیه شمرده می‌شود.[۲] نام مادرش ریطه دختر ابوهاشم عبدالله بن محمد حنفیه،[۳] بن علی بن ابی‌طالب‏ بود.[۴]

فرزندان یحیی

یحیی بن زید بن علی بن الحسین(ع) نوه‌ی امام سجاد(ع) بود[۱] که بعد از زید بن علی بن الحسین امام فرقه‌ی زیدیه شمرده می‌شود.[۲] نام مادرش ریطه دختر ابوهاشم عبدالله بن محمد حنفیه،[۳] بن علی بن ابی‌طالب‏ بود.[۴]

فرزندان یحیی

بر اساس گزارش‌های تاریخی، عبدالله،[۵] عمر،[۶] محمد،[۷] (عیسی[۸])، یحیی،[۹] داود، علی، احمد،[۱۰] زینب[۱۱] و حسنه[۱۲] فرزندان یحیی بودند.

امامت از نگاه یحیی

اگرچه مکتب زیدیه، بعدها ایشان را یکی از امامان خود معرفی کرده و می‌کند؛ اما برخی روایات و گزارش‌ها حاکی از آن است که یحیی بن زید به امامت دوازده امام اعتقاد داشت. در همین راستا متوکل بن هارون از یحیی بن زید در مورد پدرش زید پرسید. یحیی گفت: پدرم امام نبود؛ اما از سادات کریم و زاهدان و مجاهدان در راه خدا بود. سپس گفت: رسول خدا(ص) کسی که ادعای امامت کند را دروغ‌گو می‌دانست. پدرم عاقل‌تر از آن بود که چیزی را ادعا کند که در آن حقی نداشت. در ادامه یحیی گفت: من شما را به «الرضا من آل محمد» که عموی من جعفر بن محمد(ع) است دعوت می‌کنم. متوکل از یحیی پرسید که آیا او صاحب الامر است؟ یحیی گفت بله؛ او فقیه‌‌ترین بنی‌هاشم است.[۱۳]

گزارش دیگر می‌گوید: یحیی از پدرش زید نام ائمه(ع) را پرسید، و زید گفت: آن‌حضرات(ع) دوازده نفرند که چهار نفر از آن‌حضرات(ع)، امام علی(ع)، امام حسن(ع)، امام حسین(ع)، و امام سجاد(ع) هستند. آنها قبل از من بودند و هشت نفر بعد از من هستند و به نام آن‌حضرات(ع) اشاره نمود.[۱۴]

با این وجود، برخی صاحب‌نظران متأخر دانش رجال‌، وی را پیرو امام صادق‌(ع) ندانسته و معتقدند وی در کارها و تصمیماتش به صورت مستقل عمل می‌کرد.[۱۵]

قیام یحیی

بعد از شهادت زید بن علی، مردم از اطراف یحیی پراکنده شدند و تنها ده نفر در کنارش ماندند. بر اساس برخی  گزارش‌ها وی بعد از این اتفاق، نخست به کربلا و یا مدائن رفت. پس از آن‌جا به سمت خراسان و به نزد حریش بن عبدالرحمن رفت و در نزد وی ماند.

بعد از مدتی نصر بن سیار حاکم خراسان، حریش را تحت فشار قرار دهد و شش‌صد تازیانه به وی زد تا مخفی‌گاه یحیی را اعلان نماید؛ اما حریش مخفی‌گاه یحیی را نشان نداد. در اثر این فشارها پسر حریش، قریش بن حریش جهت حفظ جان پدرش، مخفی‌‌گاه یحیی را به نصر نشان داد. به دنبال آن بود که یحیی اسیر شد؛ اما بعد از مدتی آزاد شده[۱۶] و به شهرهای سرخس، طوس، ابرشهر (نیشابور) و سپس به بیهق تبعید شد.[۱۷]

