پاورپوینت کامل جدا از حدیث قرب نوافل، آیا روایتی مرتبط با قرب فرائض نیز داریم که نزدیک‌شدن به خدا از راه انجام فرائض را برتر از تقرب از راه انجام نوافل بداند؟! ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جدا از حدیث قرب نوافل، آیا روایتی مرتبط با قرب فرائض نیز داریم که نزدیک‌شدن به خدا از راه انجام فرائض را برتر از تقرب از راه انجام نوافل بداند؟! ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جدا از حدیث قرب نوافل، آیا روایتی مرتبط با قرب فرائض نیز داریم که نزدیک‌شدن به خدا از راه انجام فرائض را برتر از تقرب از راه انجام نوافل بداند؟! ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جدا از حدیث قرب نوافل، آیا روایتی مرتبط با قرب فرائض نیز داریم که نزدیک‌شدن به خدا از راه انجام فرائض را برتر از تقرب از راه انجام نوافل بداند؟! ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

به مسئله‌ی قرب فرائض، در روایت معتبری تصریح نشده است. البته در برخی کتاب‌های متأخر روایتی غیر مستند در این مورد نقل شده است که به نظر می‌رسد روایت مستقلی نباشد، بلکه شاید برداشت و استنباط از روایت قرب نوافل باشد، هر چند محتوای آن‌را با توجیه و تفسیر می‌توان پذیرفت.

پاسخ تفصیلی

نخست باید گفت؛ فرائض و واجبات را به هیچ وجه نمی‌توان به بهانه‌ی انجام نوافل و مستحبات ترک کرد؛[۱] زیرا انسان اگر تنها به انجام واجبات و ترک محرمات بسنده کند، می‌تواند به درجه مطلوبی از تقرب دست یابد. با این وجود، اگر فردی علاوه بر انجام واجبات، مستحباتی را نیز انجام دهد و مکروهاتی را ترک کند،‌ طبیعی است که به مقام بالاتری دست خواهد یافت.

از این‌رو نمی‌توان پذیرفت فردی که تنها به واجبات پرداخته، مقامی برتر از انسان خودساخته‌ای داشته باشد که با رعایت تمام شرایط هم به انجام فرائض و هم به انجام نوافل بپردازد، و اگر در جایی مطرح شود که قرب فرائض برتر از قرب نوافل است، شاید از نگاهی دیگر به این موضوع نگریسته شده باشد.

با این مقدمه به نکاتی در مورد آنچه در پرسش مطرح شده اشاره خواهیم کرد.

1. حدیث قرب نوافل، از احادیثی است که در معتبرترین منابع شیعه و اهل‌‌سنت نقل شده است.

امام صادق‌(ع) به نقل از پیامبر اسلام(ص) فرمود:

«قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: مَنْ أَهَانَ لِی وَلِیّاً فَقَدْ أَرْصَدَ لِمُحَارَبَتِی وَ مَا تَقَرَّبَ إِلَیَّ عَبْدٌ بِشَیْ‏ءٍ أَحَبَّ إِلَیَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَیْهِ وَ إِنَّهُ لَیَتَقَرَّبُ‏ إِلَیَّ بِالنَّافِلَهِ حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ کُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِی یَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِی یُبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذِی یَنْطِقُ بِهِ وَ یَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ بِهَا إِنْ دَعَانِی أَجَبْتُهُ وَ إِنْ سَأَلَنِی أَعْطَیْتُهُ وَ مَا تَرَدَّدْتُ عَنْ شَیْ‏ءٍ أَنَا فَاعِلُهُ کَتَرَدُّدِی عَنْ مَوْتِ الْمُؤْمِنِ یَکْرَهُ الْمَوْتَ وَ أَکْرَهُ مَسَاءَتَهُ‏»؛[۲]

خداى عز و جل می‌فرماید: هرکس به یکی از دوستانم اهانت کند، گویا براى جنگ با من کمین کرده است، و برایم چیزی دوست‌داشتنی‌تر از آن نیست که بنده‌ای با انجام آنچه بر او واجب کرده‏ام به من نزدیک شود، و با این وجود او به وسیله مستحبات تا اندازه‌ای به من نزدیک می‌شود که به او عشق بورزم و در این هنگام است که گوش او می‌شوم که با آن می‌شنود، و چشم او می‌گردم که با آن ببیند، و زبان او می‌شوم که با آن سخن گوید، و دست او می‌شوم که با آن چیزها را می‌گیرد، اگر مرا بخواند پاسخش خواهم داد، و اگر از من خواهشى کند، به او می‌دهم، و من در کارهایى که انجام می‌دهم، هیچ تردیدی مانند تردیدم در قبض روح مؤمن ندارم، (زیرا) او مرگ را خوش ندارد، و من ناراحتی او را خوش ندارم».

این حدیث از لحاظ سند اگرچه مجهول است؛[۳] اما با توجه به دیگر روایات، می‌توان آن‌را پذیرفت.[۴]

مشابه این روایت در صحیح بخاری این‌گونه نقل شده است:

«مَنْ عَادَى لِی وَلِیًّا فَقَدْ آذَنْتُهُ بِالحَرْبِ، وَمَا تَقَرَّبَ إِلَیَّ عَبْدِی بِشَیْءٍ أَحَبَّ إِلَیَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَیْهِ، وَمَا یَزَالُ عَبْدِی یَتَقَرَّبُ إِلَیَّ بِالنَّوَافِلِ حَتَّى أُحِبَّهُ، فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ: کُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِی یَسْمَعُ بِهِ، وَبَصَرَهُ الَّذِی یُبْصِرُ بِهِ، وَیَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ بِهَا، وَرِجْلَهُ الَّتِی یَمْشِی بِهَا، وَإِنْ سَأَلَنِی لَأُعْطِیَنَّهُ، وَلَئِنِ اسْتَعَاذَنِی لَأُعِیذَنَّهُ، وَمَا تَرَدَّدْتُ عَنْ شَیْءٍ أَنَا فَاعِلُهُ تَرَدُّدِی عَنْ نَفْسِ المُؤْمِنِ، یَکْرَهُ المَوْتَ وَأَنَا أَکْرَهُ مَسَاءَتَهُ».[۵]

2. در روایات یادشده تأکید بر قربی است که از راه نوافل به دست آمده، اگرچه اجمالا و در ابتدا نیز به قرب فرائض اشاره شده و بر این موضوع تأکید شده است که خدای متعال از بنده خود در عبادتی حداقلی، بیش از واجبات را نمی‌خواهد.
3. اما در برخی از منابع متأخر، روایتی نقل شده است که تنها به قرب فرائض پرداخته و از نوافل سخنی به میان نمی‌آید:

«قال الله عز و جل ما یتقرب الى عبدى بشى‏ء أحب الى مما افترضته علیه، و ما زال یتقرب الى عبدى بالفرائض حتى اذا ما احبه و اذا أحببته کان سمعى الذى اسمع به، و بصرى الذى ا