توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل أَهانَن (لغات‌قرآن) ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل أَهانَن (لغات‌قرآن) ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل أَهانَن (لغات‌قرآن) ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل أَهانَن (لغات‌قرآن) ۳۳ اسلاید در PowerPoint

منبع: پاورپوینت کامل أَهانَن (لغات‌قرآن) ۳۳ اسلاید در PowerPoint

مقالات مرتبط: هون – به ضم هاء (مفردات‌قرآن).

أَهانَن: (فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ)

[۱] فجر/سوره۸۹، آیه۱۶.

أَهانَن: در اصل «اهاننى» بوده و مصدرش«اهانه» به معنى «تحقیر کردن و خوار شمردن» است.

[۲] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۸۴۸.

[۳] طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۶، ص۳۳۰.

اصل این کلمه از ماده «هون» گرفته شده که به معنى «آسان شدن و سکون، نرمش، آرامش و تواضع» است.

[۴] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه‌، ط-دار الکتب الاسلامیه‌، ج۱۵، ص۱۴۷.

فهرست مندرجات

۱ – ترجمه و تفسیر أَهانَن
۱.۱ – أَهانَن (آیه ۱۶ سوره فجر)
۱.۱.۱ – أَهانَن در المیزان و مجمع‌ البیان
۱.۲ – هَوْنًا (آیه ۶۳ سوره فرقان)
۱.۲.۱ – هَوْنًا در المیزان و مجمع‌ البیان
۱.۳ – هَیِّنٌ (آیه ۹ سوره مریم)
۱.۳.۱ – هَیِّنٌ در المیزان و مجمع‌ البیان
۱.۴ – هَیِّنًا (آیه ۱۵ سوره نور)
۱.۴.۱ – هَیِّنًا در المیزان و مجمع‌ البیان
۱.۴.۲ – أَهانَن در تفسیر نمونه
۲ – پانویس
۳ – منبع

۱ – ترجمه و تفسیر أَهانَن

به موردی از کاربرد أَهانَن در قرآن، اشاره می‌شود:

۱.۱ – أَهانَن (آیه ۱۶ سوره فجر)

(وَ أَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ)

[۵] فجر/سوره۸۹، آیه۱۶.

(و امّا هنگامى که براى امتحان، روزیش را بر او تنگ مى‌گیرد مأیوس مى‌شود و مى‌گوید: «پروردگارم مرا خوار کرده است!»)

[۶] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۵۹۳.

۱.۱.۱ – أَهانَن در المیزان و مجمع‌ البیان

علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: یعنى وقتى خدای تعالی او را مورد آزمایش قرار مى‌دهد و به این منظور رزقش را تنگ مى‌گیرد، مى‌گوید پروردگار من مرا خوار کرد و به هیچم نگرفت.
از مجموع دو آیه، سه نکته استفاده مى‌شود:
اول : از تکرار کلمه ابتلاء، هم در نعمت و هم در محروم کردن استفاده مى‌شود که هم نعمت دادن خدا امتحان است و هم نعمت ندادنش، هم چنان که آیه زیر هم همین معنا را تذکر داده مى‌فرماید: (وَ نَبْلُوکُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَیْرِ فِتْنَهً)

[۷] انبیاء/سوره۲۱، آیه۳۵.

، پس این آیه انسان را در طرز تفکرش تخطئه مى‌کند.
دوم : نعمت دادن خدا را بدان جهت که نعمت او فضل و رحمت است اکرام و احترام خدا نسبت به انسان است، (چون با نعمت دنیا است که مى‌توان بهترین آخرت را تحصیل کرد) و معلوم است که این نعمت تا زمانى احترام از ناحیه خدا است که خود انسان آن را وسیله عذاب دوزخ قرار ندهد.
سوم : این دو آیه با هم مى‌فهمانند که انسان سعادت در زندگى را عبارت مى‌داند از تنعم در دنیا و داشتن نعمت‌هاى فراوان و ملاک داشتن کرامت در درگاه الهى را همین داشتن نعمت فراوان مى‌داند و بر عکس ملاک نداشتن قدر و منزلت در درگاه خدا را نداشتن پول و ثروت مى‌پندارد، در حالى که نه اولى ملاک احترام است و نه دومى ملاک نداشتن حرمت است، بلکه ملاک در داشتن قدر و منزلت نزد خدا تقرب به خداى تعالى از راه ایمان و عمل صالح است، حال چه اینکه آدمى دارا باشد و چه فقیر، پس داشتن و نداشتن مال هر دو امتحان است، مفسرین در معناى این دو آیه وجوهى دیگر ذکر کرده‌اند که چون فایده‌اى نداشت متعرضش نشدیم.

[۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۴۷۳.

[۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۲۸۲.

(دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:

[۱۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۷، ص۷۶.

[۱۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۷۴۰.

)

۱.۲ – هَوْنًا (آیه ۶۳ سوره فرقان)

(وَ عِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا وَ إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا )

[۱۲] فرقان/سوره۲۵، آیه۶۳.

(بندگان خاصّ خداوند رحمان، کسانى هستند که آرام و بى‌تکبّر بر زمین راه مى‌روند؛ و هنگامى که جاهلان آنها را مخاطب سازند و سخنان نابخردانه گویند، به آنها سلام مى‌گویند و با بزرگوارى مى‌گذرند)

[۱۳] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۳۶۵.

۱.۲.۱ – هَوْنًا در المیزان و مجمع‌ البیان

علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: در این آیه دو صفت از صفات ستوده مؤمنین را ذکر کرده، اول اینکه: (الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْن)

[۱۴] فرقان/سوره۲۵، آیه۶۳.

مؤمنین کسانى هستند که روى زمین با وقار و فروتنى راه مى‌روند و هون به طورى که راغب

[۱۵] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۸۴۸.

گفته به معناى تذلل و تواضع است‌ بنا بر این، به نظر مى‌رسد که مقصود از راه رفتن در زمین نیز کنایه از زندگى کردنشان در بین مردم و معاشرتشان با آنان باشد.
پس مؤمنین، هم نسبت به خداى تعالى تواضع و تذلل دارند و هم نسبت به مردم چنینند، چون تواضع آنان مصنوعى نیست، واقعا در اعماق دل، افتادگى و تواضع دارند و چون چنینند ناگزیر، نه نسبت به خدا استکبار مى‌ورزند و نه در زندگى مى‌خواهند که بر دیگران استعلاء کنند و بدون حق، دیگران را پائین‌تر از خود بدانند و هرگز براى به دست آوردن عز