شهادت یحیی

یحیی در ایام تبعیدش در ابرشهر با هفتاد نفر به جنگ عمرو بن زراره حاکم آنجا رفت و او را شکست داد.[۱۸] پس از پیروزی در این جنگ، یحیی به سمت هرات و جوزجان رفت. نصر بن سیار، سلم بن احوز را به جنگ یحیی فرستاد. در این جنگ غلامی به نام عیسی سنگی به پیشانی یحیی زد و وی را کشت.[۱۹] آنها سر یحیی را از تنش جدا و برای ولید بن یزید فرستادند،[۲۰] و پیکر یحیی را به دار آویختند.[۲۱]

بر اساس برخی گزارش‌ها پیکر یحیی به آتش کشیده شد و سپس کوبیده شد و در ظرف خرمایی گذاشته شد و سوار کشتی‌اش کردند تا در نهایت خاکسترش را در رودخانه فرات ریختند؛[۲۲] اما گزارش دیگری می‌گوید: خالد بن إبراهیم، ابوداود بکری، حازم بن خریمه و عیسى بن ماهان پیکر یحیی را از دار پایین آوردند و به خاک سپردند.[۲۳]

در برخی گزارش‌های متأخر نقل شده است که ابومسلم پیکر وی را از بالای دار به پایین آورد و دفن کرد.[۲۴]

امام صادق(ع) می‌فرماید: «خاندان ابوسفیان، حسین بن على(ع) را کشتند، خداوند حکومت را از آنان گرفت. هشام، زید بن على(ع) را کشت، خداوند حکومت او را نیز برانداخت. و ولید یحیى بن زید را کشت، خداوند ملک او را به خاطر کشتن فرزند رسول خدا(ص) نابود کرد».[۲۵]

این روایت امام(ع) به وسیله‌ی ابومسلم محقق شد، و او تمام افرادی که در شهادت یحیی نقش داشتند را از بین برد.[۲۶]

مدفن

یحیی در روز جمعه ماه شعبان سال ۱۲۵ هجری و در سن هجده سالگى به شهادت رسید. در فاصله یک و نیم کیلومتری شهر سرپل(در شمال افغانستان بین بلخ و میمنه) مرقدی منتسب به یحیى وجود دارد که کتیبه‏‌ای به خط قدیم کوفى با این متن بر آن نگاشته شده بود:

«بسم الله الرحمن الرحیم هذا قبر السید یحیى بن زید بن على بن الحسین بن على بن ابى طالب رضوان الله علیه، قتل بارغوى فى یوم الجمعه فى شهر شعبان المعظم سنه خمس و عشرین و مائه، قتله سلم بن احوز فى ولایت نصر بن سیار فى ایام الولید بن یزید لعنهم الله».[۲۷]

البته امروزه در مناطق دیگری مانند استان گلستان نیز مزاری به نام یحیی بن زید وجود دارد که دلیلی بر دفن ایشان در آن منطقه وجود ندارد.

 

[۱]. ابن کثیر دمشقی‏، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج ۱۰، ص ۵، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۷ق.

[۲]. بغدادى، عبدالقاهر، ‏الفرق بین الفرق‏، ص ۲۵، بیروت، دار الجیل – دار الافاق‏، ۱۴۰۸ق.‏

[۳]. ابن عنبه حسنی، سید احمد بن علی، عمده الطالب فی أنساب آل أبی طالب‏، ص ۲۴۰، شریف الرضی، چاپ دوم،  ۱۳۸۰ق.

[۴]. ابن سعد کاتب واقدی، محمد بن سعد‏، الطبقات الکبری‏، محقق، عطا، محمد عبد القادر، ج ۵، ص ۲۵۰، بیروت، دار الکتب العلمیه، بیروت، چاپ اول، ۱۴۱۰ق.

[۵]. بلعمی، تاریخنامه ‏طبری، تحقیق، روشن، محمد، ج ۴، ص ۱۰۱۷، تهران، سروش، چاپ سوم، ۱۳۷۳ش.

[۶]. ابن اثیر جزری، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج ۷، ص ۵۳، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵ق.

[۷]. مسعودی، ابو الحسن علی بن الحسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، تحقیق، داغر، اسعد، ج ۳، ص ۴۳۹، قم، دار الهجره، چاپ دوم، ۱۴۰۹ق.

[۸]. حموی، شهاب الدین أبوعبدالله یاقوت بن عبدالله، معجم الأدباء(إرشاد الأریب إلی معرفه الأدیب)، محقق، إحسان عباس، ج ۴، ص ۱۵۱۳، بیروت، دارالغرب الإسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.

[۹]. مروزى ازوارقانی، سید عزالدین قاضى‏، الفخری فی أنساب الطالبیین‏، ص ۲۳۶، قم، مکتبه آیه الله المرعشى النجفى‏، چاپ اول، ۱۴۰۹ق.

[۱۰]. حلی، حسن بن علیّ بن داود، الرجال، محقق، مصحح، بحرالعلوم، محمدصادق‏، ص ۳۷۴، منشورات شریف رضی، بی‌جا، بی‌تا.

[۱۱]. زرکلی، خیر الدین، الاعلام، ج ۳، ص ۶۷، بیروت، دار العلم للملایین، چاپ هشتم، ۱۹۸۹م.

[۱۲]. مصعب بن عبدالله‏، نسب قریش‏، مصحح، لوی پرووانسال، اواریست، ص ۶۶، قاهره، دارالمعارف‏، چاپ چهارم، ۱۹۹۹م‏.

[۱۳]. خزاز رازی، علی بن محمد، کفایه الاثر فی النصّ علی الأئمه الإثنی عشر(ع)، محقق، مصحح، حسینی کوهکمری، عبد اللطیف ص ۳۰۷ – ۳۰۸، قم، بیدار، ۱۴۰۱ق.

[۱۴]. همان،‏ ص ۳۰۴.

[۱۵]. موسوی خوئی، سید ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج ۲۱، ص ۵۴، بی‌جا، بی‌نا، چاپ پنجم، ۱۴۱۳ق.

[۱۶]. ابو الفرج، علی بن الحسین الأصفهانی، مقاتل الطالبیین، محقق، صقر، سید احمد، ص ۱۴۶ – ۱۴۷، بیروت، دار المعرفه، بی‌تا.

[۱۷]. طبری، أبو جعفر محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق، ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج ۷، ص ۲۲۸ – ۲۲۹، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، ۱۳۸۷ق.

[۱۸]. همان.

[۱۹]. همان، ص ۲۳۰.

[۲۰]. مقاتل الطالبیین، ص ۱۵۰.

[۲۱]. مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، ج ۶، ص ۵۲ -۵۳، بور سعید، مکتبه الثقافه الدینیه، بی‌تا.

[۲۲]. تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، ج ۷، ص ۲۳۰.

[۲۳] مقاتل الطالبیین، ص ۱۵۰.

[۲۴] جزائری، نعمت الله، ریاض الابرار فی مناقب الأئمه الأطهار(ع)، ج ۲، ص ۴۰۵، بیروت، مؤسسه التاریخ العربی، چاپ اول، ۱۴۲۷ق.

[۲۵]. شیخ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الأعمال، ص ۲۲۰، قم، دار الشریف الرضی للنشر، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق.

[۲۶] مقاتل الطالبیین، ص ۱۵۰.

[۲۷]. منهاج سراج، طبقات ناصری تاریخ ایران و اسلام، تحقیق، عبد الحی حبیبی، ج ۲، ص ۳۸۷ – ۳۸۸، تهران، دنیای کتاب، چاپ اول، ۱۳۶۳ش.

بر اساس گزارش‌های تاریخی، عبدالله،[۵] عمر،[۶] محمد،[۷] (عیسی[۸])، یحیی،[۹] داود، علی، احمد،[۱۰] زینب[۱۱] و حسنه[۱۲] فرزندان یحیی بودند.

امامت از نگاه یحیی

اگرچه مکتب زیدیه، بعدها ایشان را یکی از امامان خود معرفی کرده و می‌کند؛ اما برخی روایات و گزارش‌ها حاکی از آن است که یحیی بن زید به امامت دوازده امام اعتقاد داشت. در همین راستا متوکل بن هارون از یحیی بن زید در مورد پدرش زید پرسید. یحیی گفت: پدرم امام نبود؛ اما از سادات کریم و زاهدان و مجاهدان در راه خدا بود. سپس گفت: رسول خدا(ص) کسی که ادعای امامت کند را دروغ‌گو م