فایل ورد کامل پیشینه تحقیق دیالکتیک ۲۲ صفحه در word

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایل ورد کامل پیشینه تحقیق دیالکتیک ۲۲ صفحه در word دارای ۲۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

لطفا نگران مطالب داخل فایل نباشید، مطالب داخل صفحات بسیار عالی و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

فایل ورد فایل ورد کامل پیشینه تحقیق دیالکتیک ۲۲ صفحه در word  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی فایل ورد کامل پیشینه تحقیق دیالکتیک ۲۲ صفحه در word،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل ورد کامل پیشینه تحقیق دیالکتیک ۲۲ صفحه در word :

بخشی از فهرست مطالب فایل ورد کامل پیشینه تحقیق دیالکتیک ۲۲ صفحه در word

۲-۱)دیالکتیک در عصر باستان:    
«دیالکتیک»در کجا و چه زمانی به نشو و نما می آید؟    
۲-۲)رابطه منطق و دیالکتیک:    
۲- ۳: فرق منطق و دیالکتیک:    
۲- ۴)آیا دیالکتیک تنها ،محصول فکری غرب است؟    
منابع:    

بخشی از منابع و مراجع فایل ورد کامل پیشینه تحقیق دیالکتیک ۲۲ صفحه در word

۱-حافظ، شمس الدین محمد(۱۳۶۳)، دیوان، به کوشش خلیل خطیب رهبر، تهران: صفی علیشاه

۲-کوزر، لوئیس(۱۳۸۳)، زندگی و اندیشه ی بزرگان جامعه شناسی، ترجمه محسن ثلاثی، تهران: علمی

۳- گوروویچ، ژرژ(۱۳۵۱) دیالکتیک یا سیر جدالی جامعه شناسی، ترجمه حسن حبیبی، تهران: شرکت سهامی انتشار

۴- معصومی، حسین(۱۳۸۴)، مفهوم دیالکتیک در فلسفه افلاطون، ماهنامه اندیشه فلسفی، سال اول

۵- فولکیه، پل(۱۳۶۲) دیالکتیک، ترجمه مصطفی رحیمی، تهران: آگاه

۶-شریعتی، علی (۱۳۷۸) تاریخ تمدن جلد:۲ تهران: قلم

۷-شریعتی، علی (۱۳۹۲)حسین وارث آدم،تهران: قلم

۸- فروغی، محمدعلی(۱۳۶۸)، سیر حکمت در اروپا،تهران: صفی علیشاه

۹-توسی،خواجه نصیرالدین(۱۳۷۵)تعلیقه براساس الاقتباس،به تصحیح سیدعبدالله انوار،تهران:مرکز

 ۲-۱)دیالکتیک در عصر باستان

 «دیالکتیک»در کجا و چه زمانی به نشو و نما می آید؟

مورخان ریشه واژه«دیالکتیک» را به قرن پنجم ق.م. وحتی خیلی پیش تر هم می رسانند. مثلاًبه نظر زیمل، جامعه شناس نامبردار آلمانی، کنش های اجتماعی در درون خود دارای گونه های مختلفی از تقابل هستند، به نظر زیمل کنش گر اجتماعی با کنش گران دیگر و با جامعه در تقابل دایمی است. (حفظ استقلال و تقابل و نه الزاماً تضاد، مثل تقابل فرد و جامعه).به نظر زیمل سراسر زندگی مملو از تقابل و ارتباط هایی است که بین کنش گران وجود دارد، زمانی که یک فرد برای خود زیست می کند در برابر جامعه قرار می گیرد، اما همین تقابل مستلزم وجود یک مناسبات اجتماعی است. جامعه هم به فرد، فردیت می دهد و هم آن را محدود می کند. مثلاً در فرایند”مُد”یک فرد سعی می کند با انتخاب یک رفتار خاص و پوشش خاص و یا یک طرز فکر خاص خود را از دیگران متمایز کند. اما نمایش این تمایز مشروط به عرضه ی آن در جامعه است. به نظر او، جامعه بافت پیچیده ای از روابط گوناگون افرادی است که پیوسته در کنش متقابل با یکدیگرند. «جامعه، همان نامی است برای تعدادی از افرادی که از طریق کنش متقابل، به یکدیگر پیوسته شده اند».  ساختارهای فرافردی مانند دولت، خانواده، کلان، شهر یا اتحادیه ی کارگری، تنها تبلورهایی از این کنش متقابل اند که ممکن است حتی صورتی مسقل و پایدار به خود گیرند و به گونه ی قدرت های بیگانه با افراد روبرو شوند. پس، اجتماع باید موضوع اصلی پژوهشگر جامعه باشد و این خود چیزی نیست جز الگوها و صورت های ویژه ای که انسان ها از طریق آن ها با یکدیگر ارتباط و هم بستگی پیدا می کنند. » (کوزر، ۱۳۸۳، صص.۲۴۸و۲۴۹) می بینیم که زیمل دیالکتیک را تا آن جا واپس بر می گرداند که نخستین جوامع بشری پدید می آیند. یعنی دیالکتیک عمری به اندازه ی عمر انسان و تشکیل جوامع انسانی دارد. به نظر زیمل روابط یکسره دوستی یا یکسره دشمنی وجود ندارد بلکه عشق و نفرت در روابط بین افراد نمود پیدا می کند. ستیز اجتماعی یکسره منفی نیست و می تواند هم بستگی هایی را نیز به وجود آورد. به نظر زیمل«دیالکتیک پدیده ای ازلی است!» و نمی توان روابط را جدا از مناسبات دیالکتیکی گمان کرد. جدا پنداشتن هم کاری و تضاد، و عناصر متضاد در یک کنش را زیمل، سفسطه ی  جدایی می نامد. « جامعه شناسی زیمل، پیوسته با یک رهیافت دیالکتیکی همراه است، رهیافتی که ارتباط متقابل و پویا و نیز درگیری های واحدهای اجتماعی مورد تحلیل او را نشان می دهد. او در سراسر کارهایش بر بستگی ها و نیز تنش های میان فرد و جامعه تأکید می ورزد. زیمل افرادی را به عنوان محصولات جامعه و حلقه های پیوند فراگرد اجتماعی در نظر می گرفت، با این همه،« محتوای کلی زندگی را با وجود ان که ممکن است کاملاً متأثر از پیشینه ها و کنش های متقابل اجتماعی باشد، باید از جنبه ی انفراد آن نیز در نظر گرفت، یعنی همان جنبه ای که معطوف به تجربه فردی است». به نظر زیمل، فرد اجتماعی شده پیوسته در ارتباط دوگانه با جامعه باقی می ماند، یعنی این که از یک سوی در جامعه عجین شده است و از سوی دیگر در برابر آن می ایستد. فرد هم در درون جامعه قرار دارد و هم در بیرون آن;» (کوزر، ۱۳۸۳، صص.۲۵۵و۲۵۶)

آثار ادبی زیادی نیز قابل ردیابی است که تقابل فرد و جامعه را دست مایه ی خود قرار داده اند. جامعه، به عنوان یک مکان فیزیکی، جغرافیایی، انسانی و محل تجمعی برای زیستن و آرامش یافتن و رفتن به سوی پیشرفت و تکامل است و در طول ازمنه، این جامعه ی انسانی  برای حفظ نظم و آرامش خود قوانینی وضع کرده و تخطی از آن ها را مانع شده است. اصولاً این جامعه است که برای سرپا نگه داشتن خود مجبور به سرکوب فردیّت است و زنده نگه داشتن پیکر نیمه جان خود را در تقابل با فردیت انسان ها می یابد.« تأکید زیمل بر رابطه ی دیالکتیکی همه جایی میان فرد با جامعه، تمامی اندیشه ی جامعه شناختی او را تحت تأثیر خود دارد. عجین شدن در شبکه ی روابط اجتماعی، سرنوشت گریز ناپذیر زندگی بشر است، اما در ضمن، از تحقق نفس او نیز ممانعت می کند. جامعه هم پیدایش فردیت و خودمختاری انسان را روا می دارد و هم از آن جلوگیری می کند».(کوزر ،۱۳۸۳، ص.۲۵۶)

در آثار ارسطو، افلاطون، سقراط و هم چنین دیالکتیک سوفسطاییان نیز قابل ردیابی است. اما ارسطو زنون ایلیایی را که بنیان گذار پارادوکس های مشهور بود واضع واژه ی «دیالکتیک» می داند. دیالکتیک زنون عبارت بود از روش ابطال از راه بررسی و آزمایش نتایج منطقی و به عبارت دیگر ابطال عقیده مخاطب از راه اخذ نتایج غیر قابل قبولی از همان عقیده. روش زنون مبتنی بر قانون «رفع تالی» در منطق است». (ادواردز،۱۹۶۷صص ۳۸۵و ۳۸۶ به نقل از فولکیه۱۳۶۲ ص۵۶) زنون این شیوه ی استدلالی را برای دفاع از عقاید استادش پارمیندس به کار برد و بعدها این روش و سلوک سقراط شد. به طوری که از دل یک گفت و گوی کانالیزه شده و تحت نظارت، افکار و دانسته ها را به صورت یک تعریف روشن و صحیح درمی آورد. بعد ها«افلاطون»به لحاظ  محتوا دیالکتیک را «دانش» می خواند و به لحا ظ این که نوعی سلوک علمی و معرفتی است آن را «روش» می داند. از این رو دیالکتیک هم دانش حقیقی است، هم روش دست یابی به آن. افلاطون در محاوراتش هر بخش را به یکی از کارکردهای متنوع دیالکتیک اختصاص داده است. در بخش «میهمانی» موضوع، «دیالکتیک عشق» است. راوی و استادافلاطون  ،سقراط است و به خاطر علاقه به استادش  موضوعات فکری و حکمی از زبان او روایت شده اند