توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بشار بن برد عقیلی ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بشار بن برد عقیلی ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل بشار بن برد عقیلی ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل بشار بن برد عقیلی ۷۴ اسلاید در PowerPoint

‌بَشّار بن بُرد، ابومُعاذ، شاعر نابینا و بلند آوازه عرب زبان عراقی سده دوم بود.

فهرست مندرجات

۱ – شناخت اجمالی
۲ – پیدایش قریحه شاعری
۳ – شاعر دربار والیان اموی و عباسی
۴ – ممدوحان
۵ – بشار و خلیفه منصور
۶ – مذهب
۷ – آثار
۸ – ویژگی اشعار و سخنان
۹ – تأثیر بر شعر نیمه سده دوم
۱۰ – فهرست منابع
۱۱ – پانویس
۱۲ – منبع

۱ – شناخت اجمالی

خانواده‌اش در اصل از طُخارستان یا شرق ایران بود. جدّش در زمان لشکرکشی مُهَلَّب اسیر و به عراق برده شد؛ پدرش، که سرانجام به دست بانویی عرب از قبیله عُقَیلِ بصره آزاد شد، از بنّایان آن شهر بود. بشّار در بصره زاده شد، تاریخ دقیق تولدش معلوم نیست، اما احتمالاً حدود ۹۵ یا ۹۶ بوده است. او دیرزمانی خود را به قبیله عقیل منتسب می‌کرد و در عین حال به ستایش شکوه ایران کهن، که با گرایش شعوبیش سازگار بود، می پرداخت، و این دستاویز خوبی بود برای منحرف ساختن توجه بدگویان نسبت به حقارت خانوادگی او که حتی افسانه همخونیش با شاهان گذشته هم آن را چنان‌که باید نمی‌پوشانید.

[۱] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۳۵، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

۲ – پیدایش قریحه شاعری

گفته‌اند که قریحه شاعری بشار در ده سالگی نمودار شد.

[۲] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۴۳ـ۱۴۴ به نقل از منبعی بَصْری، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

محیط بصره در روزگار او برای پرورش قریحه‌ای از این نوع بغایت مساعد بود؛ توقفگاه کاروان‌ها (مِرْبَد)، که تا نیمه‌های سده سوم اهمیت بسیار داشت، برای این هنرمند جوان در حکم مکتبی بود و او در این مکتب در حیطه سنّتی شعری قرارگرفت که آن روز در عربستان مرکزی و شرقی در اوج شکوفایی بود.

[۳] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۴۳ـ۱۴۵، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

بشار شاعری مدیحه سرا، مرثیه گو و هجاگو بود؛ و نه کوریِ مادرزاد موجب شد که مطرود زنان یا اعیان روزگار خویش شود نه کراهت منظر؛ او مهارت پیدا کرده بود که با مدایح غرّای خود، اثر خوش به جا گذارد و با هجائیه‌های خود دیگران را مرعوب سازد.

۳ – شاعر دربار والیان اموی و عباسی

از ابیات پراکنده یا قطعاتی که به دست ما رسیده چنین برمی آید که بشار شاعر دربار والیان اموی، مانند ابن هُبیره

[۴] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، ج۳، ص۱۹۷و۲۳۶، الاغانی، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

یا سَلْم بن قُتیبه (حداکثر تا ۱۳۲)

[۵] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۹۰، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

یا امیر سلیمان فرزند خلیفه هشام،

[۶] حسن بن عبدالله عسکری، دیوان المعانی، ج۱، ص۲۹۱ـ۳۰۳.

بوده است. از او حتی مدیحه‌ای در دست است که در وصف مروان، آخرین حکمران اموی، سروده شده است.

[۷] حسن بن عبدالله عسکری، دیوان المعانی، ج۱، ص۳۰۶ به بعد.

چنین می‌نماید که ظهور عباسیان در رونق کار بشار، که در آن روزگار ۳۷ ساله بود، خللی وارد نیاورد. او زیرکتر از آن بود که نتواند خود را با اوضاع و احوال تازه سازش دهد. پیگیری جزئیات امر دشوار است، اما گفته‌اند قصیده‌ای را که ابتدا در ستایش ابراهیم بن عبدالله علوی سروده بود، سرانجام به نام منصور خلیفه عباسی کرد.

[۸] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۲۱۳، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۹] حسن بن عبدالله عسکری، دیوان المعانی، ج۱، ص۱۳۶.

بشار از نخستین روز بنای بغداد در ۱۴۵، در آن شهر زندگی می‌کرد.

[۱۰] محمد بن عمران مرزبانی، الموشّح، ج۱، ص۲۴۷ـ۲۴۸، ص ۲۴۶ـ۲۵۰.

۴ – ممدوحان

ممدوحان او در آن روزگار یا بزرگان بصره، چون سلیمان حَبشی (والی در ۱۴۲) یا فرزندش (والی در حدود ۱۷۶)

[۱۱] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۶۵ـ۱۶۷، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۱۲] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۲۰۷، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

بودند یا رجالی چون عُقْبَه بن سَلْم (والی در ۱۴۷)

[۱۳] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۷۴ـ۱۷۵، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

و فرزندش نافع (والی در ۱۵۱)

[۱۴] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۲۳۰، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

۵ – بشار و خلیفه منصور

از حکایاتی چند چنین برمی آید که ظاهراً بشار در روزگار خلیفه منصور بسیار مقرّب، و چه بسا در سفر حج از همراهان او بوده است.

[۱۵] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۵۳، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۱۶] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۵۹، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۱۷] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۸۸، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۱۸] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۲۱۲، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۱۹] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۲۳۹، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۲۰] حسن بن عبدالله عسکری، دیوان المعانی، ج۱، ص۲۵۷.

[۲۱] حسن بن عبدالله عسکری، دیوان المعانی،قصیده ۲۹ بیتی، ج ۲، ج۱، ص۲۷۵، ص ۲۴.

ولی بعدها مناسبات شاعر با خلیفه تیره شد. از برکت همین مراودات رسمی است که اطلاعات گرانب‌های بسیاری درباره زندگی شاعر به دست ما رسیده است. اما، بی گمان، این مراودات رسمی به اندازه روابط او با نحویان بصره، چون ابوعمرو بن علاء و ابوعُبَیده و اصمعی، یا با پارسایان شهر، چون حسن بصری (متوفی ۱۱۰)

[۲۲] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۶۹ به بعد، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

یا مالک دینار (متوفی ۱۳۱)

[۲۳] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۷۰، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

اهمیت ندارد. سخنان نیشدار او درباره دو شخصیت اخیر با علاقه طبیعی وی به آمیزش با کسانی که به سبب خلقیات یا معتقدات دینی خود مطرودند، همساز است و آن را تأیید می‌کند. نوشته‌هایی که بیش‌تر افسانه‌ای است تا معتبر، این جنبه از زندگی بشار و ماجراها و طغیانهای کفرآلودش را در نظر مجسم می‌سازد.

[۲۴] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۸۵ـ۱۸۶، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۲۵] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۲۳۳، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

فحّاشی‌های بشار نسبت به حَمّاد عَجْرَد حاکی از آن است که این مناسبات گاه چه حدّتی پیدا می‌کرده است

[۲۶] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۳۷، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۲۷] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۲۰۵، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۲۸] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۲۲۳، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۲۹] عمرو بن بحرجاحظ، البیان والتبیین، چاپ عبدالسلام محمد هارون. ج ۱، ص ۳۰).

تندخویی و تیززبانی، منش و بالاتر از همه حساسیتش نسبت به نوانی و محرومیّت خود، تا حد زیادی جنگ و ستیزهای هجایی شاعر را با رقیبان یا دشمنان نشان می‌دهد. با این‌همه، انگیزه‌های دیگر را که در عرصه اعتقادی علّت حدّت این جدالها را روشن می‌سازند، نباید از نظر دور داشت. اعتقادات شعوبی یکی از این علل است.

[۳۰] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۳۸ـ۱۳۹، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۳۱] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، ج۱، ص۱۷۴ـ۱۷۵، الاغانی، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۳۲] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۶۶، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۳۳] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۱، ص۲۰۳ـ۲۰۴، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

عقیده ناپایدار بشار نسبت به واصل بن عطا (متوفی ۱۳۱ در بصره)، که گاه او را می‌ستاید و گاه هجوش می‌کند، موضع‌گیریش را در برابر معتزله نشان می‌دهد.

[۳۴] عمرو بن بحرجاحظ، البیان والتبیین، چاپ عبدالسلام محمد هارون. ج ۱، ص ۱۶

[۳۵] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۱۴۵، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

۶ – مذهب

اعتقاد دینی بشار معمّایی شده است؛ ظاهراً این اعتقاد در تغییر بوده و از روی فرصت طلبی کتمان شده است؛ مثلاً وی در باب شاعران مورد علاقه خود، نظیر کُمَیْت یا سیدحِمْیَری که از ۱۴۷ تا ۱۵۷ در بصره می‌زیست

[۳۶] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۳، ص۲۲۵، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۳۷] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۷، ص۲۳۷، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

جانب احتیاط را نگه داشته، و این حاکی از آن است که وی شیعی مذهب نبوده است.

[۳۸] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۱، ص۲۰۱، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

اتهام زندقه که بر بشار وارد کرده‌اند و حکایاتی که بیش‌تر شواهد مثال است تا اقامه دلیل، نمودار اصول اعتقادی نامتجانسی است که در آن‌ها، معتقداتی مانوی، متأثر از آیین زرتشتی، دیده می‌شود

[۳۹] عمرو بن بحرجاحظ، البیان والتبیین، چاپ عبدالسلام محمد هارون. ج ۱، ص ۱۶

(که این بیت مشهور او را نقل کرده است: الارض مُظَلَمهٌ والنّار مُشرِقهٌ/ والنّارُ معبودهٌ مذکانت النار)

[۴۰] عمرو بن بحرجاحظ، البیان والتبیین، چاپ عبدالسلام محمد هارون. ج ۱، ص ۹۷، س ۷

[۴۱] ابن ندیم، ج۱، ص۳۳۸، کتاب الفهرست،س ۱۰، چاپ فلوگل، لایپزیگ ۱۸۷۱ـ۱۸۷۲.

ظاهراً شکاکیّتی ژرف با این اعتقادات همراه بوده است،

[۴۲] علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی، ج۳، ص۲۲۷،س ۱، الاغانی، قاهره ۱۳۴۵ـ، ج ۴، ص ۱۵، ۲۸ـ۲۹، ۳۳ـ۳۴، ۷۰ـ۷۲، ج ۶، ص ۲۲۷، ۲۲۹، ۲۳۲ و جداول.

[۴۳] حسن بن عبدالله عسکری، دیوان المعانی، ج۲، ص۲۶۴.

شکاکیتی آمیخته با بینشی جبری که او را به بدبینی و لذت جویی رهنمون می‌شده است.

[۴۴] حسن بن عبدالله عسکری، دیوان المعانی، ج۱، ص۲۳۲.

[۴۵] ابن قتیبه، عیون الاخبار، ج۱، ص۴۰.

با این‌همه بشار نیز همانند دیگر همفکرانش ناگزیر بود به «تقیّه» و تظاهر به پاک اعتقادی و حمیّت دینی که با اعتقادات واق