توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اعشی میمون بن قیس اسدی ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اعشی میمون بن قیس اسدی ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل اعشی میمون بن قیس اسدی ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

اعشی اکبر

مقالات مرتبط: اعشی اکبر (دائرهالمعارف‌مؤلفان‌اسلامی).

ابوبصیر، میمون بن قیس مشهور به “اعشی قیس” از قبیله بنی‌بکر بن وائل، یکی از شاعران سرشناس عرب در عصر جاهلیت بود که آوازه دعوت پیامبر اسلام را شنید، اما بدون اینکه ایمان بیاورد، در سال هفتم قمری در یمامه درگذشت.

فهرست مندرجات

۱ – معرفی اجمالی
۲ – شرح حال
۲.۱ – لقب اعشی
۲.۲ – شاعر جاهلیت
۲.۳ – ولادت و وفات
۲.۴ – پدر
۲.۵ – همسر
۳ – اشعار اعشی در گذر تاریخ
۴ – لقب صناجه العرب و الطرب
۵ – سفرهای اعشی
۶ – تاریخ و فرهنگ ایران در اشعار اعشی
۷ – اعشی و اسود عنسی
۸ – اعشی و پیامبر
۸.۱ – مدح و حرکت به سوی پیامبر
۸.۲ – انصراف از اسلام و مرگ
۹ – پانویس
۱۰ – منبع

۱ – معرفی اجمالی

ابوبصیر، میمون بن قیس بن جندل بن شراحیل، مشهور به “اعشی قیس” از قبیله بنی‌بکر بن وائل،

[۱] زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۷، ص۳۴۱.

او در یمامه زاده شد و رشد کرد و در همان‌جا مُرد. او از شاعران طراز اول جاهلیت و یکی از سرایندگان معلَّقات بود. زمانی که جریان دعوت رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) را شنید، در مدح آن حضرت قصیده‌ای سرود و آهنگ دیدار پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) کرد. مشرکان از اسلام آوردن او ترسیدند، از این‌رو ابوسفیان بن حرب، صد شتر برای او فراهم آورد. اعشی، آنها را پذیرفت و بازگشت و در نزدیکی یمامه از شترش بر زمین افتاد و گردنش شکست و مُرد.

[۲] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، الاغانی، ج۹، ص۷۵.

[۳] بروکلمان، کارل، تاریخ الادب العربی، ج۱، ص۱۴۷.

[۴] خورشید، ابراهیم زکی و دیگران، دائره المعارف الاسلامیه، ج۳، ص۵۴۶.

۲ – شرح حال

نامش میمون بن قیس بن جندل بن شراهیل بن عوف بن سعد بن ضبیعه بن قیس بن ثعلبه،

[۵] ابن حزم، علی بن احمد، جمهره انساب العرب، ص۳۱۹.

از تیره ثعلبه و از قبیله بنی‌بکر بن وائل

[۶] ابن قتیبه، عبدالله، الشعر و الشعراء، ص۲۵۰.

و تخلصش «ابوبصیر» بود.

۲.۱ – لقب اعشی

چون در شب چشمانش دید کافی نداشت و کم سو می‌شد به اعشی معروف شد، زیرا در لغت عرب «الاعشی» به کسی گفته می‌شود که در شب، چشمانش قادر به دیدن نیست.

[۷] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱۵، ص۵۶.

وی که دارای عمری طولانی بود، اواخر عمرش به طور کامل بینایی‌اش را از دست داد.

[۸] زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۷، ص۳۴۱.

۲.۲ – شاعر جاهلیت

وی از مشهورترین شاعران طبقه‌ی اول در جاهلیت و یکی از اصحاب معلقات نه‌گانه است،

[۹] زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۷، ص۳۴۱.

امرؤالقیس بن حجر، نابغه ذبیانی، زهیر بن ابی سلمی، عنتره بن شداد، طرفه بن عبد، علقمه بن عبده را از دیگر اصحاب معلقات بر شمرده‌اند.

[۱۰] ابن خلدون، عبد الرحمن بن محمد، دیوان المبتدا و الخبر فی تاریخ العرب و البربر، ج۱، ص۸۰۳.

[۱۱] یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ الیعقوبی، ج۱، ص۲۶۲.

۲.۳ – ولادت و وفات

درباره‌ زمان ولادت و وفات او اخبار متناقضی مطرح شده است، از این رو تنها می‌توان گفت که اعشی در روستای منفوحه در «یمامه» متولد شد

[۱۲] حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۵، ص۲۳۲.

[۱۳] حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۵، ص۲۱۴.

[۱۴] حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۵، ص۳۸.

و در سن نود و چهار سالگی در همان زادگاهش چشم از جهان فرو بست.

[۱۵] حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۵، ص۲۳۲.

[۱۶] حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۵، ص۲۱۴.

[۱۷] حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۵، ص۳۸.

۲.۴ – پدر

پدرش قیس بن جندل، معروف به قتیل‌الجوع بود. وی هنگام عبور از کوهستان از شدت گرمی هوا خواست لحظاتی در پناه غاری بیاساید، از قضا پاره سنگی از کوه کنده شد و بر در آن غار جای گرفت و قیس در آن جا از گرسنگی مرد. از این رو عمرو شاعری از قبیله قیس بن ثغلبه که “جهنام” لقب داشت، در هجو اعشی چنین سرود: “ابوک قتیل الجوع قیس بن جندل”.

[۱۸] سهیلی، عبدالرحمن، الروض الانف فی شرح السیره النبویه، ج۱، ص۳۶۵.

دایی او شاعر معروف زهیر بن علس ابن مالک… بن عنس بوده که احتمالا اعشی شعر را از او آموخته است.

[۱۹] ابن حزم، علی بن احمد، جمهره انساب العرب، ص۲۹۲.

۲.۵ – همسر

اعشی همسری از قبیله‌ عنزه اختیار کرد، که طلاقش داد.

[۲۰] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، الاغانی، ج۹، ص۸۴.

دختری هم داشته که در روزگار نابینایی او را در بازار عکاظ همراهی می‌کرده است.

[۲۱] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، الاغانی، ج۹، ص۷۹.

از آن جا که اعشی لقب چند تن از شاعران از جمله اعشی همدانی است، برای مشخص کردن نام وی از القابی؛ هم چون: «اعشی کبیر»، «اعشی بکر بن وائل» و «اعشی قیسی» استفاده شده است.

[۲۲] زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۷، ص۳۴۱.

۳ – اشعار اعشی در گذر تاریخ

اعشی راویه‌ای مسیحی به نام یحیی بن متی داشت که تا روزگار معاویه زنده بود و از عباد بسیار کهنسال حیره محسوب می‌شد. بنا بر گفته‌ راویه اعشی قدری مذهب بود و این آیین را از مسیحیان حیره آموخته بوده است.

[۲۳] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، الاغانی، ج۹، ص۷۸-۷۹.

وی اشعار اعشی را نقل کرده است؛ اما دو قرن بعد، به تدوین اشعار اعشی در شهر بصره اقدام شد.
در قرن سوم هجری قمری ابن سلام و سپس ابن قتیبه هر یک در طبقات خود، زندگی نامه‌ای به شیوه‌ قدما از اعشی آوردند.

[۲۴] بلاشر، رژیس، تاریخ ادبیات عرب، ص۲۴۴-۲۴۵.

نخستین کسی که اشعار اعشی را در یک دیوان گرد آوری کرد، اصمعی بود، و گروهی دیگر به تکمیل آن پرداختند. سپس در پایان قرن سوم هجری ثعلب و ابوبکر بن انباری دو مجموعه‌ی دیگر فراهم آوردند. اما از این همه روایات، تنها روایت ثعلبی بر جای مانده است.

[۲۵] بلاشر، رژیس، تاریخ ادبیات عرب، ص۲۴۶-۲۴۹.

سرانجام در قرن چهارم هجری، انبوهی روایات که راویان بصری (ابوعبیده، اصمعی، محمد بن عباس یزیدی) و راویان کوفی (حماد، سماک بن حرب) نقل کرده بودند، در الاغانی گرد آمد.

[۲۶] بلاشر، رژیس، تاریخ ادبیات عرب، ص۲۴۵.

اشعار بازمانده از وی در دیوانی به نام «الصبح المنیر فی شعر ابی بصیر- ط» گردآوری شده و گایر مستشرق آلمانی بعضی از اشعار او را به آلمانی ترجمه کرده و فؤاد افرام البستانی رساله‌ای با عنوان «الاعشی الکبیر- ط» به چاپ رسانده است.

[۲۷] زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۷، ص۳۴۱.

۴ – لقب صناجه العرب و الطرب

گوناگونی شعر اعشی، خواه از نظر شکل و یا مضمون، پیوسته نظرها را جلب کرده است و از آن رو که در هر وزن و قافیه‌ای شعر سروده است، از همه برترش نهاده‌اند.

[۲۸] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، الاغانی، ج۹، ص۷۵-۷۷.

اعشی را «صناجه العرب» گفته‌اند. چون شعر او دارای موسیقی و غناست و اولین کسی بود که صنج را در شعر به کار برد.

[۲۹] زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۷، ص۳۴۱.

برخی نیز گفته‌اند اعشی را از این رو صناجه العرب و صناجه الطرب لقب داده‌اند، که شعر را با آوازی دل انگیز انشاد می‌کرد. علاوه بر موارد فوق چون در زمان جاهلیت اشعار او را همه به آواز می‌خواندند؛ او را صناجه الطرب لقب دادند.

[۳۰] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، الاغانی، ج۹، ص۷۶.

برخی از معاصرین بر این عقیده‌اند که: اعشی را مردمان عرب از در جودت شعر و نیکوئی سخن صناجه العرب می‌نامیدند. زیرا او نخستین کسی بود که برای شعر خویش صله و جایزه گرفت،

[۳۱] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۲، ص۳۱۱.

و از پاداش مدح افراد مال اندوخت چندان که غنی شد و در سخن او اثری بود که هر که را مدح می‌گفت عزیز و ثروتمند، و هر که را هجو می‌کرد ذلیل و زبون می‌شد.

۵ – سفرهای اعشی

سفرهای اغراق آمیز