فایل ورد کامل تحقیق ملاقات در بخش‌هایی مراقبت ویژه ۳۵ صفحه در word

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایل ورد کامل تحقیق ملاقات در بخش‌هایی مراقبت ویژه ۳۵ صفحه در word دارای ۳۵ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

لطفا نگران مطالب داخل فایل نباشید، مطالب داخل صفحات بسیار عالی و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

فایل ورد فایل ورد کامل تحقیق ملاقات در بخش‌هایی مراقبت ویژه ۳۵ صفحه در word  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی فایل ورد کامل تحقیق ملاقات در بخش‌هایی مراقبت ویژه ۳۵ صفحه در word،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل ورد کامل تحقیق ملاقات در بخش‌هایی مراقبت ویژه ۳۵ صفحه در word :

بخشی از فهرست مطالب فایل ورد کامل تحقیق ملاقات در بخش‌هایی مراقبت ویژه ۳۵ صفحه در word

۱-۱ :مقدمه    
۱-۲: ملاقات در بخش‌هایی مراقبت ویژه    
۱-۳ : اهمیت مطالعه برای دانش پرستاری    
۱-۴ : مروری بر پژوهش‌های انجام شده    
۲-۱: دیدگاه نظری    
۲-۱-۱:  نظریه رفتار برنامه ریزی شده آجزن و فیش بین    
۲-۱-۲:  مدل انتشار نوآوری راجرز    
منابع    

بخشی از منابع و مراجع فایل ورد کامل تحقیق ملاقات در بخش‌هایی مراقبت ویژه ۳۵ صفحه در word

Berenson, R. A., Intensive Care Units (ICUs): Clinical Outcomes, Costs, and Decisionmaking (Health Technology Case Study 28), prepared for the Office of Technology Assessment, U.S. Congress, OTA-HCS-28, Washington, DC, November

Russell S. An exploratory study of patients’ perceptions, memories and experiences of an intensive care unit. J Adv Nurs. 2009; 29: 783–۷۹۱

Inouye SK, Viscoli CM, Horwitz RI, Hurst LD, Tinetti ME. A predictive model for delirium in hospitalized elderly medical patients based on admission characteristics. Ann Intern Med. 2003; 119: 474–۴۸۱

Granberg Axell AI, Malmros CW, Bergbom IL, Lundberg DB. Intensive care unit syndrome/delirium is associated with anemia, drug therapy and duration of ventilation treatment. Acta Anaesthesiol Scand. 2002; 46: 726–۷۳۱

Granberg A, Engberg IB, Lundberg D. Intensive care syndrome: a literature review. Intensive Crit Care Nurs. 1996; 12: 173–۱۸۲

Hall-Lord ML, Larsson G, Bostrom I. Elderly patients’ experiences of pain and distress in intensive care: a grounded theory study. Intensive Crit Care Nurs. 2004; 10: 133–۱۴۱

Roland P, Russell J, Richards KC, Sullivan SC. Visitation in critical care: processes and outcomes of a performance improvement initiative. J Nurs Care Qual. 2001; 15: 18–۲۶

Gonzalez CE, Carroll DL, Elliott JS, Fitzgerald PA, Vallent HJ. Visiting preferences of patients in the intensive care unit and in a complex care medical unit. Am J Crit Care. 2004;

Ramsey P, Cathelyn J, Gugliotta B, Glenn LL. Visitor and nurse satisfaction with a visitation policy change in critical care units. Dimens Crit Care Nurs. 1999; 18: 42–۴۸

Ramsey P, Cathelyn J, Gugliotta B, Glenn LL. Restricted versus open ICUs. Nurs Manage. 2000; 31: 42–۴۴

Berwick DM, Kotagal M. Restricted visiting hours in ICUs: time to change. JAMA. 2004; 292: 736–۷۳۷

Spuhler VJ. Review of literature on open visiting hours in the intensive care unit. /Improvement/ImprovementMethods/Tools/ReviewofLiteratureonOpenVisitingHoursintheIntensiveCareUnit.htm. Accessed December 30,

Lach V. Performance of the surface air system air samplers. J Hosp Infect. 1985; 6: 102–۱۰۷

Emori TG, Culver DH, Horan TC, Jarvis WR, White JW, Olson DR, Banerjee S, Edwards JR, Martone WJ, Gaynes RP. National Nosocomial Infections Surveillance System (NNIS): description of surveillance methods. Am J Infect Control. 1991; 19: 19–

 ۱-۱ :مقدمه

بخش مراقبت‌های ویژه[۱] بخشی است که بدحال‌ترین بیماران، توسط لایق‌ترین پرسنل، تحت بهترین شرایط و مجهزترین وسایل در دسترس، تحت مراقبت و معالجه قرار می‌گیرند. به عبارتی بخش مراقبت‌های ویژه بخشی است که در آن بالاترین مراقبت مداوم از بیمار و درمان او امکان پذیراست. استفاده از روش‌های جدید جراحی و معالجه بدون وجود این بخش کامل نیست[۱]

تاریخچه تأسیس بخش مراقبت‌های ویژه به زمان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۰ برمی‌گردد. در آن زمان پزشکان به این نتیجه رسیدند که برای کاهش میزان مرگ و میر، مجروحین بدحال باید به طور مجزا، مداوم، و دقیق تحت درمان و مراقبت قرار گیرند، لذا در بیمارستان‌های خط مقدم اقدام به تأسیس بخش‌هایی مراقبت ویژه نمودند. برای این بخش‌ها پرستارانی انتخاب شدند که دارای مهارت و تجربه زیادی بودند. به تدریج در بیمارستان‌های شهرها، بخش‌هایی مراقبت ویژه تأسیس گردید. از سال ۱۹۷۰ بخش‌های تخصصی مراقبت ویژه در کنار بخش‌های عمومی مراقبت ویژه توسعه پیدا کرده است[۱]

بیمارانی که بسیار بدحال هستند و در وضعیت وخیم و بحرانی قرار دارند، قادر به انجام هیچ‌گونه مراقبتی از خود نیستند و در ضمن سیستم‌های حیاتی بدن آن‌ها مختل می‌باشد. چنین بیمارانی در بخش مراقبت‌های ویژه بستری می‌شوند. میزان مرگ و میر در این بخش‌ها معمولاً بالا می‌باشد. با این وجود بخش مراقبت‌های ویژه را نباید محلی جهت فوت بیماران قلمداد کرد. از این جهت انتخاب بیمار جهت بستری در این بخش مهم است زیرا در حفظ روحیه پرسنل درمانی اهمیت دارد. همچنین با توجه به اینکه هزینه بستری در بخش‌هایی مراقبت ویژه بسیار بالا می‌باشد باید بیمارانی جهت بستری در این بخش‌ها انتخاب شوند که واقعاً نیاز به مراقبت ویژه داشته و امید به بهبودی آن‌ها وجود داشته باشد[۱]

بخش مراقبت‌های ویژه معمولاًٌ در بیمارستان‌های بزرگ و مجهز تأسیس می‌شود و ممکن است به صورت عمومی یا تخصصی باشد. برخی از بیمارستان‌ها با توجه به نوع بیماران و اعمال جراحی ممکن است علاوه بر بخش مراقبت‌های ویژه عمومی، دارای بخش‌هایی تخصصی شامل جراحی[۲]، داخلی، جراحی اعصاب، جراحی قلب، سوختگی، پیوند کلیه، نوزادان[۳] و کودکان باشند[۲]

علاوه بر پرستاران، یک پزشک (متخصص بیهوشی یا ریه به عنوان مسئول بخش) حتماً در بخش حضور دارد. در بخش مراقبت‌های ویژه عمومی به ازاء هر یک بیمار به یک نفر پرستار نیاز می‌باشد. فیزیوتراپ و متخصص یا کارشناس تغذیه در دسترس می‌باشد تا به وضعیت تغذیه این بیمارستان رسیدگی کند. همچنین پرسنل آموزش دیده به اندازه کافی در بخش حضور دارند
خصوصیاتی که پرسنل این بخش باید داشته باشد این است که هر کدام دوره تخصصی در حوزه خود را سپری کرده باشند و علاوه بر آن مهربان، دلسوز، علاقمند، صبور، دارای حسن برخورد با همراهان مضطرب، ارتباط صحیح و محترمانه با همکاران باشند[۲]

سالیانه بیش از پنج میلیون نفر در بخش‌هایی مراقبت ویژه در سراسر ایالات متحده آمریکا پذیرش می‌شوند و حدود ۱۰ الی ۲۰ درصد این افراد جان خود را از دست می‌دهند. در بین این افراد بستری تنها حدود ۲۵% از آن‌ها قادر به برقراری ارتباط و شرکت در تصمیم گیری‌ها جهت دست یافتن به اهداف درمانی هستند. در بقیه موارد این اعضای خانواده هستند که در مهم‌ترین تصمیمات درمانی به کمک تیم بهداشتی درمانی می‌آیند. به همین جهت از آن‌ها به عنوان یک عضو تیم درمان یاد می‌شود[۲]. اما خانواده به علت رویارویی با یک حادثه، سانحه و یا موقعیت کاملاً نا آشنا و یک بیماری حاد برای یکی از اعضایش دچار یک بحران جدی می‌شود و این بحران تمامیت فردی، بین فردی و اجتماعی اعضای خانواده را مورد تهدید قرار می‌دهد و آن را دچار تنش می‌کند. ترس از آینده، ترس از دست دادن یکی از اعضای خانواده، ترس از بار مالی ناشی از بیماری، تغییر در نقش‌های خانواده، ناامیدی و تنهایی، اضطراب و افسردگی و نبود زمان کافی برای سازگاری این تنش را شدیدتر می‌سازد و اعضای خانواده را در بیش از یک سوم موارد دچار اختلالات استرس پس از سانحه[۴] می‌کند. در چنین حالتی قدرت تصمیم گیری خانواده می‌تواند به مقدار قابل ملاحظه ای تحت تأثیر قرار گرفته و منجر به اتخاذ تصمیمات نادرست گردد [۳]

بسیاری از صاحب نظران علوم اجتماعی خانواده را به عنوان یک سیستم یکپارچه اجتماعی توصیف کرده‌اند که بیماری می‌تواند یکپارچگی این سیستم را به هم بزند. از آنجایی که خانواده و زندگی خانوادگی بخش اساسی از سلامت هر فردی است و اهمیت و نقش بسزایی برای بیمار دارد باید در برنامه مداخلات پرستاری و پزشکی به اندازه خود بیمار مهم تلقی گردد [۴]

امروزه محیط مراقبت شامل بیماران و خانواده است و در همین جهت به منظور دستیابی به مراقبت کامل و محیط درمانی مطلوب، مشارکت دادن فعال خانواده باید تداوم یابد و با اجرای مراقبت با دید جامع نیازهای خانواده نیز مانند نیازهای بیماران مهم تلقی شده و جدای از هم محسوب نگردد[۴]

بیبی[۵] به نقل از واتسون[۶] می‌نویسد که محیط مراقبتی باید این امکان را به بیمار بدهد که بهترین اقدام درمانی و مراقبتی را برای خود داشته باشند. اما شاید عملی کردن این گفته در بخش مراقبت‌های ویژه کمی سخت به نظر بیاید چرا که اکثر بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه قادر به برقراری ارتباط نیستد. در چنین حالتی خانواده‌ها به عنوان مدافع حقوق بیمار بوده و با کمک تیم بهداشتی درمانی در مورد وی تصمیم گیری می‌کنند به همین منظور باید در کنار بیمار خود حضور داشته باشند. اما به دلایل مختلفی از جمله  امکان انتقال بیماری به دلیل نبود تجهیزات در جهت رعایت اصول آسپتیک، نبود فضای کافی در محیط مراقبت‌های ویژه و احتمال تجاوز به حریم خصوصی بیماران دیگر، کمبود پرسنل، باور غلط به این مضمون که بیماران در این بخش باید هیچ ملاقاتی نداشته باشند، مراقبت بیمار محور و خیلی از دلایل دیگر این امکان نیز برای سال‌های متمادی مقدور نبوده تا اینکه در دو دهه اخیر به این موضوع بیشتر پرداخته شده و طلسم ممنوع‌الملاقات بودن در بخش‌هایی مراقبت ویژه  و جدایی بیمار و خانواده از هم شکسته شده است [۵]

۱-۲: ملاقات در بخش‌هایی مراقبت ویژه

ملاقات در بخش‌هایی مراقبت ویژه از دیر باز محدود یا ممنوع بوده است و همواره شاهد تجمع اعضای خانواده پشت درب‌های بخش‌های مراقبت ویژه و گاهاً درگیری و یا پرخاشگری آن‌ها با پرسنل حاضر در بخش و همچنین اصرار بیماران مبنی بر ملاقات با اعضای خانواده بوده‌ایم. اما در دو دهه اخیر فشارها جهت آزاد گذاشتن ملاقات با استناد به یافته‌هایی مبنی بر مفید بودن ملاقات برای بیمار، اعضای خانواده و پرستاران افزایش یافته است. همچنین انتشارات اخیر متخصصین توراکس دانشگاه آمریکا[۷]، جامعه پزشکی مراقبت‌های ویژه[۸]، انجمن آمریکایی پرستاران مراقبت‌های ویژه[۹] و موسسه پزشکی آمریکا[۱۰] یک بخش با محیط درمانی را بخشی با ملاقات آزاد و انعطاف پذیر شمرده‌اند [۹]

[۱]  ICU

[۲]  SICU

[۳]  NICU

[۴] Post Truamatic Stress Disorders (PTSD)

[۵]  Beeby

[۶]  Watson

[۷] American College of Chest Physicians

[۸] The Society of Critical Care Medicine

[۹]  American Association of Critical Care Nurses

[۱۰]  Institute of Medicine (IOM